Indignatie redactie 
De Engelse schrijver en schrijver George Orwell zei ooit: “Journalistiek betekent iets brengen waarvan anderen willen dat het niet gepubliceerd wordt. Al het andere is PR”. Het publiek raakt eraan gewend dat sociale netwerken willekeurig meningen censureren en gebruikers buitensluiten. De auteur van dit artikel doet verslag van haar verbanning.
Toen ik gisterochtend wakker werd en ontdekte dat zowel mijn Instagram- als Twitter-accounts waren gedeactiveerd, kwam het begin van Kafka’s “The Trial” spontaan terug in mijn gedachten. Omdat ik me een beetje als Josef K. voelde, die niet eens wist wat hij had gedaan: “Iemand moet Josef K. hebben belasterd, want hij is op een ochtend gearresteerd zonder iets slechts te hebben gedaan.” Ik werd niet gearresteerd. Maar ik ben weg En mijn lezers hebben geen toegang meer tot mijn sociale media-pagina’s. En daarom dit bericht ter informatie voor mijn lezers en om te delen zodat zoveel mogelijk weten wat er gebeurt.
Ik was al een maand van tevoren van Facebook verbannen omdat ik me had verdedigd tegen het beledigen van een man van mijn kant. Ik weet niet waarom – nadat het een tijdje redelijk stil was – de vergrendeling nu op deze intensiteit wordt bediend. Ik ben momenteel echter niet de enige die betrokken is bij deze orgie van lockdowns.
In tegenstelling tot Facebook kreeg ik toen ik Twitter en Instagram tegelijkertijd deactiveerde, geen reden of informatie over de blokkeringsperiode. Het enige antwoord dat ik van Instagram kreeg op mijn ondersteuningsverzoek was dat ik de “Gebruiksvoorwaarden” met mijn account had geschonden en dat deze daarom was gedeactiveerd.
Er lijkt geen enkele manier te zijn om iets te veranderen. Als het op Twitter en Instagram aankomt, moeten mijn accounts permanent worden verwijderd. Een klacht bij Twitter is tot nu toe zonder resultaat gebleven en een beroep tegen de beslissing van Instagram is niet eens mogelijk omdat ik me daarvoor zou moeten registreren, wat Instagram mij nu heeft geweigerd.
Wat zo’n slot betekent
Het is moeilijk uit te leggen aan mensen die sociale media niet voor hun werk gebruiken wat voor iemand als ik zomaar uit het niets wordt verbannen. Mijn inkomsten haal ik voornamelijk uit de content die ik dagelijks op mijn social media kanalen aanlever voor mijn lezers, die dit promoten met donaties. Zonder deze platforms is er geen content, zonder content is er geen inkomen. Een permanente blokkade op deze kanalen komt neer op de vernietiging van mijn economisch bestaan van de ene op de andere dag.
Voor een particuliere gebruiker van deze pagina’s is het misschien gemakkelijk om uit te loggen en een nieuw virtueel huis te vinden onder gelijkgestemden op Telegram of het nieuwe Trump-platform GETTR , maar voor mij betekent het einde van de uitwisseling over de eigen bubbel ook het einde van iedereen Begrijp sociale media.
Mijn doel is altijd geweest om mensen enthousiast te maken over de inhoud die ik vertegenwoordig en over de politiek zelf, voorbij de bubbel van politiek geïnteresseerde conservatieven en liberalen. Ik schrijf en post niet om collega’s te plezieren, maar om me te concentreren op onderwerpen die mij belangrijk lijken binnen het kader van mijn eigen beperkte mogelijkheden en om zo nieuwe lezers te winnen. Instagram gaf me vooral de kans om thematisch in te gaan op de zogenaamd verloren generatie 18- tot 30-jarigen en te laten zien dat er meer is dan links en groen. Het groeiende bereik gaf me gelijk.
Dit alles opgeven, niet langer de confrontatie aangaan in een ruimte waar veel verschillende politieke opvattingen vertegenwoordigd zijn en in plaats daarvan alleen maar mijn blaas dienen, komt voor mij neer op een faillissement van het democratische discours en een intellectuele incest die mij financieel zeker treft, zou overeind blijven, maar elke ideale waarde van mijn werk en dus mijn motivatie wegnemen. Zeker, de een of de ander zal erop aandringen dat men zich niet zo afhankelijk moet maken van dergelijke platforms en financieel hebben ze zeker gelijk.
Ben je je bewust van wat je veroorzaakt?
Ook vraag ik me af en toe af of degenen die onaangename meningen graag laten verdwijnen wel weten wat ze ermee doen. Of iemand werkelijk zo weinig vooruitziend kan zijn dat hij niet in staat is te erkennen dat hij de drijvende kracht is achter de laatste verdeling van de samenleving en dat veel mensen voorgeprogrammeerd zijn om zelf-radicaal te worden.
De tijdgeest bepaalt wie er momenteel op de langere hefboom staat. Wie er vandaag een oordeelt door hem of haar af te zeggen, kan morgen worden afgezegd. Dat is precies waarom de vrijheid van meningsuiting en de liberale rechtsstaat zijn uitgevonden. Maar van dit besef lijkt niet veel meer over te zijn.
“Vrijheid sterft altijd centimeter voor centimeter”, citeerde Guido Westerwelle Karl-Hermann Flach in een toespraak. En dat is precies waarom niemand verontwaardigd is. Omdat de veranderingen sluipen. Omdat ze in het begin maar een paar mensen zoals ik treffen. En omdat je misschien nog steeds zegt: “Ik heb toch nooit van die rommel gehouden.” Maar vrijheid van meningsuiting is niet iets dat gebonden is aan persoonlijke vijandigheid. Het is er of niet.
