Het klassieke beeld van een ‘Leider’ die opstaat en het volk achter zich aan sleurt, is geen voorwaarde. Evenmin is een concrete religie of ideologie die is uitgeschreven noodzakelijk. Een collectief van ‘Capabele Mensen’, die we voor het gemak aanduiden als ‘wetenschappers’, is zelfs te prefereren, voor wie uit is op het vestigen van een totalitair regime, omdat de samenstelling op ieder moment gewijzigd kan worden. Het zorgt er bovendien voor dat iedereen die zich ‘wetenschapper’ waant de ogen en oren sluit voor wat zich voltrekt uit hun naam.

Om die reden strijd ik hier, al vér voor ‘Covid’, en zelfs al vér voor de ‘Klimaathysterie’, voor een onderscheid tussen wetenschap, en ‘wetenschap’. Waarbij ‘wetenschap’ lak heeft aan de noodzaak om exacte bewijzen te leveren voor de juistheid van een these, omdat men volstaat met ‘consensus’. Dat is geen wetenschap, maar religie. En bovendien een religie zonder moralistische of ethische grondslag, waarin de ‘waan-van-de-dag’ binnen een groep die zichzelf als een elite beschouwt, omdat ze ‘Hoog’ zijn opgeleid, een maximale flexibiliteit garandeert. Wat ‘Waar’ is, is wat die elite op enig moment omarmt als nuttig en nodig om de gehoorzaamheid van de kudde te testen, of voor enig ander doel dat verborgen blijft, omdat het ‘domme volk’ anders lastige vragen gaat stellen, of onrustig wordt.

Het is geen mirakel dat die ‘Capabele Mensen’ zich bedienen van Orwelliaanse ‘Double Speak’, en Plato’s ‘Nobele Leugen‘, om lieden die afdwalen van de kudde te identificeren met termen die juist naadloos aansluiten bij de technieken die zij zelf hanteren om de kudde bijeen te houden. ‘Populisme’, drijvend op een bed van halve waarheden, hele leugens, en complot theorieën wordt de ‘obstinate medemens’ die zich niet voegt verweten, maar het is het correcte predicaat voor hun eigen ‘Modus Operandi’. Dat het succesvol is, is teleurstellend, omdat we onszelf na de Tweede Wereldoorlog hadden beloofd: ‘Dat nooit weer!’

Zeker, er is nu geen ‘Hitler’, of ‘Mussolini’, maar de structuur is wél fascistisch. In DIT artikel staat Matt Taibbi stil bij censuur, wat hij toeschrijft aan ‘machines’ die de subtiliteiten van onze communicatie niet doorgronden. Maar ik vrees dat het niet de ‘machines’ zijn die hier steken laten vallen, of onvolkomen zijn, maar dat het onderdeel is van de denkwereld van de ontwerpers. Die is niet ideologische of religieus rigide, maar welbewust flexibel, wat het testen van de gehoorzaamheid mogelijk maakt. Het is ook openlijk op expansie gericht, waardoor militaire conflicten dreigen met landen die zich niet voegen naar de ‘Nieuwe Normaal’, terwijl de ‘binnenlandse vijand’ wordt geïdentificeerd aan de hand van gemiste ‘gehoorzaamheidstests’. Anders per land, zelfs per regio, en steeds anders per maand, of zelfs van de ene dag op de andere, en absoluut willekeurig, maar steeds verdedigd als bitter noodzakelijk, conform de ‘consensus‘.

Het is van belang om te onderstrepen dat we niet te maken hebben met een ‘Meritocratie’ in deze vorm. In een ‘Meritocratie’ is het volk ook ‘passagier’, met een beperkte invloed op het landsbestuur. In een ‘Meritocratie’ is het echter de wetenschap die leidend is, en niet de ‘wetenschap’. Een landsbestuur dat ‘kwispelend’ van ‘maatregel’ naar ‘maatregel’ struikelt, en geen concrete stappen zet om problemen op te lossen, maar tracht te ‘sturen’ middels opaque, Kafkaiaanse wetgeving, en ‘financiële prikkels’, en ad hoc ingrepen die worden afgedwongen door rechters, heeft geen raakvlakken met democratie. Elke ‘markt’ is onvrij, en vergeven van de willekeur en spelletjes om de macht. Niet slechts de economische ‘markt’ loopt krakend vast, maar ook de ‘markt’ voor ideeën. De angst regeert.

De angst regeert totaal. Het beheerst niet slechts het volk, maar ook de elite, die zich er terdege van bewust is dat de ‘consensus’ een ongeleid projectiel is dat ook hen op enig moment onderuit kan schoffelen. Temeer daar keuzes in het verleden op enig moment kunnen worden gemobiliseerd om iemand finaal af te maken. Op welk moment we collectief ‘van het padje’ raakten, en ons onder dompelden in een verlangen om het grillige lot van de populistische ‘consensus’ te omarmen als het ‘Hoogste Goed’, is niet exact vast te stellen. Welke machten ‘achter de schermen’ er doelbewust op hebben aangestuurd, of waarom, is evenmin eenvoudig te herleiden door zekere gebeurtenissen zorgvuldig te analyseren. Uitgangspunt hier, op dit blog, is dat er lieden met uiteenlopende ‘Agenda’s’ hand-en-spandiensten verrichten, maar dat er niet één centrale regie is.

Dat maakt het zo ingewikkeld om duidelijk te maken waar we mee te maken hebben. C.J. Hopkins is één van de auteurs die met kracht waarschuwt voor het ’Totalitarisme’, en hij vraagt zijn lezers om niet langer te wachten, maar om zich bij hem te voegen in de strijd. Maar hoe bestrijd je de ‘consensus’? Als je een arm afhakt, groeit er ergens anders weer een nieuwe aan. De enige mogelijkheid die ik zelf al vele jaren geleden, zelfs voordat ik dit blog opzette, identificeerde, was dat we de wetenschap moesten mobiliseren om ons te beschermen tegen de ‘wetenschap’. Niet noodzakelijk met een ‘Meritocratie’ als doel, maar toch liever dan dit veelkoppige monster van de ‘consensus wetenschap’, dat haar eigen ‘kinderen’ opvreet, en de botjes uitspuugt, met niets dan ‘Kale Macht’ als doel.

De angst voor ‘Covid’, de angst voor het ‘Klimaat’, en de angst om publiekelijk te worden afgefikt als een ‘dissident’, als iemand zonder ‘pas’, die geen ‘toegang’ meer heeft tot wat de ‘wetenschap’ identificeert als het ‘collectieve domein’, regeert oppermachtig, en blokkeert onze logische faculteiten. De strijd waar Hopkins toe oproept, is een strijd met onszelf. De demonen van het ‘consensus-denken’ die ons aansporen om exacte-kennis en logische processen, en twijfel waar we niet wéten, op te sluiten, weg te bergen, te begraven, in ruil voor de bevrijdende ‘zekerheid’ van het ‘Groene Vinkje‘. Het is in die vorm geen wraak van de gestructureerde religie die we tegen het eind van de vorige eeuw in de ban hebben gedaan. Want deze religie kent geen structuur, geen moraliteit, geen ethische normering. Het is de religie van de bevrijdende slavernij. Hersenloze volgzaamheid. Als u zich er goed bij voelt, geniet dan van het moment, want morgen kan het uw beurt zijn om te branden in de hel als een ‘ongelovige’.

‘Hoog’ opgeleid maakt iemand niet ‘capabel’, maar een ‘begenadigde slaaf’ van de ‘consensus’ als de kennis die men opdeed niet exact is, en men niet leerde dat ‘capabel’ dezelfde stam heeft als ‘capaciteit’. Om je ‘capaciteit’ optimaal te benutten, is het zaak helder te zien waar je grenzen liggen. Om ze te testen in een open debat met andersdenkenden. Boven je macht tillen, buiten de ruimte die je kent en beheerst, identificeert je als ‘incapabel’. Het mooie van wetenschap (de exacte versie), is dat die nederig maakt. De ‘wetenschap’ heeft daar geen last van. En dat is een eufemisme!