Indignatie redactie 
Let niet op obscure trollfarms en byzantijnse cyber-hacking (we zijn hier ironisch), Rusland moet zijn spel echt verhogen voor “inmenging” in de politiek van andere landen. Zoals, wat dacht je van president Vladimir Poetin die op een nationaal radioprogramma in Groot-Brittannië gaat en kiezers vertelt hoe ze moeten stemmen in de komende verkiezingen? Dat is wat je echte, directe invloed noemt!
Drie dagen nadat de conservatieve regering van Boris Johnson op 28 oktober had aangekondigd dat er op 12 december onverwachte parlementsverkiezingen zouden worden gehouden, ziet u, de Amerikaanse president Donald Trump geeft op 31 oktober een “wereld exclusief” interview met leider van de Brexit-partij Nigel Farage.
Farage, die zichzelf een persoonlijke vriend van Trump noemt, organiseert een landelijke radio-talkshow. Bijna 28 minuten fladderde Trump over Farage en vertelde luisteraars herhaaldelijk hoe hij dacht dat Farage en Boris Johnson ’twee briljante mensen’ waren. Trump beschreef Johnson ook als “de juiste man voor de tijd.”
Vergeet niet dat deze publieke en partijdige steunbetuigingen van Britse politici door de Amerikaanse president worden gegeven terwijl een algemene verkiezing in Groot-Brittannië aan de gang is.
Drie keer tijdens het interview drong Trump er bij Farage en Johnson op aan een electoraal pact te sluiten om het lang uitgestelde Brexit-plan om de Europese Unie te verlaten, door te drukken.
“Ik zou graag zien dat jij en Boris samenkomen, want je zou echt een aantal [stemmen] hebben … Ik denk dat het geweldig zou zijn … een niet te stoppen kracht,” meende Trump tegen Farage’s radio-luisteraars.
Het was ook een gelegenheid voor de Amerikaanse president om het Britse volk expliciet te vertellen niet te stemmen voor Labour-partijleider Jeremy Corbyn.
“Corbyn zou zo slecht voor je land zijn,” zei Trump dreigend. ‘Hij zou zo slecht zijn. Hij zou je zo slecht nemen. Hij zou je naar zulke slechte plekken brengen. ‘
Premier Johnson heeft eerder het idee afgewezen om een alliantie te vormen tussen de conservatieven en de Brexit-partij van Farage, hoewel beide fervente voorstanders van de Brexit zijn en een soortgelijke nationalistische, neoliberale kapitalistische visie delen. De twee partijen concurreren om hetzelfde kiesdistrict. Maar meer centristische conservatieven zien Farage’s partij als te rechtse en giftig.
Arch-scepticus Nigel Farage had van zijn kant gezworen dat zijn Brexit-kandidaten in elk parlementair kiesdistrict – bijna 600 – in heel Groot-Brittannië zouden vechten om hun agenda voor een ‘schone brexit’ voort te zetten. Farage was zeer kritisch over de Tories (conservatieven) onder voormalige premier Theresa May voor het uitverkochte referendum in 2016 om de EU te verlaten. Door bij de aanstaande verkiezingen te staan, zei Farage dat de Brexit-partij kiezers de kans zou geven om hun eis te uiten om “Brexit gedaan te krijgen”.
Deze week zag Farage een spectaculaire U-bocht toen hij verklaarde dat de Brexit-partij in geen enkel gebied – zo’n 317 zitplaatsen – zou worden gehouden door conservatieve parlementsleden. Tory-leider Johnson verwelkomde die aankondiging omdat het geen verliezen voor zijn parlementariërs zou garanderen.
Farage zei echter dat zijn partij de 243 zetels van Labour zal betwisten. Het doel is om te proberen stemmen te stelen van Labour-aanhangers die pro-Brexit zijn en om de linkse Corbyn uit de macht te houden.
We hebben hier dus de facto een electoraal pact tussen de conservatieven en de Brexit-partij – precies zoals president Trump bijna twee weken geleden had aangedrongen in de nationale uitzending.
De interventie deze week bracht Labour’s Corbyn ertoe aan te klagen wat hij zei dat een “Trump-Farage-Johnson-alliantie” was. Hij zei ook dat een dergelijke alliantie is ontworpen om de Britse politiek in een “hard-juiste smerige” richting van neoliberalisme te brengen “op steroïden”, wat slecht nieuws zal zijn voor de rechten van werknemers, de National Health Service en andere openbare diensten.
Alsof die Amerikaanse frontale inmenging in de Britse democratie niet brutaal genoeg was, zag Hillary Clinton deze week ook haar roeispaan in de kieswateren storten. De voormalige Democratische presidentskandidaat die in 2016 verloor van Trump was in Groot-Brittannië een nieuw boek aan het promoten. Ze gaf interviews aan de BBC staatsomroep en aan de krant Guardian waarin ze haar onzin uitdeelde over vermeende Russische inmenging in Amerikaanse verkiezingen en westerse democratieën in het algemeen. Je zou de ironie hiervan nauwelijks kunnen verzinnen.
Clinton gebruikte beide interviews om de regering van Johnson te beschuldigen van het verbergen van Russische inmenging in de Britse politiek. Deze verwrongen speculatie was gebaseerd op Downing Street die de publicatie van een parlementair rapport over beschuldigingen van Russische invloed in het Brexit-referendum 2016 en in de vorige parlementsverkiezingen van 2017 uitstelde. Johnson’s regering heeft procedurele kwesties aangehaald voor de vertraging en zei dat het rapport zal worden vrijgegeven na de verkiezingen op 12 december.
Aan de BBC zei Clinton dat het “schandelijk” was van de Britse regering om het rapport niet eerder te publiceren. “Omdat er geen twijfel is – we kennen het in ons land, we hebben het in Europa gezien, we hebben het hier gezien – dat met name Rusland vastbesloten is om te proberen de politiek van de westerse democratieën vorm te geven … Ik vind het onverklaarbaar dat uw regering zal geen overheidsrapport publiceren over Russische invloed. Onverklaarbaar en beschamend. ‘
Dus hier hebben we Hillary Clinton vooruitlopend op een geheim rapport door de Britten te vertellen dat Rusland zich bemoeit met hun politieke soevereiniteit – anders dan zij of Donald Trump die met zijn voorgestelde Johnson-Farage-alliantie het electorale landschap van Britse partijen heeft vormgegeven.
Trouwens, de meest waarschijnlijke verklaring voor waarom Johnson niet haast om het genoemde inlichtingenrapport te publiceren, is omdat er geen eenvoudig bewijs is dat Rusland zich in de Britse politiek heeft bemoeid. Bronnen in de buurt van het rapport hebben de media al verteld dat er ‘geen rokend pistool’ is. Dat bevestigt wat Moskou altijd al heeft gezegd; dat er geen campagnes met schadelijke invloed werden gevoerd in Groot-Brittannië (of de VS en elders in Europa).
En laten we de ongrijpbare Amerikaanse inmenging in de buitenlandse politiek nog een stap verder brengen. Hoe zit het met de sponsoring van Washington van gewelddadige straatprotesten in Bolivia om een staatsgreep te veroorzaken tegen de gekozen president Evo Morales die Trump deze week, met Orwelliaanse dubbelzinnigheid, een ‘geweldig moment voor democratie’ noemde?
De absurde hypocrisie van Amerikaanse politici wordt alleen geëvenaard door de absurde hypocrisie van westerse media die naakte en snode inmenging door Washington ‘rapporteren’ alsof het normaal, goedaardig en acceptabel is.
