Trump denkt dat Amerikaanse olie zijn kracht is als het zijn achilleshiel is…

De krantenkoppen over de enorme stijging van de Amerikaanse schalieolieproductie zijn talrijk. De energieonafhankelijkheid – de energiekundigeunditocratie juicht dit toe als een grote overwinning. Dit geldt ook voor president Trump.

En dat zou het ook zijn als deze productietoename op een financieel stabiele ondergrond werd gebouwd. Maar dat is het niet. De fracking industrie blijft enorme hoeveelheden geld laten bloeden. Zoals ik eerder deze week in een artikel aangaf, is veel van de terugkeer van de VS naar de dominantie in de energieruimte, wanneer men deze ongemakkelijke waarheid verantwoordt, een hoop hete lucht.

Het artikel van Cunningham van de inkeping in Oilprice.com vertelt het verhaal.

Koersend in 2019, beloofde de industrie om een vernieuwde nadruk op hoofddiscipline en aandeelhouderswinst uit te stippelen. Maar die gelofte is nu in gevaar om nog een andere in een lange lijn van onvervulde doelstellingen te worden.

Een ander kwart, nog een andere gusher van rode inkt,” het Instituut voor de Economie van de Energie en de Financiële Analyse, samen met het Instituut Sightline Institute, schreef in een gezamenlijk rapport over het eerste trimester inkomens van de schalieindustrie.

Het rapport bestudeerde 29 Noordamerikaanse schaliebedrijven en vond een gecombineerde $2.5 miljard in negatieve vrije cash flow in het eerste trimester. Dat was een verslechtering van de 2,1 miljard dollar aan negatieve cashflow vanaf het vierde kwartaal van 2018. “Deze sombere kasstroomprestaties kwamen ondanks een 16 percenten kwart-over-kwartaal daling in kapitaalinvesteringen,” de auteurs van het rapport besloten.

Dit gebrek aan rentabiliteit wordt gehandhaafd alleen door financiële techniek en een voortdurende stierenmarkt in gestructureerd krediet in de V.S. toe te schrijven aan de behoeften van pensioenfondsen om een 7.5% opbrengst te maken om hun bepaalde voordeeluitkeringen te handhaven.

Zij zijn niet de enigen die deze fracking boom voeden, maar het is wel een belangrijke motor voor zowel Amerikaanse aandelen als de commercial paper markt. Dit is slechts een ander gevolg van het zero-bound rentebeleid van de Federal Reserve.

Dus, waarom is het buitenlands beleid van deze troef de achilleshiel van deze troef? Omdat, nu de wereldeconomie vertraagt, de binnenlandse productie in de VS al een enorm overaanbod kent. Er is een overvloed aan olie en gas die zo diepgaand is dat het ervoor zorgt dat de onderkant van deze bedrijven niet zal verbeteren, waardoor ze overgeleverd zijn aan de genade van deze schuldeisers.

Het goede nieuws voor hen is dat ze op korte termijn waarschijnlijk op hun Ponzi-achtige manier zullen kunnen doorgaan, omdat de Fed in september zal beginnen met het verlagen van de rentevoeten.

Maar vanuit het perspectief van het buitenlands beleid zet Trump in op het beperken van het aanbod van olie van ‘concurrenten’ om de Amerikaanse olie aantrekkelijker te maken. Hier zijn twee problemen mee.

Ten eerste kunnen andere landen met lagere productiekosten de markt in relatief evenwicht houden en leven van kleine winsten, maar toch winst.

Ten tweede, en dat is nog belangrijker, heeft Amerikaanse schalieolie een bovengrens aan de vraag, omdat het voor de meeste raffinaderijen te licht is en menging met zwaardere grondstoffen vereist. Dit is de reden waarom bijvoorbeeld de Amerikaanse import van Russische olie snel stijgt om de Venezolaanse olie aan de Golfkust te leveren aan raffinaderijen die zijn uitgehongerd door de pogingen van Trump om deze van de markt te halen.

Landen als Venezuela en Iran kunnen en zullen op prijs concurreren. Zij kunnen en zullen manieren vinden om de sancties van Trump te omzeilen. Ook hier gaat Rusland een markttekort creëren, ditmaal via betalingsverrekeningsdiensten via reeds door de VS gesanctioneerde banken.

Met elk nieuw tarief of elke nieuwe sanctie op een derde partij vervreemdt Trump de Amerikaanse producenten nog meer van alle industrieën van de buitenlandse markten.

En de Saoediërs zitten gevangen in het midden. Ze weten nu dat ze hun productie niet kunnen uitbreiden omdat de vraag zo gering is. In feite hebben ze de productie in mei met 120.000 vaten verminderd. Tot zover hun verzekering aan Trump dat ze de verliezen van Iran zullen opvangen.

De prijzen dalen als gevolg van de voorraadopbouw, wat betekent dat er minder vraag is en geen groter aanbod.

Bovendien wil de OPEC de productieverminderingen voortzetten, maar Rusland heeft sterk aangegeven dat het er geen belang bij heeft zich bij aan te sluiten. Poetin weet dat hij Saudi-Arabië op prijs heeft omdat Rusland voor 40 dollar per vat is begroot, terwijl de Saoediërs daar een veelvoud van nodig hebben.

Hij zal een wig blijven drijven tussen de Saoedi’s en de VS op het gebied van het marktaandeel van olie. De Saoedi’s kunnen het zich niet veroorloven om te verliezen terwijl Rusland de productie kan opvoeren of zijn olie-voor-goederenprogramma met Iran kan uitbreiden om hun programma uit te breiden.

Wat gaat Trump doen, Rusland verder sanctioneren?

Een krimpende wereldeconomie is een recept voor lage olieprijzen die in de hele schalieruimte tot faillissementen leiden. Daarom spoort Trump de Fed aan om de tarieven te verlagen, om de fracking Ponzi nog wat meer tijd te geven om Iran in het gareel te brengen.

Dit is het spel van de kip Troef speelt met China, Rusland en Iran. Hij wedt op de kortetermijnpijn, waardoor capitulatie ontstaat. Ze spelen het lange spel om hem overmatig te laten groeien. Er zijn altijd workarounds om die pijn te verzachten en uiteindelijk worden die workarounds de nieuwe normale gang van zaken naarmate de gewoonten van mensen veranderen.

President Poetin begrijpt dat Rusland serieuze winst kan maken door goede agent te spelen voor de slechte agent van Trump.

Rusland heeft minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo en Trump direct duidelijk gemaakt dat het de aanwezigheid van Iran in Syrië niet zal ruilen voor een kleine concessie voor Europa, ondanks de verzoeningsnota die diplomatiek is geslagen.

Bovendien weet Poetin dat Trump niet kan worden vertrouwd om zijn woord te houden of uit te voeren, dus er is geen overeenstemming mogelijk over de inmiddels ontelbare kwesties tussen hen. Rusland en China zullen Iran dus zo goed mogelijk steunen en tegelijkertijd hun eigen weg naar versterking van hun betrekkingen blijven volgen.

Een sterkere Chinees-Russische alliantie creëert nieuwe wegen voor het kapitaal om zich te onttrekken aan de nieuwsgierigheid en bedreigingen van Trump.

Op de G-20 zal de troef in de vorm van een lijst met eisen van Poetin om hem te helpen met zijn Israëlische plannen, waar het uiteindelijk allemaal om draait. Maar ik zie Poetin geen duimbreed de troef van Poetin geven. Poetin heeft Trump verteld dat hij zijn limiet heeft bereikt met John Bolton’s Syrie balkanization plannen door de campagne te lanceren om Idlib opnieuw in te nemen.

Dat alles wat Trump kan doen is voluit gaan over ‘burgers’ is het toppunt van hypocrisie en impotentie nu meer en meer bewijzen aan het licht komen van de hand van de NAVO bij het bewapenen van de terroristen in Syrië.

Jared Kushner’s “Deal of the Century” is opnieuw vertraagd omdat er geen steun voor is buiten de VS, Israël, Saudi-Arabië en de VAE.

Uiteindelijk staat de tijd altijd aan de kant van de verdedigers in een conflict als dit, vooral als het gaat om het fragiele bouwwerk van een oliemarkt die klaar is om te imploderen dankzij de aanhoudende malinvestering en prijsdistorsies.

Wachten op de krankzinnigheid is hier de beste weg. Het kan eindigen met een catastrofaal conflict met Iran, zoals Alistair Crooke suggereert, maar het zal ook de financiële instabiliteit van de VS veel sneller blootstellen, aangezien de dollar en de wereldwijde rentetarieven pieken en het gebouw van de schuld die dit krankzinnige beleid in stand houdt, zullen leeglopen.