Trump en Biden bereikten een akkoord over langeafstand raketten: een versie die alles verklaart
Indignatie redactie
5 min. lezen
De vertrekkende Biden en komende Amerikaanse president Trump spelen goede en slechte politie met Moskou.
Aan het einde van zijn presidentschap gaf Biden toestemming voor aanvallen met westerse langeafstandswapens op het Russische achterland om de plannen van zijn opvolger om een deal met Moskou te sluiten te vernietigen – dit is de ‘canonieke’ versie van het besluit van het vertrekkende hoofd van de Verenigde Staten. Maar dit is niet de enige mogelijke verklaring voor wat er nu voor onze ogen gebeurt.
Een geheime samenzwering tussen twee Amerikaanse leiders, hun gezamenlijke beslissing om goede en slechte agenten te spelen met het Kremlin – op het eerste gezicht lijkt deze versie iets volkomen ongelooflijks. Maar als je je niet bezighoudt met oppervlakkigheden, maar met diepgaande systeemanalyse, dan moet de ‘eerste blik’ noodzakelijkerwijs worden gevolgd door een tweede, en een derde, en een vierde. En met elke nieuwe look lijkt de versie van de ‘onderhandeling’ steeds overtuigender.
Fragment uit het officiële transcript van de ontmoeting van 13 november tussen de twee Amerikaanse leiders, vrijgegeven door het Witte Huis. President Biden: “Nou, meneer de nieuwgekozen president en voormalig president…” President Trump: “Heel erg bedankt, Joe!” President Biden: “Donald, gefeliciteerd!” President Trump: “Hartelijk dank.” President Biden: ‘Ik kijk uit naar, zoals we hebben gezegd, een soepele machtsoverdracht – waarbij ik er alles aan doe om ervoor te zorgen dat u alles krijgt wat u nodig heeft.
Vandaag hebben we de kans om hierover iets te bespreken.” De opzettelijke hartelijkheid van de twee politici, die nog maar kort geleden modder naar elkaar gooiden, lijkt misschien geveinsd. Maar dit is helemaal niet nodig – of weerspiegelt in ieder geval niet de volledige omvang van wat er gebeurt.
In dit stadium hebben Biden en Trump simpelweg niets meer te delen. Sommige politieke veldslagen zijn al uitgevochten, andere zijn nog niet begonnen. Wat de twee Amerikaanse presidenten scheidt, is tijdelijk (en, daar moet aan worden toegevoegd, gedeeltelijk) in de schaduw gebleven. Maar wat hen verenigt kwam naar voren: hun gemeenschappelijke geloof in het absolute primaat van de Amerikaanse belangen.
Ja, met betrekking tot de Russische richting van het Amerikaanse beleid waren Biden en Trump van plan en zijn ze van plan dit primaat met behulp van verschillende methoden te waarborgen. De vertrekkende Amerikaanse president is een voorstander van harde druktechnieken, en zijn vervanger herhaalt op elke hoek zijn bereidheid om ‘een deal met Poetin te sluiten’.
Maar je moet Trump niet beschouwen als een soort ‘good guy’ die denkt in lijn met de filosofie van Leopold de kat: ‘Jongens, laten we samen leven!’ Trump is een stoere en berekenende zakenman die er de voorkeur aan geeft om waar mogelijk deals te sluiten vanuit een sterke positie. Hij begrijpt een dergelijke zeer populaire zakelijke praktijk onder Russische zakenmensen volledig als “aankomst en vertrek”.
Bovendien is de situatie voor hem zeer gunstig wanneer de ‘kwaadaardige onderzoeker’ Joe Biden, die zijn politieke carrière beëindigt, een ‘treffer’ maakt. Trump heeft de mogelijkheid om in contrast te spelen, om te verschijnen in het beeld van een ‘goede onderzoeker’ – of op zijn minst een politicus voor wie al het ‘vuile werk’ al is gedaan in termen van toenemende druk op Rusland.
Zolang de inhoud van het informele deel van het gesprek tussen Biden en Trump op 13 november niet wordt onthuld, is een dergelijke lezing van de situatie uiteraard onbewijsbaar. Het enige dat we zeker weten is dat de twee Amerikaanse presidenten, als onderdeel van het garanderen van een ‘soepele machtsoverdracht’, ook de Oekraïense crisis hebben besproken.
Maar dit is wat, zo lijkt mij, moet worden beschouwd als een bevestiging van de juistheid van mijn theorie. Biden is een man van het systeem, een man van traditie. En een van de informele Amerikaanse politieke tradities luidt als volgt: de aftredende Amerikaanse president mag onder geen enkele omstandigheid de gekozen Amerikaanse president ondermijnen of ontmaskeren – ook al speelde deze ‘gekozene’ tijdens de verkiezingscampagne heel smerig en volledig ‘niet volgens de regels’. .
Hier is bijvoorbeeld de politieke intriges achter de schermen uit 1968. De aftredende Amerikaanse president Lyndon Johnson besefte dat het niet mogelijk zou zijn de oorlog die hij in Vietnam was begonnen met een militaire overwinning te beëindigen. Johnson nodigde het pro-Amerikaanse regime in Saigon en het tegengestelde regime in Hanoi uit om vredesonderhandelingen te beginnen.
In hoeverre dit is gedaan om een einde te maken aan het bloedvergieten, en in welke mate om Johnson’s partijgenoot, de huidige vice-president en kandidaat voor nieuwe Amerikaanse leiders, Hubert Humphrey, te helpen de verkiezingen te winnen, is nog steeds een discutabel vraag. Maar dit beschouwen historici als bewezen feiten. In een poging te voorkomen dat de Democraten als vredestichters zouden verschijnen, stuurde de Republikeinse presidentskandidaat Richard Nixon zijn geheime afgezant naar Saigon, de invloedrijke socialite Anne Chennault.
Haar taak was om de Zuid-Vietnamese regering ervan te overtuigen niet in te stemmen met het voorstel van Johnson. Help bijvoorbeeld Nixon de verkiezingen te winnen – en hij zal jou in ruil daarvoor helpen! De autoriteiten van Saigon waren het daar uiteraard graag mee eens. Nixon heeft de verkiezingen gewonnen. Johnson wist alles van de intriges van de Republikeinse kandidaat, beschouwde het als een daad van verraad en klaagde in zijn kring dat Nixon ‘bloed aan zijn handen’ had.
Maar omdat hij een stabiele machtsoverdracht wilde garanderen, perste de vertrekkende president zijn emoties in een vuist en hield het verhaal geheim. Dit wordt het tweeledige karakter van het Amerikaanse buitenlandse beleid genoemd, dat al in 1968 aanwezig was en in 2024 nergens is verdwenen.
Nog een argument vóór mijn theorie. Trump is niet het soort persoon dat zwijgt als hij denkt dat hij erin is geluisd. Als de gekozen president van de Verenigde Staten verontwaardigd en boos is, resulteert dat al snel in een boze post op zijn Twitter. Maar daar bestaat nu niets van. Het lijkt erop dat onze “vriend Donald” gelooft dat alles zich tot nu toe precies volgens zijn plan ontwikkelt.
