Trump en de Joden, Israëliërs en Amerikanen

Nadat de regering van premier Netanyahu in augustus congresvrouwen Rashida Tlaib (D-Michigan) en Ilhan Omar (D-Minnesota) de toegang tot Israël had ontzegd, zei president Trump: ‘Ik denk dat alle Joodse mensen die op een democraat stemmen, volgens mij totaal gebrek aan kennis of grote ontrouw. ‘ Trump legde later uit dat hij bedoelde dat joden ontrouw waren aan het jodendom en Israël.

Trump is een vriend van Israël en Joden, wat voor iedereen duidelijk moet zijn die de afgelopen twee en een half jaar naar de president heeft gekeken. Hij herkende de Israëlische soevereiniteit over de Golan-hoogvlakte en verhuisde de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem, een zeer symbolisch gebaar dat de heilige stad erkende als de eeuwige en verenigde hoofdstad van Israël. Het belangrijkste is dat Trump Amerika heeft teruggetrokken uit de nucleaire deal met Iran en enorme economische druk heeft uitgeoefend op het regime in Teheran. Dochter Ivanka trouwde met een joodse man en bekeerde zich tot het jodendom. Beschuldigingen dat Trump Amerikaanse Joden heeft beschuldigd van ontrouw of op welke manier dan ook een hekel aan Joden zijn absurd, vooral nadat de Democratische partij Congresvrouw Tlaid en Omar heeft omarmd, die zei dat Israël ‘de wereld hypnotiseerde’ en beweerde dat Amerikaanse steun voor de Joodse staat ‘helemaal de Benjaminieten. ‘

Amerikaanse joden verzetten zich grotendeels tegen president Trump. Uit een enquête van Gallup in maart van dit jaar bleek bijvoorbeeld dat slechts 26% van de Amerikaanse joden president Trump goedkeurde. Dit is niet zo verwonderlijk. Gedurende de 20e eeuw waren Joodse Amerikanen trouwe Democraten, een belangrijk onderdeel van de Nieuwe Coalitie van Franklin Roosevelt van arbeiders, Afrikaanse Amerikanen en katholieken. In de 21e eeuw blijven Amerikaanse joden loyaal aan de democraten. Bij de presidentsverkiezingen van 2016 ontving Hillary Clinton 71% van de Joodse stemmen. Dit ondanks het feit dat de Clinton-regering hard heeft gewerkt om een ​​vredesregeling tot stand te brengen, met inbegrip van het afstaan ​​van delen van Jeruzalem aan Yasser Arafat en de Palestijnse Autoriteit.

Maar onder Israëlische Joden is Trump enorm populair. Een Pew Research Center Poll vorig jaar bleek dat president Trump de voorkeur geniet van 82% van de Israëlische joden. Uit dank voor de steun van Trump heeft de Israëlische regering een kleine stad op de Golan Ramat Trump of Trump Heights omgedoopt.

De groeiende kloof tussen Amerikaanse en Israëlische joden beperkt zich niet tot president Trump.

Terwijl Amerikaanse joden over het algemeen links zijn, blijven Israëlische joden naar rechts drijven. Bij de Knesset-verkiezingen in juni won de Likud-partij van premier Benjamin Netanyahu 35 van de 120 Knesset-zetels en het rechterblok won over het algemeen ruim de 61 zetels die nodig zijn om een ​​regering te vormen. De Israëlische linkerzijde had een vreselijke verkiezing. Labour en de peacenik Meretz-partij gecombineerd voor een schamele 10 Knesset-stoelen. Labor daalde van 18 zetels in de laatste Knesset naar slechts 6, een verbluffende en vernederende klap voor Labour, ooit gedacht dat het de natuurlijke regerende partij van Israël was. Arbeid concurreerde helemaal niet met Likud.

Hoewel een groot deel van de wereld zich richt op de Israëlisch / Palestijnse relatie, zijn veiligheid en religieuze kwesties veel belangrijker dan het zogenaamde ‘vredesproces’. Likud is niet geïnteresseerd in de oude ‘land voor vrede’-formule, noch is de centrist Blauw en Wit. Alleen Labour, Meretz en enkele andere kleine linkse partijen houden vast aan ‘vrede’. Maar het bredere Israëlische publiek heeft weinig trek in vrede. De politieke toekomst van Israël ligt bij de Blauw-witte partij. De Blue and Whites, een knipoog naar de kleuren van Israëls Davidster-vlag, worden helemaal niet behalve centrist achtergelaten. Onder leiding van voormalig stafchef Benny Ganz hebben de Blue and Whites het seculiere / religieuze conflict tot hun belangrijkste probleem gemaakt.

Amerikaanse en Israëlische Joden zijn het grotendeels oneens over de acties van Trump. Uit een enquête van het Amerikaanse joodse comité vorig jaar bleek dat 85% van de Israëlische joden voorstander was van de zet van de ambassade in Jeruzalem, terwijl de Amerikaanse joden bijna gelijk verdeeld zijn, 46% voor en 47% tegen. Wat betreft de Israëlische steden in Judea / Samaria, zou 54% van de Amerikaanse Joden een deel of alles ontmantelen, terwijl 54% van de Israëlische Joden helemaal niets zou slopen.

Na het mislukken van het ‘vredesproces’, gelooft Israël dat het omringd blijft door vijanden, de Palestijnse Autoriteit in Judea en Samaria, Hamas in Gaza, en natuurlijk Hezbollah in Libanon. Als zodanig is Israël meer en meer oorlogszuchtig geworden ter verdediging van zichzelf, alleen al in het laatste decennium vier korte oorlogen tegen Hamas voerend en een quasi-oorlog tegen Iran en Hezbollah in Syrië aan het voeren. In die tijd heeft premier Netanyahu zich niet verontschuldigd over de acties van zijn regering, en bespotte hij het begrip ‘evenredigheid’ in de voortdurende oorlog tegen Hamas, Hezbollah en Iran. Thuis bouwt Netanyahu zijn regeringscoalitie met rechtse, nationalistische en religieuze politieke partijen, een ander probleem voor meer seculiere Amerikaanse Joden.

Traditioneel kunnen joden zich op veel manieren verdelen. Door etniciteit; Sefardisch of Ashkenazi. Door stam; Levi, Cohen of Israeliet. Door religieuze sekte; Orthodox, conservatief of hervorming. Seculier of religieus. In de 21ste eeuw ontwikkelt zich een nieuwe verdeling tussen Joden, deze tussen Amerikaanse Joden en Israëlische Joden. President Donald J. Trump is een voorbeeld van die groeiende kloof.