Indignatie redactie 
Een enorme verwarring heeft zich meester gemaakt van het ‘politieke proces’ in de Verenigde Staten, de geboorteplaats van de ‘liberale democratie’.
De grondleggers van het politieke systeem dat uitmondde in een succesverhaal rond de Tweede Wereldoorlog, zagen de ‘Staat’ als een bedreiging. De Grondwet die ze de Amerikanen cadeau deden was expliciet bedoeld om de staatsmacht te beperken, en de individuele vrijheid te optimaliseren. Een omstreden keuze waar uiteenlopende ideologen die na hen kwamen juist de mogelijkheden zagen om de staatsmacht te gebruiken om ‘goed’ te doen, gelegitimeerd door een meerderheid van de bevolking. Weer anderen formuleerden ‘goed’ vanuit hun eigen belevingswereld, en hadden genoeg aan de legitimering van een autoriteit. God, deze of gene goeroe, of de (consensus gedreven) wetenschap.
Het interessante is dat elke stroming zich consequent tooide met ‘democratische’ geloofsbrieven. Men had immers het beste voor met het volk? Ook als dat volk er niet direct enthousiast op reageerde, maar dat kwam dan omdat ze ‘vervreemd’ waren. Om onduidelijke redenen ontstond al doende het idee dat als het volk tevreden was, er iets serieus mis is. Je zou kunnen verwijzen naar het uitgangspunt van de ‘Founding Fathers’, om vervolgens de conclusie te trekken dat het volk zich juist af moet keren van wat centraal wordt besloten om de zaak gezond te houden, maar dat is een perverse interpretatie. Sterker nog, die ‘Founding Fathers’ wilden juist kostte wat kost voorkomen dat het volk zich tegen de ’Staat’ keerde. En dat kon alleen bereikt worden, in hun ogen, door de macht van de ’Staat’ te beperken. De ’Staat’ moest niet ‘regelen’ dat mensen vrij waren, maar hen met rust laten.
Dezelfde verwarring in Europa. Iedereen is ‘Democraat’, ook al heeft een grote groep bestuurders lak aan het volk, en spreken ze met nauwelijks verholen weerzin over ‘populisme’ en de destructieve invloeden van ‘referenda’. Elke politicus die overtuigend verkiezingen wint is in hun ogen een vijand van het volk, en bij extensie een vijand van het land waarin zij zelf bestuurder zijn. Legitimering via de stembus is al langer geen voorwaarde meer om te worden erkend als de meest ‘Democratische’ kandidaat voor een voorzitterschap, presidentschap, of andere leidinggevende functie.
Het fenomeen Trump is voor die categorie van bestuurders de ‘posterboy’ voor hun gelijk. Ja, de stembusuitslag liet er geen twijfel over bestaan dat hij de verkiezingen had gewonnen. Maar dat kwam door ‘de Russen’. Zijn tegenstanders in binnen- en buitenland trokken alles uit de kast om hun gelijk te halen, maar bleven met lege handen achter. Niet dat ze zelf nu ook met het schaamrood op de kaken druk zijn met zelfonderzoek. Ze houden domweg stug vol dat ‘de Russen’ Trump aan de macht brachten, en hopen op revanche bij de verkiezingen van 2020. En dat gaat pijn doen.
In Europa levert dat een aanblik van hulpeloosheid op. De ‘Warparty-getrouwen’ zijn verdeeld in twee groepen die electoraal niet herkenbaar zijn, en hun achterban daar ook niet mee lastig willen vallen. De ene helft is druk met het verlenen van hand- en spandiensten voor de ‘Warparty’ om, achter de rug van Trump om, de agenda te redden, samen met Amerikaanse geloofsgenoten, waarbij ze Trump onder druk zetten om keuzes te maken die hem electoraal in problemen zouden kunnen brengen. Ze zien zichzelf als de ‘volwassenen’ in het gezelschap. Zij hebben hun hoop gevestigd op de volgende verkiezingen. Daar tegenover staan de ‘Warparty-getrouwen’ die sterk het gevoel hebben dat het in de Verenigde Staten niet meer goed gaat komen, en die willen dat Europa het roer overneemt.
Behalve in het Verenigd Koninkrijk zijn er in Europa niet bijster veel ‘Trump-fans’. Maar die in het Verenigde Koninkrijk, in het ‘Brexit-kamp’, konden zich wel eens lelijk vergissen in Trump. Maar wie niet? Ik ga mij hier zeker niet opwerpen als ‘Trump-kenner’. Maar van het electoraat dat hem aan de macht hielp heb ik wel een redelijk goed beeld. Waar de ‘Warparty-adepten’ hen nog altijd kenmerken als de ‘Deplorables’, in navolging van Hillary, hoewel ze dat woord niet meer zo snel zullen gebruiken, gaat het om een bonte verzameling Amerikanen die getrouwd zijn met de ‘American Dream’, en de ‘Constitution’. Die wars zijn van ‘Washington’ als een door en door corrupte, perverse kliek ‘uitvreters’, en hun buik meer dan vol hebben van al die buitenlandse oorlogen.
Twee behoorlijk speculatieve artikelen waar ik u in dit verband op wil wijzen vertellen u waarom men in die hoek het vertrouwen in de vastgoedmagnaat nog niet kwijt is. Allereerst een artikel van Tom Luongo over de opnieuw gearresteerde pedoseksueel Jeffrey Epstein, waarin hij betoogt dat die ontwikkeling de voorbode is van spectaculaire onthullingen die heel wat gevestigde reputaties in ‘Swamp-land’ onherstelbare schade toe zal brengen, tot aan het Britse vorstenhuis aan toe. Op zich geen écht nieuws, omdat het allesbehalve nieuw is. Ik verwees zelf al verschillende malen naar Epstein en de Clintons, onder meer tijdens ‘PizzaGate’, dat nu ook nog best eens een staartje kan krijgen. Zijn ‘Black Book’ bevat interessante namen, maar Wikipedia is inmiddels ‘opgeschoond’? Dat lijkt mij geen slimme actie.
Het andere artikel gaat over een gerucht dat de Verenigde Staten na het neerhalen, door Iran, van een Amerikaanse ‘drone’, pogingen deden om Trump gezichtsverlies te besparen door het regelen van enkele ’nep-aanvallen’ op Iraanse doelen. Iets in de geest van de massale aanval met kruisraketten na de beschuldigingen van het gebruik van gifgas door Assad in Douma, wat een ‘False Flag’ operatie bleek te zijn.
De verhaallijn sluit aan bij wat in de ‘complot-wereld’ al langer wordt gesuggereerd, dat Trump juist goed bezig is, maar dat hij tijd nodig heeft om het ‘Moeras’ in ‘Washington’ droog te leggen. Dat de oorlogshitsers die hij aantrekt om het buitenlandse beleid vorm te geven niet voor niks steeds falen in het zicht van een doorbraak. Eerder door Caitlin Johnstone afgedaan als ‘Bullshit’. Ik voel in zoverre met Johnstone mee, dat er ruimschoots voldoende schade wordt berokkend door de ‘concessies’ die Trump doet om zijn plan uit te kunnen voeren. Als het concessies zijn, dan. Daarnaast mogen we niet vergeten dat velen die geacht worden in dat complot te zitten, zoals degenen die achter ‘QAnon’ schuil zouden gaan, en Steve Bannon, plus de ‘incrowd’ uit zijn eigen familie, ook niet noodzakelijk ‘duiven’ zijn die er op uit zijn de wereldvrede te bevorderen.
Laten we het zo zeggen: Het zijn interessante tijden!
