Indignatie redactie 
Zowel Israël als de nieuwe regering van Trump willen naar verluidt zo snel mogelijk Iran gaan bombarderen, nu Assad weg is.
Zowel Israël als de nieuwe regering van Trump willen naar verluidt zo snel mogelijk Iran gaan bombarderen, nu Assad weg is.
Volgens Israëlische media vindt het Israëlische leger het nu veel gemakkelijker om luchtaanvallen op Iran uit te voeren, omdat de piloten zich onderweg geen zorgen hoeven te maken over de Syrische luchtafweer. Volgens The Wall Street Journal overweegt het team van Trump de opties voor luchtaanvallen op Iran om te voorkomen dat het land een kernwapen in handen krijgt (er is geen bewijs dat Iran dat momenteel probeert te doen).
Een nieuw artikel van The Washington Post met de titel “Syrië’s ineenstorting en Israëlische aanvallen laten Iran blootgesteld” meldt dat “de Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft aangegeven te willen profiteren van de winst tegen Hamas en Hezbollah en Teheran agressiever wil aanpakken onder een nieuwe Amerikaanse regering.” Het artikel merkt op dat Trump open heeft gestaan voor oorlog met Iran en zei dat “alles kan gebeuren”.
Dit gebeurt terwijl de Al-Qaeda-organisaties die Damascus hebben ingenomen , de wereld verzekeren dat Syrië zich niet langer zal laten gebruiken als uitvalsbasis voor aanvallen op Israël.
Nadat Assad was afgezet kreeg ik een stel weirdo’s in mijn reacties die beweerden dat Israël op de een of andere manier verdrietig was over deze ontwikkeling, omdat Israël en Assad in het geheim aan dezelfde kant stonden. Dit is een van de domste samenzweringstheorieën die ik in lange tijd heb moeten geloven, en ik werd gevraagd het te geloven, niet door gekke QAnoners of de liberale massamedia, maar door een groep pro-Palestina-linksen die ook van de NAVO houden.
* * *
De VS haat al-Qaeda, houdt dan van al-Qaeda, haat dan al-Qaeda, houdt dan van al-Qaeda. Ze gaan uit elkaar, komen weer bij elkaar, gaan weer uit elkaar. “We waren op pauze!” “We waren niet op pauze!” Gaan ze dat doen of niet? Blijf kijken en ontdek het!
* * *
Neprevolutions overal waar je kijkt. Hoera, de dappere vrijheidsstrijders hebben de dictator in Syrië verdreven! Hoera, Donald Trump vecht tegen de Deep State! Hoera, Bernie Sanders en AOC transformeren de Democratische Partij en vechten voor economische rechtvaardigheid!
Naarmate de noodzaak voor een echte revolutie steeds urgenter wordt, zien we steeds meer neprevoluties die ontworpen zijn om de status quo in stand te houden. De woede van mensen tegen de machine wordt aangewakkerd door nep-miljardairpopulisme en shitlib-progressivisme, zodat hun politieke energie direct weer in de machine kan worden gevoerd. Mensen worden getraind om buitenlandse rebellen aan te moedigen die worden gesteund door de CIA en te vechten om de macht van het Amerikaanse rijk uit te breiden in plaats van voor de groepen over de hele wereld die vechten tegen imperiale overheersing.
Ze leiden onze aandacht en energie naar neprevoluties om ons ervan te weerhouden een echte revolutie te voeren. Hoe ontevredener het publiek wordt, hoe existentieel noodzakelijker het voor hen zal zijn om dit te doen. Hoe langer we door degenen die profiteren van de imperiale status quo in politieke doodlopende wegen worden geduwd, hoe langer de imperiale status quo ons allemaal zal blijven misbruiken.
* * *
Aanhangers van Israël zullen je vertellen dat antisemitisme een van de grootste problemen ter wereld is. En als je ze vraagt naar voorbeelden van gevaarlijk antisemitisme in onze maatschappij, noemen ze voorbeelden als de Verenigde Naties, Amnesty International, Ierland en de paus.
* * *
Ik zie vaak vragen als “Waarom maken de miljardairs de wereld zo kapot? Wat is het nut van het vergaren van al die rijkdom als je de rest van je leven toch in een ondergrondse bunker gaat doorbrengen?”
Zulke vragen veronderstellen een niveau van rationaliteit waarvan ik niet geloof dat deze mensen het bezitten. Miljardairs worden gedreven door onbewuste, irrationele krachten in zichzelf, niet door rationele zorgen. Miljardair worden is op zichzelf al een irrationele bezigheid; niemand heeft zoveel geld nodig. Niemands veiligheid, zekerheid of levenskwaliteit wordt aanzienlijk verbeterd door miljarden dollars te hebben in plaats van miljoenen. Ongeacht hoeveel rijkdom je beheert, je kunt maar één auto tegelijk besturen, één pak tegelijk dragen, in één huis tegelijk wonen. Na een bepaald niveau wordt het verzamelen van meer geld een absurditeit, ongeacht de mogelijke maatstaf.
Mensen die zoveel rijkdom vergaren, gedragen zich niet rationeel — ze proberen een gapend gat in zichzelf te vullen dat nooit gevuld kan worden. Ze reageren op trauma’s uit hun vroege jeugd en worden gedwongen door disfunctionele psychologische copingmechanismen. Ze proberen onbewust te compenseren voor geloofde verhalen over tekorten en gebreken; ze proberen de goedkeuring van hun lang overleden vader na te jagen; ze proberen een gevoel van controle te voelen in een wereld die voor hen heel bedreigend voelde toen ze klein waren. Ze handelen niet eens op basis van enige echte bezorgdheid voor hun eigen toekomst, dus waarom zouden ze handelen op basis van bezorgdheid voor de toekomst van de planeet?
De belachelijk rijke mensen die onze wereld regeren, vernietigen deze niet uit domheid of wrok, maar uit onbewuste dwang. Een heroïneverslaafde blijft niet gebruiken omdat hij niet begrijpt dat heroïne slecht voor hem is of omdat hij hoopt ooit een overdosis te nemen, hij blijft gebruiken omdat zijn verslaving wordt aangestuurd door innerlijke pijn en psychologische krachten in zichzelf die hij nog niet in zijn bewustzijn heeft gebracht. Miljardair worden en heroïneverslaafd worden zijn beide irrationeel destructief gedrag dat wordt aangestuurd door irrationele interne dynamieken. Het enige verschil is dat de miljardairs de rest van ons meenemen.
