Indignatie redactie 
Met de wederkomst van Trump verkondigen velen die zich links noemen opnieuw dat het fascisme terug is, nadat we in 2020 “fascisme” hebben weggestemd. Elke vier jaar horen we het verhaal: “Deze verkiezingen zijn de belangrijkste in ons leven.” Republikeinen zijn het nieuwe fascisme, Democraten zijn het minste kwaad. Het maakt niet uit of zakelijke belangen beide partijen financieren en hun beleid bepalen.
Het maakt niet uit of Democraat Biden groen licht gaf voor de aanhoudende slachting in Gaza. Het maakt niet uit of Biden meer deporteerde dan Trump, en het maakt niet uit of de politie elk jaar meer mensen doodde onder Biden dan onder Trump. Trump is de Hitler, niet Biden. Dus wederom tijd voor een realitycheck over het daadwerkelijk bestaande fascisme.
Het daadwerkelijk bestaande fascisme in Hitler-Duitsland
Hitlers heerschappij begon op 30 januari 1933, maar zelfs daarvoor vertoonde het politieke klimaat in Duitsland geen enkele gelijkenis met het onze. In de zomer van 1932 had Duitsland, destijds met 66 miljoen inwoners, een werkloosheid van 30%, tegen 8,5% in 1929, terwijl de industriële productie met 42% daalde.
De drie strijdende partijen bij de verkiezingen van juli 1932 – de Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij (Nazi’s), de sociaaldemocraten en de communisten – wonnen elk miljoenen stemmen. De Duitse Communistische Partij, de grootste van Europa, telde 360.000 leden en had haar eigen paramilitaire organisaties. De Sociaaldemocratische Partij telde een miljoen leden, waarvan velen een eigen paramilitaire groep vormden. De nazi’s telden 1,5 miljoen leden, met 445.000 Stormtroopers of Bruinhemden.
Deze realiteit heeft duidelijk niets te maken met de VS van vandaag: we hebben geen massale werkloosheid, laat staan fascistische, communistische en sociaaldemocratische partijen als belangrijkste kandidaten. In Duitsland waren socialisme of fascisme – of drie varianten van ‘socialisme’ – de alternatieven bij de verkiezingen. Hier kunnen we kiezen voor een traditionele bedrijfspartij die door de 1% wordt gerund, en aan ‘de andere kant van het gangpad’ voor een andere.
William Shirers Opkomst en Ondergang van het Derde Rijk (p. 165) beschrijft het Duitse verkiezingsklimaat van 1932, dat totaal anders was dan het onze. In Pruisen, waar twee derde van de Duitse bevolking woonde, “waren er tussen 1 en 20 juni 461 hevige gevechten in de straten, waarbij 82 mensen omkwamen en 400 zwaargewonden vielen… In juli bevonden zich onder de 86 doden 38 nazi’s en 30 communisten.” Op 10 juli werden er 18 mensen gedood, en een week later, op 17 juli, “toen de nazi’s onder politiebegeleiding een mars hielden door Altona, een arbeiderswijk van Hamburg, werden 19 mensen doodgeschoten en 285 gewond.”
In zes weken tijd werden er 200 mensen vermoord in een deel van Duitsland waar 40 miljoen mensen woonden. Om het simpel te houden voor de aanhangers van het “Trump-fascisme”, zou dat betekenen dat er 1700 mensen werden gedood in fascistisch-antifascistische gevechten tijdens de presidentscampagne van 2024, die zes weken duurden.
Bij de verkiezingen van november 1932 behaalden de twee socialistische partijen 37,3% van de stemmen, tegenover 39% voor de nazi’s en de Duitse nationalisten. Iets meer dan twee maanden later, op 30 januari, werd Hitler tot rijkskanselier benoemd.
Hij zuiverde snel de politiekorpsen van het land en verving alle politiechefs door nazi’s. De politie kreeg de opdracht zich niet te bemoeien met het werk van de stormtroopers en de nazi-SS. Nazism 1919-1945, A Documentary Reader Vol. 1 , The Rise to Power presenteert het bevel van de nazi-politie van 17 februari 1933: “De activiteiten van subversieve organisaties moeten … met de meest drastische methoden worden bestreden. Communistische terreurdaden moeten met de grootste strengheid worden bestreden en wapens moeten, indien nodig, meedogenloos worden gebruikt.”
Na slechts twee weken aan de macht hadden Hitlers stormtroopers de bevoegdheid om linkse activisten en Joden te verslaan en zelfs te doden. Trumps voornaamste doelwit waren niet-blanke immigranten, hoewel het aantal deportaties juist is afgenomen sinds Biden zijn ambt verliet.
Op 22 februari 1933, toen het fascisme nog maar drie weken aan de macht was, werden 50.000 Stormtroopers en SS’ers tot de politie benoemd. Heeft de “fascistische” Trump hier het equivalent van 250.000 Ku Klux Klan-leden in de politie opgenomen?
In slechts drie weken tijd had Hitler de Duitse politie in handen van de nazi’s, terwijl nog eens twee miljoen stormtroopers door de straten patrouilleerden. Massale arrestaties begonnen, openbare gebouwen en huizen werden doorzocht om politieke tegenstanders op te pakken, vaak ondergebracht in nieuw gebouwde “kampen”. Ondertussen heeft Trump, een zogenaamde Hitler, die aan zijn tweede ambtstermijn begon, niets van dit alles gedaan.
Op 27 februari, nog geen maand aan de macht, werd de Duitse Rijksdag, hun versie van het Congres, in brand gestoken, wat de nazi’s onmiddellijk aan de communisten oplegden. De noodverordening van de nazi’s verklaarde: “Beperkingen van de persoonlijke vrijheid, van het recht op vrije meningsuiting, inclusief de persvrijheid; van het recht op vergadering en vereniging; en schendingen van het privéleven van post-, telegrafische en telefonische communicatie, alsmede huiszoekingsbevelen, bevelen tot inbeslagname en beperkingen op eigendommen, zijn eveneens toegestaan buiten de wettelijk voorgeschreven grenzen.” ( Nazisme 1919-1945, A Documentary Reader Vol. 1 ).
Zo begon hun anticommunistische heksenjacht. Vrachtwagens vol stormtroepen dreven slachtoffers op en voerden ze af voor mishandeling en marteling. De nazi’s namen het hoofdkwartier van de Communistische Partij in beslag. Hun bijeenkomsten werden verboden, hun pers werd stilgelegd, partijfondsen werden geconfisqueerd en communistische afgevaardigden in het parlement werden gearresteerd. Ook de bijeenkomsten van de sociaaldemocraten werden verboden, hun pers werd gesloten; hun partij werd in juni verboden. Het duurde een maand voordat het nieuwe naziregime links onthoofdde. Dit was fascisme in actie.
Realiteitscheck
Voor degenen die fantaseren over Trumps fascisme, een realitycheck: in zijn eerste maand had Hitler al gevangenschap zonder proces toegestaan, de politie en het rechtssysteem overgedragen aan het equivalent van de KKK, en duizenden liberale, communistische en sociaaldemocratische tegenstanders gevangengezet of ondergronds gedreven. Stormtroopers en SS-bendes namen gemeentehuizen, vakbondskantoren, kranten, bedrijven en rechtbanken over en zetten “onbetrouwbare” functionarissen af.
Nog vóór ze 60 dagen aan de macht waren, werd het op 21 maart al een misdaad om kritiek te uiten op de nazipartij. De processen vonden plaats door rechtbanken in militaire stijl, zonder jury en vaak zonder recht op verdediging.
Op 7 april werden alle Joden ontslagen uit de ambtenarij. In alle Duitse deelstaten werden nazi-gouverneurs aangesteld die de macht hadden om lokale overheden te benoemen en te ontslaan, staatsvergaderingen te ontbinden en staatsambtenaren en rechters te benoemen en te ontslaan.
Op 2 mei vernietigde Hitler de vakbeweging. Nadat de nazi’s cynisch de Dag van de Arbeid tot nationale feestdag hadden uitgeroepen, werden alle vakbondskantoren bezet, alle vakbondseigendommen en -fondsen in beslag genomen, vakbondsleiders gearresteerd en de vakbonden gereorganiseerd tot het Duitse Arbeidsfront van de nazi’s.
Op 6 mei begonnen enorme boekverbrandingen, met 25.000 aanwezigen aan de Universiteit van Berlijn. Al snel moesten alle professionals uit de beeldende kunst, muziek, theater, literatuur, pers, radio en film zich aansluiten bij hun respectievelijke nazi-culturele organisaties, waarvan de richtlijnen wet werden.
We kunnen ons alleen maar afvragen hoe sommigen zich voorstellen dat Trump in de voetsporen van Hitler treedt.
Er waren nu twee miljoen nazi-stormtroopers; gezien de 66 miljoen inwoners van Duitsland zou een vergelijkbare fascistische bende van Trump er 10 miljoen tellen. Deze “bruinhemdenbendes zwierven door de straten, arresteerden, sloegen in elkaar en vermoordden soms wie ze maar wilden, terwijl de politie toekeek zonder een wapenstok te gebruiken… Rechters waren geïntimideerd; ze vreesden voor hun leven als ze een stormtrooper zouden veroordelen, zelfs voor koelbloedige moord.” (Shirer, p. 203). Zien we hier 10 miljoen fascistische overheidsbendes dit doen?
Op 14 juli werden alle politieke partijen, behalve de nazi’s, verboden. De fascisten konden de eigendommen van organisaties die zij als anti-Nazi beschouwden, in beslag nemen en konden iedereen het staatsburgerschap ontnemen.
In 1935 bevond 20% van de leden van de Duitse Communistische Partij, 30.000, zich in concentratiekampen. Zij vormden het meest militante element van het anti-naziverzet. Nog eens 10-20% van de leden zette hun ondergrondse werk voort, maar de nazi’s arresteerden, arresteerden en executeerden al snel een groot deel van hen. In 1939 waren 30.000 communisten geëxecuteerd en nog eens 150.000 naar naziconcentratiekampen gestuurd.
“Binnen twaalf maanden had hij de Weimarrepubliek omvergeworpen, zijn persoonlijke dictatuur in de plaats gesteld van de democratie, alle politieke partijen vernietigd behalve de zijne, de deelstaatregeringen en hun parlementen vernietigd en het Rijk verenigd en gedefederaliseerd, de vakbonden uitgeroeid, democratische verenigingen van welke aard dan ook uitgeroeid, de Joden uit het openbare en professionele leven verdreven, de vrijheid van meningsuiting en van de pers afgeschaft, de onafhankelijkheid van de rechtbanken onderdrukt en onder het nazibewind het politieke, economische, culturele en sociale leven van een oud en ontwikkeld volk ‘gecoördineerd’.” (Shirer, p. 189)
Dat was fascisme in het echte leven, niet de schijnvertoning die links-liberalen tegenwoordig zien. Trump heeft de Grondwet niet geschrapt, de AFL-CIO niet weggevaagd, politieke partijen niet verboden en zijn politieke tegenstanders ook niet naar concentratiekampen gestuurd.
Waarom zo infantiel over het fascisme van Trump?
Bij bijna elke presidentsverkiezing sinds generaties nemen mensen die tot het links-liberale spectrum behoren hun toevlucht tot deze angsttactiek van Republikeins “fascisme”. Ze geven misschien toe dat het Amerikaanse bedrijfsleven de twee partijen bezit – zoals Bernie nog steeds doet – maar stemmen toch Democratisch als een soort “kleinere kwade”. Ze bieden misschien zelfs een klassenperspectief op de heerschappij van het bedrijfsleven in de VS. Ze kunnen accuraat verklaren waarom onze levensomstandigheden gestaag verslechteren, dat dit voortduurt, ongeacht wie de president is. Maar let op: slechts weinigen zeggen dit tijdens een verkiezingsjaar.
In plaats daarvan wordt ons in verkiezingstijd verteld dat we eerst de fascistische dreiging moeten verslaan en dan pas onze beweging moeten opbouwen. Dit is al generaties lang een effectieve strategie om onze beweging binnen de Democratische Partij te strikken. Het versterkt niet alleen de dominantie van het Amerikaanse bedrijfsleven, het leidt niet alleen tot een verkeerde voorlichting over fascisme, maar het belemmert ook de strijd van de arbeidersklasse om onze steeds slechter wordende levensomstandigheden te bestrijden.
Dit kinderachtige verhaal over Trumps ‘fascisme’ heeft er zelfs toe geleid dat veel links-liberale activisten verdedigers zijn geworden van de nationale veiligheidsoperaties van de staat, door de anti-Trump Russiagate-hoax te bevestigen en door hun steun te betuigen aan de Amerikaanse oorlog tegen Rusland in Oekraïne.
Dit heeft ervoor gezorgd dat Republikeinse commentatoren die het ‘mindere kwaad’ vertegenwoordigen, een breder gehoor hebben gekregen onder werkende mensen met hun onthullingen over deze operaties – milieus als Candice Owen, Tucker Carlson, rechter Napolitano en Ron Paul.
Als de heersende klasse fascisme nodig heeft
Zolang het bedrijfsleven in Amerika de arbeidersklasse – en links-liberaal – aan hun tweepartijenstelsel vasthoudt, hebben ze geen behoefte aan fascisme. Fascisme is pas nodig wanneer hun gebruikelijke bestuursmethoden instorten en ze geconfronteerd worden met een zeer directe dreiging de controle te verliezen aan revolutionaire krachten.
De historische functie van het fascisme, zoals de nazi-heerschappij aantoont, is om de geradicaliseerde arbeidersklasse en haar bondgenoten te vernietigen, hun organisaties te vernietigen en politieke vrijheden te beperken wanneer de machthebbers niet in staat blijken te zijn om te regeren via hun schijnvertoning van democratie. Dat is in de VS vandaag de dag verre van het geval.
Helaas is het een gewoonte geworden voor links-liberalen om de misdaden die Republikeinen begaan tegen werkende mensen in binnen- en buitenland te benadrukken, terwijl ze de misdaden van Democraten bagatelliseren. Dit draagt er alleen maar aan bij dat de ontevredenheid zich op de Democratische Partij richt.
Door de misdaden van Trump en de Republikeinen als fascistisch te bestempelen, propageert men het verhaal dat imperialistische heerschappij onder Democraten beter is.
Een Democraat hield toezicht op de slachting van 20% van de Noord-Koreaanse bevolking ( de VS zelf geven het toe ), een niveau dat gelijk is aan dat van de nazi’s in Wit-Rusland; een liberale Democraat zette, in nazistijl, een hele etnische groep gevangen ; een liberale Democraat bracht massaslachting in Vietnam; een liberale Democraat legaliseerde onbeperkte militaire detentie van Amerikaanse burgers zonder aanklacht; een liberale Democraat bracht ons op de rand van een nucleaire holocaust.
Het is een misleidende mythe om de mythe te verspreiden dat imperiale wreedheid op de een of andere manier minder barbaars is dan die van de nazi’s, of afhangt van welke partij er heerst.
Caitlin Johnstone noemt gelovigen in de Democraten “het minste kwaad” en wijst erop dat de Democratische Partij er is om ervoor te zorgen dat goede mensen niets doen. Ze vergeet de gelovigen in de Republikeinen als “het minste kwaad”, en die partij is er ook om ervoor te zorgen dat goede mensen niets doen. Beide partijen kanaliseren populaire bewegingen in kanalen die de elite van het bedrijfsleven kan controleren.
Voorstanders van Trump als fascist brengen zichzelf niet alleen in diskrediet en isoleren zichzelf van politiek bewustere werkende mensen. Degenen die het Trump-fascismeverhaal promoten, geven daarmee blijk van hun eigen gehechtheid aan de Democraten en het tweepartijenstelsel. Historisch gezien vormen zij een krachtig obstakel voor de noodzaak om een arbeidersbeweging op te bouwen die politiek onafhankelijk is van de 1%.
