Indignatie redactie 
Republikeinen Trump
De geplande Trump bijeenkomst doet griezelig denken aan de pro-nazibijeenkomst van Fritz Kuhn in 1939. Maar er valt hier ook een les te leren voor de campagne van Harris.
Donald Trump kondigde woensdag tijdens een toespraak in Scranton, Pennsylvania, aan dat hij in Madison Square Garden zal spelen. Zijn campagne heeft de zelfverklaarde “World’s Most Famous Arena” gehuurd voor zondag 27 oktober, en Trump zei dat dit betekent dat “we een zet gaan doen voor New York.”
Trump gaat New York niet winnen. Harris staat 14 punten voor in de Empire State in de huidige FiveThirtyEight gemiddelden. Dat is dichterbij dan het resultaat van 23 punten in 2020, maar het is nog steeds niet spuugafstand. We kunnen dus zeggen dat het een verspilling is van zijn tijd en geld, en dat is een goede zaak. Maar het is ook niet helemaal dom, en er zit een les in voor Kamala Harris en haar campagne nu we richting de eindstreep gaan.
Maar voordat we daarop ingaan, laten we even stilstaan bij de griezelige historische echo van een neofascistische bijeenkomst die plaatsvond in Madison Square Garden, want er was er al eerder een, en het was het eerste waar ik (en ik weet zeker dat veel andere mensen) aan dachten toen ik dit nieuws hoorde. Ik bedoel de beroemde bijeenkomst die op 20 februari 1939 werd gehouden in de Garden (toen een heel ander gebouw, maar nog steeds Madison Square Garden geheten) door de Duits-Amerikaanse Bund en haar leider, Fritz Kuhn.
Dit was een pro-nazi-bijeenkomst. Het podium was versierd met een gigantische afbeelding van George Washington, omringd door sterren en strepen. Er waren ook swastika’s en Hitler-groeten in overvloed onder de 22.000 aanwezigen. Nee, ik zeg niet dat er deze keer swastika’s zullen zijn, hoewel je je toch af kunt vragen of de verschillende blanke suprematistische groepen die Trump steunen, contingenten zullen sturen.
De man speelt voor halflege zalen die half zo groot zijn als de Garden, dus er zal iets gedaan moeten worden om de zaal te behangen. Als hij zich houdt aan de gewoonte van, laten we zeggen, GOP-conventies, zal hij zoveel mogelijk zwarte aanhangers uitnodigen om met hem mee het podium op te gaan.
Dus nee, hij gaat New York niet winnen, en ja, er zijn verontrustende historische resonanties aan het werk. Maar dit is de enige manier waarop deze rally niet dom of aanstootgevend is.
Op dit punt in een presidentscampagne wordt het belangrijk om momentum te creëren: de uitstraling van een winnaar hebben. Zoals ik vaak heb gezegd, hebben de zwevende kiezers die de verkiezingen zullen beslissen geen sterke politieke loyaliteit; dit zijn mensen die politiek zien, zoals de Democratische voorzitter van Wisconsin, Ben Wikler, onlangs zei, zoals wij, politiek-junkies, Olympische sporten zien: we weten dat ze bestaan en we besteden er elke vier jaar even aandacht aan, en dat is het.
We kiezen ervoor om niet-Amerikaanse Olympische atleten te steunen op basis van een aantal emotionele en niet-rationele factoren: of we warme of koele gevoelens hebben voor hun land, of we de manier waarop ze zich gedragen, de manier waarop ze lachen leuk vinden, en misschien wel het belangrijkste, of ze een kans maken om te winnen. Bij de 100 meter sprint juichen we eerder voor de Jamaicaan die een echte kans maakt op een medaille dan voor de man uit Noorwegen of wat dan ook; niets tegen Noorwegen.
Campagnes moeten dus in de laatste weken dingen doen om momentum te communiceren en winnaarsmentaliteit uit te stralen. Een onverwachte rally op een onverwachte en beroemde plek is kwalificerend. Het schudt de boel een beetje op. Het domineert, of komt in ieder geval prominent voor, op het kabelnieuwsmenu voor waarschijnlijk vier dagen: twee dagen ervoor, de dag zelf en één dag erna. En als Trump de plek daadwerkelijk kan vullen, of er dichtbij kan komen, communiceert dat ook energie.
Harris kwam uit de startblokken met een enorme energie-uitbarsting , die zeker tot op zekere hoogte is stilgevallen. Met het oog op deze laatste drie weken moet ze wat nieuwe buzz creëren. Gewoon meer evenementen organiseren zal helpen. Ze is gewoon niet genoeg op het pad geweest. Ze moet laten zien dat ze nog steeds de duizenden kan trekken die ze in augustus trok. Een nieuw voorstel of twee zal helpen.
Het is moeilijk te zeggen hoeveel beleid er op dit moment toe doet, vooral tegen een tegenstander die minachting heeft voor beleid, maar het kan geen kwaad. Haar voorstel over langdurige thuiszorg deze week was eigenlijk behoorlijk belangrijk – het is een enorm gat in Medicare en zou een verschil maken in het leven van miljoenen mensen. Dat is vast wel bij sommige kiezers doorgedrongen.
Maar op dit punt draait een campagne vooral om gebaren en toneelspel. De campagne van Harris zou wel wat evenementen kunnen gebruiken die mojo creëren. Een verrassende steunbetuiging van een prominente Republikein of een andere onverwachte persoon uit de zakenwereld of het leger of zoiets. Een evenement dat Trumps evenement op dezelfde dag overtreft — in een stadion, misschien, als ze het kan vullen — en zijn show volledig steelt. Dat zou de vorm kunnen aannemen van een concert met een aantal van haar beroemde supporters als ze allemaal op dezelfde datum bij elkaar kunnen komen — Beyoncé, Bruce, Billie Eilish, John Legend en vooral, je weet wel wie .
En gewoon campagne voeren, campagne voeren, campagne voeren. Zie er hongerig uit. Zie eruit alsof je het wilt. Ik herinner me dat Al Gore in 2000 non-stop campagne voerde gedurende de laatste 48 of misschien zelfs 72 uur. Ik herinner me dat het verschil maakte. Hij liep over het algemeen achter in de peilingen, en hoewel hij die race uiteindelijk verloor, verloor hij hem op First Street Northeast (d.w.z. het Hooggerechtshof) op 12 december. Hij won hem op 7 november.
De campagne van Harris heeft de afgelopen weken kritiek gekregen, waarvan veel terecht. Maar de campagne heeft ook veel dingen goed gedaan. De peilingen zeggen dat ze de kandidaat van verandering is geworden, wat buitengewoon moeilijk is voor een zittende vicepresident om voor elkaar te krijgen. Ze heeft Trumps economische voorsprong verkleind of, volgens sommige peilingen, geëlimineerd. Ze haalt de achterstand in bij kiezers uit de arbeidersklasse, zoals Timothy Noah deze week opmerkte . Dus sommige van die ideeën die de pers saai vindt, de belastingaftrek voor kleine bedrijven en dergelijke, moeten toch bij iemand doordringen.
Maar dit is het moment om nieuwscycli te winnen en gezien te worden als iemand die aanvalt, niet verdedigt. Ik hoop echt dat de campagne een paar verrassingen in petto heeft.
