Trump In Springfield, Ohio, zijn uw huisdieren veilig – de rest van de VS niet

De valse geruchten die Donald Trump en JD Vance verspreidden, zijn een nieuwe, onaangename meme geworden over buitenlandse immigranten.

Trump Gelooft iemand nu echt dat illegale Haïtiaanse immigranten door Springfield, OH, razen in een plotselinge poging om honden en katten uit de buurt te stelen voor het avondeten? Donald Trump heeft de laatste tijd veel schandalige opmerkingen gemaakt, maar zijn laatste staaltje waanzin heeft de grenzen verlegd. 

De immigranten in kwestie zijn niet agressief of illegaal.

Eerlijkheidshalve lijkt het erop dat Trump de dreiging van het stelen van huisdieren en het plegen van slachtpartijen heeft overgenomen van zijn running mate, J.D. Vance. Tijdens zijn tijd aan de rechtenfaculteit van Yale heeft hij kennelijk nooit de beroemde uitspraak van opperrechter Oliver Wendell Holmes gelezen, namelijk dat vrijheid van meningsuiting niet hetzelfde is als de vrijheid om in een vol theater ‘brand te schreeuwen’. 

Vance’s verklaring voor deze duidelijk valse beschuldiging is dat het, ook al is het niet waar , nodig was om aandacht te vragen voor immigratie aan de zuidgrens. 

Het feit dat de instroom van illegale immigranten begin dit jaar sterk daalde, ontging de senator kennelijk. Hij negeerde ook het feit dat Trump zijn persoonlijke invloed met geweld gebruikte om een ​​wetsvoorstel in het Congres tegen te houden dat de bescherming langs de grens zou hebben vergroot en een belangrijke stap zou hebben gezet in de richting van verbetering van Amerika’s hopeloos verouderde immigratiebeleid. 

Trumps reden om de grenswet te saboteren? Hij moest immigratie als campagneonderwerp gebruiken voor de verkiezingen in november. 

Voor Vance leek de bangmakerij van “Laten we je huisdier opeten” een even goed middel als welke dan ook om wat hij toegaf aan CNN nieuw leven in te blazen, was de laatste tijd een doodlopende weg geworden. Het maakte niet uit of zijn bewering waar was of niet. Sterker nog, zijn medewerkers hadden het nagevraagd bij stadsbestuurders in Springfield en kregen te horen dat de geruchten ongegrond waren. 

Vance besloot ze toch te blijven pushen en gaf de valse informatie door aan Trump, die de fictieve bewering vervolgens herhaalde tijdens zijn debat met Kamala Harris. Dit debat werd live bekeken door 67 miljoen Amerikanen, terwijl tientallen miljoenen anderen de virale resonanties oppikten. 

Zowel de burgemeester van Springfield als Mike DeWine, de Republikeinse gouverneur van Ohio, veroordeelden het gerucht als ongegrond. Hun ontkenningen hadden geen effect op Vance of Trump, die de valse informatie bleven herhalen. Toen de Trump/Vance-gok leidde tot een golf van bommeldingen in Springfield, zag DeWine zich gedwongen de Ohio State Police in te schakelen om de veiligheid van schoolkinderen die na school naar huis gingen, te waarborgen. 

Trump en Vance lijken trots op hun prestatie. Niemand anders is dat, behalve de late night tv-comedians, die Vance en Trump zien als rijk materiaal voor heerlijke satire. 

Het feit is echter dat Trump en Vance mogelijk verdergaande motieven hebben. Het is een vrij veilige gok dat zowel Trump als Vance zich er terdege van bewust waren dat het explosieve gerucht dat ze aan het verzinnen waren, volledig fictief was. Wat ze leken te doen, is een huidige politieke techniek die algemeen bekend staat als de “hondenfluit”. 

In de politiek is een “hondenfluitje” een gecodeerde boodschap, vol met insinuaties, die voor het grote publiek misschien volkomen onschuldig lijkt, maar boekdelen spreekt voor een doelgroep van ware gelovigen. Het valse gerucht dat Trump en Vance verspreiden, klinkt misschien gek voor elk rationeel lid van het publiek, maar voor de MAGA/QAnon-samenzweringsmenigte was het berekend om een ​​automatische reactie op te roepen. Ze weten instinctief wat Trump echt probeert te zeggen.

Trump en Vance hebben blijkbaar berekend dat het de moeite waard is om belachelijk over te komen door een duidelijk vals verhaal te pushen als dat nodig is om zijn extreem goedgelovige MAGA-kernaanhangers te motiveren. Dit zijn tenslotte de mensen die de samenzwering van “PizzaGate” geloofden, die ten onrechte beweerde dat een kindersekshandelnetwerk in het geheim gevestigd was in een pizzeria in Washington, DC. Zij geloofden dat Barack Obama echt in Kenia was geboren, ondanks zijn door de overheid uitgegeven geboortecertificaat en ziekenhuisgegevens die het feit bevestigden dat hij in Hawaï was geboren. 

Kortom, de mensen die Trump probeert te bereiken, zijn geconditioneerd om bijna alles te geloven wat hun meester zegt.

Wat Trump eigenlijk zegt is dat als je het gevoel hebt dat je financieel en sociaal achterop raakt, diep van binnen voelt dat je een verliezer bent, de MAGA Messiah zegt dat je dat niet bent en steunt je. Omdat het niet echt jouw schuld is. Het zijn deze andere mensen, deze buitenlanders, die bedriegen en stelen wat rechtmatig van jou is.

Als Trump beweert dat miljoenen ontsnapte gevangenen uit gekkenhuizen en gevangenissen verspreid over de wereld “over onze grenzen stromen”, zou een gemiddeld gezond persoon kunnen concluderen dat de ex-president overdrijft. Maar de hardcore MAGA-menigte hoort een andere, diepere boodschap die betrekking heeft op hun persoonlijke omstandigheden. 

Trump weet net zo goed als ieder ander dat Amerika een periode van snelle technologische verandering doormaakt en dat dat op zijn beurt een snelle economische verandering teweegbrengt — het soort verandering dat onvermijdelijk winnaars en verliezers oplevert. Wat Trump eigenlijk zegt, is dat als je het gevoel hebt dat je financieel en sociaal achterop raakt, diep van binnen voelt dat je een verliezer bent, de MAGA Messiah zegt dat je dat niet bent en je steunt. Omdat het niet echt jouw schuld is. Het zijn deze andere mensen, deze buitenlanders, die bedriegen en stelen wat rechtmatig van jou is. Zij zijn de echte reden dat succes op de een of andere manier aan je voorbij is gegaan.

In Springfield maakt het niet zoveel uit dat veel Haïtiaanse immigranten eigenlijk werk doen dat geen enkele Amerikaan wil doen. Of dat ze bereid zijn om te werken voor een salaris dat de meeste Amerikanen onacceptabel vinden. Of dat immigrantenarbeiders bereid zijn om meer te doen voor minder, waardoor uit eten gaan in een lokaal restaurant of een huis bouwen of een aantal andere basisbehoeften aanschaffen betaalbaarder wordt voor de gemiddelde Amerikaanse middenklasse.

Trump slaat die feiten van het leven over als irrelevant. En dat zijn ze — voor hem. Hij is tenslotte miljardair. Hij kan zich alles veroorloven wat hij wil, tegen bijna elke prijs. De meeste Amerikanen kunnen dat niet. Trump gokt erop dat zijn kernaanhangers te onwetend, te verdwaasd of te bot zijn om dat te beseffen. 

Zijn strategie is gebaseerd op het voeden van net genoeg afgunst en onrechtvaardigheidsgevoel om de stemmen in zijn voordeel te laten omslaan. Dankzij de grillen van het kiescollege hoeft hij niet iedereen te overtuigen, maar net genoeg gefrustreerde kiezers in fly-over country om een ​​verschil te maken. Als ze de verkiezingen niet winnen, is er altijd de mogelijkheid dat ze zelfs een opstand beginnen, waarmee de aanval op het Amerikaanse Capitool op 6 januari 2021 naar een hoger niveau wordt getild.

Het flagrante gedrag van Trump en Vance is niet bepaald een nieuw fenomeen. Trumps gambit — wantrouwen wekken bij buitenstaanders — bestaat al eeuwen. 

Hitler propageerde antisemitische tropen om persoonlijke macht te vergaren en het Duitse publiek ervan te overtuigen dat het zich moest bezighouden met wereldwijde verovering. We vochten de Tweede Wereldoorlog om ervoor te zorgen dat dat soort barbaarse denkbeelden in het verleden bleven. Trump en Vance doen hun best om het terug te brengen.

Net zoals Vance en Trump probeerden het valse gerucht over het slachten van huisdieren te gebruiken om haat te zaaien tegen Haïtiaanse immigranten, richtten middeleeuwse tirannen zich regelmatig op kwetsbare Joodse gemeenschappen, noemden ze buitenstaanders en moedigden ze pogroms aan om het bloed te laten stromen. Om destijds haat aan te wakkeren, beweerden de tirannen ten onrechte dat Joden ritueel christelijke kinderen offerden tijdens Pesach om bloed te verkrijgen, dat ze zogenaamd gebruikten om hun rituele ongezuurde brood te maken. 

Hitler propageerde soortgelijke antisemitische tropen om persoonlijke macht te vergaren en het Duitse publiek ervan te overtuigen dat het zich moest bezighouden met wereldwijde verovering. We vochten de Tweede Wereldoorlog om ervoor te zorgen dat dat soort barbaarse denkbeelden in het verleden bleven. Trump en Vance doen hun best om het terug te brengen.

Trump en Vance zijn ook niet de eerste Amerikaanse kandidaten die zulke racistische retoriek gebruiken. In de jaren 1860 leidde een campagne tegen Chinese immigranten tot schandalige beschuldigingen dat de Chinezen bereid waren om ratten te eten. Die beweging volgde op een toestroom van Chinese immigrantenarbeiders die naar Californië stroomden om deel te nemen aan de Gold Rush en later om te helpen bij de bouw van de transcontinentale spoorlijn. 

In 1888 gaf Grover Cleveland, die zich kandidaat stelde voor het presidentschap, een editie van populaire handelskaarten uit die suggereerden dat de Chinezen liever ratten aten. De campagne leidde uiteindelijk tot de Chinese Exclusion Act, die immigratie uit Azië effectief verbood totdat het Congres in 1943 alle uitsluitingswetten introk die gericht waren op specifieke nationaliteiten (hoewel quotumsystemen die de stroom immigranten uit de meeste landen buiten Europa ernstig beperkten, van kracht bleven tot 1965). 

Net als Trump probeerde Cleveland de racekaart te spelen. Hij had al een termijn als president gediend en hij hoopte dat rassenhaat zou helpen om steun te mobiliseren in zijn campagne om Benjamin Harrison te verslaan. Hij had het mis. Harrison won.

In het geval van Trump en Vance kan de woede over de valse beweringen gericht aan Haïtiaanse immigranten in Springfield een tweede functie hebben. Vanuit Trumps perspectief heeft het zijn volgers al afgeleid van het opmerken van de onsamenhangendheid en defensiviteit van zijn opmerkingen tijdens zijn rampzalige debat met Kamala Harris. 

Zoals Richard Friedman, die klinische psychiatrie doceert aan Cornell, opmerkte in een artikel in The Atlantic , waren veel van Trumps reacties tijdens het debat onmogelijk te volgen. Trump was duidelijk in de war en kwam uiteindelijk met een lange reeks non-sequiturs. De voor de hand liggende conclusie van het debat was: waarom zou iemand stemmen op een kandidaat voor het presidentschap van de Verenigde Staten die zo duidelijk niet in staat is om zelfs maar simpele vragen over feiten en beleid te beantwoorden of op te staan ​​tegen de treiterige opmerkingen van een tegenstander in het debat? Hoe zou zo’n leider op kunnen staan ​​tegen vijandige tegenhangers op het wereldtoneel?

Friedman wijst erop dat wanneer dit soort gedrag voorkomt bij iemand van Trumps leeftijd, het een vroege waarschuwing kan zijn voor cognitieve achteruitgang. Het is niet onwaarschijnlijk dat Vance, als Trump de verkiezingen zou winnen, binnenkort president zou worden. Tot nu toe is alles wat Vance heeft gedaan sinds hij werd genomineerd als Republikeinse kandidaat voor het vicepresidentschap, politiek rampzalig gebleken. Geen geruststellende prestatie voor iemand die in de rij staat om de machtigste leider ter wereld te worden, met de nucleaire codes binnen handbereik. 

Trump, wiens wereldbeeld lijkt te zijn blijven steken in de late 19e eeuw, rekent erop dat hij de Amerikaanse kiezers kan verdelen en veroveren. Hij beseft dat dit nodig is om het presidentschap te winnen. 

Harris is daarentegen voorstander van samenwerking tussen Amerikanen en heeft zelfs gezegd dat ze bereid is om Republikeinen op te nemen in een toekomstige regering. Ze betoogt dat de MAGA-aanpak haaks staat op de verfijndere tradities van Amerika, die dichter bij “United we stand, divided we fall” liggen. 

Ze is er vooral tegen om terug te keren naar een verleden dat nooit heeft bestaan. 

Beide partijen hebben hun argumenten gepresenteerd. De test voor de Amerikaanse democratie rust op welke optie het Amerikaanse electoraat uiteindelijk in november zal kiezen. En, het moet gezegd worden, het hangt er verder vanaf of die keuze gerespecteerd en geaccepteerd zal worden door de verslagenen.