Indignatie redactie 
Trump – De officier van justitie van Fulton County, Fani Willis, heeft al vier medebeklaagden van Trump ertoe aangezet om als getuigen van de vervolging op te treden.
Een zekere maatstaf voor de juridische problemen waarmee voormalig president Donald Trump wordt geconfronteerd, is zijn plan om de onafhankelijkheid van het federale rechtssysteem te ontmantelen als hij opnieuw president wordt. Een ontnuchterend bericht van The New York Times schetst de omvang van de geplande ideologische machtsovername, gebaseerd op interviews met zeven Trump-insiders die betrokken zijn bij de planning ervan, en op Trump-aangesloten advocaten, uit heden en verleden.
De agenda is duidelijk om het federale wetshandhavingscomplex, zoals het ambtenarenapparaat en andere takken van de regering die getroffen zijn door onvoldoende MAGA-trouw, ondergeschikt te maken aan het volledige en grillige gezag van de misdaadheer-president.
Times- verslaggevers Charlie Savage, Maggie Haberman en Jonathan Swan herleiden de oorsprong van deze kruistocht tot het verzet van Trumps eigen ministerie van Justitie tegen belangrijke uitvoerende richtlijnen, zoals de weigering om niet-bestaande gevallen van verkiezingsfraude te vervolgen die voortkomen uit de presidentsverkiezingen van 2020. Maar dat is hier duidelijk slechts de helft van het plaatje: MAGA Nation blijft er vast van overtuigd dat het ministerie van Justitie van Biden ‘bewapend’ is om valse vervolgingen van zijn maximale leider te bewerkstelligen in opdracht van procureur-generaal Merrick Garland en speciaal aanklager Jack Smith.
Ondertussen brengen de vervolging van Trump in Fulton County onder leiding van Fani Willis en de civiele fraudeactie in New York tegen het zakenimperium van Trump, aangespannen door procureur-generaal Letitia James, dezelfde fundamentele boodschap over aan de Trump-gelovigen: een rechtssysteem dat is losgemaakt van de MAGA-controle van bovenaf. zal zich richten op het bestraffen van MAGA-misdaden. Bekijk de theatrale Jim Jordan-hoorzittingen , de krantenkoppen over de samenzwering en de Truth Social-driftbuien .
Te midden van al het gejammer en de woede is het gemakkelijk om de daadwerkelijke voortgang van de vele op Trump gerichte juridische procedures die gaande zijn uit het oog te verliezen. Maar het belangrijkste is dat de zaken er niet erg rooskleurig uitzien voor de beklaagde. De afrekening in de rechtszaal voor de Trump-organisatie in New York heeft de meeste media-aandacht opgeslokt, grotendeels omdat de kinderen van Trump zijn gedagvaard om te getuigen en een komisch onwaarschijnlijk niveau van professioneel geheugenverlies vertoonden .
De federale rechtszaak van Jack Smith tegen Trump vanwege zijn rol bij het aanzetten tot de mislukte staatsgreep van 6 januari heeft ook behoorlijk wat commentaar opgeleverd – met name van de beklaagde zelf – meest recentelijk rond de herinvoering van een spreekverbod tegen Trump door rechter Tanya Chutkan. Maar de vervolging van Fani Willis in Georgië boekt aanzienlijke vooruitgang op het minder opvallende gebied van het op een rij zetten van feitelijk bewijsmateriaal en getuigen die voor de rechtbank moeten worden gepresenteerd.
De zaak in Fulton County berust grotendeels op een behoorlijk flagrant rokend wapen: het beruchte telefoontje van Trump aan de Georgische minister van Buitenlandse Zaken Brad Raffensperger, waarin hij eiste dat de verkiezingsfunctionaris 11.000 stemmen ‘vond’ om de migratie naar de Biden-colonne ongedaan te maken – anders zou hij geconfronteerd worden met pijnlijke juridische en politieke kwesties. gevolgen. Maar meer nog: Willis heeft een klacht over afpersing ingediend om samen met Trump een breed scala van achttien medebeklaagden binnen te halen – en volgens de krachtige logica van een dergelijke procedure heeft ze er al vier overgehaald om als getuigen van de vervolging op te treden.
Drie van deze beklaagden waren Trump-advocaten die belast waren met het toezicht op zijn pogingen om de legitieme verkiezingsoverwinning van Biden ongedaan te maken; Ondertussen, zo meldt CNN, is het kantoor van Willis in gesprek om soortgelijke deals te sluiten met ten minste zes andere beklaagden . Willis heeft ook de voormalige stafchef van Trump, Mark Meadows, aangeklaagd en zijn getuigenis voor de grand jury van Fulton County veiliggesteld.
Welk specifiek bewijsmateriaal uit dit doorlopende onderzoek naar voren zal komen, valt nog te bezien; het proces tegen Willis zal op zijn vroegst pas volgende zomer beginnen. De drie advocaten die tot nu toe van mening zijn veranderd – Sidney Powell, Kenneth Chesebro en Jenna Ellis – zouden hun getuigenis wellicht kunnen beperken door het privilege van advocaat en cliënt te laten gelden. (Hoewel Trump dat vooruitzicht in het geval van Powell al ingewikkelder heeft gemaakt door te ontkennen dat hij haar ooit echt als zijn advocaat heeft behouden.) Hun rol bij het bewijzen van een samenzwering met Trump als middelpunt kan ook beperkt zijn.
“De advocaten die in Georgië pleitten, hebben niet gepleit voor de belangrijkste samenzweringsaantallen”, zegt voormalig federaal aanklager Ankush Khardori. “En het lijkt erop dat ze op geen enkel onderdeel van de zaak hebben gepleit waarbij Trump feitelijk nauw betrokken was. Powell lijkt bijvoorbeeld schuldig te hebben gepleit op basis van haar betrokkenheid bij een inval in de Georgische verkiezingssystemen. En uiteraard brengt niemand tijd door in de gevangenis.”
Toch lijdt het geen twijfel dat ze alle drie centrale spelers waren in de juridische poging om de verkiezingen ongedaan te maken, en dat het vooruitzicht op strafrechtelijke vervolging, en de reputatieschade die daarmee gepaard gaat, hun aandacht heeft geconcentreerd op gezamenlijke openbaarmaking.
“In dit soort gevallen wordt het speelboek altijd bepaald door het bewijsmateriaal, en het vermogen van een aanklager om dat bewijsmateriaal te gebruiken op een manier die effectief is voor de mensen die zij moeten bepleiten”, zegt Paul Pelletier, een andere voormalige aanklager van het ministerie van Justitie die zich specialiseerde in Witte boorden criminaliteit.
‘Haar draaiboek is geweldig geweest voor dit soort zaken. De pleidooien waren niet draconisch voor deze advocaten, maar het is niet eenvoudig om een advocaat schuldig te laten pleiten.’
De pleidooien in Georgië hebben aanleiding gegeven tot veel speculatie over hoe en of de getuigenis daar kan worden geïntegreerd in Smiths gerelateerde federale vervolging van de zaak van 6 januari voor districtsrechter Chutkan in DC. Chardori waarschuwt dat dit misschien niet de jurisdictieoverschrijdende doorbraak is die het op het eerste gezicht lijkt.
“Deze mensen hadden allemaal belangrijke redenen om mee te werken aan het onderzoek van Smith, onafhankelijk van de Georgia-zaak – dat wil zeggen, zodat ze niet aan de verkeerde kant van de federale aanklagers terecht zouden komen”, zegt hij. “Powell is natuurlijk al een ongegronde medesamenzweerder, dus haar prikkels om met Smith samen te werken waren al aanzienlijk voordat de Georgia-zaak kwam.”
Chesebro wordt ook beschouwd als een van de niet-aangeklaagde medesamenzweerders in de zaak van Smith; voor hem, Powell en ieder ander in die categorie is het grotendeels een kwestie van ervoor zorgen dat samenwerking in Georgië hen niet verder blootstelt aan aansprakelijkheid in DC. ‘Ze zitten in een tructas, omdat ik altijd dacht dat Smith van plan was ze te pakken te krijgen. op een gegeven moment”, zegt Pelletier. ‘Je legt een doelwit op hun rug, waardoor ze een prikkel krijgen om tot een deal te komen.
Het probleem is dat ze in de staatszaak een systeem hebben waarbij het misdrijf verdwijnt, zodat deze advocaten op een gegeven moment weer als advocaat kunnen optreden. In het federale systeem bestaat zoiets niet. Als Smith die verklaringen in handen krijgt en ze voor de rechter dagvaardt, kunnen ze de Vijfde in beslag nemen, maar de verklaringen die ze in Georgië hebben afgelegd, kunnen nog steeds tegen hen worden gebruikt.’
Hoe het ook zij, de getuigenissen van de advocaten zouden tenietgedaan kunnen worden door het bewijs geleverd door Meadows, een sleutelfiguur in het middelpunt van de krankzinnige intriges rond de opstand van 6 januari, zoals de onlangs gepubliceerde onthullingen van zijn voormalige assistent Cassidy Hutchinson duidelijk hebben gemaakt. (Ze heeft onder meer gemeld dat het pak van haar baas in de laatste dagen van de regering-Trump naar ‘ brandend papier ’ rook.)
Willis’ aanklacht tegen Meadows is ‘de wilde kaart’, zegt Pelletier – vooral gezien zijn eerdere tegenwerking van het Select Committee om de aanval van 6 januari op het Amerikaanse Capitool te onderzoeken. Meadows heeft nu blijkbaar drie keer voor de grand jury van Willis gestaan. ‘Dat betekent dat hij coöperatief is, en niet citeert’, zegt Pelletier. ‘Als dat waar is, heeft hij waarschijnlijk een aanpasbare immuniteitsovereenkomst gesloten met een brief van de aanklager, wat betekent dat ze duidelijk geloven dat hij de waarheid spreekt.’
Maar Meadows wordt geconfronteerd met iets dat lijkt op het fotografische negatief van het juridische dilemma waarmee de Trump-advocaten worden geconfronteerd: hij is een zogenaamde medesamenzweerder in de zaak van Smith, en hij moet voorzichtig te werk gaan om te voorkomen dat zijn getuigenis daar grote schade aanricht aan wat hij de aanklagers in Fulton County vertelt. Dat is een belangrijke reden waarom Meadows tevergeefs had geprobeerd zijn aanklacht in Georgië over te dragen aan de federale rechtbank.
“De truc voor hem is dat hij zou getuigen in de Chutkan-zaak in DC, en die getuigenis zal openbaar zijn”, zegt Pelletier. ‘Willis kan die getuigenis tegen hem gebruiken. En dat proces zal vóór haar proces gaan…. Dus voordat hij in dat proces gaat getuigen, zal Smith waarschijnlijk een deal sluiten met het team van Willis, waarbij hij de status van eerste dader krijgt, en het zal allemaal verdwijnen als hij een proeftijd uitzit. Als hij deze verklaringen aflegt en die in Georgië tegen hem worden toegegeven, is de kans groter dat hij wordt veroordeeld.’
Natuurlijk zal niets van dit manoeuvreren grote gevolgen hebben als Trump volgend jaar november het presidentschap terugkrijgt en zijn autoriteit gebruikt om zichzelf te bevrijden van het juridische gevaar waarmee hij dan wordt geconfronteerd, als een soort opmaat naar de bredere keizersnede van het federale rechtssysteem. “Als de DC-zaak daadwerkelijk voor de rechter komt en Trump vóór de verkiezingen wordt veroordeeld, zal dat hopelijk als historische kwestie betekenisvol zijn, ook al zal Trump de zaak waarschijnlijk kunnen beëindigen zodra hij aan de macht is”, zegt Khardori.
“Als Trump zichzelf bijvoorbeeld gratie verleent, kunnen er mensen zijn die beweren dat de gratie ongrondwettelijk is en dat de zaak tegen hem opnieuw kan worden aangespannen nadat hij zijn ambt heeft neergelegd. Onnodig te zeggen dat dit totaal ongeteste wateren zouden zijn, hoewel ik moeilijk kan geloven dat dit in de praktijk zou werken.”
Dat is op zijn zachtst gezegd een ontnuchterend vooruitzicht, maar het herinnert ons er ook aan dat Trumps non-stop woeden over zijn verschillende uitspraken van de rechtbank als verheerlijkte ‘ verkiezingsinmenging ’ uiteindelijk geworteld is in de paniek van de flagrante schuldigen. “Zijn kont zit in een mitella, en dat weet hij”, zegt Pelletier.
