Trump looft de nederlaag van het fascisme terwijl hij de oorlog met China plaveit

De herinnering aan degenen die hun leven hebben gegeven in de historische nederlaag van het nazi-fascisme kan niet meer beledigd zijn dan dit: de Amerikaanse president Donald Trump deze week heeft het 75-jarig jubileum gevierd dat de val van het Derde Rijk markeerde, terwijl hij tegelijkertijd aan een roekeloos begin begon oorlogspad met China.

Trump beschuldigt China van zijn verantwoordelijkheid voor de Covid-19-pandemie die de wereld en met name de Verenigde Staten heeft geteisterd. Met ’s werelds hoogste aantal sterfgevallen als gevolg van de ziekte en de Amerikaanse economie die wordt geruïneerd, probeert Trump boos China de zondebok te bezorgen, in plaats van verantwoordelijk te worden gehouden voor de inherente tekortkomingen van zijn regering of de immanente problemen van de Amerikaanse kapitalistische samenleving.

Deze week verklaarde de Amerikaanse president dat de Covid-19-crisis de ‘ergste aanval’ ooit op Amerikaanse bodem was, en zei dat het veel erger was dan Pearl Harbor of de terreuraanslag van 9/11 in 2001. In één adem noemde Trump China de schuld van de ramp, met de bewering dat Peking de VS heeft verblind door de virale uitbraak te “verbergen” toen deze zich eind vorig jaar voordeed. De regering-Trump is nog verder gegaan om China te beschuldigen van het vrijgeven van het dodelijke virus uit een laboratorium. Het Witte Huis en de anti-Chinese haviken in Washington schreeuwen om massale financiële reparaties van Bejing.

De explosieve spanningen en vijandigheid van Washington naar China dateren van vóór de pandemie van Covid-19. Deze laatste heeft de Amerikaanse strijdlust alleen maar op de voorgrond geplaatst. Deze strijdlust vloeit voort uit de Amerikaanse wereldmacht gebaseerd op imperialistische impulsen en haar fixatie op hegemonie. Vandaar dat dezelfde soort oorlogszucht op andere momenten wordt uitgedrukt tegenover andere landen die worden beschouwd als obstakels voor de Amerikaanse macht. Rusland is geneigd het middelpunt van de woede van Washington te zijn wanneer deze niet geobsedeerd is door China. Andere landen die het doelwit zijn, zijn onder meer Iran, Venezuela, Noord-Korea en Syrië.

Met karakteristieke vrijgevigheid voerde de Russische president Vladimir Poetin deze week een gebruikelijk telefoongesprek met Trump ter gelegenheid van de 75e verjaardag van het einde van de Tweede Wereldoorlog in Europa. Beide leiders benadrukten naar verluidt de historische betekenis van de nederlaag van nazi-Duitsland en het fascisme. Poetin herinnerde zijn Amerikaanse tegenhanger van de ‘geallieerde geest’ aan het winnen van die overwinning toen de troepen van beide landen op 25 april 1945, twee weken voor de definitieve overgave van het nazi-rijk, de rivier de Elbe in Duitsland omarmden.

Zo’n beroep op een hedendaagse Amerikaanse leider zal zeker aan dovemansoren gericht zijn. Trump kan de gepaste platitudes uitspreken over de historische overwinning op het fascisme. Maar zijn woorden zijn zinloos. Inderdaad, de woorden van vrijwel elke Amerikaanse president sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog over het verslaan van het fascisme en het smeden van een internationale alliantie voor vrede zijn zinloos. Met de mogelijke uitzondering van John F. Kennedy die in 1962-63 met Nikita Chroesjtsjov de echte controle op de kernwapens omarmde, om later te worden vermoord door de Amerikaanse Deep State.

Na de Tweede Wereldoorlog en de geboorte van het Amerikaanse militair-industriële complex en de vorming van de nationale veiligheidsstaat onder leiding van de CIA, zouden internationale samenwerking en vrede voortaan een gruwel worden voor de Amerikaanse mondiale belangen. In veel opzichten heeft de Amerikaanse staat zijn vitale belangen in imperialistische termen gedefinieerd. Conflict en oorlog zouden een uitvloeisel zijn van het buitenlands beleid van Washington. Hoeveel oorlogen, subversies, uitvluchten, proxy-conflicten zijn de VS de afgelopen zeven decennia sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog verwikkeld? Tientallen, zo niet scores, die neerkomen op miljoenen levens vernietigd, hele naties onherstelbaar getekend of vernietigd, biljoenen dollars verspild.

Het nooit eindigende militarisme van de Verenigde Staten is een integraal onderdeel van de corporatistische kapitalistische economie en het corporatistische politieke regeringssysteem. Wapenwedloop, ruimtewapening en Cold Wars zijn de meedogenloze manifestatie van een oorlogszuchtige staat die de wereld beschouwt als een nulsomspel voor dominantie. Kortom, fascisme.

Het is dus zinloos om een ​​beroep te doen op de Verenigde Staten, zoals die bestaat, om een ​​vorm van vreedzame samenwerking of alliantie te vormen. Het is bedraad voor oorlog vanwege zijn inherente imperialistische werking. Kijk maar naar de manier waarop het huidige boegbeeld in het Witte Huis de normale diplomatie en fatsoen negeert in een dwaze provocatie voor oorlog met China.

Net als veel andere Russische mensen kent president Poetin de kostbare overwinning van de Tweede Wereldoorlog. Bijna 27 miljoen mensen uit de voormalige Sovjet-Unie kwamen om in de oorlog tegen het fascisme. Hun nakomelingen kennen de kostbaarheid van vrede.

Als Trump en andere Amerikaanse leiders enige oprechte waardering hadden voor de nederlaag van het fascisme in 1945, zouden ze niet optreden als de fascistische bullebakjongens die ze nu zo duidelijk zijn. De barbaarsheid van het Amerikaanse optreden, de dreigementen en sancties tegen China, Rusland, Iran, Cuba, Venezuela en andere landen, toont aan dat het fascisme niet dood is. Het 75-jarig jubileum markeert alleen de nederlaag van een bepaalde versie van het fascisme – het nazi-rijk.

De Verenigde Staten en hun criminele president laten zien dat de meer algemene strijd tegen het fascisme voortduurt. Het is vandaag nog meer een onmiddellijke dreiging dan ooit. De herdenkingswoorden van Trump over het 75-jarig jubileum zijn waanvoorstellingen en een beledigende belediging voor de nagedachtenis van degenen die stierven in de strijd tegen het fascisme.