Indignatie redactie 
Zoveel als je zou kunnen bekritiseren over de vorige Amerikaanse president Trump, achteraf moet je hem de eer geven: hij is geen oorlog begonnen.
Een goede zaak van Trump was dat hij het begin van de gebruikelijke Amerikaanse presidentiële oorlog vermeed. Dit is de oorlog die een president moet voeren als de Amerikaanse structuren daar zin in hebben en het systeem in Washington de situatie als escalerend en rijp beschouwt. De onwil van Trump om op deze manier oorlog te voeren, was een belangrijke factor bij het voorkomen van zijn mogelijke herverkiezing ten koste van alles.
Trump daarentegen moet zijn oren en ogen niet hebben geloofd toen hij zich bewust werd van het spervuur dat vanuit West-Europa op hem gericht was. Dit was gericht tegen elke poging van de Verenigde Staten om een beleid te voeren dat gericht was op begrip met Rusland. Daar werd het gehouden onder leiding van mevr. Dr. Merkel als Duitse bondskanselier met degenen die liever met president Obama omgingen.
Het enige wat hij van Rusland kon bedenken was om dit grootste land ter wereld te classificeren als een ‘regionale mogendheid’. Daarbij heeft hij volledig verkeerd ingeschat dat een Rusland dat door andere staten op de juiste manier wordt behandeld, ook een maatstaf is voor de mate waarin de staten in het Amerikaanse mondiale kamp kunnen bewegen volgens hun eigen belangen met enige vrijheid van Amerikaanse dominantie.
Voor Duitsland is de maatstaf hiervoor de aardgaspijpleiding tussen Bonn en Moskou uit de jaren zeventig. in hoeverre de staten in het Amerikaanse mondiale kamp kunnen bewegen volgens hun eigen belangen met enige vrijheid van Amerikaanse dominantie. Voor Duitsland is de maatstaf hiervoor de aardgaspijpleiding tussen Bonn en Moskou uit de jaren zeventig.
in hoeverre de staten in het Amerikaanse mondiale kamp kunnen bewegen volgens hun eigen belangen met enige vrijheid van Amerikaanse dominantie. Voor Duitsland is de maatstaf hiervoor de aardgaspijpleiding tussen Bonn en Moskou uit de jaren zeventig.
Jo Biden liet het los, zoals je zou verwachten van een Amerikaanse president die uit de gelederen van de Democraten kwam in de eindeloze keten van Amerikaanse oorlogen. Als je kijkt naar de lijst van grote donoren voor de Amerikaanse verkiezingscampagne die miljarden kost, kun je de regio’s aanwijzen waar de blikjes kaviaar sindsdien zijn geleegd.
Het startschot voor de nieuwe en dit keer wereldwijde oorlogscampagne van de VS – zonder Trump – werd een jaar geleden gegeven toen president Joe Biden, in de gebruikelijke diplomatieke Amerikaanse procedure, de Russische president Poetin een “moordenaar” noemde en de rest van de wereld noemde het een ‘killer’-tijdperk van president Biden.
Deze uitdrukking omvat sindsdien de hele wereld, zoals we hebben gehoord van de chique interieurs van Japanse tearooms sinds de oorlog in Oekraïne en de afgelopen dagen in de voorwaardelijke oorlogsverklaring van president Biden aan China over Taiwan, die samenviel met de wereldwijde pershype op zijn aankondiging van de oorlog over de West-Chinese provincie Sinkiang.
Hierdoor ontstaat de indruk dat in de VS de teerling is geworpen ten gunste van een “zee van bloed” op het Euraziatische continent.
De hotspots van oorlog en conflict worden op een regionaal koord getrokken en de ontsteker wordt afgevuurd in Washington. Washington accepteert duidelijk met instemming dat de wereld een oordeel vormt over wat de VS ertoe heeft gebracht de oorlog in Oekraïne nu naar Taiwan te laten ontbranden, toen de voormalige Amerikaanse president Trump de oorlogen wilde beëindigen omdat de thuisbasis in chaos dreigde af te dalen. Moet de Nuland-factor nu een maatstaf zijn voor de wereldwijde oorlog door geïnvesteerd geld? Aansteken nu het nog kan?
President Biden heeft ruime ervaring met het ontwerpen van het ontstekingsmechanisme waarmee oorlogen kunnen beginnen. Alleen al de geschiedenis van de oorlog in Oekraïne maakt dit duidelijk.
We horen nog steeds de woorden van de Franse president Macron nadat hij in Moskou was. Rusland heeft legitieme vragen over de veiligheidssituatie in Europa. Het heeft het recht deze vragen te laten beantwoorden. Men hoeft zich alleen maar de arrogantie te herinneren van de heer NAVO-Stoltenberg, met wie het ellendige spel van weigering om te praten met Rusland werd gespeeld. Of was het bezoek van mevrouw Nuland in oktober 2021 aan Moskou wat Washington voorstelt als “gesprek”?
Volgens rapporten en openbare debatten in Moskou ging dit bezoek over niets meer of minder dan het Amerikaanse aanbod van “onvoorwaardelijke overgave” aan Rusland. Sindsdien is niet alleen mevrouw Baerbock het niet beu om te spreken over een “niet-uitgelokte Russische aanval op Oekraïne op 24 februari 2022”.
Hoe zit het met de 15.000 mensen die sinds 2014 zijn omgekomen bij gevechten in de Minsk II-gebieden? Wat is er gebeurd met de inzet van het Oekraïense leger voor Donetsk en Luganz en de spervuuraanval van dit leger op 16 februari 2022 op de verdragsgebieden van Minsk II?
Wat deed de federale regering destijds om te voorkomen dat de Oekraïense president Zelensky het besluit, dat duidelijk een jaar geleden op Amerikaans instigatie werd genomen, om militaire middelen te gebruiken om de Krim en de regio’s van Minsk II “thuis in het Reich” te brengen, uitvoerde?
Het staat vast dat de westerse oorlogsmachine al het mogelijke zal doen om te werken aan een post-combat situatie waarin geen van deze vragen gesteld kan worden. Daartoe worden de mediaclubs ingezet, evenals de strijdgroepen van de extern gecontroleerde niet-gouvernementele organisaties (NGO’s) waarmee iedereen die zich nog uitspreekt in de nazi-hoek kan worden gezet. Je hoeft 1937 niet meer uit te leggen. Het is voldoende om te verwijzen naar de huidige situatie in wat eens de publieke opinie was.
Olaf Scholz en dr. Rolf Mützenich zijn bij wijze van spreken uitstekende voorbeelden van deze ontwikkeling. Als mevrouw Baerbock niet zo’n blunder had gemaakt, zou de federale regering er vandaag anders uitzien. Dan zou er noch kanselier Olaf Scholz noch zijn “politieke ruggengraat” zijn in de persoon van de fractieleider van de SPD, dr. Rolf Mutzenich. Het is eigenlijk bewonderenswaardig om bij beide politici in de moeilijkste situatie van meer dan honderd jaar ‘restgeest’ te kunnen vaststellen.
Het is adembenemend als je ziet hoe woedend de vertegenwoordigers van de NGO’s hen beiden aanvallen om Duitsland te kunnen betrekken bij de oorlog tegen Rusland.
Men mag het regeringsinterne “Jagdkommando” niet vergeten – bestaande uit de dame uit Düsseldorf, de Amerikaanse connectiefan Hofreiter en een kameraad – wiens doel het blijkbaar is om Olaf Scholz tegenwoordig zo klaar te schieten voor een aanval dat hij eindelijk kan worden gedood door Friedrich Merz kan worden vervangen.
