Trump overleeft voorlopig afzetting: maar vergis je niet, dit doet hem pijn

We zullen in onbekende wateren zijn, met een afgevangen president die herverkiesbaar is. Maar de geschiedenis staat niet aan zijn kant

Na overleg met de leden van haar caucus en het lezen van het House Select Committee on Intelligence-rapport over het omkopingsschandaal in Oekraïne, heeft voorzitter Nancy Pelosi donderdagochtend aangekondigd dat ze de stoelen heeft geleid van de rechterlijke macht, inlichtingen, toezicht en hervorming, financiële diensten en manieren en betekent commissies om te beginnen met het schrijven van artikelen van beschuldiging tegen president Trump.

Haar speech was behoorlijk ontroerend , met relevante citaten van de oprichters en haar redenering om door te gaan nadat ze opmerkelijk terughoudend was geweest.

PELOSI: "In America no one is above the law … the facts are uncontested: POTUS abused his power for his own political benefit, at the expense of our natl security … [his] actions have seriously violated the Constitution … POTUS leaves us no choice but to act." pic.twitter.com/96AAGBdANw

— Aaron Rupar (@atrupar) December 5, 2019

Het is onduidelijk of een van die commissies anders dan de Inlichtingencommissie op dit moment bewijs zal leveren van onaantastbare overtredingen. Pelosi maakte duidelijk dat ze niet van plan waren de president te beschuldigen van overheidsbeleid, hoe grotesk dat ook mag zijn, omdat de komende verkiezingen die verschillen zullen oplossen. Beschuldiging, in haar gedachten, gaat in plaats daarvan over het machtsmisbruik van de president en zijn snode plan om het democratische proces voor zijn politieke voordeel te corrumperen.

Zij en de Democraten lijken te denken dat het snel afzetten van de president – en hem dan snel vrijgesproken te zien in de Senaat – hem op de een of andere manier zal beletten dat te doen, wat mij onwaarschijnlijk lijkt. Als ervaring een gids is, claimt Trump “totale vrijstelling” en ziet het als een licentie om hetzelfde opnieuw te doen. Immers, de dag nadat Robert Mueller voor het House Judiciary Committee getuigde, ging Trump aan de slag en probeerde de Oekraïense president om te kopen om te doen wat Mueller bewees dat de Russen in 2016 namens hem deden – zich bemoeien met de presidentsverkiezingen.

Er is sprake van dat de Democraten de beschuldigingen van Deel II in het Mueller-rapport zullen opnemen in een beschuldigingsartikel over obstructie van gerechtigheid, wat logisch is. Het Mueller-team schreef duidelijk dat deel van het rapport als een quasi-beschuldigingsverwijzing en gaf het aan het huis praktisch vastgebonden in een grote rode strik. Het staat vol met getuigenissen afgelegd door tientallen medewerkers van Trump, flunkeys en overheidsfunctionarissen die het verhaal vertellen van een presidentiële campagne om het Russische onderzoek te verslaan en te ondermijnen. Deze twee misdaden, de Russische inmenging en de poging tot omkoping in Oekraïne, zijn als boekensteunen, waarbij de eerste de tweede informeert.

Wat de Democraten ook besluiten te doen aan de specifieke beschuldigingen, Trump wordt afgezet. Ik zou denken dat het slepen en vasthouden en uit balans houden de beste manier zou zijn om ervoor te zorgen dat hij zijn ambt niet opnieuw gebruikt voor persoonlijk politiek gewin. Maar dat schip vaart snel de haven uit.

Volgens CNN plannen het Witte Huis en de Republikeinse senatoren een ‘verdediging’ waarin ze Joe Biden en zijn zoon aanvallen. Ze willen de kans niet verspillen om het voormalige veepje nog een keer te smeren terwijl de hele wereld toekijkt. Maar ongeacht hun slordige tactiek, is de uitkomst van het geheel voorbestemd. Trump zal niet worden veroordeeld en zal ongetwijfeld daarna het land rondlopen en opscheppen dat hij de rap heeft verslagen.

Het is dus waarschijnlijk tijd om na te denken over een verkiezingscampagne na de beschuldiging. Trump zal volgend jaar zeker op het ticket verschijnen, behalve iets totaal onvoorspelbaar. Zowel Richard Nixon als Bill Clinton waren in hun tweede bewoordingen toen ze geconfronteerd werden met afzetting. Andrew Johnson slaagde er niet in om de nominatie van zijn eigen partij te winnen in de verkiezingen van 1868, na zijn beschuldiging, dus dit zal een primeur zijn.

Maar er zijn enkele aanwijzingen over hoe we hiermee moeten omgaan, omdat we in het vrij recente verleden een aantal verkiezingen hebben gehad na afzetting of aftreden. Ron Brownstein van CNN  heeft geschreven  over hoe de presidentiële opvolgers in die twee beschuldigingen hun campagnes voerden, en hoe verrassend vergelijkbaar ze waren. Ondanks het feit dat rennen tegen Trump lijkt op rennen tegen een buitenaards wezen uit de ruimte, zijn er enkele lessen te trekken uit die twee voorbeelden:

In beide gevallen verloor de partij van de president het Witte Huis aan een kandidaat – democraat Jimmy Carter in 1976 en de Republikein George W. Bush in 2000 – die aanhoudende publieke onrust uitte over het schandaal dat het proces van beschuldiging tegen hun voorganger had veroorzaakt. In elk geval functioneerde afzetting als een lek dat de stichting onder de partij van de president in de volgende verkiezingen aantastte.

Brownstein kijkt terug op die campagnes, te beginnen met het feit dat de publieke opinie in beide gevallen heel anders was, waarbij Nixon opvallend impopulair was en Clinton overal een goedkeuring van 60% genoot. Maar de genomineerde van de tegenpartij bij de volgende verkiezingen voerde campagnes met dezelfde subtekst. Carter en Bush bleven niet hangen bij de schandalen, maar ze stelden zich allebei voor als het tegengif voor de lelijkheid die ze blootlegden.

Carter zei dat mensen genoeg over Watergate hadden gehoord, maar beroemd beloofde “Ik zal nooit tegen je liegen” en beloofde het land “een regering zo goed als zijn volk” te geven. Brownstein zegt dat het genoeg was om hem over de kop te tikken met een electoraat dat uitgeput was door Watergate. George W. Bush sprak ook niet rechtstreeks over de beschuldiging, maar noemde zichzelf ‘een uniter, geen divider’ en beloofde ‘eer en waardigheid te herstellen naar het Oval Office’, waarmee iedereen begreep dat hij het niet mee zou maken. seksuele ontmoeting in de gang.

Brownstein geeft toe dat deze situatie anders is. Trump zal immers aan de stemming deelnemen en zal ongetwijfeld de beschuldiging dragen als een ereteken om zijn hondsdolle aanhang op te jagen en zichzelf tot martelaar te verklaren voor het opnieuw maken van America Great. Maar de meeste analisten zijn het erover eens dat afzetting ook tot gevolg zal hebben dat de oppositie tegen Trump wordt gehard, waardoor het voor hem nog moeilijker wordt om verder te gaan dan zijn hardcore basis.

De enige manier waarop Trump die dynamiek kan veranderen, is door de oppositie te sissen zodat hij door net genoeg mensen wordt gezien als de minste van twee kwaden. Op een of ander onderbewust niveau wist hij dat duidelijk al die tijd, wat zijn verlangen verklaart om zijn eigen corruptie op Joe Biden te projecteren, zijn eigen pathologische leugen op Elizabeth Warren en zijn eigen gekte op Bernie Sanders. Trump heeft geen analytisch vermogen, maar hij bezit wel een wild overlevingsinstinct dat hem vertelt dat zijn enige hoop is om zijn tegenstanders in spiegelbeelden van zichzelf te veranderen en hen er vervolgens voor aan te vallen.