Indignatie redactie 
Trump staat terecht – Een monumentale zaak, die zich afspeelt in een rechtbank en een rechtbank voor de publieke opinie
Het proces tegen voormalig president Donald Trump in New York wegens aanklachten in verband met het betalen van zwijggeld aan een filmster voor volwassenen begint op 15 april 2024 . The Conversation US vroeg Tim Bakken , een voormalig aanklager van New York en nu een jurist die lesgeeft aan West Point, en Karrin Vasby Anderson , een expert op het gebied van politieke communicatie aan de Colorado State University, om vanuit elk van hun perspectieven het toneel te schetsen.
Het wordt een “monumentaal drama” binnen en buiten de rechtszaal, aldus Bakken. Anderson voegt eraan toe: “Het is niet alleen wat er in de rechtszaal gebeurt, maar ook hoe we ermee omgaan buiten de rechtszaal, dat zal voor ons als natie net zo veel gevolgen hebben.”
Bakken : De scène is heel dramatisch: een voormalige president staat voor de eerste keer terecht. Trump wordt geconfronteerd met relatief kleine aanklachten die niet complex zijn, en het bewijsmateriaal zou geen complexe presentatie moeten vereisen. Maar de aura rond de introductie van het bewijsmateriaal heeft zich zelden voorgedaan in de wereld- of Amerikaanse geschiedenis. En dat is niet overdreven.
Trump is beschuldigd van meer dan dertig aanklachten wegens het indienen van een vals document. Er is slechts één basisaanklacht: dat hij een vals document heeft ingediend en andere mensen in zijn organisatie heeft ingeschakeld om hem te helpen het valse document in te dienen om het feit te verbergen dat hij geld aan Stormy Daniels had betaald om haar aan te sporen niet over zijn relatie met haar te praten.
Anderson : De retorische scène is ingewikkeld. Laten we het in drie afzonderlijke scènes opsplitsen.
De eerste vindt plaats in de rechtszaal, waar sprake is van een zekere mate van gematigdheid, vooral van de advocaten van Trump als ze namens hem spreken. Ze spreken over hem alsof hij net als elke andere voormalige Amerikaanse president is. Er is geen erkenning van de manieren waarop Trump zich niet heeft gedragen zoals eerdere Amerikaanse presidenten, zowel tijdens zijn ambtsperiode als nadat hij het Witte Huis had verlaten.
De tweede fase is de manier waarop Trump op niet-juridische, niet-democratische manieren met het rechtssysteem omgaat . Hij communiceert veel buiten de rechtszaal, en dat zal van invloed zijn op de manier waarop we de zaak begrijpen terwijl deze zich ontvouwt.
Een van de redenen waarom Trump aan een aantal zwijgbevelen is onderworpen, is omdat zijn retoriek buiten de rechtszaal juryleden lijkt te willen intimideren. Als het geen regelrechte intimidatie is, probeert hij openlijk twijfel te zaaien door desinformatie en valse informatie te verspreiden over de mensen die bij de zaak betrokken zijn, inclusief rechters en hun families.
De derde scène is wat Trump doet op Truth Social, zijn socialemediaplatform, en tijdens zijn bijeenkomsten, wat elke autoritair doet: hun retorische formule. Ze gebruiken hun communicatie om democratische instellingen te destabiliseren, tegenstanders te ontmenselijken en anderen tot zondebok te maken. Het instituut dat Trump wil destabiliseren met zijn uitspraken tijdens bijeenkomsten en op sociale media is de rechterlijke macht.
Hoe kan een rechter de controle over een proces behouden als dit allemaal gebeurt?
Bakken : Van wat ik van Trump heb gezien, lijkt er geen sprake te zijn van wangedrag als hij eenmaal de rechtszaal binnenkomt of zich in een gerechtelijke procedure bevindt. Wat dat betreft is hij een praktisch mens. Maar hij gaat zo ver als hij kan.
Anderson : In de rechtszaal gaan hij en zijn advocaten hem voorstellen als een soort normale, typische beklaagde, alleen opmerkelijk omdat hij een voormalig president is. Wanneer het in zijn voordeel is om democratische normen strategisch te gebruiken, zal hij dat doen. Maar hij houdt zich er niet aan; hij bewapent ze. Wat hij in werkelijkheid in de rechtszaal doet, is zich voordoen als iemand die niet meerdere keren een zwijgbevel hoeft te laten toepassen.
Bakken : Iedereen heeft angst in een strafrechtelijke procedure. Je wordt geconfronteerd met een instelling die je gevangen kan zetten. Maar de dingen die Trump buiten de rechtszaal doet, althans recentelijk, lijken zijn bezorgdheid te weerspiegelen dat hij geen controle heeft over een procedure. Hoe gaat iemand om met de angst die ontstaat als iemand anders controle over je heeft? Sommige mensen zijn nauwkeuriger en zullen hurken. Andere mensen – er zijn er maar weinig omdat de inzet erg hoog is – zullen terugslaan. En dat is wie Trump is. Hij heeft zijn hele leven geleerd dat hij kan overleven door terug te slaan op mensen.
Anderson : Trump postte onlangs , verwijzend naar de rechter in zijn aanstaande proces: “Als deze partijdige hack mij in de val wil lokken omdat ik de open en voor de hand liggende WAARHEID spreek, zal ik graag een moderne Nelson Mandela worden – dat zal wees mijn GROTE EER.”
Daar dekt hij zijn weddenschappen af. Hij wil niet naar de gevangenis. Wat hij moet doen, is die boodschap vooruitlopen en de democratische normen verder destabiliseren, door in wezen te zeggen: “Als ik veroordeeld word, ben ik niet degene die door een rechtbank wordt veroordeeld. Ik ben het die in het gerinkel wordt gegooid, net als Nelson Mandela.”
Bakken : Er zijn veel mensen die commentaar leveren op het rechtssysteem en precies dezelfde dingen zeggen als Trump. Zeer weinigen zullen deze mensen ervan beschuldigen autoritair te zijn.
Ik ben in deze zaak zeker geen voorstander van Trump of de officier van justitie – ik probeer er neutraal naar te kijken. En in een groot aantal controversiële zaken die decennia teruggaan, zien we mensen beweren dat het systeem oneerlijk is.
Trump staat op een groter podium, maar hij zegt in wezen dezelfde dingen die 50 van de 100 mensen zouden zeggen in het centrum van New York City, waar zijn rechtszaal zal zijn. Ze zullen zeggen dat het systeem gemanipuleerd is. Dat heb ik uiteraard als aanklager gehoord en dat hoor ik nog steeds bijna dagelijks van mensen als ze commentaar geven op het rechtssysteem.
Anderson : Trump speelt inderdaad het slachtoffer en de martelaar, door te zeggen dat het systeem onrechtvaardig is en dat de aanklachten tegen hem politiek gemotiveerd zijn.
Maar daar houdt een autoritair niet op. Ze draaien het om. Het gaat dus naadloos over, zowel tijdens bijeenkomsten als op sociale media, van ‘Kijk mij aan, ik ben net Nelson Mandela, ze gaan me in de gevangenis gooien’ tot ‘Als je niet wilt dat dit vreselijke systeem Als ik je uitbuit, moet je mij kiezen, alleen ik kan het oplossen. Hij combineert die twee dingen. Dat is een van de belangrijkste indicatoren dat dit niet alleen maar slachtofferretoriek is; het is eigenlijk autoritaire retoriek.
Sinds 2015 is het aantal aanvallen op rechters dramatisch toegenomen . Dat is een veelbetekenend teken dat Trump niet alleen maar het systeem bekritiseert of zelfs maar het slachtoffer speelt. Hij draait dat om door te zeggen: we moeten terugvechten met behulp van deze andere middelen, en zijn aanhangers horen die boodschap en bedreigen rechters.
Nog enkele laatste gedachten van ieder van jullie?
Bakken : De zaak zal niet alleen binnen de rechtszaal, maar ook daarbuiten een monumentaal drama zijn. Of het proces kan verlopen zoals processen normaal gesproken verlopen, is een echte test voor ons land en ons rechtssysteem. En als dat zo is, kunnen we er enig vertrouwen in hebben dat de buitenschoolse verklaringen en vermaningen van Trump de juryleden niet hebben beïnvloed.
Anderson : Ik hoop dat mensen, terwijl ze aandacht besteden aan het proces, zichzelf zien als acteurs en deelnemers aan het creëren van welke cultuur dan ook die hieruit voortkomt. Het is niet alleen wat er in de rechtszaal gebeurt, maar ook hoe we ermee omgaan buiten de rechtszaal, dat zal even grote gevolgen hebben voor ons als natie.
