Trump verdient eindelijk de eer voor iets: het Midden-Oosten slechter maken

Zelfs als Iran het olieveld van Saudi-Arabië aanviel, is Trump verantwoordelijk voor de gevolgen.

De gevaarlijke neerwaartse spiraal in het Midden-Oosten komt voort uit de sloop van de VS over de nucleaire deal van Iran zonder een strategie.

Gefeliciteerd, meneer de president. Het kostte een buitengewone inspanning, maar het lukte je eindelijk om een ernstige wereldwijde crisis te veroorzaken . Ik weet dat je niet graag krediet deelt, maar maak je geen zorgen. De huidige puinhoop in het Midden-Oosten rondom Iran is helemaal van jou.

Het zal de geschiedenis ingaan als een schoolvoorbeeld van het vervangen van een behoorlijk groot vredesakkoord door behoorlijk grote problemen. Natuurlijk was de deal die de nucleaire activiteit van Iran tijdens de Obama-regering beperkt, verre van perfect. Teheran was nog steeds niet goed in Syrië, Jemen en Irak . Maar het International Atomic Energy Agency (IAEA) heeft geverifieerd dat Iran de voorwaarden van de overeenkomst met wereldmachten nakomde en zijn nucleaire programma had bevroren.

Toch heeft de Trump-regering een bulldozer gemaakt en er voor een goede maatregel overheen gereden. President Donald Trump gebruikte zijn traditionele bombast en onheil over de slechteriken in Teheran. Hij trok de VS terug uit de internationale overeenkomst en trok zijn verhuizing terug, waarbij hij op sancties sloeg. De regering bedreigde elk land of bedrijf dat zaken bleef doen met Iran. Dit heeft hun economie naar de rand geduwd . Het probleem is dat druk alleen werkt wanneer er een voor de hand liggende uitlaatklep is waar je naar op zoek bent, en het is nooit duidelijk geweest wat Washington precies wil, hoewel de administratie vaag naar een moeilijkere deal heeft verwezen.

Iran verwierp de ouvertures van Trump om de onderhandelingen te hernieuwen – en in plaats daarvan voorspelbaar uitgehaald, meest recent door kruisraketten af ​​te vuren op grote Saoedi-Arabische olielocaties , waardoor een belangrijk deel van de olievoorraden in de wereld werd beschadigd . En dat waren slechts waarschuwingsschoten. We zitten nu precair op de afgrond van een diep destructief conflict. Brandbare brandstof is verspreid over de Perzische Golf en een verkeerde beweging kan een aanzienlijke brand veroorzaken die zelfs slimme, strategische leiders moeilijk zouden kunnen beheersen. Trump heeft bewezen geen van beide te zijn.

Deze gevaarlijke neerwaartse spiraal is wat er gebeurt wanneer de VS de primer voor internationale betrekkingen weggooit. De centrale regel – als het niet gebroken is, los het niet op – is te vinden in hoofdstuk 1 van “Diplomacy for Dummies”. Hoofdstuk 2 behandelt hoe je, als je ervoor kiest om het te breken, een verdomd goed plan hebt om zet het terug in elkaar. Het zou ook nuttig zijn om te vermelden dat in hoofdstuk 3 wordt uitgelegd waarom het niet raadzaam is om alle porselein in één keer te breken. In het geval van Iran wierp het Witte Huis voorzichtigheid in de wind en koos ervoor om geen acht te slaan op deze wijze waarschuwingen.

Sommigen zouden kunnen zeggen dat Trump zijn kracht ontleent aan het weggooien van het rulebook. Misschien in eigen land kan dat het geval zijn, maar op het wereldtoneel heeft hij bijna niets te tonen voor zijn onorthodoxe tactieken. En zijn ergste overtreding is het niet negeren van gewoonte of gewoon gezond verstand. Het komt door onze geloofwaardigheid in gevaar te brengen. Door de deal met Iran op te geven, gaf Trump de kostbare krachtige macht van het woord van Amerika over. Zoals hij ontdekt, is het nu veel moeilijker om Iran, Noord-Korea, China of iemand anders echt te laten geloven dat we onze verplichtingen nakomen.

Je zou zijn nieuwste aanpak een poging kunnen noemen om het goede ole ‘Pyongyang Playbook toe te passen: belediging, druk verhogen en vervolgens een uitnodiging uitsturen. Maar dat heeft niet beter gewerkt. Noord-Korea blijft nieuwe nucleaire technologie hebben en actief testen. Ook zij hebben veel ongepaste buitenschoolse activiteiten, waaronder het delen van enkele van hun nieuwste technieken met Teheran . Omdat Trump nu de moeilijke manier heeft ontdekt, is het een stuk eenvoudiger om de deal van iemand anders te hameren dan om die van jezelf te hameren.

En in het geval van Iran zijn zelfs de minimale factoren die voor die benadering van Noord-Korea werken meestal niet van toepassing. Iran is niet internationaal geïsoleerd. Ze hadden een deal en wisten dat geen van de andere ondertekenaars, inclusief de nauwe bondgenoten van Amerika in de Europese Unie , aan boord was om het overboord te gooien. Amerika’s ” maximale druk campagne ” op Iran heeft minimale steun gekregen. Bedrijven voldeden aan de sancties die dreigden de toegang tot de Amerikaanse markt te verliezen, maar landen bleven zoeken naar manieren om de deal te ondersteunen. En de maximale publiciteit die tot op zekere hoogte werkte met Kim Jong Un, was in het minst niet aantrekkelijk voor Teheran. Hun leiders hebben geen foto nodig om hun merk op het wereldtoneel te versterken.

Iran weet inderdaad hoe erg impopulair Trump over de hele wereld is. Het plan om de door de sancties opgelegde blokkade te doorbreken, is gericht op het verergeren van die spanningen, die al door het Witte Huis werden opgestookt toen het unilaterale bedreigingen en eisen uitbracht in plaats van bondgenoten achter een gemeenschappelijk plan om een ​​einde te maken aan het slechte gedrag van Iran.

Omdat hij niet de moeite heeft genomen om overeenstemming te bereiken van bondgenoten over aandachtspunten voordat hij de overeenkomst stopte, bevindt de Amerikaanse president zich in een zwakke positie – en de Iraanse leiders weten het. Iran gelooft dat het mogelijk zal zijn om hun calculus te wijzigen door de pijn en de gevolgen voor Europese landen en andere bondgenoten die stil in het Midden-Oosten en een ononderbroken olievoorziening willen zien, te vergroten.

Gedurende een groot deel van Trump’s ambtstermijn waren er weinig gevolgen of tegenaanvallen als gevolg van zijn grove, onzorgvuldige en kritische opmerkingen over anderen. Veel landen waren conflictafkerig of volgden over het algemeen een vermijdingsstrategie als het ging om deze vijandige tactieken. Sommigen, zoals de Saoedi’s, probeerden vleierij en smeergeld om zijn affiniteit te kopen. Anderen, zoals China en Canada, hebben grotendeels gekozen voor een gecontroleerd, conventioneel antwoord op zijn driftbuien over hun bedrijfspraktijken, in de overtuiging dat ze uiteindelijk zouden kunnen onderhandelen over een handelsregeling. Zelfs degenen die erin geslaagd zijn om een ​​deal te sluiten met de Trump-regering, zoals Mexico en Guatemala, zijn het onderwerp geweest van voortdurende aanvallen. Er is blijkbaar geen goede deal te doen met Trump.

In het geval van Iran hebben de VS zich teruggetrokken uit een deal waaraan zij zich hielden. Ik heb nog niemand in het kabinet horen spreken over een overtuigend en duidelijk geval van hoe een betere deal met Iran er eigenlijk uitziet. Dus waarom zou het de juiste of rationele stap zijn voor Iran om te geloven in een Amerikaanse leider die zich zo onbetrouwbaar en onsamenhangend heeft bewezen?

Terug in een hoek, zonder geloofwaardige koers, heeft Iran ervoor gekozen om uit te halen. De aanvallen op de Saoedische oliefaciliteiten volgen op maanden van inbeslagnemingen van buitenlandse schepen , het neerhalen van Amerikaanse drones en het overschrijden van de limieten die de deal oplegde aan de verrijking van uranium. Ja, hun acties zijn verkeerd en roekeloos. Ze waren ook behoorlijk voorspelbaar en te voorkomen.

Waarom heeft Trump ons hierheen geleid? Eerst moeten we erkennen dat Trump dringend een deal nodig heeft. Noord-Korea is vastgelopen, de vrede in Afghanistan is hem ontgaan. Er is momenteel geen belangrijke prestatie van het buitenlands beleid waarop hij kan wijzen tijdens de verkiezingscampagne in 2020. Dat is een probleem voor een man die aantrad door te beweren dat hij veel beter was in big deals dan alle politici.

Voor Trump leek Iran in eerste instantie een vrij eenvoudige oplossing. Net als NAFTA kon hij een paar oppervlakkige accenten toevoegen en het begroeten als een grote doorbraak. Helaas lijkt de president, net als in Noord-Korea, Afghanistan en vrijwel elke andere internationale kwestie, zijn buitenlandse collega’s slecht te hebben beoordeeld.

En in tegenstelling tot die andere situaties, gaat Iran niet zomaar tarieven op sojabonen of testvuurraketten verlagen. Het gaat hard terugslaan, wetende hoe wantrouwig de president van de oorlog is en moe dat de wereld van zijn capriolen is. Zonder internationale steun, geen strategie en geen goede opties, heeft Trump zichzelf eindelijk tweet in een aantal echte problemen. Ik hoop alleen dat hij een exemplaar van “Diplomacy for Dummies” openbreekt voordat het echt gevaarlijk wordt.