Indignatie redactie 
Ten goede of ten kwade, het publiek heeft op Trump gestemd. Het is nu aan een Republikeins Congres om zijn ruggengraat te tonen voordat het te laat is.
Donald Trump is een meester in het trekken van een nietsvermoedend publiek in wat neerkomt op zijn persoonlijke “reality distortion field”. Zijn zichtbare vreugde over het winnen van zijn herverkiezing is begrijpelijk, en zijn hyperbolische beweringen dat de verkiezingen de grootste aardverschuiving in de geschiedenis waren en een mandaat om Amerika te veranderen, zijn niet verrassend. Het enige probleem is dat er niets van waar is.
Trump gaf de stemmen in zijn voordeel in genoeg swing states voor een comfortabele marge van het kiescollege, maar de volksstemming was geen aardverschuiving of een mandaat voor radicale verandering. Het land blijft scherp verdeeld over zowel Trump als zijn ideeën over wat goed is voor Amerika. Het kiescollege was bedoeld om een geografische representatie te bieden op basis van waar elke individuele staat staat als het gaat om het kiezen van een president. Het is niet ontworpen om een directe weerspiegeling te zijn van hoe de massa van de bevolking denkt.
De daadwerkelijke stemmen worden nog geteld, maar volgens de laatste telling van NBC won Trump 49,9 procent van de stemmen, terwijl Kamala Haris 48,3 procent won. De lopende telling is 76.957.300 voor Trump tegen 74.449.319 voor Harris, een verschil van 2.507.981 stemmen, of 0,74 procent van de huidige bevolking van Amerika .
Dat is de definitie van een nauwe verdeling, en dat wordt ook weerspiegeld in een zeer nauwe verdeling van het Congres en in de goedkeuring door de meerderheid van pro-choice en andere progressieve stemmaatregelen, die niet beperkt zijn tot democratische staten.
Trumps mandaat voor zijn visie is grotendeels een product van zijn koortsachtige verbeelding.
Overdrijft hij zijn hand?
Of het nu denkbeeldig is of niet, Trumps eerste reeks van spraakmakende benoemingen wekt de indruk dat zijn echte bedoeling is om de Amerikaanse regering te ontmantelen, niet om deze te beheren. De lijst van onervaren, ongekwalificeerde en onwaarschijnlijke kandidaten roept de vraag op of Trump alleen maar met het publiek speelt of vastbesloten is om zichzelf te omringen met een combinatie van beroemdheden uit het enorm impopulaire en fel verworpen Project 2025 en verdienstelijke sycofanten die klaarstaan om zijn grillen te volgen.
Er is geen enkele indicatie dat een van de picks die tot een van beide soorten behoren, zal werken aan het verbeteren van de agentschappen die ze naar verwachting zullen leiden. Zoals de meeste megalomanen, gelooft Trump misschien echt dat hij slim genoeg is om de Amerikaanse overheid in zijn eentje te leiden. Besserwissers missen vaak het inzicht dat nodig is om te beseffen hoeveel ze eigenlijk niet weten.
Trump maakte zijn sycophantenlijstje blijkbaar op het laatste moment, zonder er zelfs maar met zijn naaste adviseurs over te praten. Normaal gesproken worden kabinetsbenoemingen onderworpen aan een intensief screeningsproces, bedoeld om de regering later in verlegenheid te brengen als het smerige verleden van een kandidaat geleidelijk aan naar boven komt.
Trump sloeg niet alleen het screeningsproces over, maar er is ook gesproken over het feit dat hij overweegt om veiligheidsmachtigingen uit te besteden aan particuliere contractanten, in plaats van de overheidsinstanties te vertrouwen die normaal gesproken verantwoordelijk zijn voor die functie.
Het is niet verrassend dat er al schandalen aan het licht kwamen voordat Trumps kandidatenlijst officieel was bevestigd.
Ga tot het uiterste: het allerergste
Trumps eerste keuze voor procureur-generaal, Matt Gaetz, en zijn kandidaat voor minister van defensie, Fox-nieuwslezer Pete Hegseth, zijn beiden beschuldigd van ernstige seksuele misdrijven.
Hegseth kocht het stilzwijgen van zijn aanklaagster door haar te betalen om een geheimhoudingsverklaring te ondertekenen. Gaetz, die inmiddels zijn kandidatuur heeft ingetrokken, werd onderzocht door de House Ethics Committee voor een aantal aanklachten, waaronder seks met een 17-jarige. Hij wist alleen te voorkomen dat het Huis de resultaten van een uitgebreid ethisch onderzoek publiceerde door zijn zetel in het Congres op te geven voordat het rapport officieel kon worden vrijgegeven.
Trumps keuze als directeur van de nationale inlichtingendienst, Tulsi Gabbard , werd op de Russische televisie liefkozend “onze vriendin” genoemd. Gabbard diende een jaar als dienstplichtig soldaat in een medische eenheid van de Hawaiiaanse Nationale Garde in Irak. Later volgde ze een opleidingsprogramma voor officieren van de Nationale Garde in Alabama, studeerde af als tweede luitenant en leidde een jaar lang een peloton militaire politie in Koeweit.
Uiteindelijk werd ze toegewezen aan burgerzaken in Oost-Afrika. Hoewel prijzenswaardig, had geen van haar ervaringen iets te maken met inlichtingen, laat staan met het toezicht op de enorme en complexe totaliteit van de Amerikaanse inlichtingenoperaties.
Robert F. Kennedy Jr. Trump is de leider van de uitgebreide agentschappen die zich bezighouden met gezondheids- en maatschappelijke diensten. Hij wil een van de grootste ontwikkelingen op het gebied van de volksgezondheid in de 20e eeuw terugdraaien door fluoride uit het drinkwater van het land te halen. Met zijn fanatieke scepsis over vaccins mikt hij op een nog grotere vooruitgang. Bovendien staat hij bekend om zijn bizarre gedrag en het verspreiden van complottheorieën.
De kandidaat voor het ministerie van Onderwijs die Trump heeft gekozen, is een voormalig leidinggevende die in het professionele worstelen heeft gewerkt en zelf ook de nodige bagage heeft op het gebied van seksueel misbruik .
Wie weet had Trump deze verkiezingen wel gewonnen op de dag dat hij iedereen op Fifth Avenue had neergeschoten, maar het is moeilijk voor te stellen dat deze reeks benoemingen niet tot nadenken zou hebben geleid bij miljoenen mensen die voor hem kozen en die iets heel anders verwachtten.
De handschoen oppakken?
Trumps schijnbare vastberadenheid om naar niemand anders dan zichzelf te luisteren en het alleen te doen als president lijkt op de lange termijn onhoudbaar. Het duurt nog bijna twee maanden voordat hij aantreedt, en zijn huidige suggesties voor een kabinet zijn misschien gewoon een reeks proefballonnen of een tactische afleidingsmanoeuvre die is ontworpen om zijn uiteindelijke echte keuzes acceptabeler te maken.
Nog zorgelijker is de opvatting dat Trump de handschoen neergooit naar zijn eigen partij, een soort blitzkrieg die bedoeld is om hun verzet te testen en te breken, waarvoor geldt: hoe meer in-your-face-unqualified en absurdist zijn genomineerden zijn, hoe beter. Het valt nog te bezien of de aankomende president, na een verloren strijd met de terugtrekking van Gaetz, deze oorlog toch zal winnen.
Het perfecte personeel voor het geplande beleid
Net als bij zijn huidige kabinetskeuzes zijn Trumps beleidsvoorstellen niet alleen absurd, maar ook duidelijk onuitvoerbaar. Sommige bedrijven en hedgefondsbeleggers verwachten misschien windfall profits van Trumps voortdurende belastingvoordelen, maar voortdurende belastingverlagingen in de volgorde waar Trump het over heeft, zullen ook het nationale tekort doen oplopen en waarschijnlijk de sociale zekerheid en Medicare in gevaar brengen. Een groeiend aantal economen waarschuwt dat Trumps tweede termijn waarschijnlijk zal leiden tot een nieuwe piek in de inflatie waartegen hij campagne voerde.
Trumps eerste aangekondigde agendapunt na zijn inauguratie is naar verluidt het deporteren van miljoenen ongedocumenteerde immigranten. Maar volgens het Amerikaanse ministerie van Arbeid heeft bijna de helft van de arbeiders die de oogst binnenhalen op Amerikaanse boerderijen geen papieren. Zelfs als ze allemaal vervangen zouden kunnen worden door Amerikaanse arbeiders, wat niet waarschijnlijk is, zouden de prijzen van levensmiddelen omhoogschieten. Het zou ook de illegale immigratie uit Centraal-Amerika doen toenemen . Een derde van het BBP van Honduras komt bijvoorbeeld van geldovermakingen van Hondurezen die in de VS werken.
Trump zegt dat hij een nationale noodtoestand wil uitroepen en het Amerikaanse leger wil gebruiken om immigranten te deporteren. Dat zou in strijd zijn met de Posse Comitatus Act, een wet die in 1878 werd aangenomen en die het illegaal maakt om de strijdkrachten in te zetten om binnenlandse problemen op te lossen. Zelfs als Trump besluit de wet te negeren, zal hij zich het grootste deel van zijn ambtstermijn in juridisch getouwtrek bevinden.
Trumps dreigement om enorme tarieven op te leggen zou natuurlijk alles duurder maken. De meeste producten die in de VS worden geproduceerd, zijn afhankelijk van een wereldwijde toeleveringsketen, die negatief zou worden beïnvloed door de tarieven, met name als Trump een handelsoorlog begint en buitenlandse landen wraak nemen.
Het idee dat Elon Musk en Vivek Ramaswamy, als co-hoofden van het adviserende Department of Government Efficiency (DOGE), in staat zullen zijn om $ 2 biljoen te schrappen van het huidige budget voor de Amerikaanse ambtenarij, is ook gedoemd te mislukken. Het lijdt geen twijfel dat er vet in het systeem zit, maar het is gemarmerd. Met andere woorden, het vet zit vast aan vitale organen die het land in staat stellen te functioneren, en het wordt vaak in stand gehouden door gevestigde belangen. Je kunt het er niet met een bijl uithakken. Om het te elimineren heb je een scalpel en een zorgvuldige operatie nodig.
Als alles bij elkaar opgeteld is Trump de gekozen president, maar hij is historisch gezien verschrikkelijk begonnen. De benoemingen en beleidsvoorstellen die hij tot nu toe heeft gedaan, zullen waarschijnlijk leiden tot een catastrofale ineenstorting van het systeem.
Thune komt te hulp? (Ja, het is zo erg)
In extreme situaties kan een president die niet kan functioneren, worden afgezet volgens de voorwaarden in het 25e amendement van de grondwet. Een minder drastisch alternatief is dat de senaat gewoon zijn verantwoordelijkheid neemt om te adviseren en in te stemmen.
In dit geval zouden Republikeinse senatoren moeten stoppen met zich te gedragen als ongewervelde stempels en moeten eisen dat Trump de regering effectief aanstuurt in plaats van met de Amerikaanse overheid te spelen als zijn persoonlijke speeltje. Dat zou beginnen met de serieuze screening en daaropvolgende afwijzing van Gabbard, Kennedy, Hegseth en elke andere dergelijke slechte grap van een genomineerde.
Trump werd gekozen om te presideren — dat is wat presidenten doen. Hij werd niet gekozen om een koning of dictator te zijn. Hij werd niet gekozen om chaos te veroorzaken in zijn streven naar wraak en onbeperkte macht. De vraag is of een Republikeins Congres de moed en het uithoudingsvermogen heeft om zijn werk te doen.
Trump wilde Rick Scott uit Florida als meerderheidsleider in de Senaat. Dankzij de geheime stemming van de Senaat kreeg hij in plaats daarvan John Thune uit South Dakota. Tot nu toe is Thune een volmaakte diplomaat in zijn relaties met Trump. In plaats van openlijk te zeggen dat Trump niet kan doen wat hij wil, is Thune’s aanpak om te zeggen: “Goed idee, maar…” en vervolgens de redenen op te sommen waarom het idee niet zal werken.
Gezien de geschiedenis van de Republikeinen tot nu toe, is de verwachting dat Trump een meegaand Congres zal intimideren om zijn bevelen uit te voeren, zelfs als dat zelfmoord voor de natie blijkt te zijn. Maar we zijn misschien te voorbarig. Het feit is dat Trump slechts de komende vier jaar in functie zal zijn. Zelfs als hij zijn ambtsperiode zou willen verlengen, is het twijfelachtig of hij daar fysiek toe in staat zou zijn. Als de politiek hem niet afmaakt, zal de ouderdom dat wel doen.
Thune is al bijna een kwart eeuw senator. Hij is zich er terdege van bewust dat een derde van de Senaat zich elke twee jaar verkiesbaar stelt. En natuurlijk zal het hele Huis van Afgevaardigden in 2026 en 2028 herkozen moeten worden. Tenzij er enorme kieshervormingen plaatsvinden die, zoals in bepaalde andere landen, de VS degraderen tot de status van een ‘beheerde’ democratie, krijgen de kiezers nog een kans.
Als Trump het verknoeit, hebben de Republikeinen in de nabije toekomst misschien geen meerderheid meer. Vanuit dat perspectief lijkt Trump nu al een beetje een lame duck. Het Huis van Afgevaardigden en de Senaat zijn bijna net zo gelijk verdeeld als de bevolking. Het land staat voor de ernstigste crisis sinds de Burgeroorlog. Het is aan de Senaat op korte termijn, en uiteindelijk aan het Congres, om te beslissen wat er nu gaat gebeuren.
