Indignatie redactie 
Trump won de verkiezingen en presenteerde zichzelf als een “vredesduif”. Wat is er nu met hem gebeurd?
Als we zouden vragen wie nu ’s werelds grootste déjà vu ervaart, dan is het antwoord Donald Trump. Ook al is hij zich daar zelf niet van bewust…
Hij was president van 2016 tot 2020. Toen hij de verkiezingen van 2020 verloor, zette hij alles op zijn kop met de bewering dat “Biden en de Democraten mijn presidentschap hebben gestolen”. Vervolgens leverde hij tussen 2020 en 2024, als “voormalig president Trump”, een heldhaftige strijd tegen president Biden. Met de slogans “America First” en “MAGA” verdeelde hij het land van 350 miljoen mensen in tweeën en wist hij het presidentschap terug te winnen bij de verkiezingen van november 2024.
Trump plukte de vruchten van zijn accurate analyse van de spanningen en ontwikkelingen binnen de Republikeinse Partij, die de afgelopen 30 jaar de kern van de Amerikaanse deep state is geworden, toen hij zich in 2016 voor het eerst kandidaat stelde voor het presidentschap. Dat komt doordat de agressieve oorlogszuchtige tijdperken van Ronald Reagan, George H.W. Bush en George W. Bush miljoenen Amerikanen op het platteland, de basis van de partij in plattelandsgebieden, er slechter aan toe hadden gemaakt. En om het nog erger te maken, was de Democratische Partij onder Clinton en Obama, in plaats van te breken met deze agressieve koers, dezelfde koers blijven varen.
De wraak van het boze platteland
Voor een Amerikaanse bevolking, uitgeput door eindeloze oorlogen en gedwongen om een steeds kleiner deel van een toch al krimpende economische koek te accepteren, braken er donkere dagen aan. Beginnend met Vietnam, en verder door Indochina, Irak, Joegoslavië en verder, over zes continenten en zeven zeeën, raakten de Amerikaanse economie en haar bevolking uitgeput van het spelen van de politieagent van de wereld. Uiteindelijk begonnen de mensen een einde aan dit alles te eisen.
Tijdens de verkiezingen van 2016 zagen plattelandsbewoners, inwoners van kleine steden en werkende armen, gedesillusioneerd door de oorlogen onder Clinton en Obama en de gestage verslechtering van hun levensomstandigheden, in miljardair Donald Trump een droom van hoop. Zo werd Trump president. Maar de echte vraag is: heeft hij ooit echt de macht gegrepen?
Een president zonder echte macht
Zodra Trump zijn intrek nam in het Witte Huis, lanceerde de neoconservatieve oorlogszuchtige factie van de Amerikaanse deep state haar operaties. Het was alsof ze zeiden: “Je mag dan wel president zijn, maar we laten je niet aan de macht.” Het ene onderzoek na het andere werd geopend, waarbij elk aspect van Trumps leven, inclusief zijn privézaken, onder de loep werd genomen.
De eerste aanval op Trumps presidentschap van 2016-2020 kwam met het zogenaamde “Ruslandonderzoek”. Er werd een formeel onderzoek gestart, waarin werd beweerd dat Rusland zich ten gunste van Trump had bemoeid met de verkiezingen van 2016. Het onderzoek, dat naar verluidt 15 miljoen dollar kostte en culmineerde in het Mueller-rapport, vormde een constante dreiging die boven zijn presidentschap hing. Uiteindelijk leverde het onderzoek geen enkel concreet bewijs op van Russische inmenging in de verkiezingen. In totaal werden er bijna 90 rechtszaken tegen hem aangespannen.
De nasleep van deze rechtszaken maakte Trumps toch al vage politieke agenda machteloos. Toch slaagde hij erin, zij het vaag, een politieke stellingname te schetsen die haaks stond op de belangen van de diepe staat: hij stelde de rol van de NAVO ter discussie, riep Europa op zijn eigen defensie te financieren, pleitte voor de Amerikaanse terugtrekking uit Afghanistan en uitte twijfels over de noodzaak van een voortdurende Amerikaanse aanwezigheid in Syrië.
Tegen het einde van Trumps eerste termijn was de Democratische Partij de nieuwe thuisbasis geworden van de neoconservatieve oorlogsmachine. Belangrijke neoconservatieve figuren binnen de Republikeinse Partij werden dienovereenkomstig geherpositioneerd. Dit maakte de weg vrij voor de overwinning van Joe Biden in de verkiezingen van 2020. Zo nam Liz Cheney, de dochter van Republikeins zwaargewicht en prominent neoconservatief Dick Cheney, ontslag bij de Republikeinse Partij en ging ze samenwerken met de Democraten. Ze was niet alleen. Verschillende prominente Republikeinen, waaronder leden van Trumps eigen inner circle, wisselden van partij.
De neoconservatieve oorlogszuchtigen
De neoconservatieve oorlogszuchtigen, die sinds Obama’s jaren aan de kant waren gezet, grepen hun kans met Bidens presidentschap. Zonder tijd te verliezen presenteerden ze snel hun plannen voor de komende vier jaar. Het resultaat: een agressieve buitenlandpolitiek die de crisis in Oekraïne weer aanwakkerde, de Israëlische agressie in West-Azië deed toenemen en zelfs de Amerikaanse terugtrekking uit Afghanistan tot een catastrofe voor de regio maakte.
Deze golf van agressie had uiteraard een hoge prijs. Ondanks talloze pogingen om Bidens economie te stimuleren, bleef de plattelandsbevolking in armoede vervallen. Miljoenen mensen verloren hun baan doordat Amerikaanse bedrijven naar het buitenland vertrokken op zoek naar hogere winsten. Alleen al in Bidens laatste jaar kwamen er zo’n 5 miljoen ongedocumenteerde immigranten het land binnen, waardoor Amerikaanse werknemers werden verdrongen.
Het aantal daklozen steeg tot 750.000.
Zelfs met de volledige steun van de mainstream media, de New York Times, Washington Post, CNN, NBC, MSNBC en anderen, die allemaal hun best deden om zijn imago op te krikken, was Bidens presidentschap begin 2024 voorbij, tien maanden voor de volgende verkiezingen. De laatste poging van de Democratische Partij om Kamala Harris als president te installeren, mislukte. Uiteindelijk keerde Donald Trumps populistische “America First”-beweging terug naar het Witte Huis bij de verkiezingen van november 2024.
Deze keer met een overweldigende meerderheid van de stemmen.
De teleurstellingen van Trumps tweede termijn
Nauwelijks zes maanden na Trumps tweede presidentschap, krijgen zowel hij als wij die de situatie nauwlettend volgen te maken met een déjà vu-gevoel.
Nu Trump de verkiezingen heeft gewonnen met de belofte een “vredesduif” te zijn, steunt hij nu de Israëlische aanvallen op Iran. Hij gaat zelfs zo ver dat hij zelf Iraanse doelen bombardeert en dreigt zelfs de evacuatie van de 10 miljoen inwoners van Teheran te bevelen. Het doet denken aan Dzjengis Khan die de inwoners van belegerde steden zoals Samarkand of Buchara toesprak: “Geef je over en leef, of verzet je en sterf.” Je kunt je niet anders dan afvragen: wat is er met de zogenaamde vredesduif gebeurd? Laten we proberen het te verduidelijken:
1. Trump zou goed voorbereid aan de macht zijn teruggekeerd. Zich de situatie van zijn eerste termijn herinnerend, probeerde hij zijn eigen team op sleutelposities te plaatsen. Een van die stappen was het aanstellen van Elon Musk als hoofd van een nieuw opgericht federaal departement om de bureaucratie te zuiveren. Maar deze zuivering lijkt gericht te zijn geweest op lagere ambtenaren bij bedrijven zoals de US Postal Service, in plaats van op het gevestigde neoconservatieve oorlogsestablishment. Het lijkt erop dat de globalistische neocons, die al meer dan een eeuw diepgeworteld zijn in beide partijen, ondanks deze zuivering hun positie hebben weten te behouden.
2. De realiteit is dat geen enkel honderd jaar oud imperium vrijwillig zijn eigen systeem vreedzaam ontmantelt. Dit is alleen mogelijk met een revolutie. En wat we hebben gezien tijdens Trumps eerste en nu zijn tweede presidentschap, is hoe diepgeworteld deze globalistische krachten zijn. Trump slaagde erin een paar generaals met pensioen te sturen, maar de werkelijke machtsmachinerie binnen het Pentagon, met name onder kolonels en officieren van het hogere middenkader, bleef grotendeels onaangetast.
3. Neocons, de Joodse lobby en de Israëlische staat grepen Trumps standpunt over illegale immigratie in Los Angeles aan als een moment van kwetsbaarheid. De plotselinge publieke kritiek van Elon Musk op Trump, de geheime steun van het Pentagon aan de Oekraïense operaties op Russisch grondgebied, het uitbreken van protesten waarbij 15 miljoen mensen betrokken waren op bijna 2000 verschillende locaties, de verontwaardiging over militaire interventie in Los Angeles en de Israëlische raketaanvallen op Iran tijdens nucleaire onderhandelingen: geen van deze gebeurtenissen waren op zichzelf staande gebeurtenissen. Zelfs een basiskennis van politiek onthult tekenen van een zeer gecoördineerde actie.
4. In het nauw gedreven door deze neoconservatieve macht, bevindt Trump zich nu omringd door precies dezelfde krachten binnen de Republikeinse Partij. Na Netanyahu is Trump van zijn “vredesduif”-platform getrokken en in de greep van oorlogszuchtige politiek beland. Daarmee pleegt hij politieke zelfmoord. De vraag “Kan Trump door neocons vermoord worden?” is niet langer relevant. Als deze weg van capitulatie doorgaat, is de transformatie voltooid: Trump is een tweede Biden geworden, en geneutraliseerd.
Wat kunt u nu verwachten?
Toch heeft Trump nog steeds zijn kaarten in handen. Vergeet niet dat hij uit een zakelijke achtergrond komt:
1. Zijn agressieve ’totale overgave’-retoriek jegens Iran zou in feite een onderhandelingstactiek kunnen zijn die erop gericht is een ‘gedeeltelijke concessie’ af te dwingen. Als het hem lukt Iran terug aan de onderhandelingstafel te krijgen, zou dat op zichzelf al een politieke overwinning voor Trump zijn.
2. Zowel binnen de Republikeinse als de Democratische Partij zijn er facties die tegen oorlog zijn. In bijna elke grote Amerikaanse stad zijn al twee jaar pro-Palestina-demonstraties aan de gang. Deze bewegingen, vooral sterk in Arabisch-Amerikaanse gemeenschappen zoals Michigan, hebben de Democraten cruciale stemmen gekost bij de verkiezingen van 2024. Dit is niet onopgemerkt gebleven. Sommige Democraten zijn zich gaan uitspreken voor vrede.
3. Vooraanstaande MAGA-vertegenwoordigers in de media voelen zich steeds ongemakkelijker bij Trumps huidige koers. Zelfs zijn naaste teams, zoals Tucker Carlson en Steve Bannon, zijn openlijk campagnes gestart waarin ze hem oproepen “de banden met Netanyahu te verbreken”. Hun uitgesproken mening suggereert dat ze aanzienlijke steun achter zich hebben.
4. Ondertussen verdienen Trumps handelsconflicten met China ook aandacht. De verwarring rond de tarieven, ooit zo hoog als 145% maar nu met een vertraging van 90 dagen verlaagd naar ongeveer 30%, weerspiegelt Trumps zakelijke achtergrond en wijst mogelijk op een andere onderhandelingstactiek.
