De partijdige situatie in Washington DC heeft een scenario gecreëerd waarin Donald Trump misschien alles moet doen om de macht te behouden, zelfs als dat betekent dat het Midden-Oosten – en misschien de hele wereld – in brand wordt gestoken.
Op vrijdagochtend hield de wereld zijn adem in toen het nieuws circuleerde dat het Amerikaanse leger een gerichte moord had gepleegd op de Iraanse militaire commandant Qassem Soleimani op Iraakse bodem.
Soleimani werd niet gedood op het slagveld te midden van een ‘glorieuze hagel’ van geweervuur, maar werd geëlimineerd in een Amerikaanse drone-aanval terwijl hij in een auto naar de internationale luchthaven van Bagdad reisde. Met andere woorden, nog een andere buitengerechtelijke moord door de Amerikaanse rechter, jury en beul in een deel van de wereld die maar weinig Amerikanen op een kaart konden vinden.
Zoals te verwachten, uitten de Democraten hun woede over de moord en eisten ze te weten waarom Trump niet eerst toestemming van het congres had gekregen. Blijkbaar zijn de gezworen vijanden van Trump al vergeten hoe Barack Obama in 2012 dat ongelukkige precedent schiep toen hij zonder onderscheid Libië terug naar het stenen tijdperk bombardeerde zonder eerst wetgevers te raadplegen.
Even verontrustend is echter dat de moord werd bevolen door een Amerikaanse anti-establishmentleider die op het campagnespoor van 2016 had beloofd Amerikaanse strijdkrachten terug te trekken uit hotspots over de hele wereld. Trump-sympathisanten kunnen echter beweren dat er de afgelopen vier jaar heel veel is gebeurd.
De druk van partijdige politiek is zichtbaar
Zouden de Verenigde Staten en Iran het vat van wederzijdse massavernietiging aanstaren als Donald Trump niet onder constante druk van de Democraten stond sinds hij het Witte Huis in 2017 was binnengekomen?
Hoewel het om welke reden dan ook buitengewoon moeilijk is om koelbloedige moord te verontschuldigen, bevatten de geschiedenisboeken veel voorbeelden van wanhopige mannen die hun uiterste best doen om hun greep op de gouden machtsring te behouden.
Denk bijvoorbeeld aan het smerige verhaal van de voormalige Amerikaanse president Bill Clinton, die ook werd achtervolgd met de dreiging van afzetting over de Lewinsky-affaire.
Op 20 augustus 1998, slechts enkele weken voordat het Congres zou stemmen over artikelen van beschuldiging tegen de philandering-democraat, beval Clinton een kruisraketaanval op een Sudan-fabriek op grond dat het zenuwgas produceerde voor Al-Qaida. Het bleek echter dat de vernietigde fabriek eigenlijk een farmaceutische fabriek was met duizenden werknemers.
Werner Daum, de voormalige Duitse ambassadeur in Sudan, schatte dat “enkele tienduizenden” Soedanese burgers stierven als gevolg van een tekort aan medicijnen veroorzaakt door die Amerikaanse militaire aanval.
Ironisch genoeg werd de Hollywood-film ‘Wag the Dog’, die het verhaal vertelt van een Amerikaanse president die in een vergelijkbare situatie verkeert als die van Clinton, en de moeite die hij doet om de publieke aandacht af te leiden van zijn benarde toestand vrijgegeven, slechts enkele maanden voordat Clinton de aanval beval.
Het lijkt erop dat Donald Trump, niet minder dan Bill Clinton, het fenomeen ‘rally round the flag’ begrijpt, dat zegt dat de publieke steun voor leiders toeneemt tijdens periodes van internationale crisis of oorlog. Geen erg geruststellende gedachte, aangezien de wereld bezaaid is met massavernietigingswapens.
Momenteel wordt de hele wereld gevangen gehouden door de showdown in 2020 en het einde ziet er niet al te veelbelovend uit. In feite heeft de rivaliteit Qassem Soleimani misschien al zijn leven gekost, terwijl de planeet is blootgesteld aan het risico van een wereldwijde brand. Niet de beste manier om het nieuwe jaar te beginnen, op zijn zachtst gezegd.
Het is duidelijk dat het Amerikaanse rijk een diepe binnenlandse politieke crisis doormaakt die niet alleen de veiligheid en het welzijn van miljoenen Amerikanen bedreigt; het bedreigt de stabiliteit van de hele planeet.