Indignatie redactie 
Toen Donald Trump voor het eerst Parijs bezocht als president in 2017, leek hij een soort voorbijgaande curiositeit; de schijnbare manifestatie van Amerika’s onontkoombare neergang, vastgelegd in al zijn spray-tan-vulgariteit. Zeven jaar later is hij teruggekeerd naar Parijs als keizer, gekroond door zijn cliëntkoningen in niemand minder dan het spirituele thuis van het moderne christendom: Notre-Dame. “Het was een kroning,” zoals een Europese diplomaat het tegen mij zei, lachend van ongeloof om het schouwspel.
Wat zo opvallend is aan deze tweede komst van Trump is niet alleen dat de wereld zijn overwinning deze keer lijkt te hebben geaccepteerd, maar hem ook actief heeft omarmd als de voorbode van een nieuw tijdperk, en niet langer probeert het oude tijdperk te beschermen dat in diskrediet is gebracht. Het visuele bewijs van deze diplomatieke omarming werd vastgelegd in het beeld van de Europese leiders in Parijs, de een na de ander, die zich aan de voeten van de nieuwe keizer onderwerpen.
Toch was het niet de symboliek van de ceremonie in Notre-Dame op zaterdag die het dichtst in de buurt kwam van het vastleggen van de revolutionaire geest van Trumps aanstaande presidentschap, maar de gebeurtenissen die zich tegelijkertijd duizenden kilometers verderop in Syrië afspeelden. Hoewel de ineenstorting van het Assad-regime in Damascus in zekere zin weinig te maken heeft met Trump, is het onmogelijk om de snelheid en timing van de revolutie te begrijpen zonder de impact te overwegen die zijn aanstaande presidentschap al heeft op de wereldaangelegenheden.
Denk eens aan de gebeurtenissen die al hebben plaatsgevonden sinds Trumps verkiezingsoverwinning in november. Eerst was er de val van de Duitse regering en het ontslag van de Israëlische minister van Defensie, Yoav Gallant, op de dag van de Amerikaanse verkiezingen. Daarna kwam Netanyahu’s staakt-het-vuren-deal met een verdwaasde en verwarde Hezbollah, gevolgd door de autorisatie van het afvuren van Amerikaanse langeafstandsraketten op Rusland, de publicatie van Zelensky’s vredesplan, de ineenstorting van de waarde van de Russische roebel onder nieuwe Amerikaanse sancties en, ten slotte, de plotselinge implosie van het Syrische regime. De Franse regering viel ook.
“Iedereen heeft zijn mantra aangenomen dat alles transactioneel is en positioneert zichzelf om de weg te openen voor een deal met Trump,” legde een Franse functionaris uit die terugblikte op deze buitengewone cascade van gebeurtenissen. Zelfs voordat hij de macht greep, is Trump de katalysator voor een nieuw tijdperk.
In Syrië ontketende hij een revolutie. Gefrustreerd door een diplomatieke impasse terwijl de klok tikte naar Trumps inauguratie en de ambities van de door Amerika gesteunde Koerdische rebellen in het noordoosten van Syrië, lijkt de Turkse president Erdogan eerst de opmars van zijn eigen cliëntrebellen te hebben geautoriseerd.
Erdogan wilde er blijkbaar voor zorgen dat de door Turkije gesteunde milities in de sterkst mogelijke positie waren om met Trump om te gaan na 20 januari, maar veroorzaakte de plotselinge en volledige ineenstorting van het Assad-regime. Rusland, dat ondertussen vastzit in Oekraïne en al een hoge prijs heeft betaald voor een kleine beloning in Syrië, werd ook verrast en staat nu voor het verlies van belangrijke militaire bases aan de Arabisch-Mediterrane kust, waardoor Erdogans macht in de regio verder wordt verankerd.
In het hele Midden-Oosten vechten alle grootmachten om een positie. Benjamin Netanyahu heeft al geprofiteerd van het machtsvacuüm in Syrië en Washington om nieuw gebied te veroveren op de Golanhoogten en te proberen een nieuwe politieke dominantie in eigen land op te leggen. Ook Saoedi-Arabië ziet kansen onder Trump. Zelfs Iran, de grote verliezer in de wereld sinds 7 oktober vorig jaar, voelt misschien dat het nu geen andere keuze heeft dan te pleiten voor vrede en een deal te sluiten.
Voor Oekraïne is het ondertussen president Biden (of zijn ambtenaren) die de gebeurtenissen versnelt door alles te doen wat hij kan vóór Trumps inauguratie, met nieuwe wapenoverdrachten en sancties die Rusland nieuwe economische pijn bezorgen. Maar nogmaals, het is Trump die er voordeel bij heeft, aangezien beide partijen hun kaarten spelen in afwachting van zijn poging om een nieuwe orde op te leggen aan de wereld zodra hij aan de macht is.
Het is opvallend hoe open zoveel diplomaten en ambtenaren staan tegenover Trumps aanpak. Ze vertellen me dat ze er een mate van brutale eerlijkheid in zien, zo niet moraliteit. Tijdens zijn eerste termijn was er de hoop dat zijn Hobbesiaanse kijk op het leven uiteindelijk niet zou duren. Vandaag de dag is er geen enkele hoop — of zelfs maar verlangen. Ondertussen lijkt de alomvattende aard van Trumps overwinning, in combinatie met de politieke en economische crises in Europa, de leiders van het continent te hebben beroofd van enige laatste illusie van superioriteit.
Alleen de vertrekkende premier van Emmanuel Macron, Michael Barnier, toonde enige echte afkeer van Trumps aanwezigheid in Notre Dame, wat op zichzelf nogal veelzeggend is. Als er een figuur was die in deze scène wereldvreemd leek, was het niet Trump; Barniers instinct dat van een oudere leeftijd zijn eigen anachronisme onthulde. In de wereld van vandaag vertegenwoordigt Trump niet langer goed of slecht, maar gewoon macht. Hij heeft het en Europa niet.
Om deze reden is Trump vandaag de dag in veel wereldhoofdsteden een verhelderende aanwezigheid, die leiders dwingt om de basisprincipes van hun positie aan te pakken. Europa is zwak — economisch en militair — en wordt zwakker gemaakt door de leiders die het heeft gekozen. In Parijs heeft Macron zijn presidentschap vernietigd in zijn wanhopige en gedoemde pogingen om het land te redden van het lot van Le Pennist dat hij alleen maar waarschijnlijker lijkt te maken. In Berlijn drijft Olaf Scholz af op een nederlaag, een lusteloze bondskanselier aan het hoofd van een lusteloos Duitsland in het hart van een lusteloos continent.
In Londen is er ondertussen het vreemde schouwspel van een almachtige regering die zich al stuurloos voelt. Kunnen deze drie machten het echt in zich vinden om in een gat te stappen dat Trump in Oekraïne heeft achtergelaten? En als ze dat kunnen, tegen welke prijs voor een electoraat dat al woedt tegen de verslechterende staat van hun publieke diensten.
Niets van dit alles betekent dat Trumps verhelderende aanwezigheid goed, slecht of in welke zin dan ook succesvol zal zijn in het vinden van oplossingen voor problemen die zijn voorgangers hebben verslagen. In een belangrijke zin vertegenwoordigt Trump in feite het einde van al zulke teleologische noties van vooruitgang of achteruitgang. Macht is het punt.
In Syrië kan de val van Assad niet in een dergelijk verhaal van vooruitgang of achteruitgang worden geperst. Het is een verhaal van orde en wie de macht heeft om die op te leggen. Trump wil het niet. Iran is het kwijt. En Turkije zal merken dat het niet succesvoller is in zijn pogingen om zijn buitenlandse cliënten te controleren dan Pakistan was in het controleren van de Taliban. En net als Afghanistan is in Syrië een gruwelijk regime verdampt nadat het in de steek is gelaten door zijn buitenlandse beschermers. Wat hierna komt, kan net zo gevaarlijk zijn — en veel dichter bij huis.
De nieuwe krijgsheer van Syrië, Abu Mohammad al-Jolani, was 20 toen hij zich aansloot bij de jihad in Irak. Misschien is hij milder geworden en heeft hij vergeven — maar het zou een dappere analist zijn na de afgelopen 20 jaar om te geloven dat Syrië zijn dieptepunt heeft bereikt: de moderniteit kan nog wel eens nieuwe verschrikkingen te verduren krijgen. Wat er voor in de plaats komt, is misschien niet beter of slechter dan wat het verving, slechts een nieuw tijdperk dat niet wordt gesymboliseerd door de schoonheid van Notre-Dame, maar door de helse anarchie van het Amerikaanse Irak.
