Indignatie redactie 
Er is geen gebrek aan mislukte vredesplannen in het bezette Palestina, die allemaal gedetailleerde fases en tijdschema’s bevatten, teruggaand tot het presidentschap van Jimmy Carter. Ze eindigen op dezelfde manier. Israël krijgt in eerste instantie wat het wil – in het meest recente geval de vrijlating van de resterende Israëlische gijzelaars – terwijl het elke andere fase negeert en schendt totdat het zijn aanvallen op het Palestijnse volk hervat.
Vredesplan – Het is een sadistisch spel. Een draaimolen van de dood. Deze wapenstilstand is, net als die van vroeger, een reclameblok. Een moment waarop de veroordeelde een sigaret mag roken voordat hij wordt neergeschoten in een kogelregen.
Zodra de Israëlische gijzelaars vrijgelaten zijn, zal de genocide doorgaan. Ik weet niet hoe snel. Laten we hopen dat de massaslachting minstens een paar weken wordt uitgesteld. Maar een pauze in de genocide is het beste wat we kunnen verwachten. Israël staat op het punt Gaza leeg te maken, dat na twee jaar meedogenloze bombardementen zo goed als volledig is weggevaagd. Het is niet van plan om te stoppen. Dit is de bekroning van de zionistische droom. De Verenigde Staten, die Israël sinds 7 oktober 2023 maar liefst 22 miljard dollar aan militaire hulp hebben gegeven , zullen hun pijpleiding, het enige middel om de genocide te stoppen, niet sluiten.
Israël zal, zoals altijd, Hamas en de Palestijnen de schuld geven van het niet naleven van de overeenkomst, hoogstwaarschijnlijk een weigering – terecht of niet – om te ontwapenen, zoals het voorstel vereist. Washington, dat de vermeende schending door Hamas veroordeelt, zal Israël groen licht geven om zijn genocide voort te zetten en Trumps fantasie van een Gaza-rivièra en een “speciale economische zone” te creëren met de “vrijwillige” verplaatsing van Palestijnen in ruil voor digitale tokens.
Van de talloze vredesplannen van de afgelopen decennia is het huidige het minst serieuze. Afgezien van de eis dat Hamas de gijzelaars binnen 72 uur na het begin van het staakt-het-vuren vrijlaat, ontbreken er specifieke details en opgelegde tijdschema’s. Het staat vol met kanttekeningen die Israël de mogelijkheid geven de overeenkomst op te zeggen. En dat is nou net de crux. Het is niet bedoeld als een haalbaar pad naar vrede, wat de meeste Israëlische leiders wel begrijpen. Israëls grootste krant, Israel Hayom, opgericht door wijlen casinomagnaat Sheldon Adelson als spreekbuis voor premier Benjamin Netanyahu en voorvechter van het messiaanse zionisme, instrueerde zijn lezers zich geen zorgen te maken over het Trump-plan, omdat het slechts “retoriek” is.
Israël zal, in een voorbeeld uit het voorstel, ‘niet terugkeren naar gebieden waaruit het is teruggetrokken, zolang Hamas de overeenkomst volledig uitvoert.’
Wie beslist of Hamas de overeenkomst “volledig heeft uitgevoerd”? Israël. Gelooft iemand in Israëls goede trouw? Is Israël te vertrouwen als objectieve bemiddelaar bij de overeenkomst? Als Hamas – gedemoniseerd als terroristische organisatie – bezwaar maakt, zal er dan iemand luisteren?
Hoe is het mogelijk dat een vredesvoorstel het advies van het Internationaal Gerechtshof van juli 2024 negeert , waarin wordt herhaald dat de bezetting door Israël illegaal is en moet eindigen?
Hoe kan het dat hierin het recht op zelfbeschikking van de Palestijnen niet wordt genoemd ?
Waarom wordt van Palestijnen, die volgens het internationaal recht het recht hebben om gewapend te strijden tegen een bezettingsmacht, verwacht dat ze ontwapenen, terwijl dat van Israël, de illegaal bezettende macht, niet wordt verwacht?
Op grond van welke bevoegdheid kunnen de VS een ‘tijdelijke overgangsregering’ instellen – de zogenaamde ‘Board of Peace’ van Trump en Tony Blair – en zo het Palestijnse recht op zelfbeschikking terzijde schuiven?
Wie gaf de VS de bevoegdheid om een “Internationale Stabilisatiemacht” naar Gaza te sturen, een beleefde term voor buitenlandse bezetting?
Hoe moeten Palestijnen zich verzoenen met de acceptatie van een Israëlische “veiligheidsbarrière” aan de grenzen van Gaza, als bevestiging dat de bezetting zal voortduren?
Hoe kan een voorstel de trage genocide en annexatie van de Westelijke Jordaanoever negeren?
Waarom hoeft Israël, dat Gaza heeft verwoest, geen herstelbetalingen te doen?
Wat moeten Palestijnen denken van de eis in het voorstel voor een “gederadicaliseerd” Gazaans volk? Hoe wordt dit bereikt? Heropvoedingskampen? Grootschalige censuur? Het herschrijven van het schoolcurriculum? Het arresteren van imams die zich schuldig hebben gemaakt aan geweld in moskeeën?
En wat te denken van het aanpakken van de opruiende retoriek die systematisch wordt gebruikt door Israëlische leiders, die Palestijnen omschrijven als “ menselijke dieren ” en hun kinderen als “ kleine slangen ”?
“Heel Gaza en elk kind in Gaza zou moeten verhongeren”, kondigde de Israëlische rabbijn Ronen Shaulov aan . “Ik heb geen genade voor degenen die over een paar jaar volwassen zullen zijn en geen genade meer voor ons zullen hebben. Alleen een domme vijfde colonne, een Israëlhater, heeft genade voor toekomstige terroristen, ook al zijn ze vandaag nog jong en hongerig. Ik hoop dat ze mogen verhongeren, en als iemand een probleem heeft met wat ik heb gezegd, dan is dat hun probleem.”
Er zijn historische precedenten voor de schendingen van vredesakkoorden door Israël.
De Camp David-akkoorden, die in 1978 werden ondertekend door de Egyptische president Anwar Sadat en de Israëlische premier Menachem Begin – zonder deelname van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) – leidden in 1979 tot het vredesverdrag tussen Egypte en Israël, waarmee de diplomatieke betrekkingen tussen Israël en Egypte werden genormaliseerd.
De daaropvolgende fasen van de Camp David-akkoorden, waarin Israël beloofde de Palestijnse kwestie samen met Jordanië en Egypte op te lossen, Palestijns zelfbestuur op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza binnen vijf jaar toe te staan en een einde te maken aan de bouw van Israëlische kolonies op de Westelijke Jordaanoever, waaronder Oost-Jeruzalem, zijn nooit uitgevoerd.
De Oslo-akkoorden van 1993, ondertekend in 1993, erkenden het bestaansrecht van Israël door de PLO en erkenden de Palestijnen door Israël als de legitieme vertegenwoordigers van het Palestijnse volk. Wat volgde was echter de ontmachting van de PLO en de transformatie ervan tot een koloniale politiemacht. Oslo II, ondertekend in 1995, beschreef het proces naar vrede en een Palestijnse staat. Maar ook dit werd niet geboren.
Het bepaalde dat elke discussie over illegale Joodse “nederzettingen” moest worden uitgesteld tot de onderhandelingen over de “definitieve” status. Tegen die tijd zouden de Israëlische militaire terugtrekkingen uit de bezette Westelijke Jordaanoever voltooid moeten zijn. Het bestuur stond op het punt van overdracht van Israël aan de zogenaamd tijdelijke Palestijnse Autoriteit. In plaats daarvan werd de Westelijke Jordaanoever opgedeeld in Gebieden A, B en C. De Palestijnse Autoriteit had beperkte zeggenschap in Gebieden A en B, terwijl Israël heel Gebied C controleerde, meer dan 60 procent van de Westelijke Jordaanoever.
Het recht van Palestijnse vluchtelingen om terug te keren naar de historische gebieden die Joodse kolonisten hen in 1948, bij de oprichting van Israël, ontnamen – een recht vastgelegd in het internationaal recht – werd opgegeven door PLO-leider Yasser Arafat. Dit vervreemdde veel Palestijnen onmiddellijk, vooral in Gaza, waar 75 procent van hen vluchtelingen of nakomelingen van vluchtelingen zijn. Als gevolg hiervan verlieten veel Palestijnen de PLO ten gunste van Hamas. Edward Said noemde de Oslo-akkoorden “een instrument van Palestijnse overgave, een Palestijns Versailles” en hekelde Arafat als “de Pétain van de Palestijnen”.
De geplande Israëlische militaire terugtrekking onder Oslo heeft nooit plaatsgevonden. Er waren ongeveer 250.000 Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever toen de Oslo-overeenkomst werd ondertekend. Hun aantal is nu gestegen tot minstens 700.000.
Journalist Robert Fisk noemde Oslo ‘een schijnvertoning, een leugen, een truc om Arafat en de PLO ertoe te brengen alles op te geven waar ze al meer dan een kwart eeuw naar streefden en voor vochten, een methode om valse hoop te creëren om de aspiratie van een staat te ondermijnen.’
Israël verbrak op 18 maart van dit jaar eenzijdig het laatste twee maanden durende staakt -het-vuren door verrassingsluchtaanvallen op Gaza uit te voeren. Netanyahu’s kantoor beweerde dat de hervatting van de militaire campagne een reactie was op Hamas’ weigering om gijzelaars vrij te laten, de afwijzing van voorstellen om het staakt-het-vuren te verlengen en de pogingen tot herbewapening.
Israël doodde meer dan 400 mensen tijdens de eerste nachtelijke aanval en verwondde er meer dan 500, waarbij mensen werden afgeslacht en verwond terwijl ze sliepen. De aanval maakte een einde aan de tweede fase van de overeenkomst, die Hamas de resterende levende mannelijke gijzelaars, zowel burgers als soldaten, zou hebben vrijgelaten voor een uitwisseling van Palestijnse gevangenen en de instelling van een permanent staakt-het-vuren, samen met de uiteindelijke opheffing van de Israëlische blokkade van Gaza.
Israël voert al tientallen jaren moorddadige aanvallen uit op Gaza en noemt de bombardementen cynisch “het gras maaien”. Geen enkel vredesakkoord of staakt-het-vuren heeft ooit een belemmering gevormd. Deze zal daarop geen uitzondering zijn.
Deze bloedige saga is nog niet voorbij. Israëls doelen blijven onveranderd: de onteigening en uitroeiing van Palestijnen uit hun land.
De enige vrede die Israël de Palestijnen wil bieden, is de vrede van het graf.
