Tsaar Putin

Hij de favoriete vijand van de westerse propaganda. Zijn regime zou Donald Trump in 2016 aan de macht geholpen hebben, aldus neoliberale propagandisten is zowel Washington DC als in Europa. Vladimir Putin (ook wel Poetin genoemd) is sinds 2000 President van de Russische Federatie. Hoewel zijn titel burgerlijk-democratisch lijkt, kunnen wel hem beter Tsaar Putin 1 van het Russische Keizerrijk noemen. Zijn regeringsstijl komt veel meer overeen met een tsaristische autocraat dan een burgerlijk-democratische president. Dat Rusland geen democratie is weten we bijna allemaal. Er zijn verkiezingen, maar die worden gehouden onder oneerlijke omstandigheden en in het voordeel van de rechts-conservatieve partij: ”Verenigd Rusland”. Die partij heeft geen duidelijk ideologie, ze is opgericht om Putin van dienst te zijn, zoals we dat ook zien in dictaturen in veel ex-Sovjet republieken.

Er is een groot deel van de Russische bevolking dat Putin steunt. Dit komt omdat hij Rusland wist te herstellen als een land met status en aanzien. Toen Vladimir Putin in 1999 werd aangesteld als vicepresident van Boris Yeltsin, stond Rusland op de grond van sociale en economische ellende. Neoliberaal wanbeleid tussen 1992 en 1999 had ertoe geleid dat minimaal 40% van alle Russen in armoede leefde. Armoede die ze tijdens het Sovjet tijdperk niet hadden gekend. Ja, er waren tekorten en je moest lang in de rij staan, maar dat je niet genoeg geld had om rond te komen was onbekend. Het kapitalisme had welvaart en rijkdom moeten leveren, aldus dat was de leugen die Boris Yeltsin in januari 1992 kraaide, nadat de rode vlag van het Kremlin was neergehaald. Helaas wisten de Russen niet wat kapitalisme inhield en hoeveel rampspoed het zou veroorzaken.

Vladimir Putin werkte van 1975 tot 1991 bij het Comité voor Staatsveiligheid van de Sovjet-Unie (KGB). Hij verliet de staatsveiligheidsdienst omdat hij tegen de stalinistische staatsgreep van augustus 1991 was. Putin weigerde om te werken voor de groep stalinisten die poogde om de Sovjet-Unie te behouden. Hij was in 1990 al aangesteld als adviseur van de burgermeester van Leningrad (nu Sint Petersburg). In het laatste jaar van de Sovjet-Unie was het Putin’s taak om buitenlandse kapitalisten te lokken. In 1992 werd bekend dat hij Russische grondstoffen had verkocht voor bodemprijzen in ruil voor voedsel dat nooit geleverd werd. Ondanks aanbevelingen om Putin te ontslaan, bleef hij werken bij de gemeente van Sint Petersburg totdat hij benoemd werd tot vicevoorzitter van de gemeenteraad van de havenstad. Toen der tijd was Vladimir Putin lid van de neoliberale ”Ons Thuis – Rusland” partij.

In 1996 verhuisde de ex-KGB agent naar Moskou en ging werken bij de Presidentiële Afdeling Vastgoed Beheer van Boris Yeltsin. Deze afdeling moest erop toezien dat het vermogen van de voormalige Communistische Partij van de Sovjet-Unie overgedragen werd aan de overheid van de Russische Federatie. Met Putin als tweede baas van deze afdeling had hij al de controle over miljoenen aan bezit. Doordat het Kremlin (Yeltsin) zijn werk waardeerde, werd Putin toegelaten tot de Presidentiële Staf van de Russische president in 1997. In juli van het jaar 1998 benoemde Yeltsin hem tot baas van de nieuwe Federale Veiligheidsdienst van Rusland. De FSB was in 1995 ontstaan en kreeg de binnenlandse bevoegdheden van de oude KGB. Putin bleef maar één jaar FSB baas, want Borus Yeltsin benoemde hem tot ministerpresident in augustus 1999. Enkele maanden later trad de onpopulaire Yeltsin af en werd de onbekende Putin geïnstalleerd als tijdelijke president.

Bij de presidentiële verkiezingen van 2000 won hij 53.4% van de stemmen. De opkomst was niet groot, maar 64% van alle Russen kwam stemmen. Putin had het voordeel dat kandidaten verplicht waren om 1 miljoen handtekeningen te verzamelen voordat ze toegelaten werden tot de verkiezingen. Dit was één van de eerste bureaucratische trucs van het Kremlin om te verkiezingen te kunnen manipuleren. Daarnaast was de staatsmedia enorm positief over Putin omdat hij de opvolger van Yeltsin voorstelde. In het kapitalistische Rusland van het jaar 2000 was de staatsmedia toen al het mondwerk van het Kremlin. Vrije media bestond (toen nog) wel maar ze waren een duidelijke minderheid. Vladimir Putin kreeg zo veel positieve aandacht en nauwelijks kritiek, dat hij met een ruimte meerderheid zijn tegenstander uit de Communistische Partij van de Russische Federatie versloeg.

Eenmaal president kon Vladimir Putin bouwen op een zwaar gecentraliseerd presidentieel system. Yeltsin had in 1993 na de Russische constitutionele crisis een einde gemaakt aan de macht van de oude sovjet raden. Putin ging nog verder, hij begon de autonomie van de Russische deelrepublieken te beperken zodat ze tegenwoordig nauwelijks nog iets te zeggen hebben. Presidenten (nu Hoofden genoemd) van deelrepublieken zijn allemaal aangesteld door het Kremlin (Putin) en niet meer gekozen door inwoners van de Russische deelrepublieken. Naast politieke centralisatie is er ook spraken van economische centralisatie. Putin versterkte de macht van de staat en versterkte de invloed van de overheid op de economie. Dit deed hij niet om de arbeiders te helpen, hij wou dat de staat weer controle kreeg over belangrijke sectoren. Hierdoor steeg de populariteit van Putin, want de armoede nam erdoor af. In de zomer van 2006 had Rusland het oude GDP niveau van de Sovjet periode (1989) bereikt en dat in slechts zes jaar tijd.

Omdat volgens de Grondwet van de Russische Federatie een persoon maar twee keer achter elkaar gekozen mocht worden, deed Putin niet mee met de verkiezingen in 2007. Hij schoof Dmitry Medvedev naar vormen om zijn beleid voor te zetten. Medvedev was van 2008 tot 2012 president en Putin speelde de rol van ministerpresident. Achter de schermen echter wist iedereen dat Putin de machthebber was en Medvedev deed wat hij beval. Toen Putin weer mee mocht doen met de verkiezingen won hij die meteen en kreeg Medvedev de rol van ministerpresident. Deze rol vervulde Medvedev van 2012 tot 2020, hierna werd hij door zijn meester gevraagd als tweede voorzitter van de Russische Veiligheidsraad. De positie van ministerpresident wordt sinds januari 2020 vervuld door Mikhail Mishustin.

Vorig jaar begon de Russische overheid met constitutionele hervormingen. 41 artikelen uit de grondwet van 1993 werden herschreven. Aan de buitenkant lijkt het alsof Vladimir Putin meer macht wil afstaan aan het parlement en het super presidentiele systeem wil afzwakken. Een autocraat zoals Putin doet dat niet zomaar. Het is mogelijk dat hij in de toekomst wil gaan heersen als ministerpresident en dat de positie van president een soort ceremoniële rol wordt. Om steun te krijgen voor de nieuwe grondwet heeft de autocraat ook grondwettelijk vastgelegd dat het huwelijk alleen bestaat tussen man en vrouw. Deze reactionaire aanval op de rechten van LGBTQI mensen maakt duidelijk, dat het Kremlin zeer vijandig staat tegenover Russen die niet heteroseksueel zijn. In de nieuwe grondwet staat ook dat de president steeds herkozen mag worden. Putin zou dus steeds opnieuw president kunnen blijven nu de beperking op herverkiezing zijn geschrapt.

Verkiezingen in Rusland zijn een façade. Al sinds 1996 doet het Kremlin veel moeite om de macht van de president veilig te stellen. Dat deden ze eerst voor Boris Yeltsin en sinds 2000 voor Putin. De bureucraten die in het Kremlin werken weten dat ze hun elitaire banen en privileges allemaal te danken hebben aan Vladimir Putin. Die is niet vies om mensen direct te ontslaan. Hij heeft al duidelijk gezegd dat hij verraad nooit zou kunnen vergeven. Wie hem verraad of tegenwerkt zal op geen genade rekenen. Daarom is Rusland ook een autoritaire dictatuur geworden. Staatsbureaucraten weten dondersgoed dat ze hun baan kunnen verliezen als ze de president bekritiseren. Ook wie niet voor de staat werkt kan tegengewerkt worden. Bedrijven die kritiek op Putin hebben of die niet doen wat de overheid van ze verwacht worden heel negatief neergezet.

Kapitalisten die wel braaf doen wat de overheid wil worden niet tegengewerkt. Putin gebruikt antikapitalistische retoriek alleen tegen die bedrijven die hem tegenwerken of die behoren tot oligarchen die niet loyaal zijn. Laten we duidelijk stellen dat Rusland nog steeds een corrupte oligarchie voorstelt. Alleen heeft Putin alle oligarchen aan zijn kant gekregen. Datzelfde kunnen we zeggen over politici in Rusland. Politici van zijn partij: ”Verenigd Rusland” doen braaf wat tsaar Putin 1 van ze vraagt. Ook de stalinisten gaan niet te ver buiten hun boekje om. Een liberaal die dat wel doet is Alexei Navalny, die wordt daarom ook keihard aangepakt door de staat. Navalny is geen trouwe politicus van het Kremlin. Hij is ook geen man die weg kijkt van de enorme corruptie en ongelijkheid in het Russische Keizerrijk van Vladimir Putin. Natuurlijk is Navalny geen politiek alternatief. Hij steunt het kapitalisme en leeft in de illusie dat dit systeem werkt!

Toch is Alexei Navalny dapper in de zin dat hij de staat uitdaagt. Hierdoor heeft Putin ervoor gekozen om hem opnieuw te laten oppakken bij diens terugkeer in januari 2021. Omdat ze hem niet in de cel kunnen werpen voor zijn politieke mening, pakken ze Navalny op wegens ”fraude”. Dat is een populaire aanklacht om critici in ex-Sovjet republieken voor lange tijd in de cel te krijgen. Je wordt dan opeens beschuldigd van fraude en zwaar gestraft met jaren lange gevangenisstraf. Navalny is niet alleen fel in zijn afkeuring van tsaar Putin 1, hij stelt ook de corruptie bloot en het elitaire leven van de president. Het Kremlin laat de president altijd zien als ”man van het volk”. Een leider die erg stoer overkomt, ze spelen daarmee op het groot Russische chauvinisme. Natuurlijk bezit Vladimir Putin niet direct enorme bedragen en luxe villa’s. Zijn welvaart is indirect, verscholen in het web van de staatsbureaucratie.

Net als veel dictators heeft ook Putin zijn eigen Waldsiedlung, woudverblijf. Hiermee wordt een elitair woonverblijf bedoeld, gebouwd in 1960 op bevel van de Oost-Duitse stalinisten om hun top bonzen te beschermen. 23 vrijstaande woningen werden gebouwd over een gebied van 2.000km2. De stalinistische leiders hadden een eigen bioscoop, supermarkt met westerse artikelen, een zwembad en een tennisbaan. Luxe en welvaart die een modale arbeider uit de ”socialistische arbeiders en boerenstaat” der Duitse Democratische Republiek niet bezat. De Waldsiedlung van Vladimir Putin staat bij Gelendzhik in de Zwarte Zee. Volgens Alexei Navalny is deze plek speciaal voor Putin gebouwd, ook al ontkent het Kremlin in alle tonen en maten. De documentaire van Navalny toont echter genoeg vermoedens om aan te nemen dat het paleis en alle elitaire faciliteiten toebehoren aan tsaar Putin 1. Zo is het gebied een no-fly zone en mogen vissers er niet in de buurtkomen. Het gebied is systematisch afgeschermd door de staatsveiligheidsdienst.

De bouw van Putin’s eigen koninkrijk binnen zijn Russisch Keizerrijk begon in 2005. Waar stalinisten zoals Erich Honecker bijna 40 jaar deden met hun meubileer uit de jaren 50, kocht men voor Putin de meest duurste artikelen om in zijn paleis te stoppen. Volgens de Anti-Corruptie Stichting van Alexei Navalny heeft de bouw ongeveer 1,35 miljard Amerikaanse dollars gekocht (100 miljoen Russische roebels). In een documentaire film van bijna twee uur toont Alexei Navalny hoe veel bewijs er is om aan te nemen dat het paleis en alle luxe eromheen gebouwd zijn voor Vladimir Putin. De documentaire is door 80 miljoen mensen bekeken op You-Tube en dat maakt het Kremlin ongerust. Ook al is Navalny nu vast gezet, zijn film toont al mooi aan hoe een kleine groep oligarchen in Rusland alle rijkdom naar zich toe getrokken hebben sinds 1991. Putin is deel van deze oligarchie, hij staat aan de top en verrijkt zichzelf enorm. Dit beeld laat de staatsmedia natuurlijk niet zien. Daarom maakt het Kremlin ook jacht op critici zoals Navalny!

Het paleis in Gelendzhik toont tsaristische symboliek met een exacte kopie van de gouden adelaar van het Winterpaleis in Sint Petersburg bij diens ingang. Het is wel duidelijk dat dit tsaristische paleis alle luxe voorziet voor iemand die denkt boven alles en iedereen te staan. De opperste autocraat van Rusland en dat kan alleen Vladimir Putin zijn. Geen enkel Russische oligarch krijgt het voor elkaar om een no-fly zone in te stellen en via de overheid het voor elkaar te krijgen dat vissers er niet in de buurt mogen komen. Ook krijgen ze geen FSB bescherming en wordt geen enorme moeite gedaan om de boel geheim te houden. Nee, Vladimir Putin is de opperste autocraat van Rusland en hij bezit het paleis in Gelendzhik. Natuurlijk zal de media in Rusland dit niet vertellen, ze mogen het ook niet. De Russische staat treed hard op tegen journalisten die dit soort beweringen doen. Daarom wordt de documentaire van Alexei Navalny ook uitgezonden op You-Tube.

Hoewel het paleis al in 2005 klaar had moeten zijn, staat alles weer in de steigers. Dit omdat na de bouw erg veel mankementen blootgesteld werden aan het paleis in Gelendzhik. Door enorme bouwfouten lopen er opnieuw bouwvakkers rond, wat de Russische belastingbetaler erg veel geld kost. Omdat de Anti-Corruptie Stichting al veel langer onderzoekt doet naar de corruptie in Rusland, heeft het Kremlin de organisatie nu gedwongen om zich te registeren als een ”buitenlandse agent”. Hierdoor kan de staatsmedia de stichting neerzetten als ”buitenlands” en ”anti-Russisch”. De Amerikanen deden precies hetzelfde met RT, Russia Today. Ironisch is wel dat RT erg kritisch over de Amerikaanse samenleving is, maar geen kritiek uit de enrome ongelijkheid en zelfverrijking van Russische oligarchen rond het Kremlin. De Russischtalige tak van RT moet wel trouw zijn aan de tsaar. Dit omdat het budget van RT direct van de Russische overheid komt, dus heeft RT geen keus. Anders dan in de VS is het Russische mediabedrijven niet toegestaan om het Kremlin te ontmaskeren.

Wij revolutionair socialisten geloven dat Alexei Navalny gelijk heeft over Vladimir Putin. Wij steunen zijn strijd voor een Rusland zonder corruptie, alleen denken wij niet dat het liberalisme de oplossing is. Daarin verschillen wij met Alexei Navalny, die nog wel gelooft in de illusies van het kapitalisme. Dat Putin een dief is verbaast ons helemaal niet. De ex-KGB agent werkte bijna 16 jaar voor de corrupte bonzen van de Sovjet-Unie. Hij profiteerde van ex-stalinistische maffia bazen en wist zich door te dringen tot aan de top. Dat hij ministerpresident werd in 1999 was de laatste stap voordat hij president (tsaar) van Rusland kon worden. De Russische arbeider moet begrijpen dat hij/zij niets te winnen heeft in het Russische Keizerrijk van tsaar Putin 1. Omdat verkiezingen oneerlijk zijn en de staat nooit zal toegeven is een socialistische revolutie nodig. Om zo ver te komen is het noodzakelijk dat de Russische arbeidersklasse zich bewust is van deze feiten. De film van Alexei Navalny toont in ieder geval dat Putin corrupt is en dat zijn regime voor enorm veel ongelijkheid heeft gezorgd sinds 2000.

Engelstalige ondertiteling is aanwezig bij deze You-Tube film.