Indignatie redactie 
Trump
De vreemde spankingfantasie van Tucker Carlson is bedoeld om de vrouwenhaat van MAGA aan te wakkeren
Door Trump te verheerlijken als ‘papa’ die lijfstraffen uitdeelt, propageert de in ongenade gevallen tv-presentator Carlson een autoritair patriarchaat.
De twee opmerkelijke feiten over Tucker Carlson zijn dat hij een opvallende tv-post verloor omdat hij zelfs voor Fox News te racistisch was, en dat hij is gerehabiliteerd door de Trump-campagne. In 2023, als gevolg van een rechtszaak die Dominion Voting Systems had aangespannen tegen Fox News omdat hij had gelogen over de verkiezingen van 2020, zagen de leidinggevenden van het netwerk een memo die Carlson aan zijn producer had geschreven, waarin de kabelnieuwsster juichte over Trump-aanhangers die een demonstrant in elkaar sloegen.
Carlson was enthousiast : “Een groep Trump-jongens omsingelde een Antifa-kind en begon hem helemaal kapot te slaan. Het was minstens drie tegen één. Een vent zo aanvallen is natuurlijk oneervol. Zo vechten blanke mannen niet.” Carlson, die al onder vuur lag omdat hij herhaaldelijk blanke nationalisten inhuurde en omdat hij neonazistische ideeën zoals de “Great Replacement”-theorie in zijn show herhaalde, had nu zijn vingerafdrukken op een rokende revolver: het was duidelijk racistisch om eervol vechten gelijk te stellen aan blanke mannen.
Fox besloot Carlson uit de deur te zetten, als onderdeel van de schoonmaakactie om de reputatie van het netwerk te redden na het fiasco van de lasterlijke aanvallen op Dominion Voting Systems.
Na Fox heeft Carlson zichzelf opnieuw uitgevonden als een provocateur op sociale media, een die nog openlijker bekrompen is. Vorige maand presenteerde hij een lang interview met Darryl Cooper, een amateurhistoricus en Holocaust-revisionist. The New York Times meldde dat Cooper in Carlsons show “een reeks valse beweringen deed over de Holocaust en de Tweede Wereldoorlog, waaronder dat miljoenen mensen in concentratiekampen ‘dood zijn gegaan’, enkel en alleen omdat de nazi’s niet genoeg middelen hadden om voor hen te zorgen, in plaats van als gevolg van de opzettelijke genocide die het was.”
In het pre-Trump-tijdperk zou iemand als Carlson, die zo nauw verbonden was met niet alleen racisme maar zelfs nazi-apologie, als radioactief worden beschouwd voor elke reguliere politieke campagne. Maar de Trump-campagne, in overeenstemming met haar strategie van outreach naar chagrijnige kiezersgroepen die door reguliere Republikeinen worden verwaarloosd, heeft Carlson herhaaldelijk gebruikt als een geëerde plaatsvervanger.
Op woensdag warmde Carlson het publiek op bij een Trump-bijeenkomst in Duluth, Georgia. In zijn lofzang op Trump betrad Carlson nieuw retorisch terrein door de voormalige president te vieren als een strenge “papa” die kinderachtige Democraten fysiek zou straffen.
Zichzelf opzwepend en vaak manisch lachend, riep Carlson een lugubere visie op van Amerika als een disfunctionele familie onder de Democraten. Carlsons bizarre toespraak verdient het om uitgebreid geciteerd te worden.
De situatie, zei Carlson, “is heel bekend voor iedereen die kinderen heeft, namelijk dat als je het toestaat, je het alleen maar meer aanmoedigt. Als je mensen toestaat om weg te komen met dingen die volkomen overdreven en schandalig zijn.
Als je je 2-jarige toestaat om de inhoud van zijn luiers op de muur van je woonkamer te smeren en je doet er niets aan, als je je 14-jarige toestaat om een joint op te steken aan de ontbijttafel, als je je hormoonverslaafde 15-jarige dochter toestaat om de deur van haar slaapkamer dicht te slaan en je de middelvinger op te steken, dan krijg je er nog meer van. Die kinderen gaan in een afkickkliniek belanden.
Dat is niet goed voor jou. Dat is niet goed voor hen. Nee, er moet een punt komen waarop papa thuiskomt. Ja, dat klopt, papa komt thuis – en hij is boos! Papa is boos. Hij is niet wraakzuchtig. Hij houdt van zijn kinderen – hoe ongehoorzaam ze ook mogen zijn – hij houdt van ze omdat ze zijn kinderen zijn. Ze wonen in zijn huis. Maar hij is erg teleurgesteld in hun gedrag.…
“Weet je wat hij zegt? ‘Je bent een stout meisje geweest, je bent een stout meisje geweest, en je krijgt nu een stevige pak slaag… En nee, het gaat mij niet meer pijn doen dan jou. Nee, dat is het niet. Ik ga niet liegen. Dit gaat jou veel meer pijn doen dan mij. En je hebt dit verdiend. Je krijgt een stevige pak slaag omdat je een stout meisje bent geweest.’”
Het beeld van Donald Trump die een 15-jarig meisje een “krachtige pak slaag” geeft, is op zichzelf al verontrustend – en wordt nog verontrustender als je je Trumps lange staat van dienst als seksuele intimidator herinnert. Trump pochte ooit over het binnenlopen van een kleedkamer vol tienerkandidaten voor schoonheidswedstrijden. Trump is door meer dan 20 vrouwen beschuldigd van seksueel misbruik en een rechtbank heeft hem schuldig bevonden aan het mishandelen en belasteren van E. Jean Carroll.
Gezien Trumps geschiedenis lijkt Carlsons poging om de GOP-presidentskandidaat te herpositioneren als een strenge maar rechtvaardige patriarch zowel absurd als politiek zelfvernietigend. Je zou Carlson bijna willen adviseren om te stoppen met politieke toespraken en een therapeut te zoeken voor zijn onopgeloste ‘papa’-problemen.
Maar Carlsons toespraak, hoe waanzinwekkend ook, is een product van koude politieke berekening en persoonlijke pathologie. Trump neemt het voor de tweede keer op tegen een vrouwelijke kandidaat, een die vrouwen heeft aangewakkerd die woedend zijn over het einde van de reproductieve vrijheid door rechters van het Hooggerechtshof die Trump heeft benoemd.
Trump kampt met wat zich ontwikkelt tot de grootste genderkloof in de Amerikaanse presidentiële geschiedenis. Volgens USA Today heeft Trump “een voorsprong van 53% op 37% onder mannen. De voorsprong van vicepresident Kamala Harris onder vrouwen is 53% op 36%.” Het probleem voor Trump is dat vrouwen vaker stemmen dan mannen: bij de vroege stemming in zes staten (Colorado, Georgia, Indiana, Michigan, North Carolina en Virginia) vormen vrouwen ten minste 54 procent van het electoraat. Dit is een uitstekend teken voor Harris.
De Trump-campagne heeft gereageerd door het patriarchaat te verdubbelen als een manier om mannelijke kiezers met een lage neiging (en misschien traditionalistische vrouwen) te mobiliseren. Dit is de logica achter Trumps verwijzingen naar zichzelf als de “beschermer” van vrouwen, evenals Carlsons spanking-daddy-retoriek.
In haar doordachte nieuwe boek Wild Faith merkt journaliste Talia Lavin op dat de cultuur van evangelische protestanten de lijfstraffen van kinderen aanmoedigt als een noodzakelijk onderdeel van de sociale orde. In 1970 betoogde evangelisch kinderpsycholoog James Dobson (die later Focus on the Family zou oprichten) in zijn boek Dare to Discipline : “De relatie van de ouder met zijn kind zou gemodelleerd moeten worden naar Gods relatie met de mens. Dezezelfde liefde leidt de welwillende vader ertoe het kind te begeleiden, te corrigeren en zelfs wat pijn te doen wanneer dat nodig is voor zijn uiteindelijke welzijn.”
Lavin meldt dat de invloed van Dobson en vele andere invloedrijke evangelicals van zijn soort
maakten lijfstraffen voor kinderen niet alleen toegestaan, maar bijna verplicht binnen kerkgemeenschappen. Hun meedogenloze streven naar gehoorzaamheid bij kinderen creëerde een cultuur binnen evangelische denominaties die het slaan van kinderen met stokken en handen tot een dagelijks ritueel maakte; het theologische kader dat ze boden, deed het lijken als een doodzonde om dit niet te doen; en ze predikten tot gemeenten die zonde zeer serieus namen.
Dit is het publiek dat Carlson hoopt te mobiliseren met zijn gepraat over Daddy Trump die de dwaze kinderen van Amerika straft. Maar Carlsons retoriek riskeert zeker een terugslag van bijbelse proporties. Het is onwaarschijnlijk dat de meeste Amerikaanse vrouwen behandeld willen worden als zich misdragende kinderen die een pak slaag verdienen. In feite zal Carlson, net als JD Vance’s gemopper over kinderloze kattenvrouwtjes, waarschijnlijk vreemd overkomen op mainstream Amerika. De beste hoop voor de Democraten is dat Carlsons griezelige fantasieën de oppositie tegen Trumps derde presidentiële bod versterken.
