Indignatie redactie 
Vertegenwoordiger en presidentskandidaat Tulsi Gabbard (D-HI) bracht het witte huis naar beneden op Twitter voor het oproepen van president Trump over het ondergeschikt maken van het Amerikaanse leger aan het voorrecht van een buitenlandse mogendheid.
Trump awaits instructions from his Saudi masters. Having our country act as Saudi Arabia's bitch is not "America First." https://t.co/kJOCpqwaQS
— Tulsi Gabbard 🌺 (@TulsiGabbard) September 16, 2019
Ze had volkomen gelijk om deze tack met Trump hier aan te pakken. En Trump had eens helemaal gelijk om een uitdaging voor zijn autoriteit en persoonlijkheid te negeren. Want als hij dat had gedaan, zou hij Gabbard als een echte uitdager voor hem hebben gestimuleerd in 2020. Trump weet dat je in de politiek nooit zult aanvallen tenzij er geen keerzijde is.
De compromisloze eerlijkheid en beginselen van Gabbard met betrekking tot deze belangrijke posities in het buitenlands beleid geven haar het morele hoogtepunt.
Trump kan daar niet op reageren zonder zijn hele presidentiële uitstraling te verraden.
Ze heeft gelijk dat Amerikaanse burgers die zich aanmelden voor het leger een eed afleggen om de grondwet en de bevolking van de Verenigde Staten te beschermen en te verdedigen. Ze hebben geen eed afgelegd om buitenlandse dictators te beschermen die niet in staat zijn om hun meest waardevolle en waardevolle onroerend goed te verdedigen.
Dit is met name het geval wanneer genoemde dictators de aanvallers zijn in een veroveringsoorlog tegen hun buren. Na meer dan vier jaar vechten, met behulp van wapens geproduceerd door de Verenigde Staten, met hulp van Amerikaanse militaire adviseurs, hebben de Saoedi-Arabieren hun oorlog in Jemen volledig verpest en plegen tientallen, zo niet honderden, verachtelijke aanvallen op burgerdoelen zonder iets show voor het maar animositeit en nu volledig onveilige infrastructuur.
Dat deze infrastructuur van vitaal belang is voor de wereldeconomie, zou niet relevant moeten zijn voor Trump’s calculus over waar Amerikaanse troepen en oorlogsmateriaal naartoe moeten worden gestuurd. Dat was iets met de clownprins van Saoedi-Arabië, had Mohammed bin Salman overwogen voordat hij in 2015 aan deze oorlog begon.
De Houthi-rebellen in Noord-Jemen claimden de verantwoordelijkheid voor de aanval op de gasverwerkingsfaciliteit in Abqaiq als een direct gevolg van Saoedische agressie. Natuurlijk worden ze ondersteund door Iran en Iraanse technologie.
Het is bijna een week na het evenement en we weten nog steeds niet zeker wat er is gebeurd. We hebben vage garanties van anonieme bronnen met de Amerikaanse en Saoedische regeringen, maar geen concrete details anders dan wat er is getroffen en hoe.
Dat Trump uiteindelijk heeft besloten geen oorlog met Iran te voeren over dit incident, doet niets af aan Gabbards aanval op hem. Het was overtuigend gezien het moment en is principieel in hoe Amerikaanse troepen moeten worden gebruikt.
In al deze discussies over een mogelijke oorlog met Iran heeft niemand in de regering-Trump of ergens anders een geloofwaardig argument aangevoerd over de werkelijke dreiging die Iran voor de bevolking van de Verenigde Staten vormt.
Vage afkondigingen door Iraanse politici van “dood aan Amerika” zijn, uiteindelijk veel minder bedreigend of interessant dan de parade van Amerikaanse senatoren en congrescritici die zeggen dat Iran een “schurkenregime” is en van het aardoppervlak moet worden weggevaagd.
Zijn onze gevoeligheden zo kwetsbaar dat we niet kunnen omgaan met een beetje kritiek van mensen met wie we al meer dan 70 jaar per volmacht oorlog voeren?
Waarin verschilt dit van de gemiddelde tweet van Lindsay Graham (R-AIPAC)?
We hebben hoge ambtenaren, zoals de staatssecretaris en de voormalige nationale veiligheidsadviseur die Iran ‘kwaad’ noemt en we hebben hun leger officieel samengevoegd met hetzelfde aantal terroristen als Al-Qaida en ISIS. We hebben hun regering en individuen erin gesanctioneerd.
Vergeet nooit dat je oogst wat je zaait in dit leven. En elke vijandigheid die Iran en Iraniërs koesteren tegenover de VS en Amerikanen is rijkelijk verdiend. Het omgekeerde is echter moeilijk te verdedigen.
Omdat, weinig feiten, Iran niemand heeft aangevallen in een tijdspanne die langer is dan de VS een land is geweest.
Iran bedreigt Israël op dezelfde manier als Israël het bedreigt. Saoedi-Arabië bedreigt Iran als olieconcurrent en religieus.
En het idee dat de president van de Verenigde Staten alleen al de gedachte zou moeten hebben om oorlog te voeren met Iran over een aanval op de Saoedische olieproductie, zou voor iedereen met twee hersencellen een lust moeten zijn om tegen elkaar te wrijven en een vonk te maken.
Omdat dit uiteindelijk niet onze strijd is. Dit is een gevecht tussen vijanden rijk gemaakt door olie in sommige gevallen (Saoedi-Arabië, Iran), politieke invloed op hoge plaatsen in de VS en het VK in andere (Israël) en vrienden op andere hoge plaatsen en culturele integriteit (Iran).
Dit is een cultureel en religieus conflict dat we nauwelijks begrijpen en de dynamiek niet kan veranderen door zich in te storten met massavernietigingswapens. Het is precies omdat we partij kiezen in dit conflict dat dit conflict nooit eindigt.
En het is een conflict dat aansluit bij de heersende ‘wijsheid’ in het Westen over hoe controle te houden over de planeet die meer dan 150 jaar oud is. En daarom doen we wat we doen. Maar het is tijd dat dat wereldbeeld eindigt.
Het is tijd om de ideeën van Mackinder naast zijn lijk te begraven.
Met dank aan Trump lijkt hij zich te hebben gerealiseerd dat dit incident net zoiets was als de gebeurtenissen die ertoe leidden dat de Amerikaanse Hawk-drone in juni werd neergeschoten. Het was ontworpen om hem ertoe te bewegen zich te veel in te zetten voor een beleid dat de wereld zou overspoelen in een oorlog die maar een paar machtige en hooggeplaatste personen willen.
Zelfs de tweet waarop Gabbard hem riep, was zorgvuldig geformuleerd om dingen af te koelen en liet doorschemeren dat hij niet bereid was militair op dit incident te reageren. Terwijl Gabbard in de peilingen klimt en slechter wordt behandeld dan Bernie Sanders in 2016 en Ron Paul door de Republikeinen in 2008 en 2012, zal ze Trump ter verantwoording roepen over het buitenlands beleid met een steeds groter wordende invloed en morele duidelijkheid die een goed voorteken is voor de toekomst van Amerikaanse betrokkenheid in het buitenland.
En, zoals Nigel Farage in het Verenigd Koninkrijk die de Tories een niet-aanvalsverdrag aanbiedt om een echte Brexit over de finish te krijgen, moet Gabbard het land voor zijn carrière plaatsen en Trump applaudisseren als hij zich niet gedraagt als de “Bitch” van Saudi-Arabië. win haar nog meer stemmen en meer respect onder de stille meerderheid die niet in de greep zijn van het Trump Derangement Syndroom, zowel links als rechts.
Samen met dit zou het waarschijnlijke einde van de politieke carrière van Netanyahu een grote verandering in het Amerikaanse beleid moeten betekenen. Hoewel de aantrekkingskracht van AIPAC in de VS nog steeds erg groot is, zou de toewijding van Israël aan een agressief buitenlands beleid met een niet-gecommitteerde president moeten wankelen onder een nieuwe regering zonder haar roer.
En zonder die animus zullen gebeurtenissen langs uiteindelijk koelere koppen zegevieren, en de huidige dynamiek zal veranderen.
Trump heeft een enorme fout gemaakt door zich terug te trekken uit de JCPOA. Die geest kan niet meer in de fles worden gestopt. De vraag is nu of hij het besef en de nederigheid heeft om te beseffen dat zijn bestuurspositie materieel is afgenomen tot het punt waarop de waarschijnlijkheid van een route toeneemt?
Voor hem moet 2020 gaan over het nakomen van zijn beloften om het bouwen van het rijk te beëindigen en de betrekkingen met Rusland te verbeteren. Met Poetin die hem openlijk trollen en de Saoedi’s onlangs over wapenverkoop, is de kans dat dit laatste gebeurt laag.
Maar hij kan de eerste nog goedmaken. Trump heeft zoveel van zijn goede wil verloren met de mensen met wie hij ‘onderhandelt’ dat er weinig of geen speelruimte meer over is. Hij heeft geen invloed en hij heeft geen goede wil.
Ik zag dit aankomen op de dag dat hij de Al-Shairat-vliegbasis in april 2017 bombardeerde. Ik zei toen dat het een van de grootste geopolitieke fouten ooit was. Het vormde het toneel voor alle anderen omdat het ons liet zien hoe diep Trump buiten zijn zaken om buitenlandse zaken ging. Het bracht hem terug bij zowel Poetin als de Chinese premier Xi en het liet ook zien hoe gemakkelijk hij kon worden gemanipuleerd door zijn personeel en hun rotte informatie.
Het is een diep gat dat hij voor zichzelf heeft gegraven. Maar er zijn nog steeds mensen die hem willen helpen eruit te klimmen. De teef van Gabbard is een voorbeeld van het soort harde liefde dat hij nodig heeft om het schip van zijn presidentschap recht te zetten.
Zijn basis moet dat iets vaker doen en dan misschien, heel misschien, zouden we ergens komen.
