Turkije houdt de NAVO gegijzeld totdat aan Syrië-gerelateerde eisen is voldaan

De NAVO verkeert in een staat van verdeeldheid en instabiliteit met de VS, Turkije en Frankrijk op gespannen voet en biedt president Trump de perfecte gelegenheid om zich terug te trekken uit zowel de NAVO als de VN.

Volgende week houdt de NAVO haar 70e verjaardag in Londen. Slechts enkele dagen daarvoor hernieuwt Turkije zijn vraag naar NAVO-steun voor zijn militaire operaties in Noord-Syrië en de formele erkenning van de Koerdische YPG als een terroristische organisatie in ruil voor zijn steun. Zonder deze concessies weigert Turkije een NAVO-defensieplan voor de Baltische staten en Polen te steunen.

Zonder de formele goedkeuring van Turkije zal de NAVO een moeilijke tijd hebben om haar defensieplan voor Estland, Letland, Litouwen en Polen te versnellen. Omdat de twee kwesties niet direct verband houden, denken sommigen dat Turkije Europeanen gegijzeld houdt totdat ze aan hun eisen voldoen. Niet alleen is Turkije het enige islamitische lid van de NAVO, maar het heeft het op een na grootste leger in de NAVO dat de NAVO toegang verleent tot Georgië en Azerbeidzjan, waardoor men zich afvraagt ​​wie de ander meer nodig heeft, de NAVO of Turkije?

Of het nu gaat om het bestellen van S400’s uit Rusland, nadat de Verenigde Staten meerdere dreigementen tegen sancties hadden geuit en Turkije uiteindelijk uit het F-35 straaljagerprogramma hadden geschopt, of ultimatums op de NAVO plaatsen, zoals de eerder genoemde, het verstorende gedrag van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan maakt hem een ​​moeilijke bondgenoot.

Turkije tartte niet alleen de herhaalde verzoeken van Washington om de S-400-deal met Rusland te verlaten, maar het testte ze pas twee weken nadat president Erdogan president Trump in Washington had ontmoet. Ankara is van plan ze te activeren zodra hun militairen zijn getraind en klaar om ze te bedienen, tegen april wordt verwacht dat ze in gevechtsdienst gaan.

Zeventig jaar geleden werd de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie gevormd met twaalf landen die overeenkwamen dat elke externe dreiging voor een van hun onafhankelijke staten zou worden aangepakt door collectieve (wederzijdse) verdediging. Nieuwe lidstaten werden periodiek toegevoegd, en het totale aantal is veranderd in negenentwintig Noord-Amerikaanse en Europese landen.

In tegenstelling tot de onophoudelijke propaganda die al tientallen jaren wordt gespuwd, is de NAVO geen vredesbevorderende intergouvernementele militaire alliantie, maar eerder een regime-veranderende propagerende oorlogsmachine gericht op politieke en militaire interventie over de hele wereld. De NAVO heeft zijn bloedige sporen achtergelaten in Afrika, Latijns-Amerika, de Balkanregio en het Midden-Oosten. Oorlogsmisdaden blijven ongestraft, terwijl daders elkaar verdedigen en hun misdaden tegen de menselijkheid verbergen.

Vier jaar voordat de NAVO werd opgericht, werden de Verenigde Naties opgericht in 1945. Naar verluidt delen de twee een verbintenis om de internationale vrede en veiligheid te handhaven en werken al tientallen jaren samen, maar als men verder zou kijken dan de gevel, zouden ze onrecht en onverschilligheid ontdekken naar vredesondersteuning en crisisbeheersingsoperaties. VN-leden, het Koninkrijk Saoedi-Arabië en Israël, zijn bijvoorbeeld twee van ’s werelds meest prominente mensenrechtenschenders en toch zijn ze voorzitter van een aantal raden voor vrouwen en mensenrechten. Dat is slechts een voorbeeld van de flagrante hypocrisie door nog een andere organisatie die moet worden opgelost, omdat het de mensheid niet ten goede komt.

President Trump heeft een paar keer gezegd dat de Verenigde Staten zich moeten terugtrekken uit de NAVO en de VN, waarbij de eerste achterhaald is en de tweede een politiek spel. President Trump is van mening dat bondgenoten willen genieten van de voordelen van het NAVO-lidmaatschap zonder de risico’s en kosten te delen. Uiteindelijk kijkt president Trump naar de binnenlandse of buitenlandse politiek, vanuit een bedrijfsgericht perspectief.

Zelfs enkele van de sterkste critici van president Trump zullen het erover eens zijn dat de NAVO sinds het einde van de Koude Oorlog niet langer haar doel dient. Door troef uitspraken in combinatie met unilaterale beslissingen over het buitenlands beleid hebben de NAVO-leden zich buitengewoon ongerust gemaakt over het lot van de NAVO, met name Frankrijk.

Na de abrupte gedeeltelijke terugtrekking van troepen door president Trump uit Noord-Syrië, zei de Franse president Emmanuel Macron eerder deze maand dat Europa wordt geconfronteerd met de “hersendood van de NAVO” en betwijfelde hij de betrouwbaarheid van de Verenigde Staten bij het verdedigen van NAVO-bondgenoten. Macron is een groot voorstander van de transatlantische alliantie en maakt zich zorgen dat de Amerikaanse onverschilligheid de NAVO in gevaar brengt. De een voor allen, alles voor één collectieve alliantie is slechts zo sterk als de toewijding van de onafhankelijke lidstaten aan eenheid en verdediging.

Macron is volledig gerechtvaardigd in zijn scepsis, vooral met ongebreidelde politieke instabiliteit die door Brexit en de hele wereld door Europa stroomt. Opstanden, of ze nu generiek of gefabriceerd zijn, rammelen tegelijkertijd ook een aantal continenten.

Ongeacht of de Europese landen uitdagend worden, of als de VS hun wens om te vertrekken, of andere NAVO-leden zich terugtrekken die de ineenstorting van de NAVO teweegbrengen, wat de reden ook is, waarmaken, zou de verzwakking en ontbinding van de NAVO uiteindelijk een goede zaak zijn . Sommigen geloven dat de NAVO de meest succesvolle alliantie in de Europese geschiedenis was en nu het haar doel heeft vervuld en haar missie heeft volbracht, moet het worden uitgezet.