Indignatie redactie 
“Geef niet op”, was de strijd tegen de Brexit de boodschap die onlangs werd uitgesproken door de vertrekkende EU-president Donald Tusk. Tusk kan het idee niet weerstaan dat iemand zich verzet tegen zijn visie van een verenigd Europa dat zijn bureaucratische nachtmerrie op de rest van de wereld projecteert.
Brexit is een belediging voor zijn wezen omdat het de vrije keuze van mensen vertegenwoordigt om nee tegen hem te zeggen. Slagtand, zoals velen aan de top van de EU-hiërarchie, zijn ideologen. In het beste geval werden ze gevormd door een vals gevoel van gevaar over de toekomst van Europa en de wereld.
In het slechtste geval zijn het gewoon machtige opportunisten die hun inherente verlangen om anderen te domineren laten horen.
En dus is zijn aansporing aan Remainers in het Verenigd Koninkrijk om te blijven vechten om Brexit te stoppen, nog een andere trieste poging, zoals koning Canute, om het tij van populisme dat Europa overspoelt tegen te houden. En het zijn weerzinwekkende, carrière-ideologen zoals Tusk die deze terugslag van de bevolking in heel Europa hebben versneld tegen zijn idee van een Europese superstaat.
Omdat elke keer dat hij zijn mond opent, hij zijn minachting verraadt voor degenen die zijn visie niet delen. Hij gaf openlijk toe dat hij tegen de wil van een meerderheid van de Britten werkte die stemde om zijn club te verlaten. Niemand in Britse of Europese media heeft zelfs gereageerd op de brutale inmenging van deze opmerkingen over de uitkomst van de verkiezingscampagne die in het VK aan de gang is
Zoals Brendan O’Neill van Spiked News in het Verenigd Koninkrijk aangeeft, is de hypocrisie over buitenlandse bemoeienis bij de verkiezingen niet in orde.
Dit is echt een verhaal over twee Donalds. Toen Donald Trump een paar weken geleden zijn nepgebruinde neus in de Britse verkiezingszaken stak , door een alliantie voor te stellen tussen Boris Johnson en Nigel Farage, werden de geklets gek. ‘Hoe durft hij’, schreeuwden ze. Maar als Donald Tusk zijn bek in onze politiek steekt, scheuren ze hem op. Ze worden zelfs emotioneel, terwijl ze een tragische traan laten vallen over het feit dat deze kerel waar niemand in het Verenigd Koninkrijk ooit op heeft gestemd nooit meer de baas zal worden over Groot-Brittannië zodra hij de EG verlaat. Hoe zullen we omgaan als deze fatsoenlijke bureaucraat, een man net als wij, een man zo anders dan de dikke menigte die op Brexit stemde, verder gaat?
Degenen die voor Europese integratie zijn, hebben geen diepgaande leugens. Omdat ze weten dat, uiteindelijk, “als het serieus wordt, je moet liegen”, zoals Tusk’s partner en ook de binnenkort te weiden Jean-Claude Juncker beroemd zei.
De enorme wanhoop die duidelijk is in de opmerkingen van Tusk kan worden samengevat in zijn aandringen dat de enige manier voor Groot-Brittannië om zijn vroegere glorie te herwinnen is als een speen in de EU, genadeloos gemolken voor belastingen en investeringskapitaal binnen hun Kafkaesque plutocratie.
Ik vraag me af, Don, maar hoe zal het VK meer een ’tweederangs speler’ worden dan onder de EU? Al decennia lang valt de groei van Groot-Brittannië in lijn met die van een EU die op het punt staat financieel in te storten.
De enige manier waarop het VK niet gedijt in een post-Brexit-wereld, is als de EU besluit om het te straffen voor haar wraak. Er is geen dwingende reden om tarieven of handelsbelemmeringen op te leggen. De standaardpositie is dat ze zullen terugkeren, want dat is wat mannen zoals Donald Tusk willen doen om macht en primaat te projecteren.
Tusk verraadt zowel zijn historische als economische onwetendheid door cynisch een beroep te doen op die verloren glorie van het Britse rijk, waarvan de laatste sporen in eigen land diep verbonden zijn met de EU. Hij heeft gelijk dat politiek gezien de huidige politieke establishment in het Verenigd Koninkrijk volledig is toegewijd aan het imperium van de EU als een middel om de restanten verder uit te breiden van de oude naar de 21 ste eeuw dan het zou kunnen (of moeten) anderszins.
Dus in die zin liet Tusk het masker een beetje verder glijden.
Maar hij heeft het mis om Britten zo aan te spreken. Het is eerlijk gezegd vernederend en neerbuigend voor oudere Brexit-kiezers die begrijpen dat zij niet het probleem met het VK zijn, hij is het wel. En zelfs als zij het probleem zijn, is het hun recht om te kiezen hoe dingen te repareren, geen oplossingen accepteren van een of andere officieuze eikel die thuis zo ongeliefd is in Polen dat hij niet eens naar een openbaar ambt kan gaan.
En misschien verwerpen de mensen die voor Brexit hebben gekozen de imperiale droom voor wat het is, een nachtmerrie die uiteindelijk veel meer kost dan het bereikt.
De EU bouwt een technocratisch, niet-gekozen imperiaal Europa dat is gebouwd op een bestuursmodel, eerlijk gezegd, slechter dan dat van het oude Sovjet-Politbureau. In de USSR was er tenminste geen schijn van democratie of keuze.
De EU heeft een parlement zonder wetgevende autoriteit en wiens meesters worden gekozen in achterkamerdeals die veel meer gecontroleerd zijn dan elk binnenlands partijcongres. Boris Johnson moest tenminste publiekelijk campagne voeren onder zijn eigen partij om Theresa May te vervangen en staat nu voor bevestiging van zijn positie in heel het VK.
Niet dat ik op zichzelf een grote fan ben van verkiezingen, omdat democratie de slechtste vorm van regering is, behalve voor alle anderen, maar ik moet vragen wanneer Donald Tusk werd gekozen voor de functie, hij beveelt nog steeds voor de komende twee weken?
Dat brengt me bij nog iets vreselijks dat Mr. Juncker beroemd is om te zeggen, dat er geen democratische keuze kan zijn tegen de Europese verdragen.
De EU is oppermachtig over haar lidstaten. Niet soeverein, superieur. Op dezelfde manier is de Amerikaanse federale regering oppermachtig, maar niet soeverein, over de staten.
En het is dit verlies aan soevereiniteit dat nu door betreurenswaardige mensen in heel Europa wordt uitgedaagd omdat ze precies hebben gedaan wat de heer Juncker zei dat ze niet konden doen, tegen hen en hun gekke stukjes papier kiezen.
Stukjes papier, hoor, die verondersteld worden om de samenleving beschaafd te houden, niet onderdanig. Het is fascinerend om te zien hoe Donald Tusk dampen krijgt over de dreiging van een post-Sovjet-Rusland en zegt dat ze een strategisch probleem zijn, geen strategische partner, terwijl de EU met de dag meer antidemocratisch wordt en Vladimir Poetin in Rusland de president is van een Russische Federatie die stroom langzaam uit Moskou verdelen en teruggeven aan de regio’s door investeringen en respect voor lokale verschillen.
Heb ik ooit gehoord dat Tusk opkomt voor de Poolse soevereiniteit in het gezicht van de aanvallen van Angela Merkel op zijn thuisland vanwege de manier waarop het zijn hoogste gerechtshof selecteert? Heeft Tusk gepleit tegen de procedure van artikel 7 tegen Polen?
Nee. Dat deed hij niet.
De eenvoudige waarheid is dat de ambtstermijn van Tusk werd gekenmerkt door de ene mislukking na de andere. Hij kon Nordstream 2 niet stoppen (niet dat hij dat zou moeten doen), Brexit, de terugkeer van Rusland naar de Raad van Europa of de opkomst van populisten over het hele continent.
Tijdens zijn wacht hielp hij de relaties met Rusland vernietigen, waardoor de kans op conflicten groter werd dan dat ze werden verbeterd. Het is eerlijk om te zeggen dat alles wat slecht is aan de EU wordt gepersonifieerd in de heer Tusk.
Een tweederangs politicus, thuis niet selecteerbaar, met een tweederangs imperium.
Tusk is natuurlijk bang dat hij die honderduizenden Poolse gastarbeiders uit de UK weer terug gaat krijgen.