Indignatie redactie 
Israël Een walgelijk, ongebreideld enthousiasme voor uitroeiing dat de wereld beschaamd maakt.
De wereld zoals wij die kennen, stierf vandaag twee jaar geleden, op 7 oktober 2023. Maar niet zoals we met geweld zijn wijsgemaakt, omdat Palestijnse verzetsstrijders die waren ontsnapt uit de ‘ openluchtgevangenis ’ van de Gazastrook, op moordtocht gingen in het zuiden van Israël. Dit was een wanhopige reactie op 75 jaar aanhoudende onderdrukking, apartheid en moord door de staat Israël.
Deze aanvallen — hoe afschuwelijk ze ook waren, waarbij 1.195 mensen werden gedood en 251 anderen gegijzeld (hoewel opgemerkt moet worden dat niemand weet hoeveel mensen door Israëlische troepen zelf werden gedood onder de beruchte Hannibal-richtlijn ) — werden door Israël afgeschilderd als een genocide en als een existentiële bedreiging van hun bestaan door ondermenselijke monsters, maar dat was duidelijk niet waar.
In de lange geschiedenis van onderdrukking en verzet sinds de bloedige oprichting van de staat Israël in 1948, toen 15.000 Palestijnen werden gedood en meer dan 700.000 uit hun huizen werden verdreven en permanent werden verbannen, zijn er vele, vele malen meer Palestijnen dan Israëliërs gedood in herhaaldelijke eenzijdige ‘oorlogen’ tegen Gaza – door de Israëlische autoriteiten eufemistisch en onvergeeflijk omschreven als ‘het gras maaien’ – of zijn ze gedood bij willekeurige executies, vaak voor niets meer dan het gooien van stenen naar soldaten, terwijl op elk willekeurig moment minstens 5.000 Palestijnen, waaronder kinderen, werden vastgehouden in wrede gevangenissen, uitsluitend gereserveerd voor Palestijnen, waarin elke vorm van internationaal erkende eerlijke rechtsgang en rechtvaardigheid opzettelijk is uitgewist.
De harde waarheid is dat Israël zelf, in reactie op de aanslagen van 7 oktober 2023, betrokken is geweest bij een genocide (zoals onlangs is erkend door een gezaghebbende onderzoekscommissie van de VN). Deze genocide vormt een aantoonbaar reële existentiële bedreiging voor het bestaan van de Palestijnen. De aanslagen worden uitgevoerd met zo’n grotesk en aanhoudend sadistisch geweld dat de Israëliërs zelf als de ware barbaarse monsters zijn ontmaskerd.
De schokkende omvang van Israëls genocide in Gaza
De feiten spreken voor zich. Zoals het Government Media Office in Gaza gisteren meldde , en zoals Drop Site News publiceerde , heeft Israël de afgelopen twee jaar “meer dan 200.000 ton explosieven op Gaza gegooid”, wat “ongeveer 13 keer de kracht van de bom op Hiroshima is”.
Meer dan 76.000 Palestijnen zijn gedood of worden vermist, waaronder minstens 20.000 kinderen en 12.500 vrouwen. Het werkelijke dodental ligt, zoals ik in augustus al meldde , echter minstens vijf keer zo hoog als het officiële aantal. Ongeveer 95% van de slachtoffers waren burgers.
Minstens 2.700 hele gezinnen, vaak bestaande uit tientallen leden, van baby’s tot grootouders, zijn uit het burgerregister geschrapt. De volledige overlevende bevolking – ongeveer twee miljoen mensen – is voortdurend ontheemd, omdat Israël hun huizen heeft verwoest. Tot op heden zijn er 268.000 huizen verwoest.
In de verdorven oorlog tegen de ziekenhuizen in Gaza zijn 38 ziekenhuizen en 96 gezondheidscentra gebombardeerd, vaak herhaaldelijk, en veel zijn volledig verwoest. 197 ambulances zijn het doelwit geweest en verwoest, meer dan 1.600 medische personeelsleden zijn gedood en 362 anderen zijn gevangengenomen en “verdwenen” in de onverantwoordelijke gevangenissen van Israël , waarvan de bevolking is verdubbeld tot ongeveer 10.000, en waar wijdverspreide geloofwaardige berichten zijn van marteling, verkrachting en moord.
Het onderwijs is verwoest: 95% van de scholen is beschadigd, 668 zijn gebombardeerd en 165 zijn volledig verwoest. Minstens 13.500 studenten en 830 leraren zijn omgekomen.
In principe is de gehele infrastructuur van Gaza systematisch verwoest: 94% van de landbouwgrond is verwoest, alle visserijen, de watervoorziening en riolering zijn doelbewust verwoest en Israël voert ook een doelbewust beleid van uithongering , met 120.000 geblokkeerde hulpvrachtwagens en aangevallen 47 voedselbanken en 61 distributiecentra. 650.000 kinderen dreigen te sterven van de honger en door de bijna constante belegeringen die Israël heeft opgelegd, sterven nog veel meer mensen door een chronisch tekort aan medische benodigdheden en apparatuur en aan brandstofvoorraden die nodig zijn om generatoren draaiende te houden.
Alle bovenstaande cijfers zijn slechts een fractie van de gruwelen die Israël de afgelopen 731 dagen in Gaza heeft aangericht. Bijna niemand is meer in staat verslag te doen van de aanhoudende wreedheden, vanwege Israëls aanhoudende aanvallen op en moord op journalisten . En toch – ondanks de fundamenteel disproportionele slachting van burgers, de duidelijke oorlogsmisdaden zoals aanvallen op ziekenhuizen en journalisten en het uithongeren van een hele bevolking, en de wetteloze wreedheid in Israëlische terreurgevangenissen – gaat de genocide gewoon door.
De fatale combinatie van slachtofferschap en suprematisme in Israël
Voor een meerderheid van de Israëliërs betekent de overduidelijke genocidale intentie van hun regering, schandelijk genoeg, niets. De hysterische razernij die volgde op de aanslagen van 7 oktober blijft angstaanjagend krachtig, met als kern dat niemand in Gaza als onschuldig wordt beschouwd en totale uitroeiing daarom gerechtvaardigd is. Pas dan, zo redeneert men, zullen de Israëliërs, blijkbaar het meest verontrustend vervolgde “uitverkoren volk” in de geschiedenis, eindelijk vrede kennen.
Israëliërs die al generaties lang lijden aan ontmenselijking, waarbij elke mogelijkheid tot empathie meedogenloos is onderdrukt, beschouwen in grote aantallen iedereen in Gaza routinematig als Hamas. Ze maken geen onderscheid tussen bestuursfunctionarissen en verzetsstrijders, accepteren dat alles en iedereen in Gaza gerelateerd is aan Hamas en, het meest afschuwelijk, wuiven ze zelfs de moord op baby’s en kinderen in grote aantallen weg, omdat ze anders allemaal, zo wordt geaccepteerd, zullen opgroeien tot ‘terroristen’.
Deze buitengewone ontmenselijking is alleen mogelijk gemaakt door een combinatie van met name twee factoren: Israëls permanente zelfidentificatie, vanwege de Holocaust, als het meest in het oog springende slachtoffer in de hele menselijke geschiedenis (of zelfs, solipsistisch gezien, als het enige significante slachtoffer ooit), die botst met een afschuwelijk suprematisme waarin, nadat Palestina roekeloos door de Britten, de beheerders van het land na de Eerste Wereldoorlog, als “Joods thuisland” is aangewezen, Israëliërs zichzelf ervan hebben overtuigd dat zij als enige een door God gegeven recht hebben op het land van iemand anders, dat blijkbaar duizenden jaren teruggaat.
Dit staat hen niet alleen toe de geschiedenis te herschrijven door te doen alsof de Palestijnen niet bestaan, maar ook op moorddadige wijze hun idee te onderschrijven dat het, zowel voor hun eigen veiligheid als als een vervulling van hun suprematisme, op de een of andere manier gerechtvaardigd is om de Palestijnen aan te doen wat de nazi’s hen hebben aangedaan.
Israëliërs lijken grotendeels te zijn vergeten dat een combinatie van opperste slachtofferrol en regelrechte suprematisme alleen maar degenen die ernaar handelen uitholt, en dat de enige manier om de veiligheid te verkrijgen waar ze naar verlangen, is door hun suprematisme op te geven en een manier te vinden om in vrede met de Palestijnen te leven. Dit kan het beste door hen al het land terug te geven dat ze illegaal bezetten (zoals het Internationaal Gerechtshof afgelopen juli bevestigde ) sinds hun overwinningen in de Zesdaagse Oorlog van 1967, toen ze de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem veroverden en hun moorddadige overheersing daar begonnen.
Nu westerse landen zich moeten bezinnen op de verschrikkingen waaraan ze grotendeels op afschuwelijke wijze medeplichtig zijn, door Israël decennialang te hebben verwend en op 7 oktober 2023 groen licht te geven voor genocide, door het schandelijk ongedefinieerde “recht” van Israël te onderschrijven om te doen wat het maar wilde “om zichzelf te verdedigen”, is de beperkte terugtrekking van die landen de afgelopen maanden nog steeds niet in staat om hun absolute medeplichtigheid aan de meest gepubliceerde, door het Westen gesteunde en voortdurende wreedheid van ons leven aan te pakken.
En hoewel het nog maar de vraag is of Donald Trumps zogenaamde ‘ vredesplan ‘ ook daadwerkelijk vrede zal brengen, moet ook worden opgemerkt dat degenen die de afgelopen twee jaar onophoudelijk wapens aan Israël hebben geleverd – voornamelijk de VS en Duitsland, maar ook veel andere landen, waaronder het VK – misschien wel het meest hebben gedaan wat ze hebben gedaan: niet alleen hun soevereiniteit aan Israël overdragen, maar dat ze dat ook hebben gedaan ten behoeve van de wapen- en technologiebedrijven die de enigen zijn die echt hebben geprofiteerd van dit onophoudelijke bloedbad.
Maar bovenal is het op deze hartverscheurende herdenking hard nodig dat al diegenen die de afgelopen twee jaar op welke manier dan ook de afschuwelijke mislukking van alle ideeën over de noodzaak van menselijke zelfbeheersing hebben gefaciliteerd en ondersteund, erkennen dat ze ongelijk hadden. Dat veiligheid niet kan bestaan door de loop van een geweer, of door kinderen te verdampen door bommen van 2000 pond op ze te gooien. Dat apartheid en koloniale uitroeiing nooit vrede kunnen brengen. En dat bovenal genocidale zelfmedelijden en messiaanse hebzucht twee van de meest aantoonbare tekortkomingen van de menselijke verbeelding zijn waarop men kan inspelen.
