Indignatie redactie 
Een artikel op de voorpagina in de New York Times deze week heeft zeker veel reacties opgeleverd. In nogal sensationele termen beweerde de krant dat het cybercommando van het Pentagon intensivering van het binnendringen van hackers in de Russische machtsinfrastructuur opvoerde.
Zo doordrongen waren de vermeende “digitale” wapens, men vermoedde dat Rusland op elk moment “black outs” zou kunnen lijden en zijn militairen onmiddellijk verlamd zien raken.
Presidenten Trump en Poetin waren verplicht om op het artikel van de NYT te reageren . Trump heeft het als nepnieuws verkocht, terwijl Poetin met een zekere alarmtoon reageerde op de mogelijke gevolgen van een uitbraak van cyberwar.
Veel commentatoren, waaronder critici die normaal scepsis tegenover de NYT vertonen, waren geneigd het artikel te accepteren als een accuraat verslag van cyberaanvallen in de VS tegen Rusland.
Het is echter de moeite waard om de basisvraag te stellen: zijn de claims betrouwbaar?
Er zijn verschillende redenen om wantrouwig te zijn over de juistheid van het rapport van de NYT, en wat het echte doel van het publiceren ervan is.
Om te beginnen heeft de Amerikaanse “krant of record” aangetoond dat het vaak een gehoorzame leverancier van verkeerde informatie is voor het Amerikaanse militaire-inlichtingenapparaat.
Slechts twee voorbeelden worden hier genoemd van plichtsgetrouw functioneren van vele instanties gedurende de decennia.
In juli 1945, toen het Pentagon de allereerste atoombom in de woestijn van New Mexico liet ontploffen, was het de NYT die plichtsgetrouwe rapporten opstelde waarin werd beweerd dat de massale testexplosie geen nieuw, veel destructiever wapen was. Het beweerde ook dat de lokale bevolking niets te vrezen had voor gezondheidseffecten, ondanks het feit dat duizenden Amerikanen later stierven aan straling.
Een tweede berucht voorbeeld is hoe het “papieren document” een hoofdkanaal was voor propaganda over “massavernietigingswapens” (WMD) die werd gebruikt om de genocidale oorlog tegen Irak in 2003 te lanceren. Die beweringen bleken later volledig vals te zijn . De NYT-tijden hielden zich dus bezig met het vertellen van schaamteloze leugens aan het publiek om een criminele oorlog van agressie te lanceren.
Een van de belangrijkste schrijvers van NYT die de WMD-propaganda voor de vernietiging van Irak heeft uitgelokt, was David Sanger, wiens naam op het nieuwste artikel verscheen en beweerde dat het Pentagon de cyberwar aan Rusland escaleerde. Het valt te betwisten dat deze zogenaamde journalist in een gevangenis moet zitten voor medeplichtigheid aan oorlogsmisdaden, niet achter een bureau zit en een groot vet salaris ontvangt.
Een nadere lezing van het artikel geeft aan dat veel van de sensationele beweringen vaag en ongefundeerd zijn. Het artikel is langdradig en jargonistisch, en roept meer vragen op dan antwoorden, wat meestal betekent dat de inhoud meer fabulatie dan feitelijk is. Zoals gewoonlijk zijn de bronnen anoniem en worden ze vaak “voormalige functionarissen” genoemd.
Er waren ook tegenstrijdigheden in de rapportering, waarvan de meest in het oog springende is dat de NYT beweert dat het Witte Huis van de Trump is afgetekend op de vermeende nieuwe agressieve activiteiten, maar President Trump heeft het verhaal als nep gepuzzeld. De duidelijke afkeer van Trump leek oprecht. Hij noemde het artikel ‘verraderlijk’ en suggereerde dat het een wanhopige poging was van de ‘falende’ NYT om lezers op te scheppen.
Laten we hierover nadenken. Een loyaal kanaal van Deep State desinformatie heeft de indruk geheime cyberwar-activiteiten tegen Rusland te onthullen. Als dat zou gebeuren, zou het Pentagon niet gelukkig zijn. Als NYT anonieme geheime agentschappen citeert, is het verdacht dat die bronnen wilden dat de NYT dit artikel publiceerde. Waarom zou dat zijn? Rusland waarschuwen voor geïmplanteerde malware in zijn infrastructuur, alleen voor Russische computerdeskundigen om de aanstootgevende bugs op te sporen en te elimineren? Dat klopt niet. Waarom zou het Pentagon zichzelf uittrekken ten gunste van Rusland?
Wat hier waarschijnlijk gaande is, is dat de NYT – zoals gewoonlijk – dient als kanaal voor ‘psychologische operaties’. De echte bedoeling lijkt te zijn om Moskou te ontmoedigen over een dreigende cyberaanval op de Russische natie.
Een ander beoogd effect van het artikel is om de bilaterale relaties tussen de VS en Rusland verder te vergiftigen. Presidenten Trump en Poetin zullen naar verwachting volgende week een bijeenkomst houden tijdens de G20-top in Japan. Het lijkt erop dat de hogere auteurs van het rapport van de NYT en hun stenografen zoals David Sanger de intentie hebben om vooruit te lopen op het komende gesprek tussen de Amerikaanse en Russische leiders.
Een andere sinistere wending is dat de NYT beweert dat president Trump niet op de hoogte is gesteld van de vermeende cyberoorlog tegen Rusland. Het suggereert dat het komt omdat Trump niet wordt vertrouwd door inlichtingendiensten, uit angst dat hij details naar Poetin zou lekken. Dit is weer een smakeloze poging van de krant om zijn mislukte eerdere beweringen van het ondermijnen van de Amerikaanse president als een “Kremlin stroman” te doen herleven.
Bovendien citeert de NYT National Security Adviser John Bolton, die de beweerde cyber-agressie tegen Rusland van het Pentagon lijkt te bevestigen. Dat is een verdere zwakte voor de Amerikaanse president. Wie drijft de Amerikaanse overheid eigenlijk? Trump, Bolton of Deep State-medewerkers?
Tot slot moet worden opgemerkt dat de NYT-claims zijn gebaseerd op eerdere dubieuze beschuldigingen dat Rusland zich mengde in Amerikaanse verkiezingen en dat het ook het Amerikaanse elektriciteitsnet heeft ingehakt. Door het laatste verhaal op het eerste gezicht te nemen, is men verplicht om zijn eerdere verhalen over Russische misdrijven als juist te accepteren, wat ze niet zijn.
Rusland, natuurlijk net als alle andere landen, moet ervoor zorgen dat zijn infrastructuur en verdedigingswerken onschendbaar zijn tegen buitenlandse hacking van computersystemen. Het lijdt geen twijfel dat Amerikaanse agentschappen Russische systemen ondervragen en onderzoeken op mogelijke kwetsbaarheden. Maar zo’n scenario verschilt aanzienlijk van een scenario waarbij een digitaal zwaard vermoedelijk boven het hoofd van Rusland hangt en op elk moment een dodelijke slag dreigt te worden.
Eerlijk gezegd is de NYT een volledige parodie op een krant geworden. De Pulitzer-prijzen voor ‘journalistieke uitmuntendheid’ zijn meer snuisterijen voor goed gedrag ten dienste van staatspropaganda; propaganda die vaak heeft geleid tot criminele oorlogen en de dood van miljoenen mensen. Het pretendeert geheime Pentagon-activiteiten te “onthullen”, maar elders worden eervolle journalisten zoals Julian Assange vervolgd omdat ze precies dat doen.
Het “papieren document” doet zichzelf dienst als waarheidsverteller. Zijn reclameslogan is “de waarheid is het waard”.
De waarheid is inderdaad de moeite waard, vooral wanneer leugens en verzinsels zulke gruwelijke gevolgen kunnen hebben voor internationale betrekkingen en mensenlevens.
