Op zondebokken gejaagd

De heersende klasse heeft ons tot zondebok gemaakt voor bijna al het kwaad in de wereld. Velen van ons zijn bijna gewend geraakt aan het constante bombardement via hun propagandakanalen. We weten dat onze redenen hen niet interesseren. We schakelen over naar alternatieve platforms wanneer YouTube , Twitter en Facebook onze kanalen verwijderen. We carpoolen, helpen elkaar en moedigen degenen onder ons aan die wanhopig zijn uit angst voor de naderende vaccinatie-eis.

Maar waar ik niet aan wil wennen is het feit dat nogal wat mensen die tot mijn eigen klasse behoren meedoen aan de heksenjacht tegen ons: de onderdrukte klasse.

Degenen die ik bedoel, voelen zich aan de kant van het gezonde. En de verstandigen zullen waarschijnlijk iets opdringen aan miljoenen van de onredelijke, die de grote propagandamachines aan hen hebben verkocht als een soort “eindoplossing”. Haar toon wordt steeds agressiever. Ze torpederen onze twijfels en angsten met kwaadaardige opmerkingen. Een populair argument: je moet de relatie zien tussen coronadoden en het – zogenaamd zeer lage – risico van moderne gentherapie “vaccinaties”.

Los van het feit dat deze verhouding heel verschillend is in de verschillende leeftijds- en risicogroepen, dat de cijfers die de dashboards, instituten en media ons presenteren geen conclusies laten trekken over het reële coronarisico en dat er nog een gigantisch verschil, om ernstig ziek te worden of zelfs te overlijden aan een besmettelijke ziekte of aan een vaccinatie: iedereen zou deze “verhouding” gewoon voor zichzelf moeten kunnen afwegen. Iedereen heeft zijn eigen beveiligingsbehoeften, angsten en copingstrategieën.

Sommigen zouden bijvoorbeeld nooit in een vliegtuig stappen of op een motor rijden omdat ze bang zijn om te vallen of om ongelukken te krijgen. Dat moet worden gerespecteerd en niemand van ons zou de getroffenen dwingen iets te doen waar ze bang voor zijn. Wij “niet-gevaccineerd” verwachten bijna hetzelfde respect. Ik vertel ook aan niemand welke religie ze mogen praktiseren en welke niet.

Risico en voordeel?

Allereerst: Niemand kan ontkennen dat de nieuwe vaccins slechts in beperkte mate zijn goedgekeurd. Het lijdt geen twijfel dat ze al levens hebben gekost en de ernstigste bijwerkingen hebben veroorzaakt. Zelfs het Paul Ehrlich Instituut had tegen september 2021 73 van de meer dan 1.800 gemelde sterfgevallen geclassificeerd als gevolgen van vaccinatie in Duitsland alleen. Het is ook een aantoonbaar feit dat mensen die zijn ingeënt besmet kunnen raken, het virus kunnen doorgeven en ernstig ziek kunnen worden. Maar het is ook een feit dat we het hier niet hebben over pokken of de pest.

Een blik op de wereld laat duidelijk zien: zelfs in landen met een hoge vaccinatiegraad, zoals Denemarken of Portugal, neemt het aantal positief geteste personen toe. Gevaccineerde mensen komen met een ernstige ziekte in ziekenhuizen terecht en overlijden. Er is geen relevant bewijs van bijzonder voordeel van deze massale medische behandelingen. Aan de andere kant zijn er studies die stellen dat de vaccins het risico op hartaandoeningen enorm verhogen, dat ze kunnen leiden tot trombose, zenuwbeschadiging en beroertes en dat ze het natuurlijke immuunsysteem kunnen verlammen.

De verhouding tussen voordeel en risico, die naar verluidt voor de vaccinaties spreekt, kan niet eens worden gekwantificeerd omdat niemand weet hoeveel van de coronadoden echt aan corona zijn overleden.

Het is een feit dat vrijwel geen vermoedelijke ernstige vaccinbijwerkingen door de forensische geneeskunde worden onderzocht. En zolang dat niet gebeurt, is er argwaan. Over de hele wereld worden honderdduizenden ernstige gevallen vermoed. De interpretaties van verschillende factcheckers veranderen hier niets aan.

Het is ook bewezen dat bedrijfskartels en imperialistische staten herhaaldelijk als groep dode lichamen hebben gepasseerd – voor macht, marktinvloed en winst. En dat ze dat op elk moment zouden doen, mag gewoon worden aangenomen. Er is geen reden om aan te nemen dat daar iets aan zou kunnen zijn veranderd. De geschiedenis is daar genoeg bewijs van.

Het regime vernedert ons allemaal

Ja, er zijn goede redenen om te weigeren deel te nemen aan de massale vaccinaties en wantrouwend te staan ​​tegenover de verhalen die ons worden verteld. Om dit te doen, blijven het regime en zijn propagandamachine ons tegen de symbolische muur duwen. Maandenlang hebben we nagedacht over hoe we kunnen omgaan met de toenemende dreigingen, psychische en fysieke aanvallen. Velen van ons denken aan ontsnappen.

Een 24-jarige uit mijn verre kennissenkring heeft zich van het leven beroofd omdat hij de druk van het dwangregime op het werk en in het privéleven niet meer aankon. Zo stond het in zijn afscheidsbrief. Ik ken kinderen die nu zulke enorme psychische problemen hebben dat ik bang moet zijn dat ze zelfmoord plegen. En ik ken een 18-jarige die kort na zijn eerste Pfizer-vaccinatie nog steeds lijdt aan ernstige myocarditis. Hij wordt als niet-gevaccineerd beschouwd – omdat hij begrijpelijkerwijs niet de tweede injectie wil krijgen.

Ja, we zijn bang voor deze twijfelachtige medische behandeling. We vinden ze niet alleen niet nodig, maar ook potentieel gevaarlijk. Dat is onze beoordeling. En we vragen ons af hoe we nog kunnen bestaan ​​als de imperialistische staat zijn dreigementen realiseert om ons van ons levensonderhoud te beroven – met zware boetes, inbeslagnames en gevangenisstraf als we niet kunnen of willen betalen. We vrezen voor de gezondheid, de toekomst, het leven van onze kinderen. We voelen ons existentieel bedreigd door de imperialistische kartels, inclusief de gewapende staatsmacht. Omdat de keuze die ze ons geven een keuze is tussen pest en cholera. Het is geen keuze.

We voelen ons vernederd in ons mens-zijn. En eigenlijk zouden de meeste gevaccineerden zich ook vernederd moeten voelen. Het is gewoon een vernedering om elke herbergier, elke politieagent, elke medewerker van een openbare-ordedienst en elke conducteur die informatie vraagt ​​over zijn verworven biologische status te geven.

Het is vernederend als zelfbenoemde autoriteiten ontkennen dat we in staat zijn om voor ons eigen welzijn te zorgen, gevaren in te schatten en ermee om te gaan.

Wij die niet zijn ingeënt, zijn geen roedel die eropuit gaat om andere mensen in gevaar te brengen. Wij zijn moeders, vaders, grootouders, kinderen en adolescenten die simpelweg geen experimentele behandeling willen ondergaan, waarvan de effectiviteit nauwelijks kan worden vastgesteld en de kans op schade al blijkt uit de hoge meldingspercentages. We vertrouwen het imperialistische kartel gewoon niet, dat altijd heeft gelogen en oorlog heeft gevoerd, en dat is zeer terecht. Maar dat we zo bang – moeten – zijn, berust op iets anders: de deelname of stilte van een menigte uit onze eigen klas.

Klassenstrijd van bovenaf

Onze angst komt niet uit de lucht vallen. We kunnen het goed verantwoorden en hebben het keer op keer gedaan. Mogen velen van ons onze redenen niet begrijpen of niet willen: ik verwacht minimaal respect voor hen, niet van de machthebbers, maar van degenen die in afhankelijkheid moeten leven onder het juk van loonarbeid. Ik verwacht een minimum aan tolerantie binnen de onderdrukte klasse en het fatsoen om zich niet op te offeren aan het “leger” van de heersers.

Want één ding is zo zeker als het amen in de kerk: als de machtselite ons alleen maar heeft belast, als we in hun gevangenissen zitten of verarmd moeten bedelen langs de kant van de weg, zullen ze nieuwe slachtoffers zoeken. De machthebbers zullen – vermoedelijk binnenkort – iedereen verbannen en vervolgen die niet op tijd doet wat ze van hem of haar vragen, of het nu de tiende booster is of de onaangename meningsuiting op een sociaal netwerk. Bewakingstechnologie is al lang gebouwd. Ze moeten ze gewoon gebruiken – en dat zullen ze ook doen als we ze niet tegenhouden.

Dit dystopische perspectiefscenario is niet slechts een aanname. Het is een simpele conclusie uit de geschiedenis van ons systeem van heerschappij, uit de geschiedenis van macht en dienstbaarheid, de haves en de onteigenden, de onderdrukkers en de onderdrukten. Er is klassenstrijd van bovenaf.

Velen van ons hebben echt gedaan wat we dachten te kunnen doen. Nogal wat hebben inmiddels een wilsverklaring bij zich, waarmee ze uitdrukkelijk afzien van intensieve behandeling in het geval van corona, om de wind uit de zeilen te nemen van de beschuldiging dat niet-gevaccineerden verantwoordelijk zijn voor de overbelasting van de klinieken. Al betalen wij net als iedereen onze belastingen en premies voor de wettelijke ziektekostenverzekering. Sommigen raakten expres besmet om uiteindelijk voor een korte tijd niet meer geterroriseerd te worden.

We accepteren veel dat naar onze mening niet evidence-based of opportuun is, dat we eerder als staatsterreur beschouwen. Bijna twee jaar lang hebben we dagelijkse beledigingen, dagelijkse veroordelingen, publieke verbanning en voortdurend herhaalde leugens moeten doorstaan, die we minutieus in grote delen hebben weerlegd, zelfs als de andere kant ze niet wil lezen of horen. We ondergaan uitsluitingen, verboden, ontslagen, een enorme verslechtering van onze inkomenssituatie en vooral de altijd aanwezige angst om binnenkort gestraft te worden.

We ondergaan deze steeds brutere klassenstrijd van bovenaf. Maar we staan ​​versteld voor een muur van onwetendheid, boosaardigheid en agressie binnen onze eigen gelederen, waarvan het kader lijkt te zijn getrokken uit het geïdealiseerde idee om deel uit te maken van een bevoorrechte meerderheid die de enige waarheid vertegenwoordigt. Maar deze “waarheid” is slechts het geloofde verhaal van de heersers.

structureel geweld

Het geweld van de heersende klasse en haar machtsinstrument, de staat, begint niet alleen wanneer de politie en soldaten ons neerschieten. Het begint niet met het slaan van demonstranten of het isoleren van hen in detentiecentra. Het coronaregime in zijn feitelijke historische proporties is als geheel een structureel gewelddadig apparaat. Het geweld wordt uitgevoerd door het hele staatsapparaat met talloze wetshandhavers en bureaucraten.

Het is geweld wanneer, zoals een vriend van mij heeft moeten ervaren, een vluchtelingengezin met drie kleine kinderen in de middle of nowhere uit een trein wordt gegooid omdat de getroffenen hun “3G-status” niet konden bewijzen.

Het is geweld als een gepensioneerde haar dorp niet meer kan verlaten om boodschappen te doen of naar de dokter te gaan omdat ze geen proefstation heeft. Het is geweld wanneer leraren kinderen vertellen dat ze potentiële bedreigingen zijn en wanneer ze hen dwingen om de hele dag maskers te dragen, hoewel er tot nu toe geen enkele studie is die heeft uitgewezen dat de maskerade onschadelijk is.

Het is brute kracht van de staat wanneer de publieke media een groep mensen tot zondebok maken en ze opblazen om ze op te sporen. En het is duidelijk dat de staat er niet voor terugdeinst om dit geweld tegen een andere groep mensen te gebruiken. Dat was vroeger niet anders. De deportatiegevangenissen voor mensen die niets verkeerd hebben gedaan behalve hun land te ontvluchten, begroeten u hier evenals het Hartz IV-sanctieregime, dat mensen onder de brug heeft gesanctioneerd omdat ze niet gehoorzaamden.

Maar ik moet ook zeggen: na bijna twee jaar van dagelijkse media-agitatie, steeds toenemende repressie die een half normaal leven onmogelijk maakt, hoeft niemand echt verbaasd te zijn als een van de betrokkenen op een bepaald moment nerveus wordt. Want geweld creëert tegengeweld. Er is een grens aan wat mensen kunnen verdragen.

Voor altijd rechteloos?

Want niet-gevaccineerde mensen zijn ook mensen. Ja, precies: mensen – geen bezittingen van de heersers, geen “plagen”, geen “appendicums” – het zijn mensen. En de meesten van hen behoren tot de loonafhankelijke klasse, samen met degenen die als leger van het imperialistische kartel werken in de strijd voor verplichte vaccinatie. Deze onderdrukte klasse is verbonden door gemeenschappelijke belangen.

Tot de onderdrukte klasse behoren de werklozen en daklozen, loonwerkers en zelfstandigen, kleine handelaars en kunstenaars die corona pauzeren. Onze klas bestaat uit mensen met een donkere en lichte huidskleur, oud en jong, oude mensen en baby’s, moeders, vaders en kinderen. Het bestaat uit groot en klein, dik en dun, dronkaards en geheelonthouders, moslims, christenen, hindoes en atheïsten, studenten en drop-outs, middelbare scholieren en middelbare scholieren, esoterici en materialisten. En het bestaat ook uit gevaccineerde en niet-gevaccineerde mensen.

Het moet zo duidelijk worden gezegd: de tot de tanden bewapende mensen die de economie leiden, altijd strijdlustig, door en door amoreel, uitsluitend gericht op winst en macht, de heersende klasse en haar politieke instrumenten voeren een biopolitieke oorlog tegen ons, aan het einde van die – op zijn best – totalitair toezicht en repressieve onbekwaamheid van ieder van ons aanwezig is. Dat kan geen optie zijn, zelfs niet onder de fictieve omstandigheden van een echte moordende pandemie. Nee, wij, de niet-gevaccineerden, hebben zeker geen schuld aan de repressieve maatregelen. En ook geen virus.