Van 11 september tot 7 oktober: de nep-‘oorlog tegen het terrorisme’ stort in

Jarenlang voerde de VS het regionale destabilisatieprogramma van Israël uit door fantoomterroristen te gebruiken als rechtvaardiging voor de ‘oorlog tegen het terrorisme‘. Maar op 7 oktober 2023 kwam er een einde aan Washingtons eindeloze oorlogsproject: met een druk op de knop hebben de tegenstanders van de VS nu de ‘lange oorlog’ tegen Israël gekeerd.

Kolonisatie … is de beste zakelijke aangelegenheid waar de hoofdstad van een oud en rijk land zich mee kan bezighouden … dezelfde regels van de internationale moraal zijn niet van toepassing … tussen beschaafde naties en barbaren.

– John Stuart Mill, geciteerd door Eileen Sullivan in “Liberalism and Imperialism: JS Mill’s Defense of the British Empire,”  Journal of the History of Ideas , vol. 44, 1983.

De gebeurtenissen van 11 september 2001 waren bedoeld om een ​​nieuw Exceptionalistisch paradigma op te leggen en te verankeren in de jonge 21e eeuw. De geschiedenis besliste echter anders.

Gecast als een aanval op het Amerikaanse thuisland, 11 september 2001, leidde onmiddellijk tot de Global War on Terror (GWOT), die om 23:00 uur op dezelfde dag werd gelanceerd. Aanvankelijk door het Pentagon “The Long War” gedoopt, werd de term later door de regering van Barack Obama gezuiverd tot “Overseas Contingency Operations (OCO).”

De door de VS gefabriceerde oorlog tegen het terrorisme spendeerde een notoir ontraceerbare acht biljoen dollar aan het verslaan van een spookvijand, doodde  meer dan een half miljoen mensen  – overweldigend moslims – en vertakte zich in illegale oorlogen tegen zeven moslimmeerderheidsstaten. Dit alles werd meedogenloos gerechtvaardigd op “humanitaire gronden” en naar verluidt gesteund door de “internationale gemeenschap” – voordat ook die term werd omgedoopt tot de “op regels gebaseerde internationale orde.”

Cui Bono?  (wie wint) blijft de belangrijkste vraag met betrekking tot alle zaken die verband houden met 11 september 2001.  Een hecht netwerk van fervente Israël-eerste neocons,  strategisch gepositioneerd in de defensie- en nationale veiligheidsinstellingen door vicepresident Dick Cheney – die als minister van defensie had gediend in de regering van de vader van George W. Bush – sprong in actie om de  lang geplande agenda  van het Project for the New American Century (PNAC) op te leggen. Die verstrekkende agenda had in de coulissen gewacht op de juiste trigger – een “nieuw Pearl Harbor” – om een ​​reeks regime-change operaties en oorlogen in een groot deel van West-Azië en andere moslimstaten te rechtvaardigen, waardoor de wereldwijde geopolitiek ten gunste van Israël werd hervormd.

De beruchte onthulling van de Amerikaanse generaal Wesley Clark over een geheim Cheney-regimecomplot  om zeven grote islamitische landen in vijf jaar te vernietigen , van Irak, Syrië en Libië tot aan Iran, liet ons zien dat de planning al van tevoren was gedaan. Deze doelwitlanden hadden één ding gemeen: ze waren resolute vijanden van de bezettingsstaat en fervente voorstanders van Palestijnse rechten.

De zoete deal, vanuit Tel Avivs perspectief, was dat de Oorlog tegen het Terrorisme ervoor zou zorgen dat de VS en haar westerse bondgenoten al deze serie Israëlische oorlogen zouden voeren ten behoeve van de “beschaving” en tegen de “barbaren.” De Israëli’s hadden niet blijer of zelfvoldaaner kunnen zijn over de richting die dit opging.

Het is geen wonder dat 7 oktober 2023 een spiegelbeeld is van 11 september 2001. De bezettingsstaat zelf adverteerde dit als Israëls eigen “11 september.” Er zijn op meer dan één manier parallellen, maar zeker niet op de manier waarop de Israël-eerst-aanhangers en de kliek van extremisten die Tel Aviv leiden, verwachtten.

Syrië: het keerpunt

De westerse Hegemon excelleert in het construeren van verhalen en wentelt zich momenteel in de moerassen van Russofobie, Iranofobie en Sinofobie die hij zelf heeft gecreëerd. Het in diskrediet brengen van officiële, onveranderlijke verhalen, zoals die over 11 september, blijft het ultieme taboe.

Maar een vals narratief construct kan niet eeuwig standhouden. Drie jaar geleden,  op  de 20e verjaardag van de instorting van de Twin Towers en het begin van de War on Terror, waren we getuige van een grote ontmanteling op het kruispunt van Centraal- en Zuid-Azië: de Taliban waren weer aan de macht en vierden hun overwinning op de Hegemon in een ontregelde Forever War.

Tegen die tijd was de obsessie met “zeven landen in vijf jaar” – gericht op het smeden van een “Nieuw Midden-Oosten” – over het hele spectrum ontspoord. Syrië was het keerpunt, hoewel sommigen zouden beweren dat de theebladeren al waren geworpen toen het Libanese verzet Israël versloeg in 2000, en daarna opnieuw in 2006.

Maar het verpletteren van een onafhankelijk Syrië zou de weg hebben vrijgemaakt voor de Heilige Graal van de Hegemonie – en van Israël: een machtswisseling in Iran.

De Amerikaanse bezettingstroepen trokken eind 2014 Syrië binnen onder het voorwendsel van het bestrijden van “terreur”. Dat was Obama’s OCO in actie. In werkelijkheid gebruikte Washington echter twee belangrijke terreurorganisaties – Daesh, ook bekend als ISIL, ook bekend als ISIS, en Al Qaeda, ook bekend als Jabhat al-Nusra, ook bekend als Hayat Tahrir al-Sham – om te proberen Damascus te vernietigen.

Dat werd onomstotelijk bewezen door een vrijgegeven document uit 2012 van de Amerikaanse Defense Intelligence Agency (DIA), dat later werd bevestigd door generaal Michael Flynn, het hoofd van de DIA toen de beoordeling werd geschreven: “Ik denk dat het een bewuste beslissing was [van de regering-Obama]” als het gaat om het helpen, niet bestrijden, van terreur.

ISIS werd bedacht om zowel het Iraakse als het Syrische leger te bestrijden. De terreurgroep was een afstammeling van Al-Qaeda in Irak (AQI), later omgedoopt tot Islamitische Staat in Irak (ISI), daarna omgedoopt tot ISIL en uiteindelijk ISIS, nadat het in 2012 de Syrische grens overstak.

Het cruciale punt is dat zowel ISIS als Nusra Front (later Hayat Tahrir al-Sham) hardnekkige salafistische en jihadistische afsplitsingen van Al-Qaeda waren.

Ruslands toetreding tot het Syrische theater op uitnodiging van Damascus in september 2015 was de echte game-changer. De Russische president Vladimir Poetin besloot daadwerkelijk een echte oorlog tegen terreur te beginnen op Syrisch grondgebied voordat die terreur de grenzen van de Russische Federatie bereikte. Dit werd vastgelegd in de standaardformulering in Moskou destijds: de afstand van Aleppo naar Grozny is slechts 900 kilometer.

De Russen waren immers al in de jaren negentig in Tsjetsjenië aan hetzelfde merk en dezelfde modus operandi van terreur blootgesteld. Daarna ontsnapten veel Tsjetsjeense jihadisten, om zich uiteindelijk aan te sluiten bij louche organisaties in Syrië die door de Saoedi’s werden gefinancierd.

De overleden, grote Libanese analist Anis Naqqash bevestigde later dat het de legendarische Iraanse Quds Force Commandant Qassem Soleimani was die Poetin persoonlijk overtuigde om het Syrische oorlogstheater te betreden en te helpen het terrorisme te verslaan. Dit strategische masterplan, zo blijkt, was bedoeld om de VS in West-Azië fataal te verzwakken.

De Amerikaanse veiligheidsdienst zou Poetin, en met name Soleimani, natuurlijk nooit vergeven dat ze hun handige jihadistische voetvolk versloegen. Op bevel van president Donald Trump werd de anti-ISIS Iraanse generaal in januari 2020 in Bagdad vermoord, samen met Abu Mahdi al-Mohandes, plaatsvervangend leider van de Iraakse Popular Mobilization Units (PMU’s), een breed spectrum van Iraakse strijders die zich hadden verenigd om ISIS in Irak te verslaan.

Het begraven van de erfenis van 11 september

Soleimani’s strategische tour de force om de Axis of Resistance tegen Israël en de VS op te zetten en te coördineren, was jaren in de maak. In Irak bijvoorbeeld werden de PMU’s naar de voorgrond van het verzet gedreven omdat het Iraakse leger – door de VS getraind en gecontroleerd – ISIS eenvoudigweg niet kon bestrijden.

De PMU’s werden opgericht na een fatwa van Groot-Ayatollah Sistani in juni 2014 – toen ISIS zijn Iraakse plundertocht begon – door “alle Iraakse burgers” te smeken “het land, zijn bevolking, de eer van zijn burgers en zijn heilige plaatsen te verdedigen.”

Verschillende PMU’s werden gesteund door Soleimani’s Quds Force, die ironisch genoeg de rest van het decennium steevast door Washington zou worden gebrandmerkt als een meesterlijke ’terrorist’. Tegelijkertijd, en cruciaal, huisvestte de Iraakse regering een anti-ISIS-inlichtingencentrum in Bagdad, geleid door Rusland.

De eer voor het verslaan van ISIS in Irak ging vooral naar de PMU’s, aangevuld met hun hulp aan Damascus via de integratie van PMU-eenheden in het Syrische Arabische leger. Dat was waar een echte oorlog tegen terreur om draaide, niet dat verkeerd benoemde Amerikaanse construct genaamd de “War on Terror.”

Het beste is nog dat de inheemse West-Aziatische reactie op terreur niet-sektarisch was en blijft. Teheran steunt het seculiere, pluralistische Syrië en het soennitische Palestina; Libanon heeft een Hezbollah-christelijke alliantie; de ​​PMU’s van Irak hebben een soennitisch-sjiitische-christelijke alliantie. Verdeel en heers is gewoonweg niet van toepassing op een binnenlandse antiterreurstrategie.

Wat er op 7 oktober 2023 gebeurde, zorgde ervoor dat de moraal van de regionale verzetskrachten naar een heel nieuw niveau werd getild.

In één snelle beweging vernietigde het de mythe van Israëlische militaire onoverwinnelijkheid en zijn veelgeprezen surveillance- en inlichtingenprimaat. Zelfs terwijl de afschuwelijke genocide in Gaza onverminderd doorgaat (met mogelijk wel 200.000 burgerdoden, volgens  The Lancet ), wordt de Israëlische economie  uitgehold .

Jemen’s strategische blokkade van de Bab al-Mandeb en de Rode Zee voor elk schip dat verbonden is met Israël of bestemd is voor Israël, is een meesterzet van efficiëntie en eenvoud. Het heeft niet alleen de strategische haven van Eilat in Israël al failliet laten gaan, maar heeft ook, als bonus, een spectaculaire vernedering van de thalassocratische Hegemon geboden, waarbij de Jemenieten de facto de Amerikaanse marine versloegen.

In minder dan een jaar tijd zijn de gezamenlijke strategieën van de As van het Verzet zo goed als verdwenen onder de nep-oorlog tegen het terrorisme en de daarmee gepaard gaande miljarden dollars.

Hoewel Israël profiteerde van de gebeurtenissen na 11 september, versnelden de acties van Tel Aviv na 7 oktober de teloorgang ervan razendsnel. Vandaag de dag, te midden van de massale veroordeling van de Israëlische genocide in Gaza door de Global Majority, staat de bezettingsstaat als een paria – die haar bondgenoten bezoedelt en de hypocrisie van de Hegemon met elke dag die voorbijgaat blootlegt.

Voor de Hegemon wordt het nog alarmerender. Denk aan de waarschuwing van Dr. Zbigniew “Grand Chessboard” Brzezinski uit 1997: “Het is van het grootste belang dat er geen Euraziatische uitdager opduikt die in staat is Eurazië te domineren en dus ook Amerika uit te dagen.”

Uiteindelijk is al het gecombineerde geluid en de woede van 11 september, de War on Terror, Long War, Operation This-And-That gedurende twee decennia, uitgezaaid naar precies wat “Zbig” vreesde. Er is niet alleen een simpele “uitdager” opgedoken, maar een volwaardig strategisch partnerschap tussen Rusland en China dat een nieuwe toon zet voor Eurazië.

Plotseling is Washington het terrorisme helemaal vergeten. Dit is de echte “vijand” – nu beschouwd als de twee grootste “strategische bedreigingen” van de VS. Niet Al-Qaeda en zijn vele incarnaties, een slap aftreksel van de verbeelding van de CIA, gerehabiliteerd en gezuiverd in het vorige decennium als die mythische “gematigde rebellen” in Syrië.

Wat nog griezeliger is, is dat de conceptueel onzinnige oorlog tegen het terrorisme die de neocons direct na 11 september in het leven hebben geroepen, nu verandert in een oorlog  van  terreur (cursivering van mij), die de wanhopige Hail Mary-aanval van de CIA en MI6 belichaamt om de “Russische agressie” in Oekraïne “het hoofd te bieden”.

En dat zal ongetwijfeld uitmonden in het Sinofobie-moeras, omdat diezelfde westerse inlichtingendiensten de opkomst van China beschouwen als ‘de grootste geopolitieke en inlichtingenuitdaging’ van de 21e eeuw.

De Oorlog tegen Terreur is ontkracht; hij is nu dood. Maar bereid je voor op serieoorlogen  van  terreur door een Hegemon die niet gewend is om het verhaal, de zeeën en de grond niet te bezitten.