Van de Zwarte Zee tot de oostelijke Middellandse Zee, prik niet in The Russian Bear

De VS hadden de Russische beer niet moeten porren. Nu is het volledig wakker: na Oekraïne zullen de Russen waarschijnlijk een schone lei doen aan buitenlandse strijdende partijen die rond de oostelijke Middellandse Zee en de Zwarte Zee snuffelen.

Dit is wat er gebeurt als een stel haveloze hyena’s, jakhalzen en kleine knaagdieren The Bear porren: een nieuwe geopolitieke orde wordt met adembenemende snelheid geboren.

Van een dramatische bijeenkomst van de Russische Veiligheidsraad tot een VN-geschiedenisles gegeven door de Russische president Vladimir Poetin en de daaropvolgende geboorte van de Baby Twins – de Volksrepublieken Donetsk en Loehansk – tot aan de oproep van de afgescheiden republieken aan Poetin om in te grijpen militair om de door de NAVO gesteunde Oekraïense bombardements- en beschietingstroepen uit Donbass te verdrijven, was het een naadloos proces, uitgevoerd op warpsnelheid.

De (nucleaire) druppel die de beer (bijna) brak – en hem dwong om toe te slaan – was de komiek/Oekraïense president Volodymy Zelensky, terug van de met Russofobie doordrenkte veiligheidsconferentie in München, waar hij werd begroet als een Messias, en zei dat de 1994 Boedapest memorandum moet worden herzien en Oekraïne moet nucleair worden herbewapend.

Dat zou het equivalent zijn van een nucleair Mexico ten zuiden van de Hegemoon.

Poetin zette Responsibility to Protect (R2P) onmiddellijk op zijn kop: een Amerikaans construct dat was uitgevonden om oorlogen te lanceren, werd achteraf ingebouwd om een ​​slow-motion genocide in Donbass te stoppen.

Eerst kwam de erkenning van de Baby Twins – Poetins belangrijkste beslissing op het gebied van buitenlands beleid sinds het inbrengen van Russische jets in het luchtruim van Syrië in 2015. Dat was de preambule voor de volgende game-changer: een “speciale militaire operatie … gericht op demilitarisering en denazificatie van Oekraïne, ‘ zoals Poetin het definieerde.

Tot op het laatste moment probeerde het Kremlin te vertrouwen op diplomatie en legde het aan Kiev de noodzakelijke vereisten uit om heavy metal donder te voorkomen: erkenning van de Krim als Russisch; afzien van plannen om lid te worden van de NAVO; rechtstreeks onderhandelen met de Baby Twins – een gruwel voor de Amerikanen sinds 2015; tot slot, Oekraïne demilitariseren en neutraal verklaren.

De handlers van Kiev zouden het pakket, zoals te verwachten was, nooit accepteren – omdat ze het Masterpakket niet accepteerden dat er echt toe doet, namelijk de Russische eis voor ‘ondeelbare veiligheid’.

De volgorde werd toen onvermijdelijk. In een flits werden alle Oekraïense strijdkrachten tussen de zogenaamde contactlijn en de oorspronkelijke grenzen van de oblasten Donetsk en Loehansk omgevormd tot een bezettingsleger in Russisch-geallieerde gebieden die Moskou zojuist had gezworen te beschermen.

Ga weg – of anders

Het Kremlin en het Russische Ministerie van Defensie bluffen niet. Getimed tot het einde van Poetins toespraak waarin hij de operatie aankondigde, onthoofden de Russen met precisieraketten alles wat belangrijk was voor het Oekraïense leger in slechts een uur: luchtmacht, marine, vliegvelden, bruggen, commando- en controlecentra, de hele Turkse Bayraktar-drone vloot.

En het was niet alleen Russische brute kracht. Het was de artillerie van de Volksrepubliek Donetsk (DPR) die het hoofdkwartier van de strijdkrachten van Oekraïne in Donbass trof, waar in feite het hele Oekraïense militaire commando was gehuisvest. Dit betekent dat de Oekraïense generale staf op slag de controle over al zijn troepen verloor.

Dit was Shock and Awe tegen Irak, 19 jaar geleden, omgekeerd: niet voor verovering, niet als opmaat voor een invasie en bezetting. De politiek-militaire leiding in Kiev had niet eens tijd om de oorlog te verklaren. Ze bevroor. Gedemoraliseerde troepen begonnen te deserteren. Totale nederlaag – in een uur.

De watervoorziening naar de Krim werd onmiddellijk hersteld. Er werden humanitaire corridors opgezet voor de deserteurs. Tot de overblijfselen van de Oekraïense strijdkrachten behoren nu voornamelijk overlevende nazi’s van het Azov-bataljon, huursoldaten die zijn opgeleid door de gebruikelijke Blackwater/Academi-verdachten en een stel salafistische jihadisten.

Zoals te verwachten is, zijn de westerse bedrijfsmedia al helemaal uit hun dak gegaan en hebben ze het bestempeld als de langverwachte Russische ‘invasie’. Een herinnering: wanneer Israël routinematig Syrië bombardeert en wanneer het House of One Saudi routinematig Jemenitische burgers bombardeert, is er nooit een piep in de media van de NAVO.

Zoals het er nu uitziet, beschrijft realpolitik een mogelijk eindspel, zoals geuit door Donetsk’s hoofd, Denis Pushilin: “De speciale operatie in Donbass zal binnenkort voorbij zijn en alle steden zullen worden bevrijd.”

We zouden spoedig getuige kunnen zijn van de geboorte van een onafhankelijke Novorossiya – ten oosten van de Dnjepr, in het zuiden langs de Zee van Azov/Zwarte Zee, zoals het was toen Lenin in 1922 aan Oekraïne werd gehecht. een landbrug naar Transnistrië.

Oekraïne zou natuurlijk elke toegang tot de Zwarte Zee verliezen. De geschiedenis houdt van grappen maken: wat in 1922 een ‘geschenk’ aan Oekraïne was, kan honderd jaar later een afscheidsgeschenk worden.

Het is tijd voor creatieve vernietiging

Het zal fascinerend zijn om te zien wat Prof. Sergey Karaganov meesterlijk en in detail beschreef als de nieuwe Poetin-doctrine van constructieve vernietiging , en hoe deze verbinding zal maken met West-Azië, het oostelijke Middellandse Zeegebied en verder op de Global South Road.

De Turkse president Recep Tayyip Erdogan, de ceremoniële NAVO-sultan, hekelde de erkenning van de Baby Twins als “onaanvaardbaar”. Geen wonder: die verschuiving verpletterde al zijn uitgebreide plannen om zich voor te doen als bevoorrechte bemiddelaar tussen Moskou en Kiev tijdens het aanstaande bezoek van Poetin aan Ankara. Het Kremlin – evenals het ministerie van Buitenlandse Zaken – verspil geen tijd met praten met NAVO-handlangers.

De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov van zijn kant had onlangs een zeer productieve ontmoeting met de Syrische minister van Buitenlandse Zaken Faisal Mekdad. Rusland heeft afgelopen weekend een spectaculaire strategische raketvertoning georganiseerd , hypersonisch en anderszins, met Khinzal, Zircon, Kalibr, Yars ICBM’s, Iskander en Sineva – ironie van de ironie, synchroon met het Russophobia-fest in München. Tegelijkertijd voerden Russische marineschepen van de Stille, Noordelijke en Zwarte Zee-vloten een reeks onderzeese zoekoefeningen uit in de Middellandse Zee.

De Poetin-doctrine bevoorrecht het asymmetrische – en dat geldt voor het nabije buitenland en daarbuiten. De lichaamstaal van Poetin, in zijn laatste twee cruciale interventies, beschrijft bijna maximale ergernis. Zoals in het besef, niet gunstig, maar eerder in berusting, dat de enige taal die de neoconservatieven en ‘humanitaire imperialisten’ van Beltway begrijpen, heavy metal donder is. Ze zijn absoluut doof, stom en blind voor geschiedenis, aardrijkskunde en diplomatie.

Je kunt dus altijd een spelletje spelen met het Russische leger – bijvoorbeeld door een no-flyzone op te leggen in Syrië om een ​​reeks bezoeken van de heer Khinzal af te leggen, niet alleen aan de door Turkije beschermde schaduwrijke jihadistische paraplu in Idlib, maar ook aan de jihadisten die worden beschermd door de Amerikanen in de Al-Tanf-basis, vlakbij de grens tussen Syrië en Jordanië. Deze exemplaren zijn tenslotte allemaal NAVO-proxy’s.

De Amerikaanse regering blaft non-stop over ’territoriale soevereiniteit’. Dus laten we het Kremlin spelen dat het Witte Huis om een ​​routekaart vraagt ​​om Syrië te verlaten: de Amerikanen bezetten tenslotte illegaal een deel van Syrisch grondgebied en voegen extra rampspoed toe aan de Syrische economie door hun olie te stelen.

De afstompende leider van de NAVO, Jens Stoltenberg, heeft aangekondigd dat het bondgenootschap zijn “verdedigingsplannen” afstoft. Dat houdt misschien niet veel meer in dan zich verschuilen achter hun dure Brusselse bureaus. Ze zijn net zo onbelangrijk in de Zwarte Zee als in de oostelijke Middellandse Zee – aangezien de VS behoorlijk kwetsbaar blijft in Syrië.

Er zijn nu vier Russische TU-22M3 strategische bommenwerpers in de Russische Hmeimim-basis in Syrië, elk in staat om drie S-32 anti-scheepsraketten te dragen die vliegen op supersonische Mach 4.3 met een bereik van 1.000 km. Geen enkel Aegis-systeem kan ze aan.

Rusland heeft ook een paar Mig-31K’s gestationeerd in de Syrische kustregio in Latakia, uitgerust met hypersonische Khinzals – meer dan genoeg om elke vorm van Amerikaanse oppervlaktegroep, inclusief vliegdekschepen, in de oostelijke Middellandse Zee tot zinken te brengen. De VS hebben geen enkel luchtverdedigingsmechanisme met zelfs maar een minimale kans om ze te onderscheppen.

Dus de regels zijn veranderd. Drastisch. De hegemoon is naakt. De nieuwe deal begint met het volledig op zijn kop zetten van de post-Koude Oorlog opzet in Oost-Europa. De East Med is de volgende. De beer is terug, hoor hem brullen.