Indignatie redactie 
Normaal gesproken schrijf ik verhalen over complotdenkers, misdadigers of de rechtspraak. Maar nu wil ik het eens hebben over een ander onderwerp. Een verhaal waar ik persoonlijk namelijk boos en gefrustreerd over kan worden en waar groot onrecht in huist. De steeds breder wordende kloof tussen mensen in Nederland. Met dank aan neoliberaal wanbeleid.
In het licht van de verwoestende oorlog in Oekraïne zou je het op dit moment best even gezeur mogen noemen, maar dat maakt het probleem niet anders. Daar komt bij dat het de komende jaren naar verwachting alleen maar erger gaat worden en dat nu ook de middeninkomens aan de verkeerde kant van de streep terecht dreigen te komen.
Mocht u in de gelukkige omstandigheid zijn een hoog inkomen te hebben, lees dan vooral ook door en bedenk dat het leven grillig is en kansen ook in je nadeel kunnen keren.
Verwacht van mij overigens nu geen diepgravende economische analyses, want daar heb ik geen verstand van. Maar ik zie wel wat er om mij heen aan de hand is en hoe steeds meer mensen in de problemen komen. Ook mensen met een prima baan. De inflatie schiet omhoog (gemiddeld zes procent) en de koopkracht flink omlaag.
Kijk voor de ‘aardigheid’ eens op welke terreinen leven in de samenleving in Nederland schier onbetaalbaar aan het worden is. Burgers worden as we speak geconfronteerd met gasrekeningen die als je pech hebt per maand honderden euro´s duurder kunnen worden.
Inderdaad, per maand. Voor mensen die rond moeten komen van een paar tientjes per week is dat simpel niet op te brengen, helemaal niet omdat de kosten voor de dagelijkse boodschappen inmiddels ook de pan uit rijzen. Deze week werd bijvoorbeeld duidelijk dat zoiets simpels als een brood twee keer zo duur gaat worden.
Ongelijkheid
RTL Nieuws portretteerde onlangs een aantal mensen die het financieel niet meer op kunnen brengen. Hoe? De een overweegt zelfs te stoppen met werken omdat de kilometerkosten door de exorbitant gestegen brandstofprijzen werken niet meer lonend maakt. De ander kan zijn eigen gehandicapte zoon niet meer naar school brengen.
In wat voor een land leven wij als zelfs mensen die een normale baan hebben niet meer in staat zijn om de kosten op te kunnen brengen? Hoe moet je in hemelsnaam van een bijstandsuitkering een paar honderd euro extra betalen voor het stoken van de verwarming?
En bleef het daar nog maar bij. Als we kijken naar de woningmarkt, dan kunnen we toch wel stellen dat die behoorlijk op slot zit. Investeerders kopen panden op, verbouwen die tot kleine appartementjes en vragen de hoofdprijs. Starters op de markt zijn kansloos, sociale woningbouw is zo goed als dood (met gemiddelde wachttijden van zeven jaar en in Amsterdam zelfs meer dan dertien jaar) en mensen die te veel verdienen voor sociale huur worden geconfronteerd met exorbitant hoge huurkosten, terwijl ze de voordelen van allerlei toeslagen moeten missen.
Nederland behoort als het om vermogensverdeling (minus pensioen) gaat inmiddels bij de meest ongelijke landen van de 38 landen van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO), volgens econoom Simmon Touissant van de Universiteit Utrecht. Alleen in de Verenigde Staten is de verdeling van vermogen nog krommer.
Wanbeleid
Het neoliberale wanbeleid is verantwoordelijk voor deze ellende. Jaar na jaar werd de nadruk gelegd op een kleine overheid die vooral de heilige marktwerking met rust moest laten. Privatisering was het toverwoord, want dan zou alles effectief, sneller en goedkoper verlopen. Klinkt goed, maar je zou ook kunnen stellen dat mensen onder het mom van ‘zelfredzaamheid’ aan hun lot worden overgelaten.
Natuurlijk ziet ook de politiek wel dat er iets moet veranderen. In allerijl worden er plannen bedacht om hier en daar wat kosten te drukken, maar het lijkt allemaal wel verdomd veel op het gehaast oplappen van een paar gaten in het dak terwijl het regent en de komende jaren ook zal blijven regenen. We glijden steeds verder af naar een samenleving van winnaars en verliezers, waarbij de kloof steeds breder uitdijt.
Ik ben maar een simpele journalist, maar je kunt op je vingers natellen dat de explosief stijgende tweedeling in de maatschappij weinig goeds op zal leveren. Het is een voedingsbodem voor extreme partijen, onvrede en protest.
En dat in een van de rijkste landen ter wereld.
