Indignatie redactie 
Een tweet van Amanda Marcotte gisteren zette me aan het denken over raciale eufemismen. ‘Echte Amerikanen’, merkt ze op, waren altijd de code voor ‘blanken’. Vooral landelijke blanken.
Het maakt niet uit of de ondertitel voor Geoffrey Nunbergs boek uit 2006, “Talking Right”, luidt: “Hoe conservatieven van het liberalisme een belastingverhogend, latte-drinkend, sushi-etend, Volvo-rijden, New York Times-lezing, body-piercing maakten. , Hollywood-liefhebbende, linkse freakshow. ” Echte Amerikanen zien zichzelf onderscheiden van elite stadsbewoners, niet alleen vanwege hun vreemde ( effete ), stedelijke manieren, maar ook omdat huidtinten daar ook donkerder worden. Urban is vaak een code voor niet-wit. Specifiek: zwart. Het maakt niet uit dat over het diepe zuiden een “zwarte gordel” aan de kust loopt die overblijft na de slavenplantagedagen.
I remember how crazy people thought I was in ‘08 when I said Sarah Palin meant “white people” when she talked about “real Americans”. But that indeed has always been the code. https://t.co/4kbAkVmt0t
— Amanda Marcotte (@AmandaMarcotte) July 1, 2020
Nicholas Kristof bracht vanmorgen een andere codefrase naar voren, ‘persoonlijke verantwoordelijkheid’, in de context van het dragen van maskers tijdens de pandemie van het coronavirus. Of ze niet dragen, zoals het uitkomt.
Weerstand onder echte Amerikanen tegen het dragen van gezichtsbedekkingen om de buren te beschermen tegen het virus is nu een legende. De waarnemend president gelooft dat mensen maskers dragen om de verspreiding van het coronavirus niet te vertragen, maar om zijn afkeuring te uiten. Zijn cultische volgelingen spuiten sjibbolen uit als vrijheid als redenen om te weigeren maskers te dragen. Behalve deze : het dragen van een masker is een publieke bekentenis van zwak geloof in hun leider. Ze riskeren eerst de dood. Die van hen en die van jou.
‘Vertegenwoordiger Liz Cheney tweette een foto van haar vader, voormalig vice-president Dick Cheney, die er een droeg, met de hashtag #realmenwearmasks. Goed voor hen!” Kristof schrijft. (Dick Cheney komt uit “echt” Wyoming!) Zelfs vice-president Mike Pence komt langzaam langs.
Kristof vervolgt :
Maar Trump heeft zich verzet. Republikeinen praten een goed spel over ‘persoonlijke verantwoordelijkheid’, dus het is tijd voor Trump om wat te laten zien – en om zijn supporters op te roepen ook maskers te dragen. Als we onze onafhankelijkheid vieren, is dit hoe ze patriottisme kunnen tonen, de economie kunnen beschermen en het leven van hun buren kunnen redden.
De perssecretaris van het Witte Huis, Kayleigh McEnany, buigt vragen over Trump en maskers af door erop te staan dat het dragen van een masker gewoon een ‘persoonlijke keuze’ is.
Nee dat is het niet. Weigeren om een masker te dragen is niet meer een ‘persoonlijke keuze’ dan de hele avond drinken en dan in je auto strompelen en de weg opgaan. In tijden van pest is het vermijden van een gezichtsmasker als dronken rijden, waardoor iedereen op je pad in gevaar komt.
Gezien het traject van het coronavirus in de Verenigde Staten in vergelijking met de meeste andere landen op aarde, moeten wereldburen geloven dat er een dronkaard achter het stuur van het land zit. Er waren woensdag meer nieuwe COVID-19-gevallen in Arizona dan in de hele Europese Unie.
The single state of Arizona is reporting more coronavirus cases per day than the entire European Union. pic.twitter.com/uDyXw0maJl
— Maddow Blog (@MaddowBlog) July 2, 2020
Persoonlijke verantwoordelijkheid, zoals ‘echte’ Amerikanen, is altijd een witte raciale code geweest voor ‘zwarte mensen’ bij het bespreken van sociale programma’s. Persoonlijke verantwoordelijkheid is voor altijd de verklaring waarom het rijkste land ter wereld zijn erfenis van systemisch racisme niet kan trotseren of waarom het andere landen niet kan evenaren in de manier waarop het de minste onder ons behandelt.
Dr. Martin Luther King, Jr. zei in 1968 : “Het probleem is dat we allemaal te vaak socialisme hebben voor het rijke en ruige kapitalisme van vrije ondernemingen voor de armen.” Persoonlijke vrijheid voor mij. Persoonlijke verantwoordelijkheid voor jou.
David Leonhardt en Yaryna Serkez van de New York Times onderzoeken hoe deze houding de VS ‘uitzonderlijk’ maakt. Amerikanen werken langer, verdienen minder, betalen meer voor diensten en leven korter dan burgers in Europa :
De Verenigde Staten zijn anders. In bijna elk ander land met een hoog inkomen zijn mensen de afgelopen drie decennia rijker geworden en hebben ze een aanzienlijk langere levensduur kunnen genieten.
Maar niet in de Verenigde Staten. Zelfs als de gemiddelde inkomens zijn gestegen, is een groot deel van de economische winst ten goede gekomen – en de levensverwachting is sinds 1990 slechts drie jaar gestegen. Er is geen ander ontwikkeld land dat zo’n sterke vertraging van de levensduur heeft gekend.
Dit gaat niet alleen over abstracties als ‘vrijheid’. Het probleem is dat ondanks de rood-wit-en-blauwe retoriek die je komend weekend zult horen, gelijkheid een abstractie blijft, vooral als het gaat om de verdeling van politieke macht. De meeste Amerikanen hebben er weinig. Degenen die het hebben, zijn niet geïnteresseerd om het te delen.
De meest gebruikelijke manier om over ongelijkheid na te denken, is als een economisch verhaal. En dat is het. Maar het is ook een verhaal over politieke macht, levenskwaliteit en zelfs de hoeveelheid tijd die leden van verschillende klassen kunnen verwachten te leven.
Dat maakt de VS op veel van de verkeerde manieren uitzonderlijk.
