Verenigde Staten: Meer Dan 400 Aanvallen Op Persvrijheid In Minder Dan Een Maand

De Politie Heeft Journalisten Op Live-Tv Gericht Tijdens De Protesten Van George Floyd.

Courtney Radsch van het Committee to Protect Journalists vertelt wat er achter deze ontwikkeling zit en wat het voor de wereld kan betekenen.

DW: Volgens de Commissie voor de bescherming van journalisten (CPJ) zijn er sinds eind mei meer dan 400 gevallen van schendingen van de persvrijheid in de Verenigde Staten. Hoe zien deze schendingen eruit? 

Courtney Radsch: We hebben nauw samengewerkt met de US Press Freedom Tracker, die alle onderzoeken en documentatie doet. Het Committee to Protect Journalists is een van de oprichters van de tracker en we hebben meer dan 400 incidenten onderzocht sinds het uitbreken van de protesten  over racistisch onrecht en politiegeweld  op 26 mei.

Die incidenten omvatten arrestaties door de politie, aanvallen door de politie en demonstranten, het richten van demonstranten met projectielen, het stelen van apparatuur en een reeks verschillende aanvallen die we documenteren en beschikbaar stellen op de Amerikaanse Press Freedom Tracker-website .

Een van die incidenten betrof een DW-verslaggever genaamd Stefan Simons. Hij werd beschoten met rubberen kogels en enkele weken geleden bedreigd met arrestatie in Minneapolis. Hoe typisch is zijn ervaring op basis van uw onderzoek?

Helaas is Stefans ervaring met beschietingen door de politie met niet-dodelijke projectielen niet ongewoon. In de afgelopen weken hebben we ten minste 89 incidenten met rubberen kogels of projectielen geregistreerd, 27 peperspray is 49 traangassen.

Die waren niet allemaal noodzakelijkerwijs gericht op de journalisten omdat ze journalisten waren. Soms is het gewoon een kwestie van in een menigte protesteren. Maar er waren talloze incidenten waarbij de politie journalisten als doelwit had. We maken ons hier grote zorgen over en vragen de politie een onderzoek in te stellen naar deze incidenten.

DW-Team Geconfronteerd Met Politie Van Minneapolis

Wat zegt dat ons over de staat van persvrijheid wanneer de politie journalisten bewust achter levende camera’s aanjaagt in een land als de VS, dat een “baken van democratie” zou moeten zijn?

Ik vind het echt verontrustend dat, ondanks het feit dat de wetshandhaving weet dat er camera’s aan het rollen zijn, dat ze zelfs live op televisie zijn, ze deze aanvallen nog steeds hebben gepleegd. En het gaat nog langer terug. Ik ben opgegroeid in Los Angeles tijdens het pak slaag van Rodney King, dat op band was vastgelegd. En toen stapten die politieagenten zonder aanklacht uit. Dat leidde tot een grote opstand in Los Angeles. Dit gaat dus eigenlijk terug tot 1991, ’92, in dit land en natuurlijk veel verder.

De lokale journalistiek in de VS heeft de afgelopen 10 tot 15 jaar een enorme vlucht genomen . Meer dan 20% van de kranten is uitgestorven. Meer dan de helft van de banen in de redactie is geschrapt. En onlangs nog, als gevolg van de pandemie, hebben minstens 36.000 journalisten hun baan verloren, ontslagen of een loonsverlaging ontvangen. 

Zie je dat die neerwaartse trend in de journalistiek op een of andere manier correleerde met de opkomst van aanvallen op journalisten? Zijn ze een gemakkelijker doelwit omdat ze “zwak” zijn?

Ik zou niet zeggen dat ze zwak zijn en dus is het makkelijker om ze aan te vallen. Ik denk dat het meer gaat om het gebrek aan vertrouwen in de media, het gebrek aan het kennen van iemand in de media.

En de vernietiging van lokale media betekent dat veel politiediensten en lokale wetshandhavers de journalisten die hen behandelen niet echt kennen. Vroeger was er een ander soort relatie waarbij je misschien lokale journalisten zou kunnen identificeren en dan zou je weten dat, o, ze mogen achter de politie staan ​​of wat dan ook.

Er is een combinatie van factoren, waaronder de afname van lokaal nieuws en de afname van redactiekamers, waar deze journalisten niet alleen dun zijn in termen van de beats waarover ze rapporteren en hun vermogen om deze relaties op te bouwen.

Maar ik denk ook dat mensen steeds minder begrijpen hoe journalistiek zich verhoudt tot hun dagelijks leven. Er is een neiging om journalistiek of de media gelijk te stellen met een paar reguliere mediakanalen die het constante doelwit zijn van de woede van president Trump. Maar in feite is de meeste journalistiek die op lokaal niveau plaatsvindt, erg belangrijk voor individuen in deze gemeenschappen. Maar ik denk dat ze het moeilijk hebben om dat echt dagelijks te begrijpen of te zien.

Wat zou het – al was het maar symbolisch – voor journalisten over de hele wereld betekenen als de persvrijheid in de VS verder zou worden uitgehold?

Ten eerste hebben we de VS al zien afnemen in termen van leiderschap op het gebied van persvrijheid en mensenrechten in bredere zin over de hele wereld. We hebben dit niet alleen gezien door de terugtrekking van de Mensenrechtenraad en UNESCO en deze andere fora van internationale samenwerking die gericht waren op zaken als mensenrechten. Maar we hebben dit ook gezien in het voortdurend uitschelden en vernederen van de pers door president Trump en andere politici.

We hebben ook bijgehouden hoe de nepnieuwsretoriek en de poging om onafhankelijke journalistiek te delegitimeren door het “nepnieuws” te noemen,  over de hele wereld weergalmde en werd aangenomen  door leiders zo divers als Duterte in de Filippijnen, Bolsonaro in Brazilië, Orban in Hongarije, Poetin in Rusland en China en Egypte. Deze landen die echt geen voorwendsel nodig hebben om hardhandig op te treden, zijn niettemin blij om er een te hebben onder het mom van nepnieuws.

En nu zien we, ingepakt in het coronavirus, dat mensen en het publiek hen een grotere pass geven om informatie te kraken en te controleren wanneer het wordt ingelijst over gezondheid. Vervolgens sluit u dit aan met de beelden van politiegeweld tegen journalisten, om nog maar te zwijgen van de demonstranten die ze dekten. Het is echt een gevaarlijke combinatie van het verval van leiderschap en feit is dat niemand anders in de coulissen wacht om deze mantel op te pakken. Journalisten lopen hierdoor wereldwijd gevaar.

En ik zou nog een ding willen toevoegen:  Jamal Khashoggi  en het niet reageren op die moord en Saoedi-Arabië verantwoordelijk te houden ondanks de inlichtingenrapporten en alle andere bewijzen die daarnaar kijken. Weet je, deze combinaties van factoren hebben een toestand gecreëerd die ik nog nooit in mijn leven heb gezien in termen van persvrijheid en journalist zijn.

Dr. Courtney Radsch is een Amerikaanse journalist en directeur voor belangenbehartiging bij het Comité voor de bescherming van journalisten. Ze is ook de auteur van Cyberactivisme en burgerjournalistiek in Egypte: digitale dissidentie en politieke verandering.