Vergeet ‘Deal of the Century’ van Trump. Israël was altijd op koers om te annexeren

Wanneer Israëlische premiers in de problemen zitten, moeilijke verkiezingen of een corruptieschandaal ondergaan, is de verleiding meestal voor hen om een ​​militaire operatie te ontketenen om hun status te versterken. In de afgelopen jaren heeft Gaza gediend als een favoriete bokszak.

Benjamin Netanyahu confronteert beide moeilijkheden tegelijk: een tweede verkiezingsronde in september die hij misschien moeilijk zal maken om te winnen; en een procureur-generaal waarvan algemeen wordt aangenomen dat hij hem kort daarna aanklaagt tegen corruptiekosten.

Netanyahu bevindt zich op een ongewoon krappe plaats, zelfs volgens de normen van een vaak chaotisch en onoverzichtelijk politiek systeem in Israël. Na een decennium aan macht kan zijn electorale magie hem verlaten. Er zijn al gerommel van ontevredenheid onder zijn bondgenoten aan de rechterkant.

Gezien zijn wanhopige engheid vrezen sommige waarnemers dat hij misschien een nieuw soort konijn uit de hoed moet trekken.

In de afgelopen twee verkiezingen bereikte Netanyahu succes nadat hij op het laatste moment dramatische uitspraken had gedaan. In 2015 maakte hij het onrustig tegen de vijfde van de Israëlische burgers die Palestijns zijn en hun democratische rechten verdedigen, en waarschuwde dat ze “massaal uit kwamen om te stemmen”.

Al in april verklaarde hij zijn voornemen om grote delen van de bezette Westelijke Jordaanoever, in strijd met het internationale recht, tijdens het volgende parlement te annexeren.

Amos Harel, een ervaren militairanalist bij de krant Haaretz, merkte vorige week op dat Netanyahu misschien beslist dat woorden niet langer genoeg zijn om te winnen. Er is actie nodig, mogelijk in de vorm van een aankondiging aan de vooravond van de stemming van september dat maar liefst twee derde van de Westelijke Jordaanoever moet worden geannexeerd.

Washington ziet er niet naar uit dat het hem in de weg zal staan.

Kort voor de verkiezingen van april bood de Trump-regering Netanyahu een campagnevoering aan door Israëls illegale annexatie van de Golan-hoogte te erkennen, een gebied dat Israël in 1967 uit Syrië greep.

Deze maand leek David Friedman, de Amerikaanse ambassadeur in Israël en een van de belangrijkste architecten van Donald Trump’s lang uitgestelde vredesplan ‘deal of the century’, een soortgelijke, vroege verkiezingsimpuls te bieden.

In interviews beweerde hij dat Israël “aan de kant van God” stond – in tegenstelling tot, of zo werd gesuggereerd, de Palestijnen. Hij voerde verder aan dat Israël het “recht had een groot deel van de Westelijke Jordaanoever te behouden”.

Beide verklaringen suggereren dat de Trump-administratie geen bezwaar zal maken tegen Israëlische stappen naar annexatie, vooral als het ervoor zorgt dat hun favoriete kandidaat terugkeert naar de macht.

Wat Friedman ook suggereert, het is niet God die tussenbeide is gekomen namens Israël. De handen die in de loop van vele tientallen jaren voorzichtig een weg hebben ingeslagen naar de annexatie van de Westelijke Jordaanoever zijn maar al te menselijk.

Israëlische functionarissen bereiden zich al meer dan een halve eeuw voor op dit moment, aangezien de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Gaza in 1967 werden ingenomen.

Dat punt wordt onderstreept door een innovatieve interactieve kaart van de bezette gebieden. Deze waardevolle nieuwe hulpbron is een gezamenlijk project van de Israëlische mensenrechtengroep B’Tselem en Forensic Architecture, een in Londen gevestigd team dat nieuwe technologie gebruikt om politiek geweld en vernietiging van het milieu te visualiseren en in kaart te brengen.

Het is getiteld Veroveren en delen , het onthult in detail hoe Israël de Palestijnse ruimte heeft verscheurd, de Palestijnse bevolking heeft verdeeld in tientallen niet verbonden enclaves en zijn sociale, culturele en economische structuur heeft ontrafeld.

De kaart bewijst zonder twijfel dat de kolonisatie van Israël op de Westelijke Jordaanoever nooit toevallig, defensief of terughoudend was. Het was koud berekend en ingewikkeld gepland, met één doel voor ogen – en het moment om dat doel te realiseren komt snel dichterbij.

Annexatie is geen rechtse project dat de welwillende bedoelingen van Israels grondleggende generatie heeft gekaapt. De annexatie was vanaf het begin van de bezetting in 1967, toen het zogenaamde centrum-links – nu voorgesteld als een vredelievend alternatief voor Netanyahu – de regering leidde.

De kaart laat zien hoe Israëlische militaire planners een complex web van voorwendsels creëerden om het Palestijnse land te veroveren: gesloten militaire zones bestrijken vandaag een derde van de Westelijke Jordaanoever; schietbanen beïnvloeden 38 Palestijnse gemeenschappen; natuurreservaten bevinden zich op 6 procent van het grondgebied; bijna een kwart is uitgeroepen tot land van de staat Israël; er zijn zo’n 250 nederzettingen gevestigd; tientallen permanente controlepunten beperken de beweging ernstig; en honderden kilometers aan muren en hekken zijn voltooid.

Deze in elkaar grijpende landaanvallen sloegen naadloos het grondgebied op en vormden de muren van tientallen dichtbevolkte gevangenissen voor Palestijnen in hun eigen thuisland.

Twee NASA-satellietbeelden van de regio van elkaar gescheiden door 30 jaar – vanaf 1987 en 2017 – laten zien hoe de nederzettingen en transportinfrastructuur van Israël het landschap van de Westelijke Jordaanoever geleidelijk hebben getekend, natuurlijke vegetatie hebben opgeruimd en vervangen door beton.

De landgrijpers hadden niet alleen betrekking op de verwerving van grondgebied. Ze waren een wapen, samen met steeds draconische bewegingsbeperkingen, om de inheemse Palestijnse bevolking te dwingen zich te onderwerpen, de nederlaag te erkennen, de hoop op te geven.

Direct na de bezetting van de Westelijke Jordaanoever merkte minister van defensie Moshe Dayan, Israëls held van het uur en een van de architecten van het nederzettingenproject, op dat de Palestijnen “moesten worden gemaakt om te leven als honden, en wie wil vertrekken” en we zullen zien waar dit proces toe leidt “.

Hoewel Israël de Palestijnen concentreerde in 165 niet-verbonden gebieden op de Westelijke Jordaanoever, wonnen de acties ervan in 1995 het goedkeuringsstempel van de internationale gemeenschap. De Oslo-akkoorden hebben de absolute zeggenschap van Israël over 62 procent van de Westelijke Jordaanoever, met de belangrijkste landbouwgrond van de Palestijnen, gecementeerd en waterbronnen, die werd geclassificeerd als Area C.

Beroepen zijn bedoeld als tijdelijk – en de Oslo-akkoorden beloofden hetzelfde. Geleidelijk zouden de Palestijnen meer van hun territorium mogen heroveren om een ​​staat op te bouwen. Maar Israël zorgde ervoor dat zowel de bezetting als de landdiefstallen die door Oslo waren gesanctioneerd, werden voortgezet.

De nieuwe kaart onthult meer dan alleen de methoden die Israël gebruikte om de Westelijke Jordaanoever te besturen. Tientallen landinbreuken belichten een traject, waarbij een koers wordt uitgezet die aangeeft dat het project nog steeds niet voltooid is.

Als Netanyahu de Westelijke Jordaanoever gedeeltelijk annexeert – Gebied C – zal dit gewoon een nieuwe fase zijn in de onvermoeibare inspanningen van Israël om de Palestijnse bevolking te vergiftigen en hen te pesten om te vertrekken. Dit is een uitputtingsslag – wat Israëli’s lang begrepen hebben als “sluipende annexatie”, uitgevoerd door stealth om een ​​terugslag van de internationale gemeenschap te voorkomen.

Uiteindelijk wil Israël dat de Palestijnen helemaal weg zijn, uitgeperst in naburige Arabische staten, zoals Egypte en Jordanië. Dat volgende hoofdstuk zal waarschijnlijk serieus beginnen als Trump ooit de kans krijgt om zijn “deel van de eeuw” te onthullen.

*

Opmerking voor lezers: klik op de deelknoppen hierboven of hieronder. Stuur dit artikel door naar uw e-maillijsten. Crosspost op je blogsite, internetforums. enz.