Indignatie redactie 
Het is alom bekend dat de hedendaagse maatschappij verhardt. Het heeft veel te maken met de tijdgeest waarin we nu leven. We zien de verruwing in de samenleving en we spreken er schande van. Van het molesteren van bushokjes en straatmeubilair, bedreigen van ambulancepersoneel en brandweerlieden en het uitschelden van buschauffeurs en treinconducteurs.
Afbraak verzorgingsstaat
Wat we zien is het afbreken van een sociale verzorgingsstaat. Kijk ook naar de extreme verrijking van de elite, de scheefgroei en armoedige wijken in grote steden. Volop signalen dat onze maatschappij ontspoort. Heeft deels te maken met de individualistische instelling van de mens, de “ieder-voor-zich cultuur.” Mensen streven hun eigen doel na zonder rekening te houden met een ander. Waar is de solidariteit van een eendrachtige samenleving. Wie wil er leven in een grote stad waar buren elkaar niet kennen, laat staan groeten. Waar buren geen vinger uitsteken naar de eenzamen die omkomen in de mestvaalt van opgehoopt huisvuil. Dit is de maatschappij anno 2021 waarvan we liever wegkijken en altijd dachten dat dit niet in je eigen leefomgeving gebeurt. We verschuilen ons achter de façade van de schone schijn van onze welvaartstaat. We trekken een grijns op ons gezicht wanneer we ons in de rauwe bonte stoet storten van het uitgaansleven in Big City. De homogene menigte feest in (obscure) clubs in de grote steden. Feesten om te vergeten.
Banaal vermaak
We kijken weg. We willen niet worden geconfronteerd met de ellende in de eigen omgeving, ontwikkelingslanden en oorlogsgebieden. De nationale omroepen met hun talkshows hebben dat aardig in de gaten en besparen de goegemeente teveel ellendige beelden. We willen ontspanning op onze nationale TV-zenders, we willen shownieuws, talentenjachten en platvloers vermaak. “Geef het volk brood en spelen,” riep ooit Julius Caesar. Houd het simpel, houd het leuk en vermaak ons met banaal gebral. Doe niet moeilijk met semi-intellectueel geneuzel over de economie, het monetaire stelsel, de toekomst van cryptocurrency en lastige politieke vraagstukken. Die tijd is geweest. We leven in een nieuwe tijd waarin de overheid voor ons zorgt. Die over onze veiligheid waakt via apps in de mobiel en de camera’s in de straat. De tijd dat centrale banken het monetaire systeem kunstmatig aan de praat houden en overheden ons voorschieten in tijden van viruswaanzin.
Misdaadjournalist
Welkom in de ideale welvaartstaat met verzorging van de wieg tot aan het graf. Vergeet de criminaliteit om ons heen en vergeet dat we die zelf in stand houden door gedogen van het drugsgebruik. We spreken ons uit tegen de moordlustige mocromaffia en gaan dagenlang zitten klagen in de talkshows wanneer opnieuw een bekende BN’er is neergeschoten. Het verzamelde journaille spreekt zich uit over de heldendaden van een misdaadjournalist. Peter R. de Vries wordt de hemel in geprezen terwijl hij vecht om te overleven. Wat is er aan de hand met onze sentimentele journalisten, waar zijn de keiharde onderzoeksjournalisten die net als Peter R. door het vuur gaan zonder zich te verstoppen. Schokkende foto’s van een neergeschoten lichaam in een plas bloed wil men niet meer vertonen aan het publiek. Tijden veranderen. Ik herinner mij nog de afschuwwekkende foto’s van Theo van Gogh, die met een joekel van een mes in z’n borst op de voorpagina’s werd afgedrukt. En de foto’s van de neergeknalde Pim Fortuyn die we in alle bladen mochten zien. Een moord die door velen werd gezien als een politieke moord, maar nee dat bestaat niet in Nederland.
Afschuwelijke foto’s
Nu wordt er schande gesproken door de mainstreammedia wanneer foto’s en filmpjes op twitter worden gedeeld van een brute aanslag. Keiharde beelden van de werkelijkheid zijn afschrikwekkend, mensen krijgen een onaangenaam gevoel bij het zien van de lugubere beelden. We kijken liever weg. Gelukkig denkt het NL-journaille er ook zo over en dat stelt mij gerust. Ik hoef me dus geen zorgen te maken dat ik bij een volgende aanslag wordt geconfronteerd met afschuwelijke foto’s die slecht zijn voor mijn gemoedsrust. Het valt mij op dat de landelijke pers in zichzelf gekeerd raakt, net zoals de massa die liever kaarsjes brandt en bloemen legt. Niks mis mee, daar niet van, maar het verjaagt de criminaliteit niet. Een bloemetje doet goed en we kunnen weer verder met de waan van de dag. Gelukkig zijn er nog de talkshows waarin BN’ers en politici hun medeleven en afschuw uitspreken, het liefst dagen achtereen.
Totale controlestaat
Minister Grapperhaus doet weer loze toezeggingen, net zoals bij de moord op advocaat Derk Wiersum, dat de regering zich zal inzetten om de keiharde criminaliteit te bestrijden. Holle statements in talkshows die de bevolking opnieuw in slaap wiegen. Er wordt nog dieper in de Schatkist getast, nog meer agenten achter beeldschermen om in de straten te gluren, en nog meer douaneambtenaren om nog meer schepen te controleren. Nederland maakt furore als transitohaven van drugs en lachgas voor de EU. Drugs verkopen is de inkomstenbron voor de achterstandsjongeren in de volkswijken. Jongvolwassenen die langer blijven hangen en gaan dealen omdat met een modaal baantje geen woning meer is te betalen. Oké, het kabinet onderneemt actie om nieuwe aanslagen op de onderzoeksjournalistiek te voorkomen. En de handel in drugs verbieden…? Ach kom, het gevolg voor de argeloze burger is vrijheid inleveren ten gunste van een totale controlestaat.
Watjes
Betaalbare huizen is een illusie, criminelen heropvoeden is een illusie, immigratie afremmen een illusie, drugs bij de producent vernietigen is een illusie. Alle maatregelen die een grondige aanpak vereisen zijn een illusie zolang woke en inclusie hoog op de politieke agenda staan. Gelukkig hebben we de talkshows nog om er gezellig en emotioneel over te babbelen. Emotie op TV mag, moet zelfs. Tranen trekken kijkers. Waar is de humor van weleer? Waar zijn onze conferenciers met harde grappen. Te pijnlijk misschien? Net zoals schokkende foto’s van aanslagen. Waar zijn de oorlogsverslaggevers van weleer? Waar zijn de beelden van landgenoten die een helpende hand bieden in hongersnoodlanden en oorlogsgebieden. We zijn watjes aan een staafje geworden en totaal afhankelijk. We kijken verlangend naar Big Brother, Big Tech en naar Big Farma. Jongeren vertrouwen niet meer in eigen weerbaarheid en laten zich indoctrineren en vaccineren door de overheid. De Staat der Nederlanden, die o.l.v. de EU, de Agenda 2030 uitrolt met de 17 SDG’s. Ach, wat bazel ik. Het zal wel goed komen als we braaf ons muiltje dicht houden, tenzij we moeten testen. De wereld verbeteren is een utopie, niet weg gelegd voor een columnist, daar zijn de hogere machten voor.
GW
