Verschuiving in militaire allianties: Amerika verklaart oorlog tegen Turkije? #NATOExit?
Indignatie redactie
5 min. lezen
Wat moet worden benadrukt met betrekking tot de aanhoudende bedreigingen van de VS tegen Iran, is dat een conventionele grondoorlog tegen Iran bijna onmogelijk is zonder Turkije en Pakistan, die nu op één lijn liggen met Iran.
***
Een grote en verreikende verschuiving in militaire allianties is aan de gang.
Hoewel Turkije nog steeds “officieel” lid is van de NAVO, heeft president Recep Tayyip Erdoğan “vriendschappelijke betrekkingen” ontwikkeld met twee van Amerika’s meest felle vijanden, namelijk Iran en Rusland. (zie afbeelding rechts).
De militaire samenwerking tussen de VS en Turkije (inclusief Amerikaanse luchtmachtbases in Turkije) dateert uit de Koude Oorlog. Tegenwoordig slaapt Turkije met de vijand. En Trump heeft (“retorisch”) Turkije de oorlog verklaard.
We zijn klaar voor oorlog, zegt president Erdogan.
“Het geheim van succesvolle staten is hun bereidheid tot oorlog. We zijn klaar met alles wat we hebben, “(Erdogan’s verklaring op 12 augustus, ontmoeting met ambassadeurs in Ankara)
Erdogan beschuldigt de VS ook van het voeren van een “financiële oorlogsvoering” tegen Turkije.
Turkse banken worden aangevallen. Op zijn beurt speelt zich in de Europese Unie een bankencrisis af die grotendeels EU-banken treft die aanzienlijke delen van de Turkse schuld hebben.
Volgens de president van Turkije:
“Iedereen merkt op dat de ontwikkelingen in vreemde valuta geen financiële basis hebben en dat ze een aanval op ons land zijn … Aan de ene kant ben je een strategische bondgenoot en de ander schiet je (het land) in de voet. Is zoiets acceptabel? “( Ahvalnews )
Terwijl de media zijn ogen hebben geklonken op de ineenstorting van de Turkse Lira (die tot nu toe in 2018 ongeveer 40 procent van zijn waarde heeft verloren ten opzichte van de Amerikaanse dollar), verkeert de NAVO in een staat van wanorde, met een van haar lidstaten “In oorlog” met een andere lidstaat, namelijk de Verenigde Staten van Amerika.
Langdurig heeft Turkije de grootste conventionele troepen (na de VS) binnen de NAVO voorbij Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland, om nog maar te zwijgen van zijn tactische B61 kernwapenmogelijkheden.
#NATOExit
Globaal genomen worden de breuk tussen de VS en Turkije en de implicaties daarvan voor de Atlantische Alliantie genegeerd of gebagatelliseerd door de media. De hele structuur van militaire allianties is ter ziele. De NAVO zit in een puinhoop.
Turkije moet Rusland’s state-of-the-art S-400 luchtverdedigingssysteem aanschaffen. Waarom? Betekent dit dat Turkije, dat een NAVO-lidstaat is, zich zal terugtrekken uit het geïntegreerde VS-NAVO-Israël luchtverdedigingssysteem? Een dergelijk besluit komt neer op NATOExit.
“Op 26 juli besloot het Amerikaanse Congres de verzending van F-35-vliegtuigen naar Turkije te verbieden, tenzij Ankara weigerde S-400 luchtafweersystemen uit Rusland te kopen.” (Pravda)
Het “Triple Alliance” van de VS en Turkije-Israël is ook ter ziele
In 1993 ondertekenden Israël en Turkije een memorandum van overeenstemming dat leidde tot de oprichting van (Israëlisch-Turkse) “gezamenlijke comités” om de zogenaamde regionale dreigingen aan te pakken. Onder de voorwaarden van het Memorandum kwamen Turkije en Israël overeen “samen te werken bij het verzamelen van inlichtingen over Syrië, Iran en Irak en regelmatig bijeen te komen om beoordelingen te delen die betrekking hebben op terrorisme en de militaire capaciteiten van deze landen.”
De drievoudige alliantie ging ook gepaard met een NAVO-Israëlische militaire samenwerkingsovereenkomst van 2005, die “veel gebieden van gemeenschappelijk belang omvatte, zoals de strijd tegen het terrorisme en gezamenlijke militaire oefeningen.” Deze militaire samenwerking met de NAVO werd door het Israëlische leger beschouwd als een betekent “het Israëlische afschrikkingvermogen versterken met betrekking tot potentiële vijanden die het bedreigen, voornamelijk Iran en Syrië.”
De “driedubbele alliantie” tussen de VS, Israël en Turkije werd gecoördineerd door de Amerikaanse stafchefs. Het was een geïntegreerde en gecoördineerde militaire commandostructuur met betrekking tot het bredere Midden-Oosten. Het was gebaseerd op nauwe bilaterale Amerikaanse militaire banden respectievelijk met Israël en Turkije, in combinatie met een sterke bilaterale militaire relatie tussen Tel Aviv en Ankara. In dit opzicht zijn Israël en Turkije nauwe partners met de VS bij geplande luchtaanvallen op Iran sinds 2005. ( Zie Michel Chossudovsky, mei 2005 )
Onnodig te zeggen dat die drievoudige alliantie ter ziele is. Nu Turkije zich terugtrekt met Iran en Rusland, zou het voor Amerika en Israël ‘zelfmoord’ zijn om zelfs luchtaanvallen op Iran te overwegen.
Bovendien is de militaire samenwerkingsovereenkomst tussen de NAVO en Israël 2005, die sterk leunde op de rol van Turkije, niet functioneel.
Wat dit betekent is dat de VS-Israëlische dreigingen gericht tegen Iran niet langer worden ondersteund door Turkije, dat een alliantie van gemak met Iran is aangegaan.
De bredere afstemming van militaire allianties
De verschuiving in militaire allianties is niet beperkt tot Turkije. Na de breuk tussen Qatar en Saoedi-Arabië is de Gulf Cooperation Council (GCC) in disarray met Qatar aan de kant met Iran en Turkije tegen Saoedi-Arabië en de VAE. Qatar is van het grootste strategische belang omdat het met Iran ’s werelds grootste maritieme gasvelden in de Perzische Golf deelt. (zie kaart hieronder)
De militaire basis Al-Udeid nabij Doha is de grootste militaire basis van Amerika in het Midden-Oosten. Op zijn beurt heeft Turkije nu zijn eigen militaire faciliteit in Qatar gevestigd.
De Shanghai Cooperation Organization (SCO)
Een diepgaande verschuiving in geopolitieke allianties vindt ook plaats in Zuid-Azië met de instatement in 2017 van zowel India als Pakistan als volwaardige leden van de Shanghai Cooperation Organization (SCO). Onvermijdelijk vormt deze historische verschuiving een slag tegen Washington, dat defensie- en handelsovereenkomsten heeft met zowel Pakistan als India. “Terwijl India stevig op één lijn zit met Washington, is de politieke wurggreep van Pakistan op Pakistan (door militaire en inlichtingenovereenkomsten) verzwakt als gevolg van Pakistaanse handels- en investeringsovereenkomsten met China.” ( Michel Chossudovsky , 1 augustus 2017)
Met andere woorden, deze uitbreiding van de SCO verzwakt de hegemoniale ambities van Amerika in zowel Zuid-Azië als de bredere Euraziatische regio. Het heeft betrekking op routes van energiepijpleidingen, transportcorridors, grenzen en wederzijdse veiligheid en maritieme rechten.
Pakistan is de toegangspoort tot Afghanistan en Centraal-Azië, waar de invloed van de VS is verzwakt ten gunste van China, Iran en Turkije. China is betrokken bij grote investeringen in de mijnbouw, om nog te zwijgen van de ontwikkeling van transportroutes die streven naar de integratie van Afghanistan in West-China.
Waar past Turkije in? Turkije maakt steeds meer deel uit van het Euraziatische project dat gedomineerd wordt door China en Rusland. In 2017-18 had Erdogan verschillende ontmoetingen met zowel president Xi-Jingping als Vladimir Poetin. Erdogan overweegt lid te worden van de SCO sinds 2016 maar tot nu toe is er niets concreets naar voren gekomen.
The Antiwar Movement: #NATOExit People’s Movement
Van cruciaal belang is de crisis binnen de NAVO een historische kans om een #NATOExit-mensenbeweging in Europa en Noord-Amerika te ontwikkelen, een volksbeweging die deregeringen onder druk zet om zich terug te trekken uit de Atlantische Alliantie, een beweging om uiteindelijk het militaire en politieke apparaat van de Unie te ontmantelen en af te schaffen. de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie.
