Het vermeende bod van de Britse regering en het leger om onderzoek naar foltering en moord in Irak en Afghanistan te beëindigen lijkt het nieuwste aspect van een wijdverbreide wens in het VK om alles over deze mislukte oorlogen te vergeten.
Deelnemen aan de door de VS geleide invasie van Irak in 2003 wordt meestal toegeschreven aan Tony Blair, maar er is weinig belangstelling voor de wanhopige situatie waarin Britse troepen na de invasie werden ondergedompeld, eerst in Zuid-Irak en vervolgens, drie jaar later, in de provincie Helmand in Afghanistan .
De ernst van de misrekeningen in elk geval is niet in twijfel. Sir Sherard Cowper-Coles, de Britse ambassadeur in die tijd in Kabul, schreef in zijn memoires dat de ergste fout van het ministerie van Buitenlandse Zaken in de afgelopen 30 jaar de invasie van Irak was, en de tweede ergste was ‘de enthousiaste goedkeuring van Groot-Brittannië halfbakken poging om Helmand in 2006 te bezetten ”.
De bewering dat er oorlogsmisdaden zijn gepleegd – die maandagavond in een BBC Panorama- programma worden geclaimd – past in het sombere record van Groot-Brittannië in deze conflicten.
Het ICC heeft gezegd dat het overweegt een onderzoek naar de claims in te stellen op basis van gelekte documenten. Het ministerie van Defensie (MoD) heeft gezegd dat de aantijgingen niet onderbouwd zijn.
Na de verovering van Bagdad bleef het Britse leger in het zuiden van Irak, meestal in en rond Basra, kennelijk de indruk dat dit stiller zou zijn dan de Soennitische Arabische provincies die Saddam Hussein sterker hadden gesteund.
Het werd snel duidelijk dat, hoewel de Shia-bevolking in het zuiden blij was om van Saddam af te zijn, ze niet van plan waren een Britse bezetting te aanvaarden. Een onheilspellend teken hiervan kwam op 24 juni 2003 toen zes Britse Koninklijke Militaire Politie werden doodgeschoten in een stad genaamd Majar al-Kabir in de buurt van de stad Amara.
Ze stierven omdat ze de lokale politie adviseerden op hetzelfde moment dat Britse parachutisten een agressieve patrouille uitvoerden in een ander deel van dezelfde stad en een vuurgevecht hadden gehad waarin verschillende locals waren gestorven. De RMP’s werden kort daarna gedood in een wraakaanval.
Het incident is een samenvatting van de fatale tegenstrijdigheid waarmee de Britse expeditiemacht in Irak wordt geconfronteerd. Hun aantallen en disposities waren geschikt voor een land waar het grootste deel van de bevolking vriendelijk was, maar als het tegenovergestelde waar was, zoals het zeker was, dan waren de soldaten enorm in de minderheid en in gevaar. Vroeger irriteerden Britse officieren hun Amerikaanse collega’s door eerdere expertise te claimen in dit soort oorlogvoering, voortbouwend op Britse ervaring in Malaya en Noord-Ierland. Een kapitein in militaire inlichtingen die een jaar in Basra was gestationeerd, zei later: “Ik bleef proberen zonder succes aan mijn superieuren uit te leggen dat we in Malaya en Noord-Ierland lokale bondgenoten hadden, terwijl we in Basra er geen hadden”.
De zwakte van de Britse positie werd gedetailleerd onthuld door het Chilcot-rapport in 2016, maar de bevindingen werden gemaskeerd door de media-obsessie met het vinden van een “rokend pistool” dat de schuld van Tony Blair zou aantonen en door het schokresultaat van het Brexit-referendum dat had tegelijkertijd plaatsgevonden.
Het rapport legt uit dat in 2007 de Britse strijdkrachten in Basra geen ideeën meer hadden en ‘het was vernederend dat het VK een positie bereikte waarin een overeenkomst met een militiegroep [het Mahdi-leger], die zich actief op de Britse strijdkrachten had gericht, was beschouwd als de beste beschikbare optie. “
Volgens Chilcot was de enige consistente Britse strategie tussen 2003 en volledige terugtrekking in 2009 “om het niveau van de ingezette troepen te verminderen” en dit zonder de VS te beledigen. De manier om dit te doen was om de troepen naar Afghanistan te verplaatsen, wat vermoedelijk veiliger was, maar waar ze aankwamen net toen de Taliban hun guerrillaoorlog opnieuw begonnen en waar 405 Britse troepen de komende jaren zouden worden gedood.
Degenen die in deze conflicten mogelijk oorlogsmisdaden hebben begaan, zijn onderzocht, ook al werden ze niet vervolgd. Het zou goed zijn als degenen die verantwoordelijk zijn voor deze gedoemde militaire invallen ook verantwoordelijk worden gehouden voor hun acties.
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.