Indignatie redactie 
Zaterdag 27 juni 2020 was het Veteranendag. Die begon in de Ridderzaal in Den Haag waar slechts 4 veteranen waren toegelaten. Wat een aanfluiting, een klap in het gezicht van de vele Veteranen. De rest stond buiten of marcheerden langs.
Deze 4 werden alleen ontvangen door premier Rutte, de voorzitters van 1e Kamer en 2e Kamer, Defensie-minister Bijleveld, Rob Bauer als commandant der Strijdkrachten en de Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht, Frank van Sprang.
Diep respect voor die veteranen-helden!
Maar dat respect geldt niet voor de duffe en ongeïnteresseerde ‘koning’ Willem-Alexander die overdreven behangen met zogenaamde onderscheidingen zich vertoonde. De militaire Willemsorde heeft ie gekregen, niets verdiend. Willem-Alexander was voor de veteranen, de opvolger van zijn opa prins Bernhard die tijdens de Tweede Wereldoorlog superfout was, spion en verrader. Die had ook altijd -net als Willem-Alexander nu- als afleiding een witte anjer opgespeld. Wat een fake ´koning`.
De witte anjer van ‘patroonheilige’ Prins Bernhard is het symbool van de Nederlandse veteranen vandaag. Echt een symbool van moed en trouw of een regelrechte belediging?
De illustere zakenprins van Lockheed-faam is ondanks zijn verscheiden niet uit de kolommen van de pers weg te branden. Hadden we nog kort geleden het akkefietje met de Wiedergutmachung waarbij Bernhard een miljoentje opstreek. Dan nu dit weer!
Vandaag is het Veteranendag, met heel modern, een live online uitzending en een eigen YouTube-kanaal. De dag valt normaliter op 29 juni, de verjaardag van Prins Bernhard, maar dan is het zondag.
Het symbool van de veteranen is de witte anjer, het verzetssymbool dat stamt van de Anjerdag, de demonstratieve viering van de verjaardag van Bernhard aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Maar hoe leugenachtig is dit symbool van de ‘vader van de veteranen’?
Trouw vult het groeiende dossier met bedenkelijke daden van de prins aan: in 1946 opperde Prins Bernhard het idee om voormalige Nederlandse vrijwilligers bij de Waffen SS naar Indií« te sturen voor de oorlog tegen de Indonesische nationalisten onder leiding van Soekarno.
Het briljante idee van de Prins werd door minister van oorlog Meynen van tafel geveegd. “…voor het moreel van de troepen in Indií« zeer ongewenst zijn om deze op één lijn te stellen met SS-onderdelen.”
Uiteindelijk gingen er, onofficieel, toch honderden voormalige SS-soldaten naar ons Indií«. Maar dat was een publiek geheim. Bernhard was wel zo fideel om minister Meynen gelijk te geven: “…als hij in de plaats van de minister stond evenmin de verantwoordelijkheid zou willen dragen.”
Zo vlak na de Tweede Wereldoorlog was zo’n besluit uiteraard politieke zelfmoord geweest. Het plan van de Prins doet vooral zo gek aan omdat hij zelf in die naoorlogse jaren de herinnering aan hem als Nazi-veteraan in de doofpot probeerde te stoppen. Zo was Bernhard totaan zijn verloving met Juliana in 1936 lid geweest van de SS.
In 1948 verscheen in de Britse bezettingszone van Duitsland een nummer van Der Spiegel in verband met de kroning van Prinses Juliana tot staatshoofd. In dat nummer stond een foto van Bernhard in Nederlands legeruniform waarin bij het foto-onderschrift spottend werd verwezen naar Bernhards SS-verleden. Door ingrijpen van de Nederlandse regering verboden de Britten Der Spiegel één week te verschijnen.
In health pharmacies 1962 publiceerde Bernhards oude vriend de journalist Sefton Delmer zijn memoires. Delmer sprak smeuí¯g over het SS-verleden van de Prins. Der Spiegel schreef over de memoires van Sefton Delmer. De Nederlandse importeur van Der Spiegel deed aan zelfcensuur en vroeg bij de Nederlandse autoriteiten wat hij moest doen. Het advies: dit nummer van Der Spiegel niet in omloop brengen.
En zo lag het Duitse kwaliteitsblad telkens overhoop met de Oranjes.
