Indignatie redactie 
De meeste mensen zijn het misschien al lang vergeten, maar het is nog steeds oorlog in de Donbass. Om precies te zijn is het al 5 jaar oorlog, een periode die gelijk staat aan de bezetting van Nederland in 1940-1945. Er is echter een groot verschil; de oorlog in de Donbass is nog steeds niet afgelopen, en een oplossing lijkt verder weg dan ooit. Tijd dus, om maar weer eens te kijken hoe de mensen in de Donbass het maken, met het leger van de Kiev fascisten altijd op de loer, niet ver van de eigen voordeur. Het lijkt een onhoudbare toestand, maar juist in zulke omstandigheden wordt de standvastigheid van de mens zichtbaar. Laten we de recente ontwikkelingen bekijken, en gelijktijdig zoeken naar een antwoord op de meest cruciale vraag: Hoe lang nog?
Het is inderdaad al 5 jaar geleden dat de mensen in de nu vrije republieken Donetsk en Lugansk, besloten dat ze niets te maken wilde hebben met de Kiev fascisten, die de Oekraïne op orders van de EU en de Amerikanen hadden overgenomen. Ze weigerden het gezag van Kiev nog langer te erkennen. En dat terecht, omdat ze heel goed wisten dat Kiev de Russische identiteit van de mensen in de twee republieken zou onderdrukken. Dus kwamen ze in opstand, en verklaarden dat Kiev in het Oosten niets meer te zeggen had. Kiev stuurde troepen, en de oorlog was een feit. Ondanks verwoede pogingen, en de inzet van oorlogsmisdaden, slaagde het Oekraïense leger er niet in om de republieken weer in handen te krijgen. De milities hielden stand, en dat is nog steeds zo. Sinds die tijd is er sprake van een soort “hete vrede”, de pogingen om de gebieden weer in handen te krijgen zijn gestopt, maar de beschietingen gaan door. Je zou het een soort beleg kunnen noemen. Vooral de dorpen en nederzettingen die dicht bij de frontlinie, beter bekent als de contactlijn, liggen moeten het bijna dagelijks ontgelden.
De mensen in die gebieden leven in een permanente staat van oorlog. Er wordt geschoten met artillerie en mortieren, maar ook met kleine wapens, en vooral de scherpschutters zijn een dagelijks terugkerend gevaar. Er vallen slachtoffers, doden en gewonden. Huizen worden beschadigd, of vliegen in brand. De Kiev fascisten schieten ook op scholen, ziekenhuizen en bijvoorbeeld waterpomp stations. Ze proberen de infrastructuur te vernietigen, maar de autoriteiten in de republieken zijn ware hersteldeskundigen geworden. De schade wordt snel en effectief hersteld, wat geen ongevaarlijke taak is, want ook op arbeiders en technici hebben de scherpschutters het gemunt. Ondanks dit alles slaagt men er in om de boel draaiende te houden. Stations worden heropend en treinen rijden weer. Fabrieken die beschadigd waren zijn weer op gang gebracht. Ondanks de oorlog gaat het leven gewoon door.
In Donetsk speelt een circus, en grote Russische artiesten komen optreden. Er wordt weer aan sport gedaan, er wordt getrouwd, en er worden baby’s geboren. De oorlogsmisdadigers in Kiev kunnen dit alles niet voorkomen, hoe hard ze het ook proberen. Natuurlijk is er steun uit Rusland, op allerlei gebieden. Er komen nog steeds hulpkonvooien over de grens met voedsel, medicijnen en andere hulpgoederen. En natuurlijk is Rusland ook een soort garantie voor de mensen in de republieken, dat hun gebieden niet in handen van de Oekraïne zullen vallen. Dit alles wordt langzaam ook formeel geregeld. Mensen in de twee republieken kunnen nu via een eenvoudige route een Russische pas aanvragen. Velen hebben dat al gedaan, en dit schept feiten waar men uiteindelijk niet meer om heen kan.
Op politiek niveau wordt er nog steeds onderhandeld, en regelmatig wordt er een nieuw staakt-het-vuren uitgeroepen. Dit maakt geen einde aan de beschietingen, omdat eigenlijk niemand naar de onderhandelaars luistert. De Oekraïne wordt in feite bestuurd door de oorlogslobby van de Amerikaanse diepe staat, en zolang dat het geval is zal er geen vrede zijn. Immers de oorlogslobby wil oorlog met Rusland, en in dat streven is de Oekraïne een handig stuk gereedschap. Dus wordt ieder bestand meteen weer gebroken, en gaan de beschietingen zonder ophouden door. Soms zijn er pogingen van het leger om hier of daar door te breken, maar de milities zijn waakzaam, en tot nu toe is iedere poging afgeslagen.
Sommige mensen hadden hoop op verandering toen eerder dit jaar Zelensky tot president van de Oekraine werd gekozen. Hij verving de gehate Poroschenko, die zich nu volledig kan wijden aan zijn grootste hobby, het nuttigen van grote hoeveelheden alcohol. Onder Zelensky is er echter niet veel veranderd. Hij heeft een paar maal per telefoon met de Russische President Poetin gesproken, en er is een grote gevangenenuitruil geweest. Maar ook Zelensky is uiteindelijk een door Amerika gecontroleerd figuur, die weinig kan veranderen, zelfs als hij dat zou willen. Dus gaat de oorlog gewoon door. Natuurlijk zegt Zelensky dat hij vrede wil. Maar dat zei Poroschenko ook al. Lege woorden om het imago op te houden, zonder een spoor van inhoud of politieke wil. Zelensky zal niets veranderen, hij is gewoon een andere marionet in het internationale spel. Wanneer aan dit alles een einde komt is onmogelijk af te zien. Maar de tekenen voorspellen dat het nog heel lang kan duren voordat de vrede in de Donbass een feit zal zijn. Er zijn gewoon te veel belangen bij betrokken. En die belangen zijn ook nog erg groot.
Intussen houden de mensen in Donetsk en Lugansk stand. Zij weten hoe belangrijk het is om de eigen identiteit en de eigen leefomgeving te verdedigen. Toen de Kiev fascisten de macht in het land overnamen, lieten veel mensen in de Donbass hun banen en bedrijven in de steek om milities te vormen, en hun land en familie te verdedigen. Dit was geen vrije keuze, maar pure noodzaak. Ze wisten wat er zou gebeuren als de fascisten het ook in de Donbass voor het zeggen kregen. Dat hun angsten gegrond waren, bewijst de terreur die de fascisten ontketenden in die gebieden die wel in hun handen vielen. Deze terreur duurt nog steeds voort. De opstand en de afscheiding waren dus terecht en legitiem.
We kunnen veel van de mensen in de Donbass leren. Als identiteit, levenswijze en tradities in gevaar komen, is verzet de enige manier om het tij te keren. Achterover leunen en klagen zijn dan geen opties meer. In West Europa nemen we de waarschuwingen die voortkomen uit het conflict in de Donbass niet serieus genoeg. Wat daar is gebeurd kan overal werkelijkheid worden. De oorlog in de Donbass is ontketend door de globalisten elite om de druk op Rusland op te voeren. Precies dezelfde globalisten elite die verantwoordelijk is voor de massamigratie, de islamisering, de klimaatleugens en de genderwaanzin. Ook onze identiteit en levenswijze staan op het spel. Daarom ook is het zo belangrijk om de situatie in de Donbass steeds in de gaten te houden. De globalisten schrikken er niet voor terug om hele landen te vernietigen of in het ongeluk te storten. Daarom is waakzaamheid en verzet geboden, om er voor te zorgen dat we ook morgen nog een toekomst hebben. Er is al veel te veel opgegeven. Van af nu gaan we geen centimeter meer terug. Net als in de Donbass zijn passief blijven of wegkijken, ook hier geen opties meer. Het is nu alles of niets.
