We waren deze week van plan om een artikel te schrijven over het Gedenkteken tegen het Vergeten in Duitsland. Dit gedenkteken is een vlammend protest tegen de migrantenpolitiek van Merkel en haar trawanten. Tijdens ons onderzoek kwamen we een artikel tegen van Klaus Lelek, dat is vertaald door EJ Bron. Dit artikel zegt eigenlijk alles over het gedenkteken, en de mensen achter het initiatief. Daarom hebben we bij hoge uitzondering besloten om dit artikel in zijn geheel over te nemen. Het spreekt vanzelf dat we volledig achter de inhoud staan.
Protestwake in Berlijn voor Merkel’s bunker: “Ik ben een slachtoffer!” – een van de duizenden
Berlijn – Veel slachtoffers van migrantengeweld zwijgen. Ze verstoppen zichzelf binnen de eigen vier muren, verzwijgen zelfs de namen van hun kinderen, uit angst dat het Merkelregime en haar soft links groene handlangers (Antifa), evenals de gelijkgeschakelde pers, hen vreemdelingenhaat en racisme in de schoenen zouden kunnen schuiven. Niet echter Karsten Hempel, Lorina Seiler en Diana Feldmann. Samen met Nicole en Robert Vogelmann verheffen zij vandaag (2 november) voor het Gedenkteken tegen het Vergeten vanaf 13.00 uur daar hun stem, waar de hoofdverantwoordelijke voor de ontelbare slachtoffers van moord, geweld en verkrachting cynisch resideert. Voor de bondskanselarij in Berlijn.
Bij de eerste protestwake voor de bondskanselarij in Berlijn in januari van dit jaar had het koord met de “incidenten” al een lengte van 200 meter, hoewel er pas sinds maart werd verzameld, weet Robert Vogelmann te berichten. “Vandaag, negen maanden later, is het koord van misdaad bijna 500 meter lang.” Aan het koord hangen 3.500 “incidenten”. Eigenlijk slechts een fractie van het geen de ook in het buitenland – vooral in Oost Europa en de VS – bekende activist geregistreerd heeft. Alleen al 2018 vonden er volgens Vogelmann bijna 266.000 delicten door asielzoekers, gedoogde buitenlanders of personen die zich illegaal in Duitsland bevinden plaats. “Wij willen vandaag alle slachtoffers, onafhankelijk van hun afkomst, huidskleur, religie of politieke overtuiging, herdenken,” zegt Vogelmann plechtig en geeft over aan Nicole, die mevrouw Merkel letterlijk naar iets laat luisteren. Namelijk een treurmars van Richard Wagner.
Wagner’s collectieve treurmars voor actuele en toekomstige slachtoffers
Tot verbazing van de soft links groene halfontwikkelde Antifameute legt de mede initiatiefneemster van de protestwake Nicole uit dat Wagner, die in linkse kringen als antisemiet geldt, goede betrekkingen onderhield met de toenmalige joodse intelligentie. Er traden veel belangrijke joodse kunstenaars bij de Bayreuther Festspielen op, bijvoorbeeld de hofkapelmeester Hermann Levi uit München als dirigent voor de eerste opvoering van de opera “Parsival” of de Duits-joodse opera impresario Angelo Neumann.
Dat de groten en machtigen, van Adolf Hitler tot Angela Merkel, Wagner vereerden en nog steeds vereren. lijdt geen twijfel. Maar hebben ze zijn boodschap begrepen? Want een groot deel van zijn werk bestaat uit drama’s, die het lijden van de mensen, maar ook het collectieve lot van de Duitsers als in een soort muzikale profetische show tot onderwerp hebben. Bijvoorbeeld Siegfried’s dood en treurmars uit de “Ring des Nibelungen”, ook wel bekent als “Götterdämmerung”. Een waarschuwende oproep aan het volk, dat zienderogen de ondergang tegemoet gaat, nadat het verraderlijk de meest ijverige uit de eigen gelederen heeft vermoord. Een treurmars, die zowel het lot van de individu evenals dat van de gemeenschap oppakt. Een muzikaal pleidooi tegen een blinde politiek, die naar de ondergang leidt. Zo in ieder geval heeft Robert Vogelmann het begrepen, die na het klinken van de ouverture van Wagner, op passende wijze met de volgende woorden de eigenlijke protestwake inleidt:
Ik ben een slachtoffer, een vader, een moeder….
“Wij allen die hier bijeen gekomen zijn, hopen dat de wereld ons ziet, net als ooit eerder het geval was, dat de Amerikanen, Russen, Hongaren, Polen, Tsjechen, Italianen, gewoon iedereen ziet wat zich in Duitsland afspeelt. Dat ze zien dat er Duitsers bestaan die niet als schapen alles accepteren, en een monument voor de slachtoffers van deze catastrofale immigratie oprichten. Ik ben een slachtoffer, ik ben een vader. Mijn naam is Robert Vogelmann, mijn dochter werd door een migrant misbruikt.”
Vermoorde Susanna zou vandaag 16 jaar oud geworden zijn
Na de initiator van het gedenkteken tegen het vergeten nam de activiste Nicole de microfoon over en zei in naam van Diana Feldmann: “Ik ben een slachtoffer, ik ben een moeder. Mijn naam is Diana Feldmann. Vandaag op 2 november zou mijn geliefde Susanna 16 jaar zijn geworden. Zij werd verkracht en door de handen van een Irakees gewurgd.”
Daarna herinnerde Karsten Hempel, wiens zoon in Wittenberg werd doodgeslagen, aan het schandalige geval van een uniek te noemen falen van justitie. “Mijn naam is Karsten Hempel. Mijn zoon Markus werd door een Syriër doodgeslagen.” Als laatste herinnerde Lorina Seiler aan haar dochter, die op een feest vermoedelijk gedrogeerd en daarna blootgesteld werd aan seksueel geweld. “Ik ben een slachtoffer, ik ben een moeder. Mijn naam is Lorina Seiler. Mijn dochter werd door een Syriër verkracht. Sindsdien heeft ze twee zelfmoordpogingen gedaan.”
Slotwoord en minuut stilte
“Dat zijn slechts vier ouders, die net zo slachtoffers zijn als hun kinderen”, voegt Robert Vogelmann er ter afsluiting aan toe en leidt, na een minuut stilte, zijn slotwoord in met de bekende, iets veranderde woorden van de grote Duits-joodse patriot Heinrich Heine: “Traume ich von Deutschland in der nacht, bin ich um den schlaf gebracht”. En net zo als Heine in zijn ballingschap in Parijs Duitsland niet vergat, willen ook de activisten van de protestwake de slachtoffers van de mislukte asielpolitiek niet vergeten. “Iedereen die deze toestanden bevordert en verlangt, is schuldig – iedereen die willens en wetens zwijgt, is schuldig!” geeft Robert zijn luisteraars ter afsluiting mee op weg.
Indringende woorden op de juiste plaats, ook wanneer hun boodschap niet verhoort afketst op de harde betonnen muren van de macht.
Door: Klaus Lelek
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(www.ejbron.wordpress.com) 03-11-2019
Naschrift: De slachtoffers van het migrantengeweld in Duitsland worden door de Merkel regering volledig genegeerd en doodgezwegen. Geen condoleanceberichtje, geen troostende woorden, geen aandacht. Als of ze nooit hebben bestaan. Merkel toont haar zogenaamde “medeleven” met de hele wereld, alleen niet met haar eigen volk. Ieder die over deze zaken spreekt kan consequenties verwachten, verlies van werk, verbanning uit de sociale media, of een bezoek van het Antifa gespuis, Merkel’s straatterroristen. Goed dat er moedige mensen zijn die niet zwijgen. Een oude wijsheid zegt: “Als goede mensen zwijgen, hebben de slechten vrij spel”. WIJ ZWIJGEN NIET, NU NIET, NOOIT!
Overweeg alstublieft om ons te steunen als donateur of ondersteunend lid, ook wij hebben onze inkomsten zien dalen in deze heftige tijden daarom, KLIK HIER voor IBAN of via PayPal hieronder!, wil je ook onze berichten zoveel mogelijk delen dit is voor ons van levensbelang, hartelijke dank en veel leesplezier. Steun Indignatie via PayPal veilig en simpel.