Want blijkbaar beslissen de politici welk oorlogsgebied prioriteit heeft. De overige vluchtelingen hebben nog steeds te maken met ingewikkelde en omslachtige bureaucratie en in veel gevallen met racisme.

” Oekraïne: oude vluchtelingen moeten wijken ” — een artikel in de Süddeutsche Zeitung in maart van dit jaar maakte me nieuwsgierig. Omdat hun huisvesting nodig is voor Oekraïners, moeten vluchtelingen verhuizen naar de gemeenschap van Feuchtwangen. Maar zijn ze geen vluchtelingen meer en zijn ze genaturaliseerd?

Niet eens in de buurt! Het krantenbericht bericht over de Ethiopische Obsa Ibrahim-Abdella. Hij wacht nog steeds op de beslissing op zijn aanvraag, heeft eindelijk twee jaar een vaste baan bij pakketdienst GLS en begrijpt niet waarom hij de woonruimte zou vrijgeven voor andere vluchtelingen.

“Het is zwaar”, zegt Ibrahim-Abdella. Hij vermoedt racistische motieven tegen vluchtelingen uit Ethiopië, waar sinds 2020 een brute burgeroorlog woedt. Volgens Welthungerhilfe waren op 29 januari 2021 al meer dan 500.000 mensen gevlucht voor de gevechten tussen de Ethiopische strijdkrachten (ENDF) en het Volksbevrijdingsfront van Tigray (TPLF). “Zo werkt het niet”, zeggen de bewoners van Feuchtwangen. Er mogen geen twee categorieën vluchtelingen zijn.

“We zetten er niet een paar op straat om de anderen tegemoet te komen en zouden het ene probleem oplossen om een ​​ander te creëren”, zegt de tweede burgemeester van Feuchtwangen, Walter Soldner. Natuurlijk wil men de autoriteiten niet van racisme beschuldigen.

Oorlogsvluchtelingen 1e en 2e klas

Beieren is geen uitzondering: er zijn ook verhuizingen en concurrentie voor goedkope appartementen elders – die voorheen al schaars waren in Duitsland. In Noordrijn-Westfalen zijn zeven centrale huisvestingsfaciliteiten in de staat “ontruimd” om vluchtelingen uit Oekraïne op te vangen, meldt de Nationale Vluchtelingenraad.

Dit leidt soms tot grote problemen: afspraken met specialisten waar mensen al lang op wachten, kunnen niet meer worden nagekomen, er kan niet meer naar het werk en contacten zijn verbroken. In Berlijn moesten bewoners van de vluchtelingenopvang in Reinickendorf hun appartementen binnen 48 uur verlaten, inclusief gezinnen.

Nora Brezger van de Berlin Refugee Council zegt dat het hertraumatiserend is voor mensen die alle onzekerheid van vluchten hebben meegemaakt.

Nou, het gaat niet om de discussie of Oekraïners recht hebben op politiek asiel in Duitsland of niet. Het gaat er meer om of een vluchteling uit Oekraïne, waar oorlog woedt, meer rechten heeft dan een vluchteling uit Afghanistan, Ethiopië of Syrië, waar ook al jaren brute oorlogen woedt.

De politiek lijkt een onderscheid te maken tussen oorlogsgebieden. Maar waarom? Zou het kunnen dat hier solidariteit niet wordt beoefend, maar gebaseerd is op politieke berekeningen?

Politici zijn duidelijk meer geïnteresseerd in de oorlog in Oekraïne dan ooit in de oorlogen in Afghanistan of Iran. Figuurlijk wordt de rode loper uitgerold voor vluchtelingen uit Oekraïne: onmiddellijk basiszekerheid en huisvesting , gratis treinreizen door heel Duitsland en integratie op de arbeidsmarkt. Eigenlijk een geweldig ding! Zij die uit oorlogsgebieden komen, zijn immers vaak getraumatiseerd en hebben direct hulp nodig. Veel mensenrechtenactivisten zeggen dit al tientallen jaren.

Maar nu, zou je kunnen denken, wordt er eindelijk een ommezwaai gemaakt in het EU-vluchtelingenbeleid en komt het lot van alle oorlogsvluchtelingen. Duitsland wordt eindelijk wakker en merkt zijn omslachtige bureaucratie op. Maar verre van: met name Afrikaanse oorlogsvluchtelingen blijven tweederangs oorlogsvluchtelingen en moeten in het stof kijken.

Politiek geordende solidariteit

Duitsland staat niet alleen in zijn vluchtelingenbeleid. Ook in Italië is een oorlogsvluchteling niet altijd een oorlogsvluchteling. Ook hier geldt een dubbele moraal: terwijl Oekraïners onmiddellijk het Italiaanse staatsburgerschap kunnen aanvragen, wachten vluchtelingen uit andere door oorlog verscheurde landen vaak jaren op de behandeling van hun asielaanvraag. Als je ernaar vraagt, wordt gezegd dat de “gecompliceerde bureaucratische manieren” de schuld zijn.

Dat kan inderdaad een reden zijn, maar waarom bestaan ​​de “gecompliceerde bureaucratische manieren” niet voor Oekraïners? En waarom bouwt Polen een muur naar de Wit-Russische grens. ZDF meldt op 1 juni: “Het is bijna klaar: de muur die Polen bouwde voor buurland Wit-Rusland. Dit is om vluchtelingen af ​​te schrikken die Loekasjenko de grens over stuurde.”.

Maar over welke vluchtelingen gaat het dat Polen wil voorkomen met een muur het land binnen te komen? Dat meldt de Italiaanse staatstelevisie RAI op 30 juni over de reden voor het bouwen van de muur:

“Dit is om te voorkomen dat migranten die op de vlucht zijn voor oorlog en armoede in het Midden-Oosten en Afrika worden aangemoedigd door het autoritaire regime van Alexander Loekasjenko, een nauwe bondgenoot van Vladimir Poetin, om u Dus terwijl Polen zijn poorten opende voor miljoenen Oekraïners die de oorlog in hun land ontvluchtten, begon de bouw van de 5,5 meter hoge en 186 km lange muur langs de noordgrens, die bedoeld is om “andere” oorlogen te voorkomen vluchtelingen het land niet binnenkomen.

Mensenrechtenactivisten hekelen dat bij de behandeling van Oekraïense vluchtelingen – voornamelijk vrouwen, blanken en christenen – en vluchtelingen uit Syrië en andere landen in het Midden-Oosten en Afrika, van wie velen mannelijk en moslim zijn,

Een rapport van Tagesschau in maart van dit jaar bevestigt de vermoedens van de mensenrechtenactivisten. Volgens deze gegevens zijn er sinds het begin van de oorlog meer dan twee miljoen Oekraïners naar Polen gekomen, en velen blijven. “Solidariteit” draagt ​​nog steeds hun voorraden. Maar de migranten die uit Wit-Rusland blijven komen, zullen het niet ontvangen. Op 1 juli hebben de Poolse autoriteiten eindelijk de noodtoestand opgeheven die journalisten en mensenrechtenactivisten verhinderde de humanitaire crisis aan de grens te documenteren. Het is afwachten wat ze gaan melden.

afsluitende gedachten

Volgens de asieldienst van de EU hebben sinds het uitbreken van de oorlog in februari dit jaar al 2,3 miljoen Oekraïense vluchtelingen om bescherming gevraagd, meldde Die Zeit in een artikel in maart. Elke week zouden ongeveer 300.000 Oekraïense vluchtelingen de EU, Noorwegen of Zwitserland binnenkomen, zonder veel aarzeling belangrijke rechten zoals werkvergunningen, toegang tot medische zorg, huisvesting en sociale uitkeringen voor een periode van één tot drie jaar te garanderen.

Blijkbaar heeft de EU een ommezwaai gemaakt in haar vluchtelingenbeleid, maar verre van! Het wordt nu gewoon met dubbele maatstaven gemeten.

Vluchtelingen uit door oorlog verscheurde Afrikaanse landen komen al meer dan 20 jaar naar Europa, en zelfs als de toenmalige Duitse minister van Binnenlandse Zaken Horst Seehofer in 2019 genereus zei: “We laten niemand verdrinken!”, is de realiteit duidelijk anders.

Dus hoewel de “verdelingskwestie” van de Afrikaanse vluchtelingen binnen het EU-vluchtelingenbeleid na meer dan 20 jaar nog steeds niet is opgehelderd en faalt vanwege de “gecompliceerde bureaucratische manieren”, waren de EU-landen het snel eens over de Oekraïense vluchtelingen binnen een paar maanden en “ingewikkelde bureaucratische manieren” zijn gedeeltelijk vereenvoudigd .

Dus terwijl de boten van de Afrikaanse vluchtelingen nog steeds worden teruggestuurd in Italië, worden er bussen georganiseerd voor de Oekraïense vluchtelingen om ze naar de EU te brengen . Dus terwijl sommigen worden geminacht, klauteren de EU-landen letterlijk om de anderen. Dit gedrag is moreel verwerpelijk, maar politiek lijkt het correct.