Indignatie redactie 
Volgens de Bovag vliegen de elektrische auto’s de showroom uit. Ze zijn mateloos populair, mede dankzij de schofterige hoeveelheid directe en indirecte subsidie. Vooral de in Tilburg geassembleerde ‘Tesla‘ doet het goed. Maar Musk koos in november toch voor Duitsland als de lokatie voor de geplande Europese ‘Giga-fabriek‘. Die 45.000 m2 in Tilburg komen binnenkort vrij voor de producenten van synthetische drugs, wat wellicht het belangrijkste exportproduct van ons land is zo langzamerhand, en in het bijzonder Brabant. Duizelingwekkende ‘marges‘ worden daar op gehaald, wat staat voor het verschil tussen de productie-, transport- en distributiekosten, en de opbrengsten. Althans, als je de kosten voor de samenleving niet meerekent.
In een ‘zuiver‘ kapitalistisch systeem (dat alleen in theorie bestaat), zijn de kosten van een product eenvoudiger in kaart te brengen, dan in een ‘socialistisch‘ systeem. En voordat we daar misverstanden over krijgen wil ik graag benadrukken dat dit inclusief ‘socialisme voor de rijken‘ is zoals we dat in ons deel van de wereld kennen. Wel met verschillen tussen afzonderlijke landen, en een weelde aan gemaskeerde effecten die het eerder steeds lastiger maken om een helder beeld te scheppen van de werking van de ‘motor‘ van onze economie. Voor het ‘model‘ maakt het niet uit waar het geld wordt verdiend. ‘Marge‘ is ‘marge‘. En ieder van ons kan pas aan het eind van zijn of haar leven de rekening opmaken.
Dat laatste niet alleen met betrekking tot de hoeveelheid geld die men bijeen heeft geschraapt, en die men achterlaat voor de familie, maar ook met betrekking tot de vraag of men het ‘goed‘ heeft gedaan, of niet, in morele en ethische zin. Een mooie Kerstgedachte, toch?
Met mijn stukjes op dit blog probeer ik het goede te doen, maar goede bedoelingen zijn geen garantie voor de uitkomst. Wie een elektrische auto koopt, zal dat in veel (maar zeker niet alle) gevallen motiveren als een bijdrage in de strijd voor een beter milieu, en het redden van het klimaat. In de praktijk is het ook een subsidie op kinderarbeid van de ergste soort. Maar omdat dat bezwaar onder de aandacht wordt gebracht door een webpublicatie die ‘Oilprice‘ heet, hoef je daar uiteraard (?) geen aandacht aan te besteden. Ook het gegeven dat uw ingeruilde karretje hoogstwaarschijnlijk direct op transport gaat naar het op EU-subsidie drijvende Polen, dat zich niet aan de ‘Klimaatafspraken‘ hoeft te houden, maar wel ‘Klimaatconferenties‘ mag organiseren waar de ‘Rich and Famous‘ hun opwachting maken, om daarbij gewoon door te gaan met CO2 uitstoten, ligt niet op uw bordje, toch? Van Rutte en zijn rechters krijgt u een aai over de bol, en een schouderklopje: ‘Goed gedaan!‘ En uw elektriciteit halen we straks uit Polen, nadat we hier de centrales hebben gesloten.
Dat Nederland de ‘voeding‘ van al die elektra slurpende voertuigen, verwarmingsinstallaties en kooktoestellen helemaal niet aankan, los nog van het gegeven dat de aanleg van de benodigde infrastructuur een krankzinnige hoeveelheid CO2 uitstoot extra gaat genereren, juist omdat het niet langer gefaseerd kan, en we dan ook nog blijven zitten met leidingen en infrastructuur voor gas en olie die moeten worden opgeruimd, terwijl we de centrales moeten sluiten om ‘Urgenda‘ en haar juristen terwille te zijn, tenzij we liever de voedselproductie stilleggen, kun je aan een rechter niet uitleggen. Dat wil zeggen: Het interesseert hem of haar helemaal niks.
Het is de hedendaagse, administratieve variant van ‘Not In My Back Yard‘. Als je het op kan brengen de impuls om iets te ‘doen‘ te onderdrukken totdat je echt zéker weet dat het resultaat zal zijn wat je ervan verwacht, zie je DIT. In feite de erkenning dat we simpelweg niet bij machte zijn om het ‘goede‘ te doen door een valse start. Anderzijds kunnen we niet zonder samenleving, en wordt het er zeker niet beter op als we terugkeren naar de onbeholpen toestand die het uitgangspunt was. Het is een paradox waar iedere criticus mee te maken krijgt. ‘Hoe moet het dan wél?!’ en: ‘Doe jij het dan als je het allemaal beter weet!‘ Het is de terreur van onze verstandelijke vermogens, en het besef van onze eigen individuele eindigheid, die ons het gevoel geven dat haast geboden is.
In een essay over de liefde, en het conflict tussen het ‘hoofd‘ en het ‘hart‘, concludeerde hoogleraar in de filosofie Aaron Ben-Zeév:
‘Romantic behavior takes place within a reality in which there are limitations and obstacles. The heart may point to an ideal place, but the head should examine the road leading there, taking into account the pits and falls and possible future obstacles. We should then combine the two in order to make an optimal decision.
In the romantic realm, the heart should be given considerable value, as we love to please our heart; but we should not give the heart exclusive power over the head, as we also love to live well and have a stable, satisfying future. Although there are many romantic circumstances in which acting foolishly is commendable, there are other romantic circumstances in which acting wisely is essential.‘
Ook dat heeft betrekking op de vraag hoe wij precies tot onze keuzes komen, en hoe we dat proces kunnen verbeteren. Maar belangrijker nog is het besef dat ons intellect allesbehalve onfeilbaar is, en ons geheugen een ratjetoe van plastische ‘data‘ die naar behoeven kunnen worden gemodificeerd om ze passend te maken op wat we willen geloven. Het stelt ons in staat om te betogen dat een oppositionele partij ‘liegt‘ of ‘desinformatie‘ verspreidt, waar wij volkomen integer zijn en feitelijk juist rapporteren, en we dat ook zelf te geloven, al is het aantoonbaar onjuist.
Als je aan de rand van een mijnenveld staat, en je moet naar de andere kant, zal het doorgaans aanbeveling verdienen er omheen te lopen. Zo dat geen optie is, kun je maar beter de ‘opruimingsdienst‘ de tijd gunnen om een pad aan te leggen, en dat kost tijd. Ogen dicht, verstand op ‘nul‘, en rennen kan ook………..
Prettige feestdagen!
