Volgens Trump zijn de Verenigde Staten ‘Locked and Loaded’, klaar om Iran de oorlog te verklaren.

Ze hebben alleen nog ‘groen licht’ van hun Saoedische vrienden nodig. Bij het afscheid van ‘havik‘ John Bolton als adviseur slaakten uiteenlopende commentatoren een zucht van verlichting. Ze zagen in Bolton de hitser die aanstuurde op oorlog. Iets in die geest had Trump eerder ook al wereldkundig gemaakt, maar bij het ontslag van Bolton verklaarde hij dat het juist Bolton was die hem tegenhield. Maar dat gold slechts de oorlog tegen Venezuela en Cuba.

De aanval op de Saoedische olie-installaties komt niet als een verrassing. Het tot de tanden toe bewapende Saoedi Arabië verklaarde op enig moment Yemen de oorlog, om orde op zaken te stellen in een binnenlands conflict in het ‘land van herkomst‘ van de bin Ladens. Maar ondanks steun van de ‘NAVO-landen‘ bleek dat een vergissing. Zoals ook de actieve bemoeienis met de burgeroorlog in Syrië, aan de hand van de Verenigde Staten en westerse ‘partners‘, waaronder ons land, geen gelukkig zet bleek.

Een belangrijke reden voor het militaire onvermogen, ondanks een schofterige hoeveelheid Britse en Amerikaanse wapens, waaronder het meest moderne speelgoed, dat niet zelden direct wordt doorgegeven aan Al Qaida, is de tribale structuur van het land. De ‘Koninklijke familie‘ vertrouwt de eigen onderdanen niet. Illustratief voor dat beeld is een artikel van Eric Margolis, een columnist die prijzen won, en publiceerde in de ‘Grote Namen‘ op krantengebied, over de vraagtekens die er nog altijd zijn over ‘9/11‘, en waarom het Saoedische aandeel consequent wordt weggemoffeld.

Dat maakt ook hier dat de vraag relevant is wie profiteert van deze aanval op die Saoedische installaties, en wat de mogelijke motivatie zou zijn? Dat levert een waslijst op van mogelijke verdachten. Bovenaan prijken de ‘Houthi’s‘ uit Yemen, die al eerder pogingen deden om het de Saoedi’s betaald te zetten, en de oorlog te verplaatsen naar Saoedisch grondgebied. Voor de Amerikanen stond echter direct vast dat Iran erachter zit. Al verandert het verhaal nog steeds, terwijl men druk werkt aan het vervaardigen van ‘bewijs‘. Een volkomen voorspelbare reflex, die de echo is van wat Netanyahu hoopt af te dwingen: Oorlog met Iran. En drie dagen voor de verkiezingen is dit een cadeautje dat hij goed kan gebruiken. Tegelijk moeten we constateren dat de Verenigde Staten, op een perfide wijze, baat hebben bij een hogere olieprijs. Ten eerste is het de enige uitweg voor de zwaar verlieslatende ‘Fracking-industry‘. En ten tweede kan Trump dan naar deze nieuwe ‘olie-oorlog‘ verwijzen als de oorzaak van de recessie, of zelfs crash die eraan zit te komen. Of die er eigenlijk allang is, maar die met kunst-en-vliegwerk door ‘Wallstreet‘ uit beeld wordt gedrukt. En tot slot is een nieuwe impuls voor de wapenindustrie in het westen altijd welkom.

Bij dat korte rijtje argumenten hoort nog dat Iran en China zich niks van de Amerikaanse sancties aantrekken, en de Verenigde Staten een oorlog tegen Iran nodig heeft om China op de knieën te dwingen. Dat China het lede ogen toe zal moeten kijken als de Verenigde Staten en Israël Iran veranderen in een asbak, zoals Bill Blain impliceert, is nog even de vraag. Het land zal zich gesterkt voelen door de observatie van Macron/Europa dat de hegemonie van het westen op zijn laatste benen loopt, en de ‘PetroDollar‘ binnenkort een relikwie is. Maar wat kan China?

In Europa is men verdeeld, zoals gebruikelijk. Tal van landen in Europa erkennen inmiddels dat ‘Yemen‘ een vergissing was, maar ze kunnen het zich (nog) niet veroorloven om weg te stappen van de Saoedisch/Israëlisch/Amerikaanse oorlogsmachine. In sommige NAVO-landen die het hele avontuur hebben meegemaakt, van ‘Stuxnet‘ tot Syrië, via Libië en Irak, zoals ons land, zitten vele analisten op het spoor van ‘half werk‘. Ze wijten de mislukking in Syrië aan de ‘inmenging‘ van Rusland en Iran. Rusland is een maatje te groot, maar als ze erin zouden slagen Iran uit de vergelijking te halen, valt Rusland ook op z’n gezicht, omdat dat land onmogelijk het hele Midden-Oosten kan bedienen. In die kringen maakt het niet uit of Iran iets doet om een oorlog te rechtvaardigen. Die analisten begrijpen dat het wel nuttig is om een concrete aanleiding te hebben die enigszins geloofwaardig overkomt, om niet te kijk te staan als kolonisten, maar dat is ‘window dressing‘. Zelf denk ik dat het uitbreiden van de oorlog naar Iran een kardinale vergissing is, omdat er praktisch nergens in de wereld nog steun is voor dit imperialistische avontuur. Dat heeft nog niet eens te maken met de uitgesproken intentie die daaraan ten grondslag ligt. Maar iedereen met ogen in zijn hoofd kan zien dat er van ‘Nation Building‘ en de verspreiding van het ideaal van de ‘Verlichting‘ en ‘democratie‘ hoegenaamd niks terecht komt.

Mijn punt is, dat velen in het westen niet begrijpen wat Macron zegt. Ik moet zeggen dat een pro-Russische analist, die het strategisch wel goed ziet, mij tegen de haren instrijkt door Macron af te schilderen als een trekpop van de Rothschilds. Ik weet dat hij gewerkt heeft voor de bank van de familie, zoals EenVandaag ons twee jaar geleden al in geuren en kleuren uit de doeken deed, om onduidelijke redenen. Maar ongeacht hoe de Rothschilds tegen de huidige chaos in de wereld aankijken, denk ik dat Macron redelijk bij machte is om te zien wat er mis is in Frankrijk, en Europa, en hoe dat zijn presidentschap en erfenis bedreigt. Dus die link nu maar even niet.

De wereld heeft juist grote behoefte aan mensen die enige afstand kunnen nemen, en niet reageren zoals van hen verwacht mag worden, gelet op hun status als de spreekbuis van deze of gene ‘Identity-Groep‘. De familie de Rothschild heeft, door de eeuwen heen, bewezen dat ze prima voor zichzelf kunnen zorgen. Niet zelden door twee zijden van een gewapend conflict te steunen, zoals ten tijde van de Amerikaanse burgeroorlog, volgens tal van bronnen die dat hebben uitgeplozen, terwijl anderen juist dat aspect opvoeren als het bewijs van zuiver antisemitisme bij de auteur. Maar laten we zeggen dat hun investeringen niet altijd even ethisch en moreel verantwoord waren. In de analyse van Macron klinkt dat niet door. En als ik het speelveld in de Europa zo overzie, denk ik dat we beter mee kunnen liften op het ‘nieuwe realisme‘ waar hij voor staat, dan dat we ons uitleveren aan de Borissen en de Nigels, of wegdromen bij ‘Groene Tovenaars‘ die klaar staan met koffie en gebak voor iedereen die de wijk neemt naar Europa na die wolk van mislukte ‘Regime Change‘ operaties om de wereld te verbeteren.

Als die oorlog tegen Iran er deze keer wél komt, is dat een enorm dilemma voor het ‘nieuwe realisme‘, omdat Europa erdoor gegijzeld wordt. In verschillende eerdere bijdragen heb ik steeds benadrukt dat de Verenigde Staten, noch Israël, gebaat zijn bij vrede in het Midden-Oosten, en stabiele regeringen in olielanden. Als er door deze nieuwe oorlog nog slechts één grote olieleverancier overblijft die niet door oorlog in puin is geschoten en gebombardeerd, namelijk Rusland, is dat een existentieel probleem. Niet als je gelooft in de beloften van de ‘Groene Tovenaars‘. Dan is het juist een buitenkansje. Maar waarom ik denk dat die ‘Tovenaars‘ ons luchtkastelen voortoveren, bewoond door Keizers zonder kleren, heb ik in eerdere bijdragen al uitgelegd.

De Saoedi’s hangen er inmiddels een beetje bij. Waar Trump de Saoedi’s het startpistool in handen drukt van de oorlog tegen Iran, loopt Saoedi Arabië leeg op al dat oorlogvoeren. En net nu het dacht flink wat miljarden op te kunnen halen door Aramco naar de beurs te brengen, zou dat nu een enorme deceptie worden. Door deze geslaagde aanval ligt Aramco in de ramsj. Dit ‘succes‘, het uitlokken van oorlog met aartsrivaal Iran, kon hen wel eens de kop kosten als olieland, met als resultaat dat Saudi Arabië net zo’n fijne plek wordt als Libië. Dat startpistool is geladen, en het staat tegen hun slaap. Ze moeten de trekker wel overhalen. En dat geeft mij het gevoel dat niemand nog weet waar dit scheepje zal stranden. Of wie wat deed, wanneer, en waarom. Want net als de Saoedi’s gehoor geven aan de opdracht van Trump om een schuldige aan te wijzen, trekt Trump op herkenbare wijze zijn keutel in. Het zegt niet dat die oorlog er niet komt, maar belangrijker voor Trump is of de FED hem zijn renteverlaging geeft, dan wie er op die olie-installaties schoot, of wat de motivatie daarvoor was, en of er ook een verband is met eerdere schietpartijen, waarbij de Saoedi’s, Israël of de Verenigde Staten de agressor waren.