Indignatie redactie 
Vorige week was er opeens geen stroom meer in Argentinië, Uruguay en delen van aangrenzende landen.
Eerder dit jaar overkwam dat Venezuela. En op 14 augustus 2003 zaten 50 miljoen Amerikanen en Canadezen ineens zonder stroom. Stroomstoringen in Nederland zijn (vooralsnog) zeldzaam, en als regel van korte duur. In een economie die voor het transport, de bereiding van voedsel, de verwarming van huizen, en de verspreiding van essentiële berichten aan de bevolking volledig afhankelijk is van elektriciteit, zoals nu voorzien voor ons land in de niet al te verre toekomst, is een grote, langdurige stroomstoring catastrofaal.
Vorige week publiceerde de New York Times een artikel over de vergaande infiltratie van het Russische elektriciteitsnet door Amerikaanse ‘diensten’, om het land economisch en humanitair de nek om te kunnen draaien als John Bolton en Mike Pompeo (het ‘B-Team’) daartoe besluiten. Trump reageerde furieus, en noemde het artikel een vorm van ‘landverraad’. Een woord dat blijkbaar in de mode is. Onduidelijk is daarbij wat Trump daarmee exact bedoelde. De auteur van het artikel beweerde dat de ‘diensten’ die dat Russische elektriciteitsnet hadden gesaboteerd Trump daar niet van op de hoogte hadden gesteld. Uit angst dat hij de Russen erover zou informeren. En vervolgens doet de New York Times dat. Wat daar precies voor spel gespeeld wordt is vooralsnog een raadsel.
Bedenk daarbij dat de Amerikanen steeds hebben gezegd dat als hen dit zou overkomen, ze het zouden beschouwen als een ‘Act of War’. Als een ‘Oorlogsverklaring’. En dat ze zich het recht voorbehielden om in dat geval nucleair te vergelden. De infiltratie van het Russische stroomnet door de Amerikanen, waarmee ze dus een vergeldingsaanval riskeren conform hun eigen ‘logica’, is overigens niet van recente datum, volgens de NYT. Obama begon er al mee in 2012, nadat Bush in nauwe samenwerking met Israël de Iraanse stroomvoorziening hadden aangevallen met het ‘Stuxnet’-virus.
Het lijkt mij uitgesloten dat Rusland, China, en andere landen die al langer op de lijst van het Pentagon staan niet beseffen dat dit gaande is. De Amerikanen hebben geen begin van scrupules waar het gaat over ‘cyber-warfare’ en ‘information-warfare’, waarbij ook formele bondgenoten niet gespaard worden. In hoeverre Rusland en China, en die andere landen die als vijanden staan aangemerkt, hun defensie op orde hebben, zou ik u niet kunnen vertellen. Aanzienlijk meer gevaar lopen de formele bondgenoten, die wel volkomen paranoïde zijn over wat Rusland of China zouden kunnen aanrichten, maar ziende blind, en horende doof zijn voor de grootschalige infiltratie van al hun systemen door de Amerikanen.
Die gijzeling creëert een perverse lotsverbondenheid die onvermijdelijk gaat schuren als de ‘satellieten’ een ander pad kiezen dan ‘Grote Broer’. Ik heb daar al eerder op gewezen in de context van ‘wapensystemen’, maar als wij overschakelen op elektriciteit, terwijl ‘Grote Broer’ niet zonder onze deviezen kan, die nu via de ‘Petrodollar’ binnen komen, moet je niet verbaasd zijn als ‘Washington’ besluit ons te ‘helpen’ andere keuzes te maken. Dat ‘helpen’ doen ze al volop door te dreigen met sancties en tarieven als we ‘Nordstream II’ niet de nek omdraaien, of tóch Iraanse olie kopen. En geen gebrek aan bewijs dat ze er hun hand niet voor omdraaien ‘industrieel’ te spioneren in Europa, notabene met medewerking van Europese geheime diensten die blijkbaar het idee hebben dat hun échte werkgever in ‘Washington’ woont.
Op zich valt er iets voor te zeggen ‘openheid’ te betrachten om een relatie te ‘smeren’. Je weet dat je genaaid wordt, maar ruzie is ook weer zo’n ding. Toch ben je niet goed bezig als je je laat prostitueren, en je consequent de ogen sluit voor de schade aan je eigen belangen, in de hoop dat de gloriedagen van weleer op enig moment wel weer zullen herleven, terwijl je ‘partner’ allang een ander heeft. In het geval van de Verenigde Staten de Saoedi’s en Israël. En nee, dat is niet van recente datum.
Als zodanig is het legitiem dat de Verenigde Staten kiest voor het eigen geluk, waarbij het beter was geweest als we als ‘goede vrienden’ uiteen waren gegaan na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. NAVO opgedoekt, en de EU nog niet ‘volgevreten’ met ‘nieuwe landen’ die allemaal te eten en te drinken moesten hebben van ‘Brussel’, terwijl ‘Washington’ de beest uithing met de ‘tweeling’ uit het Midden-Oosten. Maar dat is een gepasseerd station. Als we nu scheiden, hoeven we niet te verwachten dat er een ‘minnelijke schikking’ uitrolt. En op die scheiding stevenen we nu af, al geloven de romantici in het ‘Atlantische’ kamp blijkbaar dat de ‘ménage à quatre’ onverwoestbaar is, danwel dat dat ze beter af zijn als de ‘voetveeg’ van ‘Washington’ dan in de vrije wereld op eigen benen.
