Vrienden en vijanden, er is geen enkele reden om Donald Trumps tweets niet te begrijpen

Op de dag dat alle ogen gericht zouden moeten zijn op de zojuist ‘verkozen’ EU-voorzitter Ursula von der Leyen, die het zelfbeschikkingsrecht van natie-staten zegt verder te willen inperken, wordt er in de media alweer de zoveelste zinloze meltdown en onzin verkondigd over de “racistische tweets” van Trump. Ik vraag  me inmiddels serieus af of we het nog wel over dezelfde persoon hebben. 

Laat ik beginnen met een aantal zaken die nou niet bepaald nieuws zijn: President Donald Trump communiceert niet langs de conservatieve lijn, zoals dat back in the day gebeurde door de publieke intellectueel en journalist William F. Buckley.

Trump geeft de voorkeur aan ruzie zoeken. Daarmee bedoel ik dat hij zijn opponenten niet met chirurgische precisie te lijf gaat maar met beoogd effect alleen. Hij wil het namelijk niet alleen oneens zijn met zijn tegenstanders (zoals je redelijkerwijs ook mag verwachten) maar ook van ze winnen. En dat lukte in  2016, met deze stijl (of gebrek aan elegante stijl zou je kunnen zeggen) en hij zal opnieuw winnen met deze stijl.

Ook tegen de media laat hij geen enkel stuk gereedschap uit zijn kist onbenut, of hij nou eigenhandig ophef wil creëren met een tweet of zich wil verdedigen als hij wederom het mikpunt van hun toorn is. Hij doet ‘zijn ding’ en soms werkt het, soms niet. 

Trump snapt zijn opponenten wél

Je kunt het niet leuk vinden maar dit alles zal niet veranderen. Dit is een belangrijke conclusie die getrokken moet worden, zeker door zogenaamd slimme mensen die ellenlange artikelen over de man schrijven, waarin ze beweren zijn psyche, motivatie en geheime plannen te kennen. Ze missen, vergeten of negeren de meest cruciale constatering. Een die veel minder complex, ridicuul en ongeloofwaardig is. Ik gaf het net al aan.

Ook nu weer raken de reacties op Trumps tweets kant noch wal, met beweringen dat Trump de vier vrouwelijke congresleden ‘van kleur’ (Alexandria Osasio-Cortez, Ilhan Omar, Ayanna Pressley en Rashida Tlaib) ‘het land zou willen uitzetten’. Alsof politiek alleen voor de ‘witte mannen in pakken’ zou zijn en niet voor de vrouwen die blijkbaar alleen maar slachtoffer kunnen spelen van Trumps racisme. De media duiken er bovenop en missen de hele kern van de zaak. Opnieuw wordt massahysterie gebouwd op zand. Zand én het stevige fundament waarop Trump zijn verdere overwinningen kan veiligstellen. Want in tegenstelling tot zijn tegenstanders en de ‘fake news’ media, snapt hij zijn opponenten namelijk wél.

Winnen kun je alleen als je de ander begrijpt (ooit een wijze les van oud-defensie minister Robert McNamara). Nu lijkt het alsof niemand Trump kan, wil en zal begrijpen. Dit is de slechtste strategie ooit. 

De media staan ook gewoon zo ongelofelijk voor schut. Iedereen met een halve hersencel kan zien dat als Trump achter iemand aangaat (en waarom zou hij dat niet doen, hij hoeft zich toch niet gewillig over te geven in dit klimaat van laster?) dat hij een bepaalde laser-achtige focus aanzet gecombineerd met schoolplein-achtige pesterijen: 

“Sad!” “Not good for the country!” “Wake up Punchy” (over acteur Robert de Niro) “Pocahontas” (over Elizabeth Warren die beweerde native-American te zijn), “Lyin’ Ted”, “Sleepy Joe” en “I like people who weren’t captured” (over oud-senator John McCain). Hij vroeg zich onlangs ook af hoe het zat met Nancy Pelosi’s mentale gezondheid. Zoals Trump-kenner van het eerste uur Scott Adams altijd zo treffend demonstreert — al dan niet op zijn whiteboard — is dat zijn uithalen schockeren maar vaak wel “directionally true” zijn, oftewel een kern van waarheid bezitten.

(Dat is meer dan we van de meeste politici kunnen zeggen). Er wordt altijd gesproken over de tsunami aan leugens die Trump zou verkondigen, maar je merkt dat de media er ook mee worstelen. Ze blijken steeds weer niet in staat de Grote Leugen of hét Bewijsstuk voor zijn dictatoriale plannen als grote vis binnen te halen. De ‘fine people’ hoax (over Charlottesville) was zo’n bewijsstuk dat eindeloos lang werd herhaald, maar gewoon niet waar was en het ook niet werd door het maar veel te herhalen.

Verhit debat

We weten allemaal dat we leven in een tijd van verhit debat. Een virale tweet schrijven en de media op de kast krijgen betekent aandacht — en aandacht is winst. Media consumenten willen snel hun ‘fix’ krijgen in de steeds korter wordende nieuws-cyclus en geen aandacht krijgen kan langdurig nadelige effecten hebben, zoals we nu bij Joe Biden zien, wiens ‘healthcare plan’ bijna nul aandacht kreeg op CNN. Waarom? 

Door Trumps tweet.

Het hele punt van het “Ga terug naar waar je vandaan kwam” salvo dat Trump loste op het Amerikaanse en Europese publiek was om de loyaliteit van ‘the Squad’ — zoals de vier congresleden worden genoemd — aan het Amerikaanse volk te benadrukken. Een ‘bende’ waar de Democraten ook mee in hun maag zitten omdat ze de radicaal linkse tak van de partij vertegenwoordigen, en zich openlijk voor socialisme, open grenzen en vrijlating van IS-gevangen uitspreken. Zo beweert Trump dat Osasio-Cortez wil vechten voor illegale immigranten en er niet zit voor de belangen van het Amerikaanse volk. Zo werden, helaas voor de Democraten, deze vrouwen ineens het gezicht van hun partij, die steeds verder in de verdediging wordt gedrukt, terwijl de aanval nou juist hun plan was. 

‘Life is the surprise results of old plans’ is een bekende uitdrukking. Dat is hier zo. De interventie van Trump, die gewoon aan zichzelf en zijn land denkt (zwart, wit, man, vrouw), doorkruist steeds hun blinde geloof in hun morele superioriteit, een houding waar je niets aan hebt als je tegenstander die moraal blootlegt als schijn, radicalisme en opportunisme. Dat hij tegen “Crooked Hillary” zei in 2016 dat ze “in jail” zou belanden als hij president zou worden, was slechts een voorbode van hoe serieus hij het spel wil spelen. Niet van hoe gevoelig hij voor decorum is (niet).  

Reflexen van verontwaardiging

De tweet was een klassieker — briljant uitgevoerd en briljant uitgespeeld. Desquad weet het, de media weten het (of moeten het nu wel weten, was mijn punt). De never-Trumpers binnen de Republikeinen weten het ook. Wie weten het eigenlijk nou nog stééds niet, na vier jaar presidentschap en verkiezingen? Nou ja, dat konden we in de kranten lezen en op de journaals zien. Usual suspects.

We worden door Duitse, Nederlandse en Belgische media bedolven onder de reflexen van verontwaardiging en melodrama. Het is blijkbaar het enige wat ze kunnen. Want er was geen enkele beschouwing of de tweet nou eigenlijk wel racistisch wás. Als Trump dit had getwitterd over, zeg, Peter Thiel, een Amerikaanse zakenman die oorspronkelijk uit Duitsland komt of ieder ander (want laten we wel wezen, het had iedereen kunnen zijn, dat laat Trump keer op keer zien) dan had er geen haan naar gekraaid. 

Ook NRC schreef een vreselijk dom stuk over ‘het racisme’ van Trump terwijl het nou eindelijk wel eens tijd wordt voor deze kop: Meester-overtuiger Trump doet het weer. Of zoiets dergelijks. Steeds weer doen alsof Trump een KKK-lid is of Hitler maakt geen enkele indruk meer als hij keer op keer in daden bewijst het tegenovergestelde te zijn. (althans ik lees niets verontrustends vooralsnog). 

De media zijn een kippenhok vol lawaai en de politici die Trump willen ontmaskeren een masochistisch zooitje amateurs. Pressley noemde de ‘tactiek van Trump’ een ‘afleiding’ en verzocht iedereen niet te happen. Terwijl daar ter plekke, toen ze die woorden sprak in een last minute persconferentie deden ze precies dat. Hem een bezetter van het Witte Huis noemen gaat ook niet helpen. Zijn aanhang zal het een worst wezen wat ze zeggen na al die maanden en jaren. en Trump zelf ook, hij bewaart zijn energie voor zijn focus: in het Witte Huis blijven. En dat gaat op deze manier zeker lukken.