VS De onruststoker

Normale diplomatieke praktijken tussen buurlanden lijken te zijn vergeten en een oud Europees principe is aan de kant geschoven, namelijk dat de andere kant altijd gehoord moet worden. En dat geldt, ondanks de verwarde situatie in de oorlog in Oekraïne, ook voor de Russische Federatie, zoals de Hongaarse premier Victor Orbán terecht opmerkte tijdens een discussiebijeenkomst in Berlijn.

In plaats daarvan hebben leidende leden van de federale regering zich schandelijk aangesloten bij het gehuil dat Rusland “op de knieën moet worden gebracht”. Velen in ons land zullen bondskanselier Olaf Scholz de eer geven dat hij niet zijn toevlucht heeft genomen tot dit jargon, dat door anderen vurig wordt gecultiveerd. Immers, zelfs als men de term “staatsreden” eigenlijk niet wil gebruiken vanwege de prachtige orde van de Duitse grondwet, zijn er meer dan dwingende redenen om zich dienovereenkomstig te gedragen tegen de achtergrond van de geschiedenis van de vorige eeuw.

De wapens zullen niet zwijgen zolang de doelstellingen van de VS ten aanzien van de Russische Federatie niet zijn bereikt.

Dat blijkt uit de ontwikkeling in de Russisch-Oekraïense onderhandelingen, waar volgens unanieme persberichten eind maart 2022 alsnog uitgegaan zou kunnen worden van een alomvattend akkoord. De hoop werd echter tot in het oneindige de bodem ingeslagen door de toenmalige Britse premier, Boris Johnson, en daarmee de gesprekken om het conflict te beëindigen. En aangezien het Westen op dit moment – misschien nooit – de Russische Federatie kan verslaan, gaat de oorlog door, escaleert door de stadia heen en wordt steeds woester.

Oekraïne betaalt een ongelooflijk hoge prijs, maar niet alleen dit land. We zouden er goed aan doen te onthouden wat er gebeurde in Koersk, waar in 1943 meer dan 230.000 soldaten het leven lieten, zowel Duitsers als Russen, tijdens het laatste grote Duitse offensief. Sinds februari 2022 hebben de VS, onder de zittende president Joe Biden, meer dan 40 miljard dollar geïnvesteerd in de oorlog in Oekraïne. Daarnaast is er een rattenstaartje van de uitgaven van de Europese bondgenoten. Niet alleen dat zal door de kiezers worden overwogen en berekend voor de respectieve regeringen wanneer de vijandelijkheden hopelijk snel eindigen.

Helaas moet men de indruk krijgen dat de westerse regeringen die op veel verschillende manieren bij de oorlog betrokken zijn, bij hun beslissingen geen rekening houden met de slachtoffers en de schade in de miljoenen, of ze volledig negeren. Dus alleen een nog grotere ellende zou een einde moeten maken aan het bloedvergieten – of de beroemde “witte ridder”. Want die is er zeker.

Het zou bemoedigend moeten zijn dat het in dit land al mogelijk is geweest een oorlogszuchtige escalatie te voorkomen. Daar gaat dit boek ook over. In dat opzicht is het verheugend dat het nu in de originele versie als paperback verkrijgbaar is.