Indignatie redactie 
Wie de goden zouden vernietigen, zei Friedrich Nietzsche, zei dat ze eerst kwaad werden. Wat zou Nietzsche denken van de huidige, echt gekke VS en NAVO obsessie met opladen in de Zwarte Zee? Het is een nuttige gedachte om over na te denken.
De Zwarte Zee lag ver buiten het traditionele operatietheater van de NAVO voor het grootste deel van de geschiedenis van het Bondgenootschap. Brussel en Washington hebben echter hun militaire troeven en zichtbaarheid in de regio opgebouwd, zoals bijen in een honingpot – of als een schurken kudde olifanten die van de rand van een klif afkomen.
Toch beschermt de aanwezigheid van de NAVO “In Your Face” in de Zwarte Zee niemand. Integendeel, het brengt de Amerikaanse bondgenoten in de regio ernstig in gevaar door de spanningen op te drijven en het gevaar te vergroten dat grootschalige oorlog kan uitbreken door opzettelijk gefabriceerde incidenten (denk maar aan de Golf van Tonkin in 1964) en of door een willekeurige fout of botsing dat escaleert uit de hand.
De aanwezigheid van de VS / NAVO in de Zwarte Zee is een strategische waanzin. En het repliceert parallelle brandgevaarlijke Amerikaanse oefeningen in nep machostompzinnigheid tegen Beijing in de Zuid-Chinese Zee: een regio van waaruit het Chinese volk een invasie en maatschappelijke ineenstorting op een genocidale schaal onderging door nederlagen door Groot-Brittannië en Frankrijk in de Eerste Opiumoorlog (1839-42) ) en door Imperial Japan in zijn verschrikkelijke invasie van zomer 1937.
Washington lijkt evenzeer van plan een derde front tegen Iran te openen met zijn parallelle toekomstbeleid in de Perzische Golf en de Indische Oceaan.
Drie gelijktijdige oorlogen tegen drie grote landen, waarvan er twee de grootste, meest bevolkte ter wereld zijn en formidabel nucleair bewapend? De Amerikaanse grootscheepse strategie – voor zover die er is – lijkt nationale zelfmoord als enig doel te hebben.
Dit is vooral bizar in de Zwarte Zee: de sterkste en belangrijkste bondgenoot van Washington in de regio, Turkije staat nu op het punt uit de NAVO te worden gezet vanwege de vastberadenheid van de Turkse regering om het uitstekende S-400 luchtverdedigingssysteem van Rusland te kopen, het beste van zijn soort in de wereld.
Het verdrijven van Ankara heeft geen enkele rationele betekenis voor de VS en de NAVO. Turkije is van vitaal belang gebleken voor Washington’s demente 21e“strategie” om problemen in de hele regio aan te wakkeren, vooral in Irak en Syrië. Als Turkije uit de NAVO wordt verdreven, verliezen de VS haar beperkende invloed om te voorkomen dat Ankara de quasi-onafhankelijke Koerdische enclaves hard aanpakt – een stap die Iran, Irak en Syrië allemaal enthousiast zouden verwelkomen.
Erger nog, als de Verenigde Staten doorgaan met het tarten van de Conventie van 1936 en de Zwarte Zee verpakken met zijn oorlogsschepen, gevechtsvliegtuigen en andere militaire goederen, riskeert het hen te laten afsnijden als een woedend Turkije de Bosporus Straat voorbij Istanbul voor hen sluit. Er is geen manier om de Verenigde Staten te handhaven, en andere NAVO-troepen bedoeld om Oekraïne en Georgië in de Zwarte Zee te “beschermen” als Rusland en Turkije, gesteund door een bevriend China en Iran besloten om ze af te snijden of tegen hen in te gaan.
De Verenigde Staten zouden dan de keuze hebben tussen overgave, het verliezen van een catastrofale conventionele oorlog op een schaal die nog nooit eerder is ervaren of nucleair is gegaan.
President Donald Trump spreekt herhaaldelijk zijn verlangen naar vrede uit en lijkt oprecht op een bewust niveau. Toch heeft hij zichzelf aangesteld en toegestaan om omringd te zijn door wilde extremisten en avonturiers. Staatssecretaris Mike Pompeo, National Security Adviser John Bolton en Supreme Allied Commander Europe (SACEUR) Generaal Curtis Scaparotti hebben het allemaal moeilijk gehad over het behoud en de uitbreiding van de Amerikaanse militaire macht in de Zwarte Zee.
NAVO-secretaris-generaal Jens Stoltenberg, een man die zo onberispelijk en onverantwoordelijk was dat hij de tieners van zijn eigen politieke partij in zijn geboorteland Noorwegen niet kon beschermen tegen het afslachten door een enkele, door haat gek gemaakte extremist, blijft aanstekelijk benzine in dit brandgevaarlijke gebied gieten , dronken in zijn waanidee dat hij een leider van moed en competentie is.
Waarschijnlijk geeft 99 procent van de Amerikanen minder om de geschiedenis en het strategische belang van de Zwarte Zee dan om de donkere kant van de maan. Toch zullen ze, zoals gewoonlijk, zich laten meeslepen door de gladde, oppervlakkige demagogen van hun massamedia om passief mee te gaan met deze waanzinnige en waanvoorstellingen.
De bottom line is maar al te duidelijk: de steeds groter wordende aanwezigheid van de VS in de Zwarte Zee kan niet worden volgehouden. De VS zelf drijven Turkije uit de NAVO, wat Ankara zal dwingen om zich bij de Shanghai Cooperation Organization aan te sluiten of te associëren voor zijn eigen bescherming en overleving. Dan zal Washington niet langer in staat zijn om weg te komen met het breken van de Conventie van Montreux van 1936 naar believen om de Zwarte Zee te overspoelen met zijn oorlogsschepen.
De Verenigde Staten zullen dan te maken krijgen met de keuze om hun trots in te slikken, te erkennen dat de blufs zijn mislukt en het gebied te verlaten en de regio te verlaten of geconfronteerd te worden met de virtuele zekerheid van een nationale catastrofe.
Het is overduidelijk wat de keuze zal zijn.
