VS / NAVO zijn nooit gesanctioneerd voor het starten van oorlogen. Waarom?

De reactie op de Russische aanval op Oekraïne, wat je er ook van denkt, heeft de dubbele moraal van het Westen blootgelegd.

Het Westen heeft een extreem standpunt ingenomen tegen Rusland over zijn invasie in Oekraïne. Deze reactie legt een hoge mate van hypocrisie bloot, aangezien door de VS geleide oorlogen in het buitenland nooit de bestraffende reactie hebben gekregen die ze verdienden.

Als de huidige gebeurtenissen in Oekraïne iets hebben bewezen, dan is het wel dat de Verenigde Staten en hun trans-Atlantische partners in staat zijn om een ​​met granaten geschokte planeet – in Afghanistan, Irak, Libië en Syrië, om maar een paar hotspots te noemen – met bijna totale straffeloosheid. Ondertussen worden Rusland en Vladimir Poetin tegenwoordig in bijna elke reguliere media-publicatie afgeschilderd als de wederkomst van nazi-Duitsland voor hun acties in Oekraïne.

Laten we eerst iets duidelijk maken. Hypocrisie en dubbele moraal alleen zijn geen rechtvaardiging voor het openen van vijandelijkheden door welk land dan ook. Met andere woorden, alleen omdat de NAVO-landen sinds 2001 een pad van moedwillige vernietiging over de hele wereld hebben ingeslagen zonder ernstige gevolgen, geeft dit Rusland, of welk land dan ook, geen morele vrijheid om zich op een vergelijkbare manier te gedragen.

Er moet een overtuigende reden zijn voor een land om het gebruik van geweld toe te staan ​​en zich daarmee te committeren aan wat als ‘een rechtvaardige oorlog’ zou kunnen worden beschouwd. Dus de vraag: kunnen de acties van Rusland vandaag als ‘rechtvaardig’ of op zijn minst begrijpelijk worden beschouwd? Ik laat dat antwoord aan het betere oordeel van de lezer over, maar het zou ijdel zijn om enkele belangrijke details niet in overweging te nemen.

Alleen voor de consumenten van fastfood in de reguliere media zou het een verrassing zijn dat Moskou al meer dan tien jaar waarschuwt voor uitbreiding van de NAVO. In zijn inmiddels beroemde toespraak op de Veiligheidsconferentie van München in 2007,  vroeg Vladimir Poetin  de verzamelde wereldwijde powerbrokers op een scherpe toon:  “Waarom is het nodig om tijdens deze [NAVO]-uitbreiding militaire infrastructuur aan onze grenzen te leggen? Kan iemand deze vraag beantwoorden?”  Later in de toespraak zei hij dat het uitbreiden van militaire middelen tot aan de Russische grens  “op geen enkele manier verband houdt met de democratische keuzes van individuele staten.”

Niet alleen werden de zorgen van de Russische leider beantwoord met de voorspelbare hoeveelheid minachting te midden van het oorverdovende geluid van krekels, de NAVO heeft sinds die dag nog vier landen het lidmaatschap verleend (Albanië, Kroatië, Montenegro en Noord-Macedonië). Als een gedachte-experiment dat zelfs een idioot zou kunnen uitvoeren, stel je de reactie van Washington voor als Moskou bijvoorbeeld een zich voortdurend uitbreidend militair blok in Zuid-Amerika zou bouwen. 

De echte reden voor Moskou’s alarm kwam echter toen de VS en de NAVO buurland Oekraïne begonnen te overspoelen met een duizelingwekkende reeks geavanceerde wapens te midden van oproepen tot lidmaatschap van het militaire blok. Wat kan er in hemelsnaam mis gaan? Voor Moskou begon Oekraïne een existentiële bedreiging voor Rusland te vormen. 

In december leverde Moskou, dat snel het einde van zijn geduld naderde, ontwerpverdragen af ​​aan de VS en de NAVO, waarin ze eisten dat ze elke verdere militaire expansie naar het oosten stopzetten, ook door de toetreding van Oekraïne of andere staten. Het bevatte de expliciete verklaring dat de NAVO  “geen enkele militaire activiteit zal uitvoeren op het grondgebied van Oekraïne of andere staten van Oost-Europa, de Zuidelijke Kaukasus en Centraal-Azië.”  Opnieuw werden de voorstellen van Rusland door westerse leiders met arrogantie en onverschilligheid beantwoord.

Hoewel mensen verschillende meningen zullen hebben over de schokkende acties die Moskou vervolgens nam, kan niemand zeggen dat ze niet gewaarschuwd waren. Het is tenslotte niet zo dat Rusland op 24 februari wakker werd en plotseling besloot dat het een prachtige dag was om een ​​militaire operatie op het grondgebied van Oekraïne te starten. Dus ja, er zou een argument kunnen worden aangevoerd dat Rusland zich zorgen maakte over zijn eigen veiligheid als rechtvaardiging voor zijn acties. Helaas is hetzelfde misschien moeilijker te zeggen voor de Verenigde Staten en hun NAVO-handlangers met betrekking tot hun oorlogszuchtige gedrag in de loop van de afgelopen twee decennia.

Neem het meest beruchte voorbeeld, de invasie van Irak in 2003. Deze rampzalige oorlog, die door de westerse media-hacks werd bestempeld als een ongelukkige ‘intelligentie-mislukking’, vertegenwoordigt een van de meest flagrante daden van niet-uitgelokte agressie in de recente geschiedenis. Zonder al te diep in de duistere details te duiken, beschuldigden de Verenigde Staten, die net de aanslagen van 9/11 hadden ondergaan, Saddam Hoessein van Irak van het herbergen van massavernietigingswapens.

Maar in plaats van nauw samen te werken met de wapeninspecteurs van de VN, die ter plaatse waren in Irak om de beweringen te verifiëren, lanceerden de VS, samen met het VK, Australië en Polen, een ‘schok-en-ontzag’-bombardement campagne tegen Irak op 19 maart 2003. In een flits stierven meer dan een miljoen onschuldige Irakezen door deze flagrante  schending  van het internationaal recht.

Het Centrum voor Openbare Integriteit  meldde  dat de regering-Bush, in haar poging om de publieke steun voor het dreigende bloedbad te versterken, tussen 2001 en 2003 meer dan 900 valse verklaringen heeft afgelegd over de vermeende dreiging van Irak voor de VS en zijn bondgenoten. Maar op de een of andere manier hebben de westerse media, die de meest hondsdolle proliferator van militaire agressie zijn geworden, geen enkele fout ontdekt in het argument voor oorlog – dat wil zeggen, totdat  de laarzen en het bloed op de grond lagen, natuurlijk  .

In een meer volmaakte wereld zou men kunnen verwachten dat de VS en hun bondgenoten werden onderworpen aan enkele strenge sancties in de nasleep van deze langdurige ‘fout’ van acht jaar tegen onschuldigen. In feite waren er sancties, alleen niet tegen de Verenigde Staten. Ironisch genoeg waren de enige sancties die het gevolg waren van dit waanzinnige militaire avontuur gericht tegen Frankrijk, een NAVO-lid dat samen met Duitsland de uitnodiging had afgeslagen om deel te nemen aan het Iraakse bloedbad. De wereldwijde hypermacht is niet gewend aan een dergelijke afwijzing, vooral niet van haar vermeende vrienden.

Amerikaanse politici, zelfverzekerd in hun goddelijke uitzonderlijkheid,  eisten  een boycot van Franse wijn en flessenwater vanwege het ‘ondankbare’ verzet van de Franse regering tegen de oorlog in Irak. Andere agitatoren voor oorlog verraadden hun gebrek aan ernst door erop aan te dringen dat het populaire menu-item dat bekend staat als ‘French Fries’ in plaats daarvan zou worden vervangen door de naam ‘Freedom Fries’. Dus het ontbreken van Frans Bordeaux, samen met het moeizame herschrijven van restaurantmenu’s, lijkt het enige echte ongemak te zijn geweest dat de VS en de NAVO hebben geleden omdat ze zonder onderscheid miljoenen levens verwoestten.

Vergelijk nu deze fluwelen benadering van de VS en zijn bondgenoten met de huidige situatie waarbij Oekraïne betrokken is, waar de schalen van justitie duidelijk gebukt gaan onder Rusland, en ondanks zijn niet onredelijke waarschuwingen dat het zich bedreigd voelde door de NAVO-vooruitgang. Wat iemand ook mag denken van het conflict dat nu woedt tussen Rusland en Oekraïne, het kan niet worden ontkend dat de hypocrisie en dubbele standaarden die tegen Rusland worden geuit door zijn eeuwige tegenstanders, even schokkend als voorspelbaar is. Het verschil vandaag is echter dat er bommen afgaan.

Afgezien van de strenge sancties tegen Russische individuen en de Russische economie, misschien het best samengevat door de Franse minister van Economische Zaken, die zei dat zijn land vastbesloten is om  “een totale economische en financiële oorlog tegen Rusland” te voeren  , is er een zeer verontrustende poging gedaan om het zwijgen opleggen van nieuws en informatie afkomstig van die Russische bronnen die het westerse publiek de mogelijkheid zouden kunnen geven om de beweegredenen van Moskou te zien. Op dinsdag 1 maart besloot YouTube de kanalen van RT en Spoetnik te blokkeren voor alle Europese gebruikers, waardoor de westerse wereld een ander deel van het wereldwijde verhaal kon overnemen. 

Gezien de manier waarop Rusland is belasterd in het ‘imperium van leugens’, zoals Vladimir Poetin  het land van zijn politiek gemotiveerde vervolgers noemde  , denken sommigen misschien dat Rusland de non-stop bedreigingen verdient die het nu ontvangt. In feite is niets minder waar. Dit soort wereldwijde grootspraak, dat lijkt op een soort hersenloze campagne voor het signaleren van deugden die nu zo populair is in liberale hoofdsteden, naast het onnodig aanwakkeren van een toch al onstabiele situatie, gaat ervan uit dat Rusland het helemaal bij het verkeerde eind heeft, punt uit.

Een dergelijke roekeloze benadering, die geen ruimte laat voor debat, geen ruimte voor discussie, geen ruimte om de kant van Rusland te zien in deze uiterst complexe situatie, garandeert alleen maar verdere impasses, zo niet een volledige wereldwijde oorlog, verderop op de weg. Tenzij het Westen actief op zoek is naar het uitbreken van de Derde Wereldoorlog, zou het raadzaam zijn om de afschuwelijke hypocrisie en dubbele moraal tegen Rusland te stoppen en geduldig te luisteren naar zijn meningen en versie van gebeurtenissen (zelfs die gepresenteerd door buitenlandse media). Het is niet zo ongelooflijk als sommige mensen willen geloven.